Welcome to eyploia.aigaio-net.gr!

     On Line Πλοία
Για να δείτε τα πλοία
On line στο Αιγαίο
πατήστε εδώ.

     Ανακοίνωση
 ΥΠΟΓΡΑΨΤΕ
Για να σωθεί η Σαντορίνη
και το Αιγαίο από
την τοξική βόμβα βυθού
Sea Diamond

 SIGN the PETITION
and help protect Santorini
and the Aegean Sea
from toxic dangers
 


     Κατηγορίες
?γρια Ζωή
Αεροδρόμια Λιμάνια
Αιολικά Πάρκα
Αλιεία
Ανανεώσιμες Π. Ε.
Απόβλητα
Απορ/τα-Ανακύκλωση
Απόψεις-Ιδέες
Βιοτοποι/βιοπ/λότητα
?γρια Ανάπτυξη
Βιώσιμη Ανάπτυξη
Δάση
Διάνοιξεις Δρόμων
Διατροφή
Διάφορα
Δίκτυο
Εκδηλώσεις-Ενημέρωση
Ενέργεια
Έρωτας και Αιγαίο
Θάλασσα-Ακτές
Κεραίες
Κλίμα
Κοινωνία Πολιτών
Κτηνοτροφία
Κυνήγι
Μ.Μ.Ε.
Νερό
Οικολογική Γεωργία
Παραδοσιακοί Οικισμοί
Περιβάλλον
Πολιτισμός
Ρύπανση
Συγκοινωνία
Τουρισμός
Φίλοι των ζώων
Φυσικοί Πόροι
Χωροταξία

     Νησιά


     Επιλογές
·Θέματα
·Αρχείο ?ρθρων

·1ο Τεύχος
·2ο Τεύχος
·3ο Τεύχος
·4ο Τεύχος
·5ο Τεύχος
·6ο Τεύχος
·7ο Τεύχος
·8ο Τεύχος
·9ο Τεύχος
·10ο Τεύχος
·11ο Τεύχος
·12ο Τεύχος
·13ο Τεύχος
·14ο Τεύχος
·15ο Τεύχος
·16ο Τεύχος
·17ο Τεύχος
·18ο Τεύχος
·19ο Τεύχος
·20ο Τεύχος
·21ο Τεύχος
·22ο Τεύχος

     Who's Online
Υπάρχουν επί του παρόντος 10 Επισκέπτης(ες) και 0 Μέλος(η) που είναι συνδεδεμένος(οι)

Είσαστε ανώνυμος χρήστης. Μπορείτε να εγγραφείτε πατώντας εδώ

     Search



     Έπαθλο

Το περιοδικό της Πελοποννήσου


 Χωροταξία: Το νησί που ΄γινε μπακλαβάς. Η λιγούρα δεν έχει τέλος

ΤήνοςΤα τσιμεντένια τρωκτικά, σακάτεψαν το "χειροποίητο νησί"
Tο νησί που 'γινε μπακλαβάς! Η λιγούρα έχει τέλος;
Του Μιχάλη Μιχελή

Ο Καζαντζάκης σημειώνει: «Ταξιδεύοντας στην Ελλάδα, κατάλαβα, πόσο το ελληνικό τοπίο επιδρά στην ψυχή του ανθρώπου. Όλα έχουν ένα μέτρο ανθρώπινο. Όπως στην αρχαία Ελλάδα. Οι θεοί, τα βουνά, τα ιερά τους, ήταν κοντά στο μπόι τους, για να τα βλέπουν και ν' αντλούν δύναμη απ' αυτά. Δεν υπήρχε η αίσθηση της υπερβολής. Για να νιώσεις την αρχαία Ελλάδα, τη σκέψη της, την τέχνη της, τους θεούς της, μια αφετηρία υπάρχει: να πιάσεις το χώμα, ν' αγγίξεις την πέτρα, να δροσιστείς από το νερό, να νιώσεις τον αέρα. Από δω, πρέπει ν' αρχίσεις.»

Αυτές τις θαυμαστές σκέψεις, μια υμνολογία: σ' ότι οι αρχαίοι μας πρόγονοι καθόρισαν ως μέτρο, βάση κι αρμονία στη ζωή και στη σκέψη, επισημαίνει ο μεγάλος μας λογοτέχνης, παρατηρώντας και συγκρίνοντας εικόνες, που 'βλεπε στην προπολεμική πατρίδα μας. Έκρινε, με βάση τα δεδομένα της εποχής εκείνης. Τότε, από την Κρήτη και την Πελοπόννησο, από τα νησιά του Αιγαίου και Ιονίου, από τη Θράκη μέχρι την Ήπειρο, δεν είχε αρχίσει η συστηματική άλωση της ελληνικής υπαίθρου. Ακόμα διατηρείτο μ' ενάργεια, η άσπιλη εικόνα των αγροτικών οικισμών, ο τρόπος ζωής των κατοίκων, με τις διαχρονικές πατροπαράδοτες συνήθειες και ηθική τους (ο ξένος ήταν πάντα καλοδεχούμενος). Τότε, στο χωριό, δεν καπέλωναν τον πλάτανο και το κυπαρίσσι, από τα πανωσηκώματα των υπερκατασκευών. Τότε οι λόφοι είχαν ακόμα την χαρακτηριστική τους μορφολογία και δεν είχαν χάσει το περίγραμμά τους, από τις μαχαιριές των κάθετων κι οριζοντίων ρυμοτομήσεων. Από τις επάλληλες οικοδομές της πλεονεξίας, που αλλοιώνουν την εικόνα του φυσικού τοπίου, φτιάχνοντας το τωρινό ντόμινο της αισθητικής λεηλασίας. Τότε, που η παραδοσιακή αρχιτεκτονική, καθορίζονταν από το σύνολο των δομημένων κι ελεύθερων χώρων, από την ολική εικόνα του οικισμού, κι όχι από τον αρχιτεκτονικό ναρκισσισμό του μεμονωμένου μηχανικού κι αρχιτέκτονα ή τις οικιστικές και περιβαλλοντικές αυθαιρεσίες της αρπακτής, που επιβάλλεται από τους κατασκευαστές του: «πάρτα όλα»! Της λογικής των «τσιμεντάδων» του: «κτίστε παντού»! Των μεσιτών, που διαπραγματεύονται το: «πούλα, παντού χωριάτη», γιατί έρχεται «χρήμα, εξέλιξη και πρόοδος».

Το παζλ αυτό συμπληρώθηκε από το κράτος και τους επαίσχυντους περιβαλλοντικούς όρους δόμησης που νομοθέτησε, για να μαζέψει πιότερη εξουσία, μεγαλύτερη πελατεία. Γαργάλησε τα «ένστικτά του πετεινού», που λαλεί τα «κικιρίκου» του, από το ψηλότερο μέρος του κοτετσιού! Τα περισσότερα σπίτια των νεοκατασκευών στις Κυκλάδες, βάλανε τακούνια και σηκώθηκαν δυο ορόφους (και με υπέρβαση και κάτι παραπάνω) από το χώμα. Για να έχουν να δείχνουν «οι νεοανερχόμενοι», πρώην «φτωχομπινέδες», ότι η ευμάρεια τους θέλει «μπούγιο», για να δείξει τα προσόντα τους!

Η υπερβολή πήρε πιστοποιητικό νομιμότητας από την πολεοδομία! Την αισθητική άλωση την είπαν. συντελεστή δόμησης. «Ότι θέλει ο λαός, εμείς του το δίνουμε».

?σπρα κουτάκια διάσπαρτα, σ' όλη την επικράτεια του νησιού. Ατέλειωτα οικιστικά συγκροτήματα προς πώληση κι ενοικίαση, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν κοινωνικότητα, με τον τρόπο που δομούνται. Χωρίς κεντρικό πυρήνα, την πλατεία, χωρίς όλα αυτά που φτιάχνουν ένα «ανθρώπινο οικισμό», Αυτό που με δυο λόγια αποτέλεσε τη δομή της επικοινωνίας. Αντί αυτού, σειρά σπιτιών, με μόνο τους προσόν, τη θέα προς τη θάλασσα. Γι' αυτήν την πλανεύτρα, που πληρώνουμε λύτρα, τα μεγάλα ποσά των αγοροπωλησιών. Αυτό είναι σε γενικές γραμμές το νέο μοτίβο της αισθητικής των σπιτιών στις Κυκλάδες του 21ου αιώνα. Μια κληρονομιά που άρχισαν τα εργολαβικά τρωκτικά από την εποχή της χούντας και συνεχίστηκε με αμείωτο ρυθμό, στα χρόνια που επακολούθησαν.

Ήρθε κι εκείνος ο νόμος των τεσσάρων στρεμμάτων, για να μπορέσεις να κτίσεις σπίτι κι αποτελειώνει την ντηνιακιά ενδοχώρα. Το νησί έγινε μπακλαβάς, χωρίστηκε και πουλιέται με το κομμάτι! Παντού ξεφυτρώνουν σπίτια, κυρίως κοντά στους οδικούς άξονες. Γι' αυτό μεγαλώνει η απαίτηση και για άλλους, μακρύτερους δρόμους. Για να μπορούν να πάρουν πάνω τους και τ' απομακρυσμένα οικόπεδα.

Όπως σημείωσε ενδεικτικά σε μια ομιλία του, ο πρώην πρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας Μιχάλης Δεκλερής, υπάρχουν κατατεθειμένες 45 εκατομ. άδειες οικοδομών στη χώρα μας, για ένα πληθυσμό 11 εκατομ. κατοίκων! Στην Τήνο, κάθε χρόνο κατατίθενται περισσότερες από 200 άδειες. Με την ταχύτητα αυτή των κατασκευών, σύντομα το νυχτερινό θέαμα της Μυκόνου, που φαντάζει σαν μια απέραντη φωταγωγημένη μεγαλούπολη, θα έρθει και στα δικά μας τα μέρη. Η περιοχή πέριξ της Χώρας της Τήνου και στα κοντινά της χωριά, τα πάμπολλα σπίτια έφτασαν σε τέτοιο σημείο, που πλέον δεν ξεχωρίζονται οι οικισμοί! ?λλωστε, στο βραβευμένο ντοκιμαντέρ «Η φωνή του Αιγαίου» (2004) της Λυδίας Καρρά, φαίνεται το μέγεθος της οικολογικής καταστροφής. Όπως ενδεικτικά αναφέρει η σκηνοθέτης, κάνοντας με την κάμερά της ένα ζουμάρισμα στην κυκλαδίτικη γη, «το Αιγαίο που αγαπήσαμε, με τις παρθένες ακρογιαλιές, χάνεται στον οικοδομικό οργασμό. Έχει μετατραπεί σ' ένα απέραντο γιαπί»!

Έτσι αλλοτριώθηκε από τα κόμπλεξ της οικοδομικής πλεονεξίας, η αρμονία, που πρέπει να χαρακτηρίζει το σπίτι και τον χώρο. Το χωριό και το ευρύτερο περιβάλλον. Η χρυσή αγαθή σχέση ανθρώπου και φύσης, διαταράχθηκε. Ας λάβουμε υπ' όψιν, ότι τα γραφικά χωριά μας, φτιάχτηκαν χωρίς σχέδια, οικοδομικούς κανονισμούς και άδειες. Κι όμως ήταν τότε μέσα στο μέτρο και στα όρια, που τους πρόσφερε η φύση. Να κοιτάχτε, το πιο κραυγαλέο παράδειγμα ήταν τα ξωκλήσια, μικρά και ταπεινά, για τον τιμώμενο ?γιο και μια μεγάλη αυλή, για το πανηγύρι των ανθρώπων. (Συγκρίνονται όλα αυτά, με τα σύγχρονα τερατουργήματα, που δείχνουν τόσο παράταιρα μέσα στην ντηνιακιά φύση);

Στο χωριό το ένα οικοδόμημα αγκάλιαζε το άλλο, για να συνυπάρξουν οι γείτονες, στη συνταιριαστή τους συνέχεια. Οι αλλοτινοί κατασκευαστές, δεν είχαν την υπέρμετρη μωροφιλοδοξία των σημερινών, με, τους πολλούς καμπινέδες, στ' ατέλειωτα τετραγωνικά του «καλοκαιρινού» σπιτιού. Τότε οι πλούσιοι, το παραπανίσιο βαλάντιό τους, το δίνανε για να γίνουν έργα στο χωριό. Δεν οργάνωναν «δεξιώσεις» γύρω από την πισίνα, που είναι ένα ακόμη αίσχος σ' ένα νησί, που έχει ελλείψεις σε νερό! Τότε η κοινωνική ζωή ήταν στην κοινοτική πλατεία, στα περπατάκια των σπιτιών, στις καθημερινές βεγγέρες. Εκεί ζούσαν τις συντροφικές σχέσεις, εκεί ονειρεύονταν κι εκεί κρατούσαν άρρηκτο τον ιστό της κοινωνικής αλληλεγγύης τους. Γι' αυτό κι έφτιαξαν τόσο αξιοθαύμαστα έργα, που αρκετά απ' αυτά, θέλανε πολλά χέρια για να γίνουν. Ο γείτονας, ο φίλος κι ο συγγενής, ήταν συνδεδεμένοι με τον αναμεταξύ τους κάματο. ?νθρωποι, ζώα κι ατέλειωτος μόχθος, έφτιαξαν το ανθρωπογενές ανάγλυφο της Τήνου, που στους σύγχρονους καιρούς, με ευκολία ισοπεδώνεται από την επέλαση της μπουλντόζας.

Η Τήνος, γεμάτη μάντρες που στεριώνουν τις παραγκαιριές, δείχνει από τις πέτρινες ρυτίδες της, το βάθος της ιστορίας της. Το τι ιδρώτας χύθηκε για να αντέξουν οι άνθρωποι στο χρόνο και στο χώρο. Οι χωματισμένοι σήμερα ανεμόμυλοι, οι γκρεμισμένοι περιστεριώνες, τα εγκαταλειμμένα αλώνια, τα κατεστραμμένα γιοφύρια και τα χορταριασμένα κακτ'κιά, άλλοτε, ήταν τα καλαίσθητα, τ' ανθρώπινα στολίδια, μέσα στους ανθισμένους κάμπους. Τότε που τα χωριά ήταν αυτόνομες παραδοσιακές υπάρξεις. Με τα ξεχωριστά ήθη κι έθιμα τους κι όχι ο σημερινός τόπος, που 'χει το σούπερ- μάρκετ, το ουζερί και την ταβέρνα, ο αναγκαστικός χώρος υποδοχής και . βόλτας, όλων αυτών, που βγαίνουν από το «καβούκι» της εξοχικής μεζονέτας και πάνε μια βόλτα στο χωριό, για να ξεσκάσουν!

'Όλα τούτα όμως, δημιουργούν τη ιδεολογική αποξένωση, των από 'κει (ξένων) κι από 'δώ (δικών μας), που έχει και πολιτικές συνέπειες, στα δρώμενα της τοπικής αυτοδιοίκησης. Οι νέοι επήλυδες ιδιοκτήτες σπιτιών, αν και θα έπρεπε, εν τούτης δεν ενδιαφέρονται για την διαχείριση της κοινότητας. Η αδιάφορη αυτή συμπεριφορά και λογική τους, καλοβολεύει τους ντόπιους κομματαρχέους, να εξουσιάζουν με την φαυλότητά τους, τα τοπικά ζητήματα, που αφορούν όλους μας. Οι ντόπιοι, αν και σε πολλές των περιπτώσεων ζουν έμμεσα κι άμεσα από τις οικονομικές δοσοληψίες που έχουν με τους «ξένους», τους σνομπάρουν και «υπογείως» τους κοροϊδεύουν. Έτσι μεγαλώνει το χάσμα κι απλώνεται η «πονηράδα» των («ταλαιπωρημένων από τον χειμώνα και την εγκατάλειψη») κατοίκων του νησιού, που θέλουν με το έτσι κι αλλιώς, να εκδικηθούν και να τ' αρπάξουν από τους («άνετους λεφτάδες») μη τηνιακούς, που πήγαν στο νησί για το γούστο τους! Όταν χαθεί το χρώμα της Τήνου (το βασικό της ατού, αυτό που την κάνει διαλεκτή στην ομήγυρη των Κυκλάδων) που εξ αιτίας αυτού του λόγου συγκίνησε πολλούς κι αγάπησαν τον τόπο τούτο, τι θα έχει μείνει; Η σημερινή εικόνα του οικοδομικού σχεδιασμού μας, δεν νομίζω ότι μπορεί να κολακεύει αυτούς, που σέβονται την αισθητική και πολιτιστική ιστορία των νησιωτικών οικισμών. Όπου επεμβαίνει, το επιπόλαιο σύγχρονο χέρι των εκσυγχρονιστών, χάνεται με βία, η «πατίνα» της ντηνιακιάς παραδοσιακής εικόνας. Κάποτε λοιπόν θα πρέπει να μπει ένα φρένο σ' όλο αυτό το όργιο.

Μα το ερώτημα παραμένει. Πως;
Όταν στο νησί δεν έχουν καθοριστεί οι λεγόμενες χρήσεις γης.
Που χτίζουμε; Που αφήνουμε ελεύθερους χώρους; Που είναι φυσικά πάρκα; Που φτάνουν τα όρια της ανάπτυξης;
Με το σημερινό καθεστώς, τα όρια των οικισμών ανοίγουν κατά το δοκούν. Με απόφαση του Δ.Σ. της κοινότητας ή του Δήμου και μια σχετική έγκριση της Νομαρχίας τραβιέται μια γραμμή επί χάρτου και γίνεται η πράξη νόμος!
Δηλαδή μεσολαβούν στη νομιμοποίηση όλοι αυτοί, που είτε έχουν προσωπικά συμφέροντα, είτε εξυπηρετούν την πελατεία τους. Τα όρια επεκτείνονται, χωρίς να σχεδιασθεί ρυμοτομία, χωρίς την μέριμνα κοινόχρηστων χώρων, την ύπαρξη περιφερειακής οδού. Χωρίς να υπάρχει εύκολη πρόσβαση στο αποχετευτικό σύστημα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα προχειρότητας, είναι όταν μέσα στο ίδιο οικόπεδο, υπάρχουν τετραγωνικά εκτός κι εντός σχεδίου!

Έτσι, μ' όλα αυτά έχουμε τον αχταρμά, όπως γίνεται λόγου χάρη στον Πάνορμο Τήνου, που ψάχνουν να φτιάξουν δρόμους, κανονικούς (όχι μαϊμούδες) και πέφτουν πάνω σε υπερβάσεις των οικοπεδούχων! (Ο δρόμος από το νόμιμο 5,50 μ. γίνεται 4,50. Ανοίγονται δρόμοι όπου λάχει, επειδή βολεύει την μπουλντόζα. Δρομάκια καταλήγουν σε αδιέξοδα. Πέφτεις πάνω σε τοίχους που κτίστηκαν αυθαίρετα κλπ.). Στον εν λόγω οικισμό του Πανόρμου, εκτός δυο -τριών δρόμων και δρομίσκων, που φτιάχτηκαν από τη φροντίδα και την ευαισθησία των παρακείμενων κατοίκων, κατά τ' άλλα επικρατεί ένα χάος.

Ακόμα καταπατήσεις γίνονται, για να γίνουν ιδιωτικά γκαράζ! Η κοινότητα, ψάχνει τρόπους να επιβάλλει ένα σχεδιασμό, χωρίς να τα χαλάσει με τους πελάτες της ιδιοκτήτες! Ομελέτα όμως χωρίς σπασμένα αυγά δεν γίνεται! Οι υποσχέσεις και τα μισόλογα, σύγχυση κι εντάσεις προκαλούν. Εκεί χρειάζεται κύριε πρόεδρε να δείξεις τον τσαμπουκά σου! Δεν είναι δυνατόν να μην ξέρουμε, που αρχίζει και πού τελειώνει η παραλία. Σε ποιο μέρος μπορούμε να χαρούμε πρακτικά και αισθητικά, το μπάνιο μας! Που αρχίζει και που τελειώνει η λιμνοθάλασσα. Πώς διαχειριζόμαστε τ' απορρίμματα. Τι κάνουμε για τις δενδροφυτεύσεις. Για την εν γένη βελτίωση των κοινοτικών υποδομών (όπως και για τον καλλωπισμό του δημόσιου χώρου).

Ο χώρος του Πλανήτη και Καβαλουρκού, μέχρι την Αγία Θάλασσα, για ιστορικούς, αισθητικούς και για περιβαλλοντικούς λόγους, πρέπει να χαρακτηριστεί φυσικό πάρκο. Να μείνει ανέπαφος, ν' αποτελέσει υπόδειγμα και για άλλες περιοχές, όπως στα Χούλα, στη Φάμπρικα του Βαθύ κλπ.
Οι εγκαταλειμμένοι οικισμοί του Κάτω Μαρλά, στα Σκαμνίδια στην Καραμπούσα, να μπουν στα επιδοτούμενα project village planning (N.D.P. 2007-2013 EU Structural Fund, Guide to Funding) για ν' αναστυλωθούν. Τρέχουν σε περισσότερα από 50 προγράμματα, για τη δημιουργία πρότυπων αγροτουριστικων χωριών, όπως έχει γίνει σε άλλους τόπους. (Στη Χίο, στα Ζαγοροχώρια, στην Ευρυτανία, στην Ιρλανδία, Ολλανδία, Γερμανία, Ιταλία και Ισπανία). Έτσι κάνουν οι έξυπνοι πρόεδροι και δεν αφήνουν την τύχη της ανάπτυξης, στους πονηρούς μηχανικούς, που αλωνίζουν την ενδοχώρα της Τήνου, με τις διάφορες επενδυτικές τρύπες που ανακαλύπτουν. Που φτιάχνουν με κοινοτικά προγράμματα (αγροτουρισμού), τουριστικές μονάδες!

__________________________________________________________________________________________ Το άρθρο αυτό προέρχεται από την εφημερίδα «ΑΠΟΨΗ» της Σύρου κι έχει θέμα τα νησιά που 'χουν γίνει ένα απέραντο γιαπί. Έχει σημασία που γράφτηκε για εφημερίδα του νησιού - με πιο καθαρό βλέμμα, δηλαδή, από εκείνο του επισκέπτη Αθηναίου. Το βρήκα ψάχνοντας στο Ιντερνετ να δω πού θα πάω διακοπές (κι αν μπορώ να κάνω πουθενά στις Κυκλάδες, ελεύθερο κάμπινγκ... ?λλη τραγική ιστορία κι αυτή...)

http://www.indy.gr/other-press/to-tsimento-kapelose-ton-platano (12/7/2007)




 
     Συσχετιζόμενοι Σύνδεσμοι
· Περισσότερα για Τήνος
· Νέα administrator


Πιο δημοφιλής είδηση για Τήνος:
Τήνος - ?δεια για ένα «κόσμημα»


     Article Rating
Average Score: 0
Αριθμός Ψήφων: 0

Please take a second and vote for this article:

Excellent
Very Good
Good
Regular
Bad


     Επιλογές

 Εκτύπωση αρχικής σελίδας Εκτύπωση αρχικής σελίδας


"Το νησί που ΄γινε μπακλαβάς. Η λιγούρα δεν έχει τέλος" | Κωδικός Εισόδου / Δημιουργία Λογαριασμού | 0 Παρατηρήσεις
Οι παρατηρήσεις είναι ιδιοκτησία του αποστολέα. Δεν ευθυνόμαστε για το περιεχόμενο τους.

Δεν επιτρέπεται η αποστολή σχολίων για τους Ανώνυμους Χρήστες. Παρακαλώ γραφτείτε πρώτα στην υπηρεσία.




PHP-Nuke Copyright © 2004 by Francisco Burzi. This is free software, and you may redistribute it under the GPL. PHP-Nuke comes with absolutely no warranty, for details, see the license.
Παραγωγή Σελίδας: 1.48 Δευτερόλεπτα