Welcome to eyploia.aigaio-net.gr!

     On Line Πλοία
Για να δείτε τα πλοία
On line στο Αιγαίο
πατήστε εδώ.

     Ανακοίνωση
 ΥΠΟΓΡΑΨΤΕ
Για να σωθεί η Σαντορίνη
και το Αιγαίο από
την τοξική βόμβα βυθού
Sea Diamond

 SIGN the PETITION
and help protect Santorini
and the Aegean Sea
from toxic dangers
 


     Κατηγορίες
?γρια Ζωή
Αεροδρόμια Λιμάνια
Αιολικά Πάρκα
Αλιεία
Ανανεώσιμες Π. Ε.
Απόβλητα
Απορ/τα-Ανακύκλωση
Απόψεις-Ιδέες
Βιοτοποι/βιοπ/λότητα
?γρια Ανάπτυξη
Βιώσιμη Ανάπτυξη
Δάση
Διάνοιξεις Δρόμων
Διατροφή
Διάφορα
Δίκτυο
Εκδηλώσεις-Ενημέρωση
Ενέργεια
Έρωτας και Αιγαίο
Θάλασσα-Ακτές
Κεραίες
Κλίμα
Κοινωνία Πολιτών
Κτηνοτροφία
Κυνήγι
Μ.Μ.Ε.
Νερό
Οικολογική Γεωργία
Παραδοσιακοί Οικισμοί
Περιβάλλον
Πολιτισμός
Ρύπανση
Συγκοινωνία
Τουρισμός
Φίλοι των ζώων
Φυσικοί Πόροι
Χωροταξία

     Νησιά


     Επιλογές
·Θέματα
·Αρχείο ?ρθρων

·1ο Τεύχος
·2ο Τεύχος
·3ο Τεύχος
·4ο Τεύχος
·5ο Τεύχος
·6ο Τεύχος
·7ο Τεύχος
·8ο Τεύχος
·9ο Τεύχος
·10ο Τεύχος
·11ο Τεύχος
·12ο Τεύχος
·13ο Τεύχος
·14ο Τεύχος
·15ο Τεύχος
·16ο Τεύχος
·17ο Τεύχος
·18ο Τεύχος
·19ο Τεύχος
·20ο Τεύχος
·21ο Τεύχος
·22ο Τεύχος

     Who's Online
Υπάρχουν επί του παρόντος 10 Επισκέπτης(ες) και 0 Μέλος(η) που είναι συνδεδεμένος(οι)

Είσαστε ανώνυμος χρήστης. Μπορείτε να εγγραφείτε πατώντας εδώ

     Search



     Έπαθλο

Το περιοδικό της Πελοποννήσου


 Πολιτισμός: Μακρόνησος, κυνηγοί και κτηνοτρόφοι

Μακρόνησος

της Ελένης  Γκίκα

Με αφορμή ένα άστοχο, αλλά και επικίνδυνο ρεπορτάζ στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1 τη Δευτέρα 4/12/2006,από κάποιον δημοσιογράφο Παπακωνσταντίνου σχετικά με τον «πόλεμο» μεταξύ κτηνοτρόφων και κυνηγών πάνω στη Μακρόνησο, με τον οποίο προσπαθώ να επικοινωνήσω μέρες τώρα, σας στέλνω κάποια  στοιχεία.
Επειδή έχω διαπιστώσει και έχω καταγράψει τις καταπατήσεις και τις εσκεμμένες φθορές , επειδή έχω μια ιδιαίτερη ευαισθησία για το θέμα, αφού είμαι παιδί κρατούμενου της Μακρονήσου, αλλά  και ως μέλος του ICOMOS παρακαλώ να δώσετε δημοσιότητα στο θέμα.
Στη περίπτωση της Μακρονήσου ισχύει η ρήση: «δυο γαίδαροι μαλώνανε σε ξένον αχυρώνα» , όσον αφορά και τους βοσκούς και τους κυνηγούς.
Οι ευθύνες της πολιτείας, τα λάθη και οι παραλείψεις είναι ένα άλλο έγκλημα.



Η Μακρόνησος διοικητικά ανήκει στη Ν. Κυκλάδων και οι κτηνοτρόφοι, αν και απαγορεύεται  αυτή η δραστηριότητα πάνω στο νησί νοικιάζουν τις εκτάσεις από το Δ. Κέας, αλήθεια τι κάνει  ΚΕΔ;
Το οπτικό υλικό που διαθέτω όμως  αποδεικνύει ότι οι οι φυλακές , η εκκλησία  και τα άλλα μνημεία έχουν γίνει μαντριά.
Το ΑΤ Λαυρίου έχει ενημερώσει τις υπηρεσίες που υποτίθεται είναι υπεύθυνες για τη προστασία του νησιού, αλλά τίποτα δεν έχει γίνει, μάλιστα πρόσφατα οι κτηνοτρόφοι  έφεραν και γελάδια στο νησί. Λέγεται ότι από τη πίσω πλευρά έχουν κτίσει και σπίτια.
Ο κυνηγετικός σύλλογος Λαυρίου και συγκεκριμένα ο κύριος Καπελάκης, όταν του επισήμανα ότι απαγορεύεται και το κυνήγι ισχυρίστηκε ότι υπάρχει ΠΔ που επιτρέπει το κυνήγι για δέκα μέρες το χρόνο.
Οι κτηνοτρόφοι όμως μετά το ρεπορτάζ του δελτίου ειδήσεων φαίνεται να αποθρασύνονται και να εμποδίζουν τη πρόσβαση στο νησί.
Το καλοκαίρι μάλιστα, όπως ισχυρίζονται κάτοικοι του Λαυρίου  προπηλάκισαν ένα καθηγητή Πανεπιστημίου που προσέγγισε με το σκάφος το νησί και μάλιστα τον μήνυσαν για ζωοκλοπή , δηλαδή χρησιμοποιούν οποιοδήποτε μέσο για να κατοχυρώσουν τις καταπατήσεις τους, δηλαδή εμποδίζουν με κάθε μέσο σε οποιονδήποτε να πλησιάσει το νησί. 
Στο νησί απαγορεύεται οποιαδήποτε δραστηριότητα,   ο «πόλεμος» των επίδοξων διεκδικητών του νησιού, πέρα από τα καταστροφή των μνημείων, μπορεί να έχει και άλλα ολέθρια αποτελέσματα, σαν αυτά που όλοι είδαμε πρόσφατα στο Αγρίνιο…
Για τη Μακρόνησο υπάρχει οπτικό υλικό που είναι στη διάθεση σας,  αν το χρειαστείτε. Τον Ιούνη του 2006 που έγινε το καθιερωμένο προσκύνημα στη Μακρόνησο, παρέστη και ο βουλευτής του ΣΥΝ κύριος Λεβέντης, ο οποίος είδε και κατήγγειλε τη κατάσταση που επικρατεί στο νησί.
Τα τηλέφωνα της Πανελλήνιας Ένωσης Κρατουμένων Αγωνιστών Μακρονήσου είναι 210 3247820 μέλος της οποίας είναι και ο κύριος Θανάσης Τσουκνίδας τλφ οικίας του : 210 2917740 

Με εκτίμηση
Ελένη  Γκίκα
6946081251
http://www.elenigkika.multiply.com/

 


Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΥ
Η υπουργική απόφαση και το ΠΔ που «προστατεύουν» τη Μακρόνησο:

Η μεγαλύτερη υποκρισία σε όλη αυτή την εγκατάλειψη είναι πως υπάρχει απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού (ΥΠΠΟ) απ' τις 16 Μάη του 1989, με την οποία χαρακτηρίζεται ολόκληρη η Μακρόνησος ως ιστορικός τόπος και ως ιστορικά διατηρητέα μνημεία όλα τα κτίρια των στρατοπέδων του νησιού. Το 1995 η «προστασία» της Μακρονήσου «ολοκληρώθηκε» με το Προεδρικό Διάταγμα (ΠΔ) για τις χρήσεις γης του νησιού.
Παρά την κήρυξη του ΥΠΠΟ και τη πρόταση του ΥΠΕΧΩΔΕ για ένταξη της Μακρονήσου στο κατάλογο των ιστορικών μεσογειακών τόπων τα αιγοπρόβατα έχουν κατακλύσει το τόπο με αποτέλεσμα χρόνο με το χρόνο να αφανίζονται τα μνημεία
Το σωζόμενο θέατρο του Α Ειδικού Τάγματος Οπλιτών έχει μετατραπεί σε στάνη για γιδοπρόβατα...όπως και η εκκλησία
Στις 16 Μαΐου 1989 το ΥΠΠΟ αποφάσισε να χαρακτηρίσει «ως ιστορικό τόπο» σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 1469/50 «περί προστασίας ειδικής κατηγορίας οικοδομημάτων και έργων τέχνης μεταγενέστερων του 1830» ολόκληρο το νησί της Μακρονήσου, γιατί έχει σημαδέψει την ιστορία της Νεότερης Ελλάδας, γιατί αποτελεί χώρο μνήμης όχι μόνο για αυτούς που έζησαν τις φρικαλεότητες της περιόδου 1946 - 1953, αλλά για όλους τους Ελληνες, και κυρίως για τις νέες γενιές, γιατί αποτελεί σύμβολο καταδίκης του καθεστώτος που επέβαλε τον εμφύλιο πόλεμο, όλων των βασανιστηρίων και κάθε καταπίεσης από οπουδήποτε προερχόμενης, βωμός ελευθερίας της σκέψης και των ιδεών.
Χαρακτηρίζονται επίσης με τον ίδιο νόμο, «ως ιστορικά διατηρητέα μνημεία, όλα τα κτίρια των στρατοπέδων της Μακρονήσου, γιατί πολλά απ' αυτά κτίστηκαν από τους ίδιους τους κρατούμενους, μέσα στα οποία έζησαν κάτω απ' τις γνωστές συνθήκες και τα οποία χαρακτηρίζουν την εποχή στο συγκεκριμένο χώρο και την ιστορία του».
Με το ΠΔ στις 30 Αυγούστου του 1995 για τις χρήσεις γης της Μακρονήσου αποφασίζεται πως «σ' όλο τον ιστορικό τόπο της Μακρονήσου απαγορεύονται χρήσεις ή επεμβάσεις που μπορούν να αλλοιώσουν το χαρακτήρα του ιστορικού τόπου και γενικώς οτιδήποτε δεν εξυπηρετεί και δεν αναδεικνύει τον ιστορικό, πολιτιστικό χαρακτήρα του και ό,τι μπορεί να επιφέρει βλάβη στα διατηρητέα μνημεία και στους αρχαιολογικούς χώρους ή να αλλοιώσει το φυσικό τοπίο και να επηρεάσει αρνητικά τους υπάρχοντες βιότοπους».

Στη συνέχεια τονίζεται πως απαγορεύεται «α) η κατάτμηση γης β) η λατόμευση και εξόρυξη επιτρεπόμενης μόνο της αναγκαίας για τη λήψη προϊόντων αναστήλωσης των μνημείων του νησιού γ) η ιχθυοκαλλιέργεια, η κτηνοτροφία, το κυνήγι δ) η εκτέλεση τεχνικών έργων υποδομής υπερτοπικού χαρακτήρα επιτρεπόμενης μόνο της εκτέλεσης έργων υποδομής που εξυπηρετούν τις επιτρεπόμενες με το παρόν διάταγμα χρήσεις ε) η τοποθέτηση κάθε είδους διαφημίσεων και φωτεινών επιγραφών στ) η κυκλοφορία οχημάτων εκτός δύο μόνο ταξί για τις ανάγκες των επισκεπτών».
Στο τέλος του ΠΔ μάλιστα σημειώνεται: «Οποιαδήποτε επέμβαση στα υφιστάμενα διατηρητέα κτίρια γίνεται μετά από τη γνώμη του αρμοδίου Συμβουλίου Μνημείων του υπουργείου Πολιτισμού.
Υφιστάμενες χρήσεις γης που δεν προβλέπονται από τις διατάξεις του παρόντος διατάγματος, απομακρύνονται σε δύο χρόνια μετά τη δημοσίευσή του.
Σε περίπτωση καταστρατήγησης ή παραβίασης των επιτρεπόμενων χρήσεων επιβάλλεται η σφράγιση του ακινήτου σύμφωνα με την 44242/2361/1989 Υπουργική Απόφαση (Β 380). Σε περίπτωση υποτροπής η νέα σφράγιση είναι οριστική».
Διαβάζοντας τις παραπάνω αποφάσεις και βλέποντας την πραγματική εικόνα της Μακρονήσου σήμερα συνειδητοποιούμε την προκλητική υποκρισία του κράτους
Χρόνο με το χρόνο στη Μακρόνησο εξαφανίζονται τα μνημεία, Το νησί είναι τόπος εξορίας από τους Ρωμαικούς χρόνους.
Έχει προιστορικό οικισμό 2.500 ετών. Τα αποτελέσματα του κολαστηρίου της Μακρονήσου είναι είναι πρόδηλα στην κοινωνία μας.
Αν και προστατευόμενος ιστορικός τόπος, είναι σε πλήρη εγκατάλειψη, ενώ οι φθορές στα κτήρια δεν δικαιολογούνται μόνο από τα κατσίκια, που έχουν κάνει κατάληψη στο νησί με την ανοχή των αρχών, αλλά οφείλονται και σε ανθρώπινη βίαιη παρέμβαση που μόνο σκοπό έχει την εξαφάνιση των ιστορικών μνημείων.

 Μια χώρα που στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αντιμετώπισε στρατούς από 4 χώρες (Γερμανία, Ιταλία, Αλβανία, Βουλγαρία) με εχθρικά διακείμενη την ουδέτερη Τουρκία, ουσιαστικά έμεινε ελεύθερη σε μεγάλα ηπειρωτικά τμήματά. Ακόμα και αεροδρόμιο λειτουργούσε στην Μακεδονία!!!
Οι Γερμανοί την εγκατέλειψαν, απελευθερωμένη και νικήτρια με αφέλεια εν συνεχεία υποδέχτηκε τους «συμμάχους» της για τους οποίους πλήρωσε ήδη βαρύ φόρο αίματος.
Και αυτοί συνεργάστηκαν απροκάλυπτα με τους συνεργάτες των Ναζί για να επιτύχουν τον σφαγιασμό αυτών που ο Τσώρτσιλ έχοντας στο μυαλό όταν έλεγε «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες». Εκτελέσεις, εξορίες, βομβαρδισμοί με ναπαλμ, παιδομαζώματα ήταν η πληρωμή των συμμάχων σε αυτούς που αντιστάθηκαν στην μπότα του κατακτητή. Η νέα τάξη πραγμάτων εμπεδώθηκε από τους συνεργάτες των Ναζί πίσω από εθνοκαπηλεία και θρησκοκαπηλεία η οποία αντιτάχθηκε σε μια κατά φαντασία και ανύπαρκτη κομμουνιστική απειλή που έντεχνα άνθρωποι του κατεστημένου πέτυχαν να παρουσιάζουν προπαγανδιστικά ως υπαρκτή ώστε να εξοντώσουν το δημοκρατικό φρόνημα.

ΜΑΚΡΟΝΗΣΙ
Μακρόνησος τόπος εξορίας από τους ρωμαϊκούς χρόνους
Η Μακρόνησος, το άγονο αυτό νησί των 15 τετραγωνικών χλμ. αναγορεύτηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης με εισήγηση του ΓΕΣ προς το υπουργείο Στρατιωτικών στις 19/2/47. Η εισήγηση εγκρίθηκε στις 3/4/47 και οι πρώτοι σκαπανείς - αριστεροί στρατιώτες δίχως όπλα - έφτασαν στη Μακρόνησο στις 26/5/47.
Η Μακρόνησος λειτούργησε ως το 1958 με τρόπο που να «ντρέπεται ο γήλιος ως διαβαίνει απ' το νησί, τόσο σκυφτούς ανθρώπους ν' αντικρίζει» και μετά, περίπου απόλυτη σιωπή...
Ο Υπουργός Εσωτερικών που άνοιξε την Μακρόνησο ήταν ο Στράτος
Το κολαστήρι χαιρέτησαν με ενθουσιασμό πολιτικοί της εποχής:
«Αναρρωτήριο ψυχών... Συνέχιση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού... Εθνική κολυμβήθρα... Νέα Εδέμ στα μάτια της ελληνικής Ιστορίας». Τσάτσος
«στη Μακρόνησο αναγεννάται η Ελλάς ωραιοτέρα στην ψυχή των Ελλήνων».
Π. Κανελλόπουλος.
Η Μακρόνησος δεν ήταν ένας απλός τόπος εξορίας. Ηταν ένα οργανωμένο σύστημα εξόντωσης .Ήταν μια μελετημένη καταπιεστική και ψυχολογική μάχη που δινόταν καθημερινά ενάντια στη συνείδηση και αξιοπρέπεια όλων, ενάντια στην αντοχή του ανθρώπου. Ένα σύστημα «Αναμόρφωσης» για όλα τ' αγύριστα κεφάλια, προκειμένου ν' αναβαπτιστούν και ν' αλλάξουν τα φρονήματά τους, τις ιδέες τους, τα ιδανικά τους.

Η ιστορία των φαντάρων χωρίς όπλα, ενός θεσμού που μπορεί να φαίνεται παράδοξος ή εξωπραγματικός, ακριβώς επειδή εξυπηρετούσε όχι απλά στρατολογίες εμφυλιοπολεμικές, αλλά την ολοκληρωτική εξαφάνιση του προοδευτικού κινήματος, με βασανιστήρια που ξεπερνούσαν την ανθρώπινη αντοχή. Η ιστορία των πολιτών, των γυναικών, των πολιτικών κατάδικων παιδιών, αλλά και των ηγητόρων της Εθνικής Αντίστασης. Η ιστορία όλων εκείνων που είχαν κάνει την Αντίσταση να λάμψει μέσα στο σκοτάδι του Β' Παγκόσμιου Πολέμου...

Η Μακρόνησος, το φασιστικό αυτό φαινόμενο, είναι έμπνευση, οργάνωση των ?γγλων και λίγο αργότερα των Αμερικάνων. Είναι η νεοφασιστική φιλοσοφία και το πείραμα όπως το αποκάλεσαν με κυνικότητα για τη συντριβή της ελευθερίας, με τη βία και τρομοκρατία της «αναμόρφωσης», της ανθρώπινης συνείδησης. Είναι φασισμός που στις μέρες μας παρουσιάζεται με τη θεωρία και πρακτική της νέας τάξης πραγμάτων και της «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας».
Η Μακρόνησος δεν ήταν ένας απλός τόπος εξορίας. Ηταν ένα οργανωμένο σύστημα εξόντωσης .Ήταν μια μελετημένη καταπιεστική και ψυχολογική μάχη που δινόταν καθημερινά ενάντια στη συνείδηση και αξιοπρέπεια όλων, ενάντια στην αντοχή του ανθρώπου. Ένα σύστημα «Αναμόρφωσης» για όλα τ' αγύριστα κεφάλια, προκειμένου ν' αναβαπτιστούν και ν' αλλάξουν τα φρονήματά τους, τις ιδέες τους, τα ιδανικά τους.
Η ιστορία των φαντάρων χωρίς όπλα, ενός θεσμού που μπορεί να φαίνεται παράδοξος ή εξωπραγματικός, ακριβώς επειδή εξυπηρετούσε όχι απλά στρατολογίες εμφυλιοπολεμικές, αλλά την ολοκληρωτική εξαφάνιση του προοδευτικού κινήματος, με βασανιστήρια που ξεπερνούσαν την ανθρώπινη αντοχή. Η ιστορία των πολιτών, των γυναικών, αλλά και των ηγητόρων της Εθνικής Αντίστασης, δηλαδή την ιστορία όλων εκείνων που είχαν κάνει την Αντίσταση να λάμψει μέσα στο σκοτάδι του Β' Παγκόσμιου Πολέμου...
ΝΟΜΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ
Το νομικό καθεστώς που επιβλήθηκε βασίστηκε στο «θεσμό» εκτόπισης των πολιτικών αντιπάλων
Η εκτόπιση που καθιερώθηκε για πρώτη φορά κατά των ληστών, με τη δικτατορία Πάγκαλου - το 1925-'26 - και ιδιαίτερα με το ιδιώνυμο (Ν. 4229/1929) Βενιζέλου, στρέφεται αποκλειστικά κατά της δράσης και των ιδεών των κομμουνιστών από τους οποίους χιλιάδες εκτοπίζονται. Η δικτατορία της 4ης Αυγούστου (1936-1941) αξιοποιεί αυτό το νομικό καθεστώς για γενικευμένους διωγμούς με δύο Αναγκαστικούς Νόμους, το επιδεινώνει, ιδρύοντας στρατόπεδα πειθαρχημένης διαβίωσης σε Αϊ - Στράτη, Φολέγανδρο, Γαύδο, Ανάφη και στις φυλακές Ακροναυπλίας. Ταυτόχρονα καθιερώνει τις περιβόητες δηλώσεις μετανοίας. Η ιστορική «ανάπτυξη» του θεσμού επιδεινώνεται στην τριπλή φασιστική κατοχή και στο βάρβαρο καθεστώς του εμφυλίου, με αποκορύφωμα τη μεταφορά των εκτοπισμένων στο στρατόπεδο Μακρονήσου υπό το εγκληματικό καθεστώς πειθαρχημένης διαβίωσης.
Η ίδρυση του ΟΑΜ Οργανισμός Αναμορφώσεως ή Αναμορφωτηρίων Μακρονήσου, Οκτώβρης/Νοέμβρης 1949 (που ψηφίζεται ομόφωνα και με ενθουσιασμό από όλα τα κόμματα της τότε Βουλής), χρονολογείται μετά την πτώση του Γράμμου και την υποχώρηση του ΔΣΕ. Αυτό σημαίνει, ότι έως τότε η Μακρόνησος δεν υπάκουε σε κανένα νομικό καθεστώς, ενώ είχαν προηγηθεί: Το ΝΔ 329/18.8.1947 (καθεστώς πειθαρχημένης διαβίωσης). Ο ΑΝ 511/31.12.1947 (σχετικά με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης). Το ΝΔ 687/7.5.1948 (σχετικά με την επ' αόριστον παράταση του χρόνου εκτόπισης).
Μετά την ήττα του ΔΣΕ θα δημιουργηθεί το καθεστώς υπαγωγής και των πολιτικών κρατουμένων στα τάγματα. Ετσι, ενώ ο Εμφύλιος πόλεμος έχει λήξει πια, η άρχουσα τάξη με τον ΟΑΜ μεταφέρει στη Μακρόνησο ακόμα και πολίτες και γυναίκες προς «αναμόρφωση».
Για ποιο λόγο στη Μακρόνησο και όχι εκεί που βρίσκονταν πριν, στην Ικαρία οι πολιτικοί και στο Τρίκερι οι γυναίκες; Επειδή ακριβώς η φήμη του αιματοβαμμένου νησιού, επιδρά καταλυτικά πάνω στο ηττημένο κίνημα και μπορεί ακόμα και να παραλύσει συνειδήσεις, κατατρομοκρατώντας ολόκληρο το λαό.
«Κατηγορίες» εγκλείστων υπό «αναμόρφωση»
Στρατευμένα παιδιά του ελληνικού λαού που πάλεψαν τον κατακτητή, κύρια από τις γραμμές της ΕΠΟΝ, στην περίοδο της χιτλεροφασιστικής κατοχής, άλλες «κατηγορίες» αγωνιστών που έζησαν τις βάρβαρες συνθήκες του στρατοπέδου, ως πολιτικοί εξόριστοι, υπό περιορισμό αξιωματικοί του ΕΛΑΣ, υπόδικοι πολιτικοί κρατούμενοι, ανήλικοι πολιτικοί κατάδικοι, εξόριστες γυναίκες απ' το Τρίκερι, προληπτικά συλληφθέντες πολίτες κ.ά.
Απέναντι, λοιπόν σ' αυτή τη φρικαλέα βία, οι άοπλοι φαντάροι-σκαπανείς της Μακρονήσου δεν είχαν να αντιπαρατάξουν, παρά δυο ηθικά όπλα: την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την όσο γίνεται μεγαλύτερη ενότητα, αλληλεγγύη και συνοχή ανάμεσά τους.
Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ 300 ΣΤΟ Α΄ΤΑΓΜΑ
Αποκορύφωμά , ήταν η σφαγή 300 ανθρώπων στο Α' Τάγμα, για να σπάσει την αντίσταση των αγωνιστών , όπως σήμερα οι σφαγές ενάντια στους λαούς της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ που αγωνίζονται για την ελευθερία τους και την εθνική τους ανεξαρτησία.
Οι πατέρες της πολιτικής αυτής, Παναγιώτης Τσαλδάρης, Θεμιστοκλής Σοφούλης, Γεώργιος Παπανδρέου, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, είναι οι υπεύθυνοι για το κάτεργο της Μακρονήσου και της σφαγής στο Α' Τάγμα, με τη δολοφονία 300 και πλέον στρατιωτών και εκατοντάδων τραυματιών.
Το έγκλημα αυτό οι υπεύθυνοι το αποσιώπησαν και το επίσημο κράτος μέχρι σήμερα το αποκρύπτει.
Δεν τολμά να δώσει τα επίσημα στοιχεία από τα αρχεία του για τη Μακρόνησο, για το έγκλημα της σφαγής και τον τόπο ταφής των νεκρών της.
Πολλά έχουν γραφτεί μέχρι σήμερα για τη Μακρόνησο. Χρόνια τώρα καταγγέλλονται οι υπεύθυνοι και οι βασανιστές, όμως κανείς τους, μέχρι σήμερα δεν τόλμησε να προσφύγει στη Δικαιοσύνη.
Οι πάντες αποσιώπησαν και αποσιωπούν. Η πολιτεία και η Δικαιοσύνη συνεχίζουν επί 50 και περισσότερα χρόνια να μην τολμούν και να μη θέλουν, έστω και για την ιστορική αλήθεια, να φωτίσουν το φαινόμενο Μακρόνησος, έστω και μερικές πτυχές του, όπως είναι η σφαγή στο Α' Τάγμα Σκαπανέων
 

ΛΕΙΠΟΥΝ ΑΡΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟ
Το αίτημα να ερευνηθούν τα αρχεία της Μακρονήσου από τους ιστορικούς και τους ερευνητές τέθηκε από τον Μακρονησιώτη Δ. Γεωργάτο, στον ίδιο τον Α. Τσοχατζόπουλο, όταν εκείνος ήταν υπουργός Αμυνας. Η ανταπόκριση του τελευταίου υπήρξε θετική και οι στρατιωτικές υπηρεσίες παρέπεμψαν τους ερευνητές του ΚΚΕ στα αρχεία της Μακρονήσου που βρίσκονται στην Υπηρεσία Στρατιωτικών Αρχείων στο Γουδί. Ταυτόχρονα διαβίβασαν, μέσω του υπουργείου στο ΚΚΕ, κατάλογο με τις σχετικές αρχειακές ενότητες που έχει στη διάθεσή της η εν λόγω Υπηρεσία.
Από την πρώτη ανάγνωση του καταλόγου φάνηκε καθαρά πως τα αρχεία αυτά ήταν ελλιπή. Το σπουδαιότερο δε όλων ήταν ότι απουσίαζε οποιαδήποτε αναφορά σχετικά με τη διοικούσα αρχή του στρατοπέδου, δηλαδή τη ΒΧΙ/ΓΕΣ και το αρχείο της.
Μετά απ' αυτή τη διαπίστωση, με επιστολή που έστειλε στον τότε υπουργό Αμυνας Α. Τσοχατζόπουλο, εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, η ΓΓ Αλ. Παπαρήγα, έθεσε ξανά το θέμα, υπογραμμίζοντας μία προς μία τις ελλείψεις που φαίνονταν ότι είχαν τα αρχεία, τονίζοντας το κενό που υπήρχε σχετικά με τα αρχεία της ΒΧΙ/ΓΕΣ και ζητώντας να δοθούν οι απαραίτητες εξηγήσεις ούτως ώστε να γίνει κατανοητό τι ακριβώς συνέβαινε. Τα αρχεία αυτά συνέχιζαν να είναι απόρρητα και ακριβώς γι' αυτό το λόγο δεν εμφανίζονταν στις καταστάσεις της Υπηρεσίας Στρατιωτικών Αρχείων; Είχαν καταστραφεί; Αγνοείτο η τύχη τους;
Οι στρατιωτικές υπηρεσίες ενημέρωναν και πάλι ,ότι τα αρχεία της Μακρονήσου που διαθέτουν είναι αυτά που βρίσκονται στην υπηρεσία Στρατιωτικών Αρχείων στο Γουδί. Καμία ενημέρωση δεν έδιναν αν υπάρχει άλλο αρχειακό υλικό ούτε πού βρίσκεται το αρχείο της ΒΧΙ/ΓΕΣ. Ολα αυτά έγιναν το καλοκαίρι του 2000.
«Δεν ξέρουμε καμία ΒΧΙ»!!!
ΑΦΑΝΤΑ ΤΑ ΑΡΧΕΙΑ ΓΕΣ
Ενα ακόμη σημαντικό ζήτημα είναι η ευθεία παραδοχή των στρατιωτικών υπηρεσιών ότι δεν μπορούν να πιστοποιήσουν πως υπήρξε κάποτε η ΒΧΙ Διεύθυνση του ΓΕΣ και ότι αποτέλεσε μάλιστα και τη διοικούσα αρχή του στρατοπέδου της Μακρονήσου!!! Αναλυτικότερα το θέμα αυτό έχει ως εξής:
Η Διεύθυνση της εφημερίδας ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ με επιστολή που φέρει την υπογραφή του αρχισυντάκτη Τ. Τσίγκα και ημερομηνία 19/6/2001 απευθύνθηκε στο Γενικό Επιτελείο Στρατού, μέσω του Γραφείου Τύπου του τελευταίου, και επανέφερε το ζήτημα των αρχείων της ΒΧΙ/ΓΕΣ ζητώντας υπεύθυνη ενημέρωση για την τύχη τους. Η έγγραφη απάντηση που δόθηκε, με ημερομηνία 23/8/2001, υπογραμμένη από τον εκπρόσωπο Τύπου του ΓΕΣ, αντισυνταγματάρχη Πεζικού Ζαχαριάδη Νικόλαο, αναφέρει: «Η Υπηρεσία εκτιμά ότι, το αρχείο της ΓΕΣ/ΒΧΙ, αν όντως δημιουργήθηκε ποτέ η αναφερόμενη διεύθυνση, γεγονός που δεν προκύπτει από τα επίσημα έγγραφα της Υπηρεσίας, ενδέχεται να καταστράφηκε με το κλείσιμο του Στρατοπέδου χωρίς τις προβλεπόμενες διαδικασίες (πρωτόκολλα καταστροφής, κλπ.)».
Βέβαια, η διεύθυνση του «Ρ» στην επιστολή της είχε πληροφορήσει τις υπηρεσίες του ΓΕΣ ότι η ύπαρξη της ΒΧΙ πιστοποιείται από πλήθος μαρτυριών, μία εκ των οποίων είναι το περιοδικό «ΣΚΑΠΑΝΕΥΣ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΥ» που εξέδιδαν οι αρχές του Στρατοπέδου, όταν αυτό ήταν σε λειτουργία. Συγκεκριμένα στην επιστολή αναφερόταν: «Στο περιοδικό "ΣΚΑΠΑΝΕΥΣ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΥ", στο τεύχος Μαΐου 1949 (σελ. 28) δημοσιεύεται ημερήσια διαταγή του επικεφαλής του στρατοπέδου συνταγματάρχη πυροβολικού Γ. Μπαϊρακτάρη όπου αναφέρεται πως η ΒΧΙ/ΓΕΣ δημιουργήθηκε στις 3/4/1947, ύστερα από διαταγή του τότε αρχηγού ΓΕΣ στρατηγού Βεντήρη».

Λογοκρίθηκε το αρχείο;
Η ΒΧΙ ιδρύθηκε στις 3/4/1947, πριν ακόμη ανοίξει το στρατόπεδο της Μακρονήσου, διοίκησε αυτό το στρατόπεδο σε όλη τη διάρκεια της λειτουργίας του, ενώ βάσει του ΟΓ' ψηφίσματος της 9/14 Οκτώβρη του 1949 «Περί μέτρων Εθνικής Αναμορφώσεως» (ΦΕΚ 262) από τις 16/11/1949 μετονομάστηκε σε «Οργανισμό Αναμορφωτηρίου Μακρονήσου» (ΟΑΜ).
Το αρχείο της ΒΧΙ πρέπει λογικά να πέρασε στον ΟΑΜ και θα μπορούσε να το αναζητήσει κανείς στα αρχεία του εν λόγω Οργανισμού. Κάποια αρχεία του ΟΑΜ υπάρχουν στην Υπηρεσία Στρατιωτικών Αρχείων. Ομως δεν περιλαμβάνουν ούτε ίχνος στοιχείου που να παραπέμπει στην ουσία των αρχείων της ΒΧΙ και φυσικά δεν αναφέρουν παρά ανώδυνες πληροφορίες για την πραγματική λειτουργία του Οργανισμού. Μήπως λογοκρίθηκε το αρχείο ώστε να μην υπάρξει στη διάθεση των ερευνητών καν ένα στοιχειώδες αρχειακό υλικό που να δικαιολογεί το χαρακτήρα του Οργανισμού, όπως ακριβώς τον περιγράφει το ΟΓ' ψήφισμα;
Ενώ απουσιάζει από τα διαθέσιμα στρατιωτικά αρχεία το αρχείο της Διοίκησης του στρατοπέδου, υπάρχουν και διατίθενται αρχεία των επιμέρους μονάδων, δηλαδή των ταγμάτων (Α' ΕΤΟ, Β' ΕΤΟ, Γ' ΕΤΟ) που συγκροτούσαν το στρατόπεδο, των Στρατιωτικών Φυλακών, αρχεία αναφερόμενα στους πολιτικούς κρατούμενους που κρατούνταν εκεί κ.ο.κ. Πρόκειται όμως για αρχεία που φαίνονται επιμελώς λογοκριμένα, όπου σχεδόν με χειρουργική ακρίβεια έχει αφαιρεθεί κάθε τι που αποκαλύπτει τους πολιτικούς σκοπούς του στρατοπέδου, τη βαρβαρότητα με την οποία λειτούργησε και φυσικά τις ευθύνες προσώπων. Για του λόγου το αληθές θα δώσουμε ορισμένα στοιχεία.
α) Οπως είναι γνωστό όλα τα στρατόπεδα και οι στρατιωτικές μονάδες λειτουργούν με διαταγές και απ' αυτές μπορεί να εξαχθεί ιστορική έρευνα για το στρατόπεδο.
Σε ό,τι αφορά το στρατόπεδο της Μακρονήσου οι διαταγές κάθε άλλο παρά βοηθούν σε μια ουσιαστική ιστορική έρευνα κι αυτό γιατί στα αρχεία έχουν μείνει μόνο οι πιο ανώδυνες. Ετσι, ενώ για παράδειγμα στα αρχεία του Β' ΕΤΟ υπάρχουν σχέδια διαταγών (κοινών, εμπιστευτικών και απορρήτων) στα αρχεία του Α' ΕΤΟ τα σχέδια διαταγών έχουν εξαφανιστεί. Μόνο στα βιβλία που τηρούσαν οι υπηρεσίες έχουν κρατηθεί κάποιες διαταγές - κυρίως οι ημερήσιες για διάφορα θέματα - που δε λένε και πολλά πράγματα. Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι στο διάστημα από 25-26 Φλεβάρη ως και 5 Μάρτη του 1948 οι διαταγές σχεδόν εξαφανίζονται από τα αρχεία των ταγμάτων, ιδιαίτερα του Α' ΕΤΟ και του Β' ΕΤΟ, ενώ αυτές που υπάρχουν -όπου και όταν υπάρχουν- δε συγκροτούν την εικόνα λειτουργίας στρατιωτικών μονάδων. Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο το οποίο θα μπορούσε να συσχετιστεί με τα αιματηρά γεγονότα της 29/2 - 1/3/1948. Σχηματίζεται μάλιστα η εντύπωση πως για το κρίσιμο διάστημα που αναφέραμε (25-26/2 ως 5/3/1948) η Μακρόνησος είχε νεκρωθεί και το στρατόπεδο για κάποιο λόγο δε λειτουργούσε.
β) Είναι σε όλους γνωστά τα αιματηρά γεγονότα που συνέβησαν στη Μακρόνησο στις 29 Φλεβάρη και 1 Μάρτη του 1948. Επίσημα τότε οι αρχές είχαν μιλήσει για 17 νεκρούς και 61 τραυματίες. Ομως στα βιβλία απωλειών του Α' ΕΤΟ καταγράφονται μόνο 15 νεκροί, ενώ στα βιβλία απωλειών των υπολοίπων ταγμάτων δεν αναφέρονται νεκροί κατά τις ημέρες των γεγονότων.
γ) Αμέσως μετά τα αιματηρά γεγονότα της 29/2 - 1/3/1948 και συγκεκριμένα στις 6 Μάρτη του 1948 ο διοικητής του Α' ΕΤΟ, λοχαγός Αντ. Βασιλόπουλος, εξέδωσε μια ανατριχιαστική διαταγή που έλεγε επί λέξει: «Κύμα αυτοκτονιών ενέσκηψεν εις το υπ' εμέ Τάγμα. Πλανώνται οι αποπειρώμενοι εάν νομίζουν ότι δύνανται να διαθέτουν τον εαυτόν των όπως αυτοί θέλουν. Εις το εξής διά πάντα αποπειρώμενον εντέλλομαι όπως οι διοικηταί των λόχων προβαίνουν εις ένορκον προανάκρισιν, το πόρισμα της οποίας θα μου υποβάλλουν αυθημερόν μετά της σχετικής μηνύσεως διά την παραπομπήν εις το έκτακτον Στρατοδικείον».
Η διαταγή μιλάει για κύμα αυτοκτονιών. Ομως στο βιβλίο απωλειών του Α' ΕΤΟ καταγράφεται μόνο ένας αυτόχειρας στις 5/3/1948, ο οποίος από μόνος του, φυσικά, δε συνιστά «κύμα αυτοκτονιών». Από την άλλη, αν δεν υπήρχε «κύμα αυτοκτονιών» ο Βασιλόπουλος δε θα εξέδιδε τέτοια διαταγή. Πού είναι λοιπόν τα στοιχεία που πιστοποιούν τις αυτοκτονίες ή τις απόπειρες αυτοκτονιών;
 

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ
Η εφιαλτική κατάσταση βασανιστηρίων που επικρατεί από την αρχή στο περιβόητο Γ' τάγμα Σκαπανέων (Γ' ΕΤΟ) και στην οποία ταιριάζει ο όρος κρατική τρομοκρατία, γίνεται σύντομα κοινό μυστικό... Πρόκειται για μια τρομοκρατική επιχείρηση χωρίς όρια, εφ' όσον οι θάνατοι από τα βασανιστήρια μπορεί να αποφεύγονται μεν θεωρητικά και να αποσιωπούνται όταν συμβαίνουν από υπέρβαση ζήλου (το επίσημο αστικό κράτος δεν μπορεί να εμφανιστεί ότι μεταφέρει σε ξερονήσια ως δήθεν στρατιώτες πολιτικούς αντίπαλους του για να τους εξοντώσει άγρια), όμως παρ' όλα αυτά, υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός που δεν υποκύπτει.
Αυτοί που χαρακτηρίζονται μετά την εφιαλτική παραμονή τους στο Γ' ΕΤΟ ως «αμετανόητοι» μετάγονται στο Α' ΕΤΟ, που, σύντομα θα θεωρείται «κόκκινο τάγμα» ή «τάγμα αμετανόητων» και όπου οι συνθήκες διαβίωσης απέχουν αρκετά από το να είναι το ίδιο σκληρές με εκείνες που επικρατούν στα δυο άλλα τάγματα. Οπως θα φανεί σε λίγο καιρό, πρόκειται για ένα καλοστημένο σχέδιο. Οταν ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων δεν υποκύπτει, έστω και με τρομερά ατομικά βασανιστήρια, μια πιο αποτελεσματική μέθοδος θα μπορούσε να είναι μια ομαδική και δημόσια αιματοχυσία, ώστε το ηθικό να σπάσει επιτέλους...
μετά την ομαδική σφαγή των φαντάρων στο Α' ΕΤΟ (29/2-1/3/48), ακολουθεί η μέθοδος του ατομικού βασανισμού. Του εγκλεισμού των αδάμαστων στο λεγόμενο σύρμα, το κούρεμα, το μαρτύριο της πέτρας, γνωστό ήδη από το Γ' ΕΤΟ και το Β' ΕΤΟ. Το μαρτύριο της ζέστης χωρίς καπέλο και χωρίς δέντρο το καλοκαίρι, το άθλιο συσσίτιο με το ελάχιστο νερό

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΛΕΙΟ
Του Μίμη Βρονταμίτη, καπετάνιου του καϊκιού
“Εζησα όλα τα δραματικά γεγονότα της Μακρονήσου το 1948. Ο στρατός μας με είχε επιταγμένο με το καΐκι μου «Αγιος Νικόλαος», επί μισθώ, οκτώ χιλιάδες δραχμές το μήνα. Κουβαλούσα από το Λαύριο πέρα στη Μακρόνησο φαντάρους, πολιτικούς υπόδικους, νερό σε βαρέλια και άλλα.
Στο φοβερό τουφεκίδι του Μάρτη 1948 ο Σκαλούμπακας μου κόλλησε το πιστόλι στο κεφάλι και με απειλές με διέταξε να κουβαλάω σκοτωμένους φαντάρους πέρα μακριά στον Κάβο Ντόρο, στο ξερόνησο Σαν Τζιόρτζιο. Στο Γ' Τάγμα φόρτωνα τους νεκρούς φαντάρους, που τους εξέταζε ο γιατρός Μαλάμης, κι έγραφε στο πιστοποιητικό θανάτου, τη λέξη «νεκρός». Ητανε δίπλα στο γιατρό Μαλάμη κι άλλοι δύο γιατροί.
Τους σκοτωμένους φαντάρους τους τακτοποιούσανε στριμωχτά στο αμπάρι οι Αλφαμίτες, Χούμης και Δήμητρας, Λαγός. Σ' ένα μόνο δρομολόγιο φορτώσαμε 185 νεκρούς φαντάρους.
Λέω στον Σκαλούμπακα: «Το καΐκι δε σηκώνει τόσο πράμα, είναι πολύ το πράμα, θα μπατάρει το καΐκι». Αυτός κουβέντα δεν έπαιρνε, με το πιστόλι με διέταξε. Τι να 'κανα; Το πιστόλι σε παγώνει...
Ανοιγόμασταν τη νύχτα στον Κάβο Ντόρο. Εκεί στο Σαν Τζιόρτζιο περίμενε καράβι πολεμικό. Οι ναύτες παίρνανε τους σκοτωμένους φαντάρους και τους χώνανε μέσα σε συρμάτινα δίχτυα με βαρίδια και τους φουντάρανε στο βυθό της θάλασσας. Αυτό ξανάγινε.
Οι νεκροί όλοι - όλοι ήταν 350 κοντά, τους μέτραγα έναν - έναν και ήταν 350 φαντάροι νεκροί. Αυτή ήταν η πιο τραγική περιπέτεια που έζησα στη ζωή μου”.

Ο μακρονησιώτης Διονύσης Γεωργάτος στο βιβλίο του «Μακρόνησος ιστορικός τόπος»περιγράφει:
«Ο λαός μας έζησε τη Μακρόνησο. Οι πνευματικοί μας άνθρωποι, πολλοί εξ αυτών Μακρονησιώτες, με τα έργα τους, σκιαγράφησαν το κάτεργο της Μακρονήσου και λίγο πολύ γνωρίζουμε την πραγματικότητα.
Η Διεύθυνση ΒΧΙ /ΓΕΣ από τις αρχές του 1948 σχεδιάζει δολοφονικό χτύπημα για να σπάσει την αντίσταση του Α' Τάγματος στα σχέδιά της.
Στις πρώτες μέρες του Γενάρη ο διοικητής μας Κωνσταντόπουλος γύρισε από την Αθήνα. Είχε ασφαλώς συζητήσεις, οδηγίες και διαταγές από τov στρατοπεδάρχη Μπαϊρακτάρη. Ήταν συνεχώς ανήσυχος, εκνευρισμένος. Έκανε παντού προσωπική επιθεώρηση, συζητήσεις με τους διοικητές των λόχων του Τάγματος. Την ημέρα των Θεοφανίων κάλεσε συγκέντρωση του Τάγματος για να μας μιλήσει. Η συγκέντρωση έγινε περίπου στις 11 το πρωί και με τρέμουλο της φωνής του μας είπε, περίπου τα εξής: «Η Διοίκηση έχει πληροφορίες ότι σκοπεύετε να αφοπλίσετε την Αστυνομία Μονάδας και το Λόχο Διοικήσεως και να μας κτυπήσετε.... Οι λόφοι, όμως, αυτοί και τα γύρω φυλάκια και οι δυνάμεις που τα φρουρούν, διοικούνται από γενναίους αξιωματικούς και δε θα παραδοθούν. Αλλά επιτέλους, δε θα βρεθούν μεταξύ σας μερικοί σώφρονες για να συγκρατήσουν αυτούς τους παράφρονες; Προσέξετε, γιατί πολλά κεφάλια που βλέπω τώρα, φοβούμαι ότι αργότερα δε θα τα, βλέπω. Το κράτος είναι δυνατό και κάθε απόπειρα θα τη συντρίψει...».
Ο Κωνσταντόπουλος πολύ σύντομα αντικαταστάθηκε. Αρχισε να οργανώνεται η τρομοκρατία, την οποία οι σκαπανείς ατομικά και ομαδικά, με σθένος την αντιμετώπιζαν. Διοικητής ήρθε στην αρχή ο ταγματάρχης Καραμπέκιος, ο οποίος σταμάτησε κάθε προσπάθεια βίας και τρομοκρατίας. Αντικαταστάθηκε κι αυτός στα μέσα του Φλεβάρη από το λοχαγό Αντώνη Βασιλόπουλο, συνεργάτη του Μπαϊρακτάρη στη Μέση Ανατολή, με τα εκεί γνωστά γεγονότα στο στρατό. Εντάθηκε αμέσως νέο κύμα τρομοκρατίας, βασανισμοί στο πειθαρχείο, ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες του Φλεβάρη
Η πρώτη μέρα της σφαγής, Κυριακή 29-2-1948
Του Νίκου Παπανδρέου
“Πρωινή αναφορά πήρε ο υπασπιστής του Τάγματος υπολοχαγός Καστρίτσης. Αμέσως μετά διέταξε το Τάγμα να κατευθυνθεί συντεταγμένο προς το αμφιθέατρο. Ανάμεσά μας τριγυρίζει ο ανθυπολοχαγός Καρδάρας που έλεγε: «Σήμερα θα μιλήσει ο Χριστός με το πιστόλι». Ολοι βάλαμε τα γέλια, γιατί όλοι ξέραμε πως ο άνθρωπος αυτός είχε κάποια σημάδια παρανόησης. Επειδή, όμως, ήταν Κυριακή δεν αποκλείσαμε να έρθει κάποιος παπάς από το Λαύριο ή την Αθήνα για λειτουργία και κήρυγμα, όπως είπε και κάποια άλλη φορά”.
Του Νίκου Μανδράκου
«Το ντουφεκίδι κράτησε δευτερόλεπτα. Δημιουργήθηκε πανδαιμόνιο. Η μεγαλύτερη μάζα των εξορίστων δεν είχε αντιληφθεί την ωμή πραγματικότητα. Νόμιζε πως οι πυροβολισμοί είχαν στόχο τον αέρα. Δε σημειώθηκε φυσικά καμία απολύτως αιτία, ανωμαλία ή αφορμή, για να θερίσουν οι σφαίρες τους φιλήσυχους σκαπανείς.
Η μικρότερη μάζα, γύρω στους δύο χιλιάδες άνδρες, που βρέθηκαν στην πλαγιά του θεάτρου δέχτηκε τα πυρά. Είδε να σωριάζονται αιμόφυρτα παλικάρια δίπλα της και συνειδητοποίησε από την πρώτη στιγμή πως πρόκειται για δολοφονία.
Εξαλλοι και αναστατωμένοι σηκώθηκαν όρθιοι κι άρχισαν να φωνάζουν:«Αίσχος... Ντροπή σας... Δολοφόνοι... εγκληματίες... δειλοί... γιατί μας σκοτώνετε;...».
Μερικοί, ενεργώντας αμήχανα, σύρθηκαν προς το βάθος της χαράδρας. Οι περισσότεροι, όμως, αντιμετώπισαν το απαίσιο έγκλημα με ψυχραιμία και αποφασιστικά. Στάθηκαν όρθιοι και βλέποντας τους δολοφόνους (περίπου εκατό μέτρα τους χώριζαν), το Λόχο Ασφαλείας, φώναζαν τις λέξεις που προαναφέραμε. Αλλοι μούντζωναν, αναθεμάτιζαν και άλλοι άνοιγαν τα χιτώνια τους καλώντας τους δολοφόνους να ρίξουν τις σφαίρες τους στα γυμνά στήθη τους.
Η μεγάλη, όμως, αναστάτωση προξενήθηκε ύστερα από λίγο. Την προκάλεσε το αίμα, το οποίο θολώνει το μυαλό του ανθρώπου, τον κακιώνει, τον εξοργίζει, τον δυναμιτίζει. Οι κρατούμενοι που ήταν στο θέατρο σχημάτισαν με τις παλάμες τους (αριστερά - δεξιά) φορεία. Τοποθέτησαν ευλαβικά τα θύματα και σιγά - σιγά κατηφόρισαν στο γήπεδο.
Πέντε νεκροί και πολλοί τραυματίες. Ολοι με πυροβόλα και όπλα. Από τους τραυματίες καμιά εικοσαριά βαριά. Αλλοι με τραύματα στο θώρακα, στο κεφάλι, στα χέρια, στα πόδια. Το αίμα έτρεχε αστείρευτο. Βογκούσαν απ' τους πόνους. Οι επικλήσεις «Αχ! μανούλα μου» σου σπάραζαν την καρδιά».
Του Γιώργου Ραφαηλίδη
«Δίπλα μου, ο παλιός μου φίλος ο Βέργος ο Σιβρής. Κουβέντιαζε, είχαμε κέφι, χαρούμενος μου έλεγε πως την προηγούμενη μέρα του δόθηκε για λόγους υγείας απαλλαγή στρατού, δείχνοντας και το απολυτήριό του. Αλλά, λόγω μεγάλης τρικυμίας, δεν έφυγε, περιμένοντας τώρα ώρα την ώρα να καλμάρει η θάλασσα, για να σαλπάρει καΐκι. Ο Βέργος Σιβρής, πλημμυρισμένος από χαρά, μου μιλούσε για τη στιγμή που θα αγκάλιαζε τα παιδιά του κι αράδιαζε χίλια όνειρα για ζωή.
Είχαμε πια φτάσει στο θέατρο. Ξαφνικά ακούσαμε ριπές αυτομάτων και την ίδια στιγμή βλέπω το Βέργο Σιβρή να κυλιέται κάτου, βγάζοντας ένα πνιχτό «οχ».
Σαν τρελός σκύβω και τον αγκαλιάζω. Είχε δεχτεί μια σφαίρα στα μυαλά κι έτρεχε αίμα. Ηταν νεκρός. Και το βλέμμα έμενε συγκλονισμένο, σα να ρωτούσε: Γιατί με σκοτώνετε;»
Του Παναγιώτη Καφετζή
«Κάθισα στο χώμα και σιγοκουβέντιαζα με συναδέλφους. Ξαφνικά έπεσαν απανωτές ριπές από αυτόματα όπλα. Εγινε πανικός. Σε μια στιγμή ένιωσα ένα κάρβουνο αναμμένο και να καίει στο στόμα και στο αυτί μου. Επεσα κάτω. Επεσα σε αφασία».
Του Βάσου Σαλιάρη
«Εμάς τους δέκα τραυματίες μάς κατέβασαν στην παραλία. Το κύμα, όμως, σάρωνε και μες στη θεομηνία κανένας καπετάνιος καϊκιού δεν αποτολμούσε να μας περάσει στο Λαύριο. Αγωνία, τι θα απογίνουμε, και οι τραυματίες να βογκούν και να αιμορραγούν. Τότε ένα άφοβο παλικάρι, ο καπετάνιος Μίμης, το αποφάσισε, μας έβαλε στο αμπάρι και ξεκίνησε. Ο καπετάνιος για χάρη μας έπαιξε τη ζωή του κορόνα - γράμματα.
Μαζί μας συνοδοί δύο γιατροί, ο ανθυπολοχαγός Λεωνίδας Γεωργιλάκος και ο στρατιώτης Πριοβόλος. Η θάλασσα σφόδρα τρικυμισμένη και έτοιμη να μας καταπιεί. Ο καπετάν Μίμης, όμως, σωστός θαλασσόλυκος, κρατούσε γερά το τιμόνι. Εμείς σταυροκοπιόμαστε. Οι γιατροί σφουγγίζουν τις πληγές μας.
Με τα πολλά ο Καπετάν Μίμης μάς πέρασε στο Λαύριο. Είχαμε για την ώρα σωθεί».
Η Δεύτερη μέρα της σφαγής, Δευτέρα 1-3-1948
Του Διονύση Γεωργάτου
«Η ώρα είναι περίπου 11. Από τα μεγάφωνα του περιπολικού, που πλέει δίπλα στους βράχους, ακούμε: «Προσοχή - Προσοχή». Και ύστερα από δύο με τρία λεπτά: «Προσοχή - Προσοχή. Στρατιώται του Α' Τάγματος. Σας ομιλεί ο συνταγματάρχης Μπαϊρακτάρης».
Το πολεμικό προχωρεί, περνούν πάλι δύο τρία λεπτά. Σφυρίζει και τα μεγάφωνα επαναλαμβάνουν και συνεχίζουν: «Στρατιώται του Α' Τάγματος, εκάματε μιαν απερισκεψία. Ολίγα καθάρματα κομμουνισταί σας παρέσυραν σε στάσιν κατά της Πατρίδος. Οσοι από εσάς δε συμφωνούν με τους δολοφόνους, οι οποίοι εδημιούργησαν τα χθεσινά γεγονότα, διαχωρίστε τας ευθύνας σας και συγκεντρωθείτε εις τον 7ον Λόχον. Το κράτος δεν μπορεί να υποχωρήσει».
Ολοι σχεδόν οι στρατιώτες, από όλους τους λόχους του στρατοπέδου, βγήκαν έξω απ' τις σκηνές τους. Μερικοί ρωτούν τι είπε το μεγάφωνο; «Δεν άκουσες συνάδελφε. Εμείς λέει, κάναμε στάση, εμείς είμαστε δολοφόνοι». Οσοι ήταν έξω απ' τις σκηνές φωνάζουν. «Αίσχος. Αίσχος. Δολοφόνοι. Φασίστες». Σηκώνουν τα χέρια και ομαδικά μουντζώνουν με κατεύθυνση το πολεμικό.(...)
Το περιπολικό, κατά μικρά διαστήματα, απομακρύνεται από την ακτή, για να επανέλθει με νέες οδηγίες και συμβουλές.«Στρατιώται, το κράτος δεν μπορεί να υποχωρήσει. Θα επιβάλει τον νόμον. Θα τιμωρήσει διά τη στάσιν τους υπαίτιους. Εγκαταλείψετε τους κομμουνιστάς και μεταμεληθείτε. Η πατρίς θα σας συγχωρέσει...».
Αυτή η δραστηριότητα για κάμποση ώρα του πολεμικού είναι, για να μας τσακίσει τα νεύρα και να δημιουργήσει μέσα στους συναδέλφους μας το κλίμα της υποταγής και της ντροπής, να περάσουμε τη διαχωριστική γραμμή, να εγκαταλείψουμε και να απαρνηθούμε τους νεκρούς μας, που τιμητικά περιφρουρούσαμε στη σκηνή τους, να πάμε στη χαράδρα του 7ου Λόχου, δίπλα από το Λόχο Διοίκησης και να υπογράψουμε εκεί τις δηλώσεις μετανοίας, επειδή πολεμήσαμε στην Αντίσταση τους κατακτητές και επειδή από «απερισκεψία» χθες κάναμε τάχα στάση στο στρατόπεδο.
Ολο το Τάγμα διαισθάνεται τι πρόκειται από στιγμή σε στιγμή να ξεσπάσει. Ακούει από τα μεγάφωνα του πολεμικού, βλέπει τις πολεμικές προετοιμασίες που γίνονται στο γήπεδο, οσμίζεται τη θύελλα που έρχεται. Με σφιγμένη όμως την καρδιά και καθαρή τη συνείδησή του στέκει όρθιο και περιμένει. Δε λυγίζει.
Αυτή είναι μια πραγματικά πατριωτική στάση του καθένα μας απέναντι στην ιστορία της χώρας μας. Δεν είναι δυνατό να προδώσει κανείς τα ιδανικά και τον αγώνα του λαού μας, τους νεκρούς και τους τραυματίες της χθεσινής μέρας. Οσο κι αν νιώθει το θάνατο να τον περικυκλώνει, προτιμά να παλέψει μαζί του, έστω κι αν κάποια σφαίρα τον περιμένει από λεπτό σε λεπτό. Εχει αποφασίσει χίλιες φορές να σκοτωθεί, παρά να υποκύψει στις διαταγές του Μπαϊρακτάρη και να προδώσει τη συνείδησή του, το συνάδελφό του, το λαό του.
Αυτές οι σκέψεις διαβάζονται μέσα από τα μάτια των συντρόφων μας. Κανείς δεν κινείται προς τον 7ο Λόχο. Το Α' Τάγμα αυτοπειθαρχημένο, μετρά τις πιο κρίσιμες στιγμές της ζωής τους».
Του Τάκη Παπανικόλαου
«Ημουνα αντιγραφέας της ημερήσιας διαταγής του Α' Τάγματος Σκαπανέων.
Τη δεύτερη μέρα των γεγονότων βρισκόμουν στο γραφείο (σκηνή) του 1ου Λόχου. Οι φαντάροι μέσα στις σκηνές τους συνέχιζαν την απεργία (αποχή συσσιτίου). Εκδηλώθηκε επίθεση με όπλα εναντίον μας. Είχανε φέρει από το Γ' Τάγμα επίλεκτους και μας χτυπούσαν. Κόλαση πυρός. Σειόταν το νησί. Οι φαντάροι αντίκριζαν το χάρο και μέσα στην αναστάτωσή τους κατευθύνονταν προς τα μαγειρεία. Μπροστά μου κι όξω από το γραφείο του 1ου Λόχου έπεσαν τραυματισμένοι θανάσιμα δύο φαντάροι. Ταραγμένος προσπάθησα να τους προσφέρω κάποια βοήθεια, μα ξεψύχησαν στα χέρια μου».
Του Δημήτρη Διαμαντή
«Βλέπω ξαφνικά το φίλο μου τον κιθαρίστα το Θεσσαλονικιό, τον Αμυράλη Βενιζέλο, μέσα σε κείνο το καμίνι να στέκεται όρθιος. Ηταν μπλεγμένος ανάμεσα σε δυο σκηνές και γραδωμένος σε κάτι τριχιές. Βάζω δυνατή φωνή: «Βενιζέλο, σκύψε θα σε βρει βόλι». Μα ο Βενιζέλος δεν αποκρίθηκε, έμεινε ολόρθος, έτσι όπως σ' άλλες εποχές, όταν έπαιζε κιθάρα και μας τραγουδούσε. Με τρόπο τον ζύγωσα. Πάγωσα. Ηταν νεκρός κι απ' το λαρύγγι του έτρεχε αίμα».
Του Χρυσόστομου Μαυρίδη
«Μέσα σε κείνη την κόλαση της φωτιάς μαζί με δυο άλλους στρατιώτες κουβαλούσαμε στο ιατρείο του στρατοπέδου έναν τραυματία με σπασμένα από ριπή πόδια. Στο ιατρείο ένας νεαρός γιατρός, αντί να δίνει τις πρώτες βοήθειες στους τραυματισμένους, που έβλεπε δίπλα του, είχε ξεσπάσει σ' ένα απαρηγόρητο κλάμα. Πήρα μόνος μου ένα λευκό επίδεσμο και τον έδεσα περιβραχιόνιο. Το ίδιο έκανα και στους άλλους, που ήταν δίπλα μου. Αυτοανακηρυχθήκαμε τραυματιοφορείς εκεί δα.
Ενας εθνοφρουρός από την Κοκκινιά ξαπλωμένος στο χώμα σπαρταρούσε σαν ψάρι.
Μπροστά μου ένας σκοτωμένος, που η σφαίρα τον βρήκε στο κεφάλι και του είχε σπάσει το κρανίο. Τα μυαλά του είχαν χυθεί απέξω, όπως το αυγό, που σπάει στο βράσιμο και είχαν ανακατωθεί με αίμα και χώμα.
Πόσους τραυματίες κουβαλήσαμε; Πόσους σκοτωμένους; Πόσα αυτοκίνητα φορτώσαμε; Μέσα μου όλα ήταν ανάκατα, μηχανικά φόρτωνα τ' αυτοκίνητα, που γιόμιζαν νεκρούς. Ημουν βουτηγμένος στα αίματα κι έτρεμα ολόκληρος».
Του Γεράσιμου Λογαρά
«Στην ακρογιαλιά γινόταν πανζουρλισμός. Τα πυρά έφτιαχναν ομπρέλα πάνω απ' τα κεφάλια μας. Δίπλα μου έπεφταν αράδα νεκροί, αράδα τραυματισμένοι. Φωνές απελπισίας. Βλέπω ένα φανταράκι, τον Κρητικό Νικητάκη, απ' την αγωνία του να κόβει τις φλέβες του. Πολλοί, πάρα πολλοί, έπεφταν στη θάλασσα και μαζί μ' αυτούς κι ο φίλος μου, ο Καλύμνιος Νικόλαος Φωκάς. Ανεβοκατέβαινε μες στο νερό, σιγοπνιγόταν. Τρελός από αγωνία και τα διασταυρωμένα πυρά απ' το πολεμικό, βούτηξα αγνοώντας τα όλα κι άρπαξα απ' τα μαλλιά τον Φωκά, σέρνοντάς τον όξω μισοπεθαμένο».
Του Διονύση Γεωργάτου
«Οι ριπές απ' όλα τα μέτωπα έχουν για μια στιγμή κάπως ελαττωθεί. Οι τραυματιοφορείς έχουν πυκνώσει, φορούν περιβραχιόνια, περιφέρονται μέσα και πίσω από τους ένοπλους και μαγκουροφόρους και μεταφέρουν τους τραυματίες στο αναρρωτήριο και στα μετόπισθεν, όπου οι γιατροί και οι νοσοκόμοι της διοίκησης και των λόχων τούς προσφέρουν κάποια βοήθεια.
Πάνω από το λιμάνι και προς τον 3ο Λόχο που έχει εκκενωθεί από το μεσημέρι της Κυριακής, υπάρχει τώρα σχετική ηρεμία. Ακόμα αυτή η περιοχή που οδηγεί προς τον 7ο Λόχο δεν έχει χτυπηθεί. Οι εκεί φρουρές δε χρησιμοποιούν τα όπλα τους. Ο ρόλος τους είναι προς τα εκεί να μην υποχωρήσουμε και να βρεθούμε τελικά σ' ένα διάδρομο με διέξοδο προς τον 7ο Λόχο, που μας καλούσε η διαταγή να πάμε.
Η ώρα θα είναι περασμένες δύο. Είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο, χωρίς καμιά σχεδόν κάλυψη. Η σκέψη του καθενός μας έχει πάψει να λειτουργεί. Ο καθένας μας περιμένει τη δική του σειρά, να τον πάρει μια σφαίρα. Δεν έχει άλλη λύση.
Σε μια στιγμή, όμως, καθώς οι ριπές των όπλων έχουν κάπως κοπάσει, μια φωνή δυνατή, κρυστάλλινη από κάποιον όρθιο σκαπανέα, ακούγεται: «Συνάδελφοι, όλοι όρθιοι να ψάλλουμε τον Εθνικό μας Υμνο».
Το κόκκινο τάγμα, όλοι όρθιοι σε θέση προσοχής, όρθιοι και οι τραυματίες, όσοι μπορούν να σταθούν στα πόδια τους, αρχίζουν να ψάλλουν καθαρά και με όλη τη δύναμη της φωνής τους τον Εθνικό Υμνο.
«Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή...
Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά...
Χαίρε, ω χαίρε Λευτεριά».
Αυτή είναι η κορυφαία στιγμή της ιστορίας της Μακρονήσου. Οι βασανιστές αξιωματικοί Σκαλούμπακας, Μπαρούχος, Σφακιανός και λοιποί αιφνιδιάζονται, τα χάνουν. Οι περισσότεροι οπλοφόροι σταματούν κι αυτοί τα πυρά. Ισως μερικά απ' αυτά τα παιδιά να στάθηκαν και σε θέση προσοχής.
Και στ' αλήθεια, πόσα από δαύτα διέταξαν να μας χτυπούν με τα όπλα και να μας σκοτώνουν επί τρεις ώρες, δεν έριχναν κρυφά στον αέρα!»
Του Παντελή Παντελέοντα
«Μακελειό στο Α΄ Τάγμα. Μονάχα ένας Ντοστογιέφσκι μπορεί να τα καταγράψει. Μπουσουλώντας έφτασα στον 7ο Λόχο κατά τις πέντε η ώρα... Τραγική κατάσταση... Προμηνυόταν νέα θύελλα. Πλησίασα τον ανθυπολοχαγό Μαργέτη, υπεύθυνο του Α2 Γραφείου, που έπαιζε μεγάλο ρόλο... και καθώς ήμουν αναμμένος και εκτός εαυτού, τον αρπάζω απ' τα πέτα και του λέω: «Εάν χυθεί νέο αίμα θα είσαι υπεύθυνος εσύ».
Ευθύς μ' άρπαξαν και πέντε και δέκα Αλφαμίτες και με βαρούσαν. Δίπλα μου ήταν ο Πότης Παρασκευόπουλος. Μ' έσπασαν στο ξύλο. Εχασα τις αισθήσεις μου...
Μετά πέντε μέρες συνήλθα και βρισκόμουν στο αναρρωτήριο της ΣΦΑ. Είδα δίπλα μου τραυματισμένους τον Ηλία Ντότσικα από το Μεσολόγγι, δικηγόρο, τον Κώστα Σιαπέρα, απ' τη Θεσσαλονίκη, και τον Νίκο Μομφεράτο, δημοσιογράφο».
Του γιατρού Λεωνίδα Γεωργιλάκου
«Την άλλη μέρα, Δευτέρα 1η Μάρτη, εκεί στο Γ' Τάγμα ακούγαμε τις συνεχείς ομοβροντίες όπλων και οπλοπολυβόλων, κλεισμένοι μέσα στις σκηνές. Ολοι μας και οι στρατιώτες, που ήσαν κοντά μας, σκεφτόμασταν και συζητούσαμε για το σκοτωμό των παιδιών που γινόταν στο Α΄ Τάγμα.
Την Τρίτη το πρωί πήγα στο Α΄ Τάγμα. Ο διοικητής Βασιλόπουλος μαζί με τον ανθυπολοχαγό της Στρατολογίας Αλιμπράντη μας κάλεσε και έδωσε εντολή να πάμε στο Γ' Τάγμα, στο διοικητή Σκαλούμπακα, να διαπιστώσουμε το θάνατο στρατιωτών και να συντάξουμε και υπογράψουμε το πρωτόκολλο θανάτου τους. Μας ζήτησε άκρα εχεμύθεια, επαναλαμβάνοντας και τονίζοντας σε μας αυτή την υποχρέωση.
Στο Γ' Τάγμα ο Σκαλούμπακας μας διέθεσε Αλφαμίτες που μας οδήγησαν στο καΐκι, που ήταν στοιβαγμένα πτώματα στρατιωτών. Ηταν ένα τρομερό θέαμα.
Οι Αλφαμίτες μας φέρνανε έναν - έναν τους νεκρούς και διαπιστώναμε το θάνατό τους και την ταυτότητά τους. Σε συνέχεια μας έφεραν νεκρούς, που είχαν σε μεγάλες σκηνές. Καταμετρήσαμε 180 νεκρούς στρατιώτες.
Μετά την καταμέτρηση οι Αλφαμίτες παίρνανε τα πτώματα και τα τοποθετούσαν στοιβαγμένα στο καΐκι. Ο Σκαλούμπακας συνεχώς παρακολουθούσε από κοντά όλη αυτή τη διαδικασία.
Φτιάξαμε την κατάσταση - πρωτόκολλο θανάτου των στρατιωτών, το υπογράψαμε και το απόγευμα, που γυρίσαμε στο Α΄ Τάγμα, το παραδώσαμε στο διοικητή μας Βασιλόπουλο. Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η προσωπική μου οδυνηρή εμπειρία για τη σφαγή στο ΑΕΤΟ».
Του Θεόδωρου Κατριβάνου
«Είχα ανοίξει γραφείο και δικηγορούσα στην οδό Αγίου Κωνσταντίνου 6, τρίτος όροφος. Ενα απόγευμα προς βράδυ ακούω ένα νευρικό δυνατό χτύπημα στην πόρτα. Βλέπω να μπαίνει μέσα ένας καταβεβλημένος, λικνιστός ηλικιωμένος με πολιτικά.
Τον αναγνώρισα αμέσως - μα πριν προλάβω να του το πω, αυτοσυστήνεται:
«Είμαι ο Κωνσταντόπουλος, ο "βασανιστής" σας. Με θυμάσαι;»
Στο μεταξύ είχα σηκωθεί με συγκίνηση και σπεύδω να του σφίξω το χέρι.
«Κανείς δε σας ξεχνάει, κύριε Συνταγματάρχα. Και ούτε βασανιστής είσθε. Χαίρομαι, που σας ξαναβλέπω, και σας παρακαλώ να καθίσετε».
Και παραγγέλνω έναν καφέ σκέτο, όπως ήξερα πως τον έπινε.
Επεσε κουρασμένος σε μια πολυθρόνα. Τον κοίταξα. Ηταν έντονα καταβεβλημένος, πολύ άρρωστος. Με τα πολιτικά φαινόταν πιο έντονα η αρρώστια του.
«Ηθελα από καιρό να σε συναντήσω», συνέχισε. «Πάντοτε σε εκτιμούσα όπως και όλους σας, γιατί είσαστε παλικάρια. Ηθελα να εξηγηθώ μαζί σας και σε σένα ιδιαίτερα, γιατί σου είχα φερθεί άσχημα στην Γούρα. Δεν το γνώριζα. Μα ο σκοπός, που ήρθα, είναι άλλος, πιο σοβαρός».
«Θα θυμάσαι. Ημουν Διοικητής του Α΄ Τάγματος Σκαπανέων και στη Μακρόνησο.
Λίγες μέρες πριν γίνουν τα φοβερά επεισόδια της σφαγής των κρατουμένων, με κάλεσε ο συνταγματάρχης, ο Μπαϊρακτάρης, και μου ζήτησε να στήσουμε παγίδα, για να χτυπηθούν οι κρατούμενοι. Εγινα έξω φρενών. Του απάντησα ότι δολοφόνος δε γίνομαι. Είμαι στρατιώτης και δεν κάνω αυτήν την ατιμία και μάλιστα σε Ελληνόπουλα. Παραιτούμαι αυτήν τη στιγμή, του απάντησα. Και αμέσως εγκατέλειψα το γραφείο του.
Πήγα στην έδρα μου. Μάζεψα τα πράγματα μου και ύστερα από λίγες μέρες έφυγα. Ο αντικαταστάτης μου ήρθε το ίδιο βράδυ.
Αυτά να τα γνωρίζετε υπεύθυνα. Τη δολοφονία τόσων παιδιών την οργάνωσε ο συνταγματάρχης Μπαϊρακτάρης μαζί με τους σκοτεινούς, που κυβερνούσαν τον στρατό μας την εποχή εκείνη. Πήρε μέρος και ο ίδιος αυτοπροσώπως, χτυπώντας από τη θάλασσα με πολυβόλα. Σκοπός τους ήταν να σας τρομοκρατήσουν, για να μπορέσουν στη συνέχεια να στρατολογήσουν από σας, όσους φοβηθούν, για να δημιουργήσουν το περίφημο τάγμα από τη Μακρόνησο, που το έστειλαν να πολεμήσει τους αντάρτες.
Εχω και άλλα να σου πω, έχω και γραπτά στοιχεία. Ελπίζω να είμαι καλά, να τα φέρω και να τα ξαναπούμε».
Σηκώθηκε με δυσκολία. Σηκώθηκα και εγώ. Σφίξαμε τα χέρια. Σχεδόν αγκαλιαστήκαμε.
Δεν τον ξαναείδα... Πέθανε από την επάρατη σε λίγες βδομάδες. Εκλαψα μόλις έμαθα το θάνατό του.
Οσο για τ' αποτελέσματα που έδωσε το «Αναμορφωτικό»  σύστημα πάνω στις χιλιάδες των κρατουμένων, το απέδωσαν με την ψήφο τους ανάγλυφα οι «Δελτα-πίτες» στις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950.
Ολα τα παιδιά αυτά, που ζητωκραύγαζαν πότε υπέρ του Βασιλόπουλου κι άλλοτε υπέρ του Μπαϊρακτάρη, όλα τα παιδιά που τραγουδούσαν συντεταγμένα: «Μολυσμένη ως τώρα η ψυχή μας / θέλει βάπτισμα ξανά εθνικό, ναι εθνικό / φόβο πια δε θα έχει η φυλή μας / απ' τον άτιμο κομμουνισμό /.
Ολα τα παιδιά αυτά της ΕΠΟΝ και της Εθνικής Αντίστασης, που κάτω από άγρια βασανιστήρια είχαν κάνει τη δήλωση μετανοίας και που με τη νοσηρή κι εγκληματική του φαντασία ο Βασιλόπουλος πίστευε και μας έλεγε: «πως είχαν αποβάλει τον παλιό τους εαυτό για να ενταχθούν στους κόλπους της πατρίδας». Ψήφισαν όλα τη Δημοκρατική Παράταξη - το σύνθημα της ομάδας κρατουμένων - και τίναξαν τη Μακρόνησο και το σύστημά της στον αέρα».
 ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ  ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟ
Υπολογίζεται ότι στη Μακρόνησο (εκτός των 60.000 και πλέον αντιστασιακών της περιόδου) πέρασαν το 1950 από 1.000 ως 1.200 γυναίκες... Στις 30 Γενάρη του 1950, στην προσπάθειά της να υποχρεώσει τις γυναίκες «να δουλώσουν και να απογράψουν», η διοίκηση της Μακρονήσου προβαίνει σε ένα μέτρο που, αν μη τι άλλο, δείχνει το πόσο αδίστακτοι ήταν οι εκτελεστές των εντολών της άρχουσας τάξης: πρόκειται για την αρπαγή των παιδιών όσων μανάδων τα είχαν μαζί τους….και το ξυλοδαρμό των γυναικών
Η 30 Ιανουαρίου 1950 είναι η μέρα του ξυλοδαρμού των εξορίστων γυναικών στο κολασμένο νησί της Μακρονήσου.
Για τη Μακρόνησο έχουν γραφτεί και ακουστεί πολλά. Κυρίως για τους άντρες πολίτες ή στρατιώτες. Λίγοι όμως φαίνεται γνωρίζουν πως στο κολαστήρι αυτό πάτησαν το πόδι τους και εξόριστες γυναίκες σ' αυτό το νησί που ήταν τόπος εξορίας από την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας
Οπως ξέρουν όλοι, η Μακρόνησος δεν ήταν ένας απλός τόπος εξορίας. Ηταν ένα οργανωμένο σύστημα εξόντωσης των αντιφρονούντων αριστερών και κυρίως των κομμουνιστών. Ηταν μια μελετημένη καταπιεστική και ψυχολογική μάχη που δινόταν καθημερινά ενάντια στη συνείδηση και αξιοπρέπεια όλων μας, ενάντια στην αντοχή του ανθρώπου.
Τα δύσκολα εκείνα χρόνια της συμφοράς και των διωγμών βρέθηκαν μερικοί έξυπνοι εγκέφαλοι που συνέλαβαν την ιδέα κάτω από τα φώτα και τις οδηγίες Αγγλων και Αμερικάνων να δημιουργήσουν ένα σύστημα «Αναμόρφωσης» για όλα τ' αγύριστα κεφάλια της αριστεράς, προκειμένου ν' αναβαπτιστούν και ν' αλλάξουν τα φρονήματά τους, τις ιδέες τους, τα ιδανικά τους. Να γίνουν άλλοι άνθρωποι. Να γίνουν εθνικόφρονες!
Και οι εγκέφαλοι αυτοί έκριναν σκόπιμο, στο σχολείο αυτό να μεταφέρουν και τις εξόριστες γυναίκες. Τη γενιά της Αντίστασης και της Κατοχής, που αντί να γονατίσουνε μπροστά της, ετοιμάσανε ρόπαλα να της επιτεθούν.
Τις γυναίκες αυτές τις μεταχειρίστηκαν με τον ίδιο βάναυσο τρόπο που μεταχειρίστηκαν και τους άντρες. Αλλωστε, ο διοικητής Βασιλόπουλος  το δήλωσε κατηγορηματικά μόλις έφτασαν οι γυναίκες: «Να μην έχετε αυταπάτες πως σαν γυναίκες θα σας σεβαστούμε. Στη Μακρόνησο δεν υπάρχουν εύνοιες και διακρίσεις. Σας περιμένει αυτό που πάθαν χιλιάδες άντρες. Στο χέρι σας είναι να διαλέξετε» και με έμφαση αποτελείωνε: «Πάντως, να ξέρετε πως εδώ είναι Μακρόνησος και όποιος δεν υπογράφει πεθαίνει».
Κι όπως το είπαν έτσι και το πραγματοποίησαν. Οι μαστόροι αυτοί της βίας και του εγκλήματος δε σεβάστηκαν ούτε ηλικιωμένες γυναίκες, ούτε άρρωστες κατάκοιτες, ούτε παιδιά και μωρομάνες. Τις πέρασαν όλες από το ίδιο κόσκινο.
Μέσα στη νύχτα  πλησίαζαν οι Αλφαμίτες με τους φακούς κι αρπάζανε ανάμεσά τους, άλλες να τις πάνε στα γραφεία του Α2 για αλφάδιασμα, άλλες τις απομόνωναν σε σκηνές και τις χτυπούσαν κι άλλες τις στήναν και μπροστά στις άλλες για να βλέπουν το βούρδουλα να πέφτει στα κορμιά τους.
Το βράδυ εκείνο που αποφάσισαν να χτυπήσουν τις γυναίκες, όλες οι σκηνές των φαντάρων, όλοι οι κλωβοί των ιδιωτών, ακόμη κι οι χαράδρες, όλα είχαν βουβαθεί παντελώς. Τη νύχτα εκείνη η σκέψη του καθενός πετούσε στις γυναίκες. Ο πατέρας που είχε την κόρη του, ο γιος τη μάνα, την αδελφή του, όλων η σκέψη βρισκόταν στον κλωβό των γυναικών. Το βράδυ εκείνο της 30 Ιανουαρίου του 1950 μία μόνο σκέψη κυριαρχούσε στη Μακρόνησο: «ΑΠΟΨΕ ΧΤΥΠΟΥΝΕ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ».
Το κράτος, παρότι είχε λήξει ο Εμφύλιος και δεν υπήρχε πλέον λόγος να  κρατεί εξόριστες, έκρινε σκόπιμη τη μεταφορά των γυναικών στη Μακρόνησο για να ζήσουν την «Αναμόρφωση» το σύστημα της βάναυσης βίας και κτηνωδίας, το σύστημα αυτό που υπήρξε όχι μόνο για τον τόπο μας, αλλά και διεθνώς η μεγάλη ντροπή της Ελλάδας.
Και για να μη μαθευτούν τα αίσχη της εποχής εκείνης κρατούν ακόμη ερμητικά κλειστά τ' αρχεία της Μακρονήσου, για να γράφονται και να διαβάζονται πως στη Μακρόνησο δεν υπήρχαν γυναίκες!!!.
ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ
Ο «θεσμός» του παιδομαζώματος καθιερώθηκε απ' την Οθωμανική Αυτοκρατορία, στην αρχή απ' τον σουλτάνο Οχράν και στη συνέχεια απ' τους Μουράτ Α` και Β`. Αναβίωσε δε στα χρόνια του Εμφυλίου απ' τη Φρειδερίκη
Πρέπει να σημειωθεί, ότι πέρα από τη βάρβαρης προέλευσης αυτή πράξη που έγινε το 1950 στη Μακρόνησο νικήθηκε κάτι χειρότερο κι απ' το θάνατο: ο φόβος της τρέλας. Από τη Μακρόνησο βγήκαν αρκετοί τυφλοί, τρελοί, κουφοί, παράλυτοι...
Το σχέδιο της Φρειδερίκης για την αρπαγή των παιδιών και τον εγκλεισμό τους στα φασιστικά κάτεργα της Κηφισιάς, του Ιτζεδίν, της Λέρου, της Μακρονήσου κλπ. μπήκε σε εφαρμογή τον Ιούνη του 1947 και συνέχισε και μετά τις 30 Αυγούστου 1949, που θεωρείται ημέρα λήξης του Εμφύλιου. Το έγκλημα αυτό το «ευλόγησε» ο αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων Βλάχος, παρομοιάζοντας τον ΔΣΕ «ως... άλλον Ηρώδη», ενώ το εξύμνησε, με διάγγελμά του, στις 28.12.1949, απ' το Ραδιοφωνικό Σταθμό «Φωνή της Αμερικής», ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα Γκρέιντι, καθώς και οι πρωθυπουργοί της περιόδου αυτής, Κ. Τσαλδάρης και Θεμ. Σοφούλης.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που περιέχονται σε επίσημα κείμενα του ΓΕΣ, από τις 800.000 που ξερίζωσε, βάσει σχεδίου, απ' τα χωριά τους ο Κυβερνητικός Στρατός, οι 150.000 ήταν παιδιά.2
Ξεπερνώντας κάθε όριο εγκληματικής δράσης και πρόκλησης απέναντι στον άνθρωπο ως γένος, τα ανθρωποειδή, που υπηρετούσαν τη βασιλική εξουσία, άρπαζαν τα παιδιά κι άλλα πούλαγαν στο εξωτερικό, κύρια στην Αμερική, κι άλλα μάντρωναν στα λεγόμενα «Βασιλικά Ιδρύματα» - κολαστήρια, με μοναδικό στόχο να δηλητηριάσουν την ψυχή τους και να τα μετατρέψουν σε γενίτσαρους.
Τα παιδιά που γλίτωναν απ' τις ορδές της Φρειδερίκης κινδύνευαν απ' τις βόμβες Ναπάλμ(για πρώτη φορά δοκιμάστηκαν στην Ελλάδα!) και τα βαρέλια με βενζίνη, που έριχναν αδιακρίτως τα πολεμικά αεροπλάνα για να κάψουν τα δάση, όπου κατέφευγαν για να κρυφτούν τα παιδιά μαζί με τις μανάδες τους, ενώ η πείνα και οι αρρώστιες που τα μάστιζαν απ' την έλλειψη φαρμάκων καθιστούσαν τη ζωή τους τραγική.
«Ολ' αυτά τα παιδιά που πιάστηκαν, οδηγήθηκαν στο στρατοδικείο επειδή είχαν συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση. Οι νέοι κρατούμενοι ήταν παιδιά απ' όλη την Ελλάδα. Από τον Εβρο μέχρι την Κρήτη. Από τις Πρέσπες μέχρι τη Μάνη. Από τα Ιόνια νησιά ως τη Δωδεκάνησο. Ηταν νέοι, αγρότες, τσοπάνηδες, εργάτες οικοδόμοι, μαθητές. Νέοι από πόλεις, από ορεινά χωριά, από ψαροχώρια. Αλλοι αγράμματοι, άλλοι με γνώσεις Δημοτικού και λίγα γυμνασιόπαιδα ή φοιτητές».
«Πεινούσαν και διψούσαν. Τα έδερναν απάνθρωπα κι εγκληματικά και πολλά μισοπεθαμένα τα μετέφεραν στ' αναρρωτήρια. Αλλα τα οδήγησαν στην απομόνωση, άλλα τρελάθηκαν ή έμειναν σακάτικα κι άλλα αποπειράθηκαν ν' αυτοκτονήσουν καταπίνοντας τις ουρές από τα κουταλάκια τους από την απόγνωση. Μέρες τους βασάνιζαν για ν' αποσπάσουν κάποια δήλωση μετανοίας».
400 Ελληνόπουλα της Γιάρου, που δεν υπέγραψαν μετά από βασανιστήρια μεταφέρθηκαν στη Μακρόνησο.  Να το αληθινό παιδομάζωμα που ατιμάζει, όσο τίποτα άλλο, τον «πολιτισμό» τους.
Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ
 «Μια δική μας υπόσχεση.Πιστοί στην επιθυμία σας, στην εντολή σας, «Γράψατε σύντροφοι, γράψατε», μέσα από θύελλες και κατατρεγμούς, ύστερα από 50 και πλέον χρόνια γράψαμε συλλογικά το βιβλίο «Μακρόνησος, Ιστορικός τόπος».
Νάστε βέβαιοι ότι αν όχι εμείς, για λόγους μεγάλης ηλικίας, νεότεροι σύντροφοι με απλωμένα τα πανιά θα σας φέρουν το βιβλίο όλων μας για τη Μακρόνησο. Μαζί θα σας φέρουν ένα μεγάλο μάτσο κόκκινα γαρούφαλα. Είναι γαρούφαλα του Νίκου Μπελογιάννη. Αν μάθουμε από τα επίσημα αρχεία του κράτους πόσοι είστε, τριακόσιοι ή περισσότεροι, το μάτσο θα έχει και τόσα γαρίφαλα, ένα για τον καθένα σας.
Και φανταζόμαστε τη γιορτή σας. Ναι. Ορθιοι, χωρίς να σφυρίζουν γύρω σας οι σφαίρες του Σκαλούμπακα και τα μυδράλια από την ακταιωρό του Μπαϊρακτάρη, χωρίς το φόβο του θανάτου θα ξανατραγουδήσετε, όπως και την 1η Μάρτη 1948, για τελευταία φορά, τον Εθνικό μας Υμνο.» Διονύσης Γεωργάτος

Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΥ
Η υπουργική απόφαση και το ΠΔ που «προστατεύουν» τη Μακρόνησο
Η μεγαλύτερη υποκρισία σε όλη αυτή την εγκατάλειψη είναι πως υπάρχει απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού (ΥΠΠΟ) απ' τις 16 Μάη του 1989, με την οποία χαρακτηρίζεται ολόκληρη η Μακρόνησος ως ιστορικός τόπος και ως ιστορικά διατηρητέα μνημεία όλα τα κτίρια των στρατοπέδων του νησιού. Το 1995 η «προστασία» της Μακρονήσου «ολοκληρώθηκε» με το Προεδρικό Διάταγμα (ΠΔ) για τις χρήσεις γης του νησιού.
Παρά τη κύρηξη του ΥΠΠΟ και τη πρόταση του ΥΠΕΧΩΔΕ για ένταξη της Μακρονήσου στο κατάλογο των ιστορικών μεσογειακών τόπων τα αιγοπρόβατα έχουν κατακλύσει το τόπο με αποτέλεσμα χρόνο με το χρόνο να αφανίζονται τα μνημεία
Το σωζόμενο θέατρο του Α Ειδικού Τάγματος Οπλιτών έχει μετατραπεί σε στάνη για γιδοπρόβατα...όπως και η εκκλησία
Στις 16 Μαΐου 1989 το ΥΠΠΟ αποφάσισε να χαρακτηρίσει «ως ιστορικό τόπο» σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 1469/50 «περί προστασίας ειδικής κατηγορίας οικοδομημάτων και έργων τέχνης μεταγενέστερων του 1830» ολόκληρο το νησί της Μακρονήσου, γιατί έχει σημαδέψει την ιστορία της Νεότερης Ελλάδας, γιατί αποτελεί χώρο μνήμης όχι μόνο για αυτούς που έζησαν τις φρικαλεότητες της περιόδου 1946 - 1953, αλλά για όλους τους Ελληνες, και κυρίως για τις νέες γενιές, γιατί αποτελεί σύμβολο καταδίκης του καθεστώτος που επέβαλε τον εμφύλιο πόλεμο, όλων των βασανιστηρίων και κάθε καταπίεσης από οπουδήποτε προερχόμενης, βωμός ελευθερίας της σκέψης και των ιδεών.
Χαρακτηρίζονται επίσης με τον ίδιο νόμο, «ως ιστορικά διατηρητέα μνημεία, όλα τα κτίρια των στρατοπέδων της Μακρονήσου, γιατί πολλά απ' αυτά κτίστηκαν από τους ίδιους τους κρατούμενους, μέσα στα οποία έζησαν κάτω απ' τις γνωστές συνθήκες και τα οποία χαρακτηρίζουν την εποχή στο συγκεκριμένο χώρο και την ιστορία του».
Με το ΠΔ στις 30 Αυγούστου του 1995 για τις χρήσεις γης της Μακρονήσου αποφασίζεται πως «σ' όλο τον ιστορικό τόπο της Μακρονήσου απαγορεύονται χρήσεις ή επεμβάσεις που μπορούν να αλλοιώσουν το χαρακτήρα του ιστορικού τόπου και γενικώς οτιδήποτε δεν εξυπηρετεί και δεν αναδεικνύει τον ιστορικό, πολιτιστικό χαρακτήρα του και ό,τι μπορεί να επιφέρει βλάβη στα διατηρητέα μνημεία και στους αρχαιολογικούς χώρους ή να αλλοιώσει το φυσικό τοπίο και να επηρεάσει αρνητικά τους υπάρχοντες βιότοπους».


Στη συνέχεια τονίζεται πως απαγορεύεται «α) η κατάτμηση γης β) η λατόμευση και εξόρυξη επιτρεπόμενης μόνο της αναγκαίας για τη λήψη προϊόντων αναστήλωσης των μνημείων του νησιού γ) η ιχθυοκαλλιέργεια, η κτηνοτροφία, το κυνήγι δ) η εκτέλεση τεχνικών έργων υποδομής υπερτοπικού χαρακτήρα επιτρεπόμενης μόνο της εκτέλεσης έργων υποδομής που εξυπηρετούν τις επιτρεπόμενες με το παρόν διάταγμα χρήσεις ε) η τοποθέτηση κάθε είδους διαφημίσεων και φωτεινών επιγραφών στ) η κυκλοφορία οχημάτων εκτός δύο μόνο ταξί για τις ανάγκες των επισκεπτών».
Στο τέλος του ΠΔ μάλιστα σημειώνεται: «Οποιαδήποτε επέμβαση στα υφιστάμενα διατηρητέα κτίρια γίνεται μετά από τη γνώμη του αρμοδίου Συμβουλίου Μνημείων του υπουργείου Πολιτισμού.
Υφιστάμενες χρήσεις γης που δεν προβλέπονται από τις διατάξεις του παρόντος διατάγματος, απομακρύνονται σε δύο χρόνια μετά τη δημοσίευσή του.
Σε περίπτωση καταστρατήγησης ή παραβίασης των επιτρεπόμενων χρήσεων επιβάλλεται η σφράγιση του ακινήτου σύμφωνα με την 44242/2361/1989 Υπουργική Απόφαση (Β 380). Σε περίπτωση υποτροπής η νέα σφράγιση είναι οριστική».
Διαβάζοντας τις παραπάνω αποφάσεις και βλέποντας την πραγματική εικόνα της Μακρονήσου σήμερα συνειδητοποιούμε την προκλητική υποκρισία του κράτους
Χρόνο με το χρόνο στη Μακρόνησο εξαφανίζονται τα μνημεία, Το νησί είναι τόπος εξορίας από τους Ρωμαικούς χρόνους.
Έχει προιστορικό οικισμό 2.500 ετών. Τα αποτελέσματα του κολαστηρίου της Μακρονήσου είναι  είναι πρόδηλα στην κοινωνία μας.
Αν και προστατευόμενος ιστορικός τόπος, είναι σε πλήρη εγκατάλειψη, ενώ οι φθορές στα κτήρια δεν δικαιολογούνται μόνο από τα κατσίκια, που έχουν κάνει κατάληψη στο νησί με την ανοχή των αρχών, αλλά οφείλονται και σε ανθρώπινη βίαιη παρέμβαση που μόνο σκοπό έχει την εξαφάνιση των ιστορικών μνημείων.

Υ.Γ Αν και τα περισσότερα στοιχεία που έχουν παρατεθεί είναι από τον Ριζοσπάστη, για να είμαστε δίκαιοι και σύμφωνα με όσα έχουν κατάκαιρούς αναφέρει Μακρονησιώτες
Το ΕΑΜ αποτελούταν από εννιά διαφορετικούς φορείς ,
το ΚΚΕ ήταν ένας από αυτούς.
Το ΚΚΕ άργησε πολύ να "αναγνωρίσει" τους κρατούμενους της Μακρονήσου και συχνά πλανιόταν η εντύπωση ότι όσοι βρέθηκαν εκεί, ήταν αμφιλεγόμενοι και πάντως όχι και τόσο αγωνιστές. Πάρα πολλοί που βρέθηκαν τότε στη Μακρόνησο,
δεν ήταν ενταγμένοι στο ΚΚΕ. Η  Μακρόνησος ήταν το πείραμα, οι τότε πολιτικές και πρακτικές συνδέονται με τα σύγχρονα κολαστήρια ανά τον κόσμο.
.
Τα βασανιστήρια, οι φόνοι, ο ψυχολογικός πόλεμος ένα σκοπό είχαν, να κάμψουν την Ελληνική ψυχή.
 
 Οι 3 τόμοι «Μακρόνησος, Ιστορικός Τόπος» Κυκλοφορούν από τη Σύγχρονη Εποχή

Συνημμένα  
Φωτογραφίες:    
http://www.icomoshellenic.gr/gr/b/01/b/01/08_makro_00.htm
Ελένη Γκίκα
 
Ιερόσυλοι
Καταπατητές οικοπεδοποιούν τη Μακρόνησο χωρίς καμία επίσημη αντίδραση του κράτους, που ερμηνεύεται ως ανοχή. Για το απαράδεκτο φαινόμενο έγινε καταγγελία στη Βουλή από βουλευτές του ΚΚΕ και του ΣΥΝ, αλλά δεν υπήρξαν κυβερνητικές αντιδράσεις.
Για το θέμα υπήρξε ενημέρωση 42 αρμοδίων Αρχών (υπουργών, δικαστικών, Τοπικής Αυτοδιοίκησης, Εκκλησίας κ.ά.) με εμπιστευτική έκθεση του αστυνομικού διευθυντή Λαυρίου.
Σήμερα, καιρού επιτρέποντος, θα μεταβούν στη Μακρόνησο ο βουλευτής Σερρών του ΠΑΣΟΚ Αρης Μουσιώνης και η εκδότρια της εφημερίδας της Αν. Αττικής «Αττικά Νέα» Πόπη Σουφλή, η οποία ανέδειξε το θέμα.
Τι περιμένουν οι αρμόδιοι για να επέμβουν;
Μ. ΠΙΝ.
πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/11/2006
12/13/2006 6:13 PM

 



Σημείωση 11ο Τεύχος



 
     Συσχετιζόμενοι Σύνδεσμοι
· Περισσότερα για Μακρόνησος
· Νέα administrator


Πιο δημοφιλής είδηση για Μακρόνησος:
Μακρόνησος, κυνηγοί και κτηνοτρόφοι


     Article Rating
Average Score: 0
Αριθμός Ψήφων: 0

Please take a second and vote for this article:

Excellent
Very Good
Good
Regular
Bad


     Επιλογές

 Εκτύπωση αρχικής σελίδας Εκτύπωση αρχικής σελίδας


"Μακρόνησος, κυνηγοί και κτηνοτρόφοι" | Κωδικός Εισόδου / Δημιουργία Λογαριασμού | 0 Παρατηρήσεις
Οι παρατηρήσεις είναι ιδιοκτησία του αποστολέα. Δεν ευθυνόμαστε για το περιεχόμενο τους.

Δεν επιτρέπεται η αποστολή σχολίων για τους Ανώνυμους Χρήστες. Παρακαλώ γραφτείτε πρώτα στην υπηρεσία.




PHP-Nuke Copyright © 2004 by Francisco Burzi. This is free software, and you may redistribute it under the GPL. PHP-Nuke comes with absolutely no warranty, for details, see the license.
Παραγωγή Σελίδας: 0.03 Δευτερόλεπτα