Φίλοι μου γειά.

Ακόμη μια φορά θα σας ενοχλήσω. Βέβαια, τέτοια ώρα , τέτοια λόγια.

Δεν θα αναφερθώ σε προτάσεις για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση που ζούμε ακόμη μια φορά. Είναι σαν τον μαλάκα που βλέπει την πεπονόφλουδα στα δέκα μέτρα μπροστά του και λέει: « Όχι ρε πούστη μου. Πάλι θα πέσω». Αυτό συμβαίνει φίλοι μου. Ακούμε για Εθνική τραγωδία, Εθνικό πένθος και άλλα πολλά. Αλήθεια, πόσους από τον μέσο πολίτη, αγγίζει για το ότι συμβαίνει; Για να καταλάβουμε την τραγωδία που βιώνει το συντριπτικό ποσοστό των πολιτών, καλό θα ήταν να είχαμε εικόνες από τις παραλίες λίγο παρακάτω από τις φωτιές. Να βλέπαμε τις τραγωδίες που βίωσαν χθές βράδυ, ας πούμε, σε καφετέριες και μπαράκια των περιοχών που καίγονται. Δυστυχώς, όσα συμβαίνουν, ελάχιστους αγγίζουν. Και αυτοί οι ελάχιστοι, είναι μόνοι τους και απόβλητοι από το διοικητικό βρώμικο σύστημα. Το να είσαι εθελοντής και ενεργός πολίτης, σημαίνει ότι όταν βλέπεις τις ανοησίες των αρχόντων, τους κοπανάς. Αυτό δεν θέλουν. Υπάκουα ποντίκια θέλει και ο Βουλευτής, και ο Δήμαρχος και ο Υπουργός. Είναι γεμάτη η Διοίκηση απο δαύτους. Χωρίς βέβαια να είμαι ισοπεδωτικός, τέτοιοι συντονίζουν τα πάντα.

Υπάρχει περίπτωση να γίνεις Πρόεδρος, Δήμαρχος, Διευθυντής, Επι κεφαλής, Συντονιστής, να γίνεις κάτι τέλος πάντων, χωρίς τις μαύρες συναντήσεις αθλίων αρχόντων πίσω από κλειστές πόρτες; Οι άθλιοι τους ανεπαρκείς επιλέγουν. Σχεδόν πάντα. Θέλω να πώ, ότι δεν χρειάζονται προτάσεις. Ένα είναι το πρόβλημα. Εμείς όλοι. Τόσα βλέπουμε και υφιστάμεθα και κάνουμε την πάπια. Εμείς θα σώσουμε την Ελλάδα; Να είστε σίγουροι, ο εφιάλτης που βιώνουν στην Πελοπόννησο, ελάχιστους αγγίζει. Όσο δεν είναι το δικό μας σπίτι, δεν μας νοιάζει.

Η …μηχανή, είναι πλήρως διαλυμένη. Δεν υφίσταται Διοίκηση σε κανένα σημείο. Τόσα χρήματα διαχειρίζονται και την ακραία στιγμή, τους λένε να φύγουν από τα σπίτια τους από όπου μπορούν. Μόνοι τους.

Η Διοίκηση φίλοι μου. Είναι το μεγαλύτερο και περιβαλλοντικό, πρόβλημα.

Καλό ήταν να μάθουμε πόσα δόθηκαν για καλοκαιρινές πολιτιστικές εκδηλώσεις, από τους Δήμους που καίγονται. Να φανεί πόσο ξεβράκωτους αφήσαμε τους τόπους μας και ζητάμε και τα ρέστα.

Μη γελιόμαστε. Σε επικόρυφη φωτιά, φεύγεις μακριά. Πολύ μακριά. Δεν γίνεται τίποτε. Και έχεις την μηχανή που δουλεύει, να απομακρύνεις, όσους δεν μπορούν.

Όλοι τους το παίζουν Διευθυντές και επι κεφαλής, μέσα στα κλιματιζόμενα γραφεία και όταν είναι να κάνουν δουλειά, την πληρώνουμε εμείς. Όσο διοικούν τέτοιοι, κανένα μέτρο δεν έχει τύχη. Πόσοι καταπατητές είναι φυλακή μωρέ; Κανένας δεν τους είδε; Καμία υπηρεσία;

Σε κάθε περίπτωση, η λύση είμαστε όλοι εμείς. Με αντιπάλους, τους ανεπαρκείς αρουραίους της πολιτικής και της Διοίκησης.
Μέχρι τότε, περαστικά μας. Και λιγότερες συσκέψεις και προτάσεις.

Σκουπόξυλο θέλει.