Πρόκειται για τους οικισμούς της Αρτέμιδας, της Χρυσούπολης, της Ηγουμενίτσας, του Ηρακλείου Κρήτης, της Κατερίνης, του Κορωπίου, της Λευκίμμης, του Λιτόχωρου Πιερίας, των Μαλίων, του Μαρκόπουλου, των Μεγάρων, της Νέας Κυδωνίας Κρήτης, της Ναυπάκτου, της Νέας Μάκρης, της Παροικιάς Πάρου, του Πόρου-Γαλατά, της Ραφήνας, της Θεσσαλονίκης (τουριστική ζώνη), της Τρίπολης, της Ζακύνθου και της Αλεξάνδρειας Ημαθίας, της Έδεσσας και της Καλύμνου.

Σύμφωνα με την κοινοτική οδηγία 91/271/ΕΟΚ για τη συλλογή, την επεξεργασία και την απόρριψη των αστικών λυμάτων καθώς και των λυμάτων από ορισμένους βιομηχανικούς τομείς, «τα κράτη μέλη μεριμνούν, ώστε όλοι οι οικισμοί να διαθέτουν δίκτυα αποχέτευσης αστικών λυμάτων και τα αστικά λύματα να υποβάλλονται σε δευτεροβάθμια ή σε ισοδύναμη επεξεργασία έως τις 31 Δεκεμβρίου 2000 το αργότερο, για τους οικισμούς με ισοδύναμο πληθυσμό άνω των 15.000».

Εξάλλου, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο εξέτασε και την περίπτωση του οικισμού της Πρέβεζας, όπου η Επιτροπή στη σχετική προσφυγή της κατά της Ελλάδας υποστήριξε ότι ο σταθμός επεξεργασίας είναι συνδεδεμένος με τμήμα μόνον του δικτύου αποχέτευσης των αστικών λυμάτων του. Ωστόσο, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε ότι ο ισχυρισμός της Επιτροπής ως προς την έλλειψη σύνδεσης του σταθμού επεξεργασίας της Πρέβεζας με μέρος του δικτύου αποχέτευσης των αστικών λυμάτων αυτού του οικισμού δεν στηρίζεται σε κανένα αποδεικτικό στοιχείο με αποτέλεσμα να απορρίψει την προσφυγή της Επιτροπής.