Στο πιο όμορφο και περπατημένο σοκάκι των Θολαρίων της Αμοργού, απέναντι από την εκκλησιά των Αγίων Αναργύρων. Ιδρυθέν γύρω στο 1900, διατηρεί αναλλοίωτη τη φυσιογνωμία του έως σήμερα. Με το μπουζουκάκι, την κιθάρα και το λαούτο κρεμασμένα στον τοίχο, ως διάκοσμο.

Ρακόμελα, παστέλια, μάγκες του κεφιού και της χαράς: Μανολιός, Μιχαλιός και Σταμάτης. Εβίβα...
Με το ξύλινο πάτωμα εις αρίστην κατάστασιν...
Τα τρόφιμα, τα ποτά και τα τσιγάρα εις απόλυτον τάξιν στα ράφια...
Από το 1900 ο παραδοσιακός καφενές πολλές φορές άλλαξε χέρια. Παλαιόθεν «Το καφενείον του Ζάνε» ονομάζετο...
Το 1960 το πήρε ο «Μάγκας» των Θολαρίων (κατά κόσμον Γεώργιος Οικονομίδης), μερακλής τω όντι, όπως μαρτυρούν οι Θολαριανοί. Εκτοτε μετονομάσθη «Η καλή καρδιά...».

Ο «Μάγκας», φευ, απεδήμησεν πριν από τέσσερις χρόνους. Παρά ταύτα, η συμβία του «Μάγκα», η κυρία Πλητώ, ο υιός του Μιχαλιός και η θυγάτηρ του Σοφία συνεχίζουν ευλαβικά την παράδοση.

Νυχθημερόν στην κουζίνα η κυρία Πλητώ. Ολα πεντακάθαρα...

Φάβα αμοργιανή, καθαρισμένη από τα χεράκια της. Κεφτέδες τηγανητοί, αμπελοφάσουλα, ντομάτες άνυδρες και αγγουράκια από το περιβόλι της. Και ξινομυζήθρα... Και κάππαρη απ' το βουνό, μοσχοβολούσα...

Ασπρη ή ψημένη ρακή... Και ρακόμελο... Και κρασί σαββατιανό.

«Η καρδιά να 'ναι καλά και τ' αμπέλια...», που λέει κι ο κυρ Νίκος (ο Θεολογίτης).

Ολα του κόσμου τα καλά στην «Καλή καρδιά...».

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, η Ντινούλα, κόρη λυγερόκορμη, σερβίρει εν αφθονία τον οίνον, την ρακήν ή τα ευωδιάζοντα ρακόμελα, ανάμικτα με τη θολαριανή και προσωπική της αύρα.

Ενώ ο Σταμάτης (ο άπαικτος) δίδει πάραυτα εντολήν: «Πήγαινε φέρε το βιολί». Αμα τε καλεί ομού τον κυρ Μιχάλη με το λαούτο του... Και το γλέντι κρατεί μέχρι πρωίας...

«Υγιαίνομεν λιγάκι, το πιοτό μας τέλειωσε, κι όταν έχομεν επισκέψεις είμεθα πλοίον της χαράς...».

Μ.Σ.