eyploia.aigaio-net.gr

Ο «οικολόγος δικαστής» κ. Μ. Δεκλερής κρούει τον κώδωνα του κινδύνου
Η ΔΑΣΟΚΤΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
Πώς η πρόταση αναθεώρησης ενός άρθρου ανοίγει τις πύλες για την οικοπεδοποίηση των πνευμόνων πρασίνου που απέμειναν
Της Παναγιώτας Μπίτσικα

Σημείωση ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΤΙΣ ΔΑΣΙΚΕΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΕΣ
Γεώργιος Γιακουμάκος
Ανθέων 23–Θεσ/νίκη

Κύριε διευθυντά

Στο υπ’ αριθμ. 26.757 φύλλο της εφημερίδος σας, σελίδα 8 και σε περίοπτο στήλη, δημοσιεύσατε απόψεις του κ. Μ. Δεκλερή με τίτλο «Το δάσος θυσία στο πολιτικό κόστος». Εγώ θα έλεγα: «Ο Ελλην πολίτης θυσία στο δάσος», λόγω δογματικών απόψεων του κ. Δεκλερή. Υποστηρίζει ότι οι οικοδομικοί συνεταιρισμοί δημιουργούν εσφαλμένες εντυπώσεις πως θέλουμε να τους πάρουμε την περιουσία και χαιρέκακα συνεχίζει: «Να την έχουν την περιουσία τους και να τη χαρούν ως δάσος.

Γνωρίζει ο κ. Δεκλερής ότι δεν μπορεί να μας πάρει την ιδιοκτησία, διότι την προστατεύει το Σύνταγμα άρθρο 17.

Πιστεύει τελείως δογματικά, ότι απαγορεύεται η μεταβολή του προορισμού των δασών και των δασικών εκτάσεων και αποσιωπά τη συνέχεια της προτάσεως στην παράγραφο 1 του άρθρου 24 του Συντάγματος που λέει: ...εκτός αν πρόκειται ή άλλη τους χρήση που την επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον.

Το δημόσιο συμφέρον το γνωρίζει μόνο η εκτελεστική εξουσία, την οποία εκλέγει ο ελληνικός λαός. Η εκάστοτε κυβέρνηση (εκτελεστική εξουσία που πηγάζει από τον λαό, άρθρο 1 του Συντάγματος) έχει υποχρέωση να παίρνει προληπτικά ή κατασταλτικά μέτρα για την προστασία των δασών στο πλαίσιο πάντοτε της αρχής της αειφορίας. Γνωρίζει επίσης τι θα πει στο πλαίσιο της αρχής της αειφορίας και όμως το αποσιωπά. Πιστεύει ότι το δάσος μένει δάσος. Όχι το δάσος είναι όπως το ορίζει η ερμηνευτική δήλωση του άρθρου 24 του Συντάγματος, που τροποποιήθηκε το 2001, αλλά, οριοθετείται από τους δασικούς χάρτες, που δεν υπάρχουν, όπως οριοθετείται και στον χωροταξικό σχεδιασμό του κράτους, που δεν υπάρχει και όπου οριοθετούνται όλες οι χρήσεις της γης παράγραφος 2 του άρθρου 24 του Συντάγματος. Οι δε σχετικές επιλογές γίνονται κατά τους κανόνες της επιστήμης.

Σε ό,τι αφορά τις εκατοντάδες των ψηφοφόρων των συνεταιρισμών που ιδρύθηκαν με το Π.Δ. 93/ και όχι πριν από το Σύνταγμα του 1975 είναι Έλληνες πολίτες και ιδιοκτήτες δασικών εκτάσεων, που δεν θέλουν να καταστρέψουν τα δάση, διότι ενδεχομένως να αντιλαμβάνονται πολύ καλά των προσφορά των, στον άνθρωπο. Επιθυμούν να αξιοποιήσουν τις ιδιοκτησίες των στο πλαίσιο της αρχής της αειφόρου ανάπτυξης, σύμφωνα με τα άρθρα 49, 50, 51, 52 του Νόμου 998, τα οποία το ΣτΕ έκρινε αντισυνταγματικό ενδεχομένως και με δική σας πρόταση. Την ίδια τύχη φοβάμαι ότι θα έχει και ο Ν. 3208/03 εφόσον εξακολουθεί να επηρεάζει με τις δογματικές απόψεις του ότι το δάσος είναι δάσος. Ολες οι εκτάσεις των πόλεων και των χωριών, αλλά και των γεωργικών καλλιεργειών κάποτε ήταν δάση. Οι ανθρώπινες, όμως, ανάγκες και δραστηριότητες αναπτύσσονται συνεχώς.

Οι Έλληνες παλιννοστούν, οι αλλοδαποί μάς κατακλύζουν. Θα τους στείλουμε πίσω για να μην καταστρέψουμε τα φρύγανα, από τις δασικές εκτάσεις; ή θα καλύψει η Πολιτεία τις στεγαστικές ανάγκες αυτής, σε παραγωγικές εκτάσεις, για να εισαγάγουμε και τον άνηθο της μαγειρίτσας. Ευτυχώς η Συνθήκη της Ε.Ε. έχει διαφορετική άποψη για τα δάση. Οπως δε πληροφορήθηκα και ελπίζω να είναι αληθές «το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δικαίωσε Συνεταιρισμό και επέβαλε πρόστιμο (5 εκατ. ευρώ) στο ελληνικό κράτος για παρεμπόδιση αξιοποίησης της ιδιοκτησίας του (δασική έκταση)».

Σαν μέλος Συνεταιρισμού κάνω έκκληση να βοηθήσει η Πολιτεία τους συνεταιρισμούς να αξιοποιήσουν τις δασικές ιδιοκτησίες των στο πλαίσιο της αρχής της αειφόρου ανάπτυξης, όπως ορίζει το Σύνταγμα άρθρο 24 και οι Νόμοι 998, άρθρο 49, 50, 51, 52 και 3208/24/12/03 άρθρο 2, 3, 4.

KAΘΗΜΕΡΙΝΗ, 26-01-2008

……………………………………

21ο Τεύχος