Ήταν μια μοναχική και μοναδική ανάβαση στην Οίτη, μέχρι το οροπέδιο της Καρίτσας. Στόχος το χιόνι. Το περπάτημα στην ολόλευκη παρθένα φύση. Δεν ξέρω τι με τραβάει σ’ αυτή την ιδέα. Μικρός στο χωριό, στην εξοχή, ξυπνούσα πρωί πρωί, σχεδόν νύχτα, και περπατούσα με τις ώρες στο δάσος με τις βελανιδιές, στο λόγγο. Είναι μια άλλη αίσθηση ν’ ακούς στην πρωινή ησυχία τα βήματά σου να τρίζουν στο χιόνι, να βλέπεις τα πρώτα πετάγματα των πουλιών και ν’ ακούς τα πρωινά τους κελαηδήματα. Να βλέπεις τα γυμνά δέντρα, με όσο χιόνι μπορούν να κρατήσουν, και τα φουντωτά κέδρα, άσπρες μπάλες ανάμεσα στις πυκνές βελανιδιές. Πού και πού τα ίχνη της αλεπούς και του λαγού. Αυτά μικρός, στην ηλικία των 8 και 10 χρόνων.
 
Πιο καλή η μοναξιά, που λέει και το λαϊκό άσμα, λοιπόν, ακόμα και σήμερα. Σήμερα γιατί μπορείς να νοσταλγήσεις χωρίς όρια, μπορείς να αναστενάξεις χωρίς να σε πειράξει κανένας, να φωνάξεις, να πέσεις και να σηκωθείς, χωρίς την αίσθηση ότι σε μαλώνουν που δεν προσέχεις, να "φορτσάρεις" στον χιονισμένο ανήφορο χωρίς να έχεις την έννοια αν σ’ ακολουθούν οι άλλοι. Πολλά χωρίς, πολλά μπορείς...
Προσπαθούσα να φανταστώ τα αγριογούρουνα κρυμμένα στο πυκνό δάσος. Πουρνάρια, φιλίκια, κουμαριές, σχίνα, βελανιδιές, κέδρα, έλατα ψηλότερα. Πού να κρύβονται τώρα με το χιόνι; Λένε ότι βγαίνουν μόνο τη νύχτα. Τί να κάνουν, αλήθεια, με το φόβο που έχουν πάρει απ’ τις τουφεκιές… ?λλαξε συνήθειες και η φύση. Είναι όπως η σημερινή νεολαία. Βγαίνει μετά τις δώδεκα τη νύχτα “κυνηγημένη” από τις καταπιεστικές ιδιοτροπίες των μεγάλων.
Ναί, η μοναξιά έχει τους δικούς της νόμους. Σου επιτρέπει να φαντάζεσαι. Το μυαλό φεύγει. Προπαντός νοιώθεις πως είσαι μικρό παιδί. Έχεις την κρυφή ελπίδα να πεταχτεί ο λύκος, το αγριογούρουνο, η αλεπού, η αρκούδα - η αρκούδα της Οίτης, αυτή που όλοι λένε ότι είδαν, εκτός από μένα, να μπήκε άραγε στη χειμέρια νάρκη; - και να προλάβεις να ανοίξεις τη φωτογραφική μηχανή…
 
Απότομη ανάβαση, ιδανική για προπόνηση, με μια ανάσα. Η Καρίτσα είναι στα 1000 μέτρα υψόμετρο περίπου. Σταμάτημα μόνο για τις λίγες φωτογραφίες. Μετά από μισή ώρα ανάβασης έρχονται οι πρώτες νιφάδες χιονιού. Το έστρωσε λίγο πριν τη λάκα, όπου συναντάμε το μονοπάτι, που έρχεται από τις Μεξιάτες. Γενικά το μονοπάτι κοντεύει να κλείσει. Δύσκολα θα το βρει όποιος δεν το ξέρει, παρά την παλιά σήμανση με κίτρινους και κόκκινους κύκλους, η οποία όμως σήμανση χάνεται σιγά σιγά.
 
Κάτω στις παρυφές ο αιώνιος πόλεμος του ανθρώπου με τη φύση συνεχίζεται. Οι κυνηγοί με τις ριπές τους και τις ομοβροντίες τους “αγωνίζονται” να μην τους "ξεφύγει" ούτε ένας εχθρός. Τα έρ’μα τα πουλάκια. Δύσκολο ν' αποφύγεις τον εκνευρισμό, γιατί είναι όλα τόσο κοντά σε ευθεία, που υποψιάζεσαι πως το κάνουν επίτηδες. Σκεφτόμουνα την εποχή της χούντας στα χωριά. Μια Κυριακή τουλάχιστον το μήνα είχαν τη βολή των ΤΕΑ. ?κουγες όλη τη μέρα τον πόλεμο. Μάλλον για ξεσκούριασμα των γκράδων το έκαναν, και για να ανεβάσουν το εθνικό φρόνημα των εθνοφρουρών απέναντι στον εσωτερικό εχθρό! Έτσι κι εδώ. Πόλεμος για το τίποτα ή για εκτόνωση της μανίας... Κακά τα ψέματα, ο φόβος μη σε πάρουν τα σκάγια και σε περάσουν και για "θήραμα" υπάρχει. Στο μεταξύ, σωρός τα φυσίγγια στο χώμα. Αυτές οι τουφεκιές κι αυτά τα φυσίγγια αντιπροσωπεύουν τον αέναο, αιώνιο πόλεμο του ανθρώπου με τη φύση. Να τα ίχνη της αγέλης των αγριογούρουνων! Λες να βγουν μπροστά μου; Θα προλάβω να τα φωτογραφίσω;
Κουραστικό κατέβασμα στο κακοτράχαλο μονοπάτι, ιδανικό για όσους θέλουν να “σκοτώσουν” τα γόνατά τους. Μικρά γρήγορα βήματα και τα μπατόν σε ετοιμότητα για κάθε ενδεχόμενο ανισορροπίας. Αυτή τη φορά κρατώ τις κουμαριές και τα αγριογούρουνα, το φαράγγι του Καμαριώτη και την καταπληκτική θέα στον κάμπο του Σπερχειού, το Μαλιακό και τον “λιθαροσωρό” της Λαμίας απέναντι, με τα χωριά της. Τελικά χρόνος ανάβασης 1 και 40’ και κατάβασης 50 λεπτά. Συνολικός χρόνος 2,5 ώρες
Δίπλα ακριβώς, στο φαράγγι του Καμαριώτη, έκοβαν την πίτα τους οι καταρριχητές, οι "φαραγγάδες". Δεν το ήξερα να τους επισκεφθώ. Συναντηθήκαμε στο καφέ στα Λουτρά Υπάτης. Είκοσι πέντε νέοι άνθρωποι που ανέδειξαν τα φαράγγια της Οίτης τα τελευταία 7 - 8 χρόνια. Την άλλη φορά, μου λέει ο Γιώργος, θα σε πάρουμε μαζί μας. ?λλο πάλι τούτο…Ο Γιώργος Ανδρέου έχει εκδόσει ένα θαυμάσιο βιβλίο με τίτλο "50 Φαράγγια στην Κεντρική Ελλάδα" σε τρεις γλώσσες. Είναι το πρώτο βιβλίο που εκδίδεται για τα Ελληνικά Φαράγγια. Από τα πενήντα φαράγγια, που περιέχονται στο βιβλίο, τα δέκα είναι στην Οίτη και μάλιστα τα πιο σημαντικά.

Στέφανος Σταμέλλος
http://e-onthemountain.blogspot.com