Δυο ιστορίες. Ένα καλντερίμι, μια πατωμένη και δυο δίδυμα καφενεία. Στην ?γρα και στη Μυτιλήνη. Και τα δυο βορά στην λεγόμενη ανάπτυξη. Το ένα το "φάγε το τυροκομείο με σερβιτόρο το Δήμο Καλλονής, το ένα από τα δίδυμα καφενεία του Κιουμπέκα το τρώει η Αγροτική Τράπεζα με σερβιτόρο το Υπουργείο Αιγαίου. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Ένας ακόμα δρόμος με τη δική του ιστορία
Δήμος Καλλονής. Η Δημοτική αρχή σήμερα καταρρέει κάτω από το βάρος των προσωπικών συγκρούσεων στο γενικότερο πλαίσιο μιας αντιδραστικής πολιτικής του. Μέσα σ' αυτό τον βάρβαρο τι ποιο εύκολο να παραδοθούν βορά σε ιδιωτικά συμφέροντα στοιχεία της φυσιογνωμίας των χωριών του Δήμου. Μιλάμε για την πατωμένη, το καλντερίμι στη θέση «Φτερίδια» της Αγρας. Ήταν ένα μνημείο της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης του χωριού σε μια άλλη εποχή. Ήταν ένα έργο, που είχε ενσωματωμένο τον ανθρώπινο μόχθο και το μεράκι. «Στα νεότερα χρόνια η "πα-τωμένες", μαζί και αυτή σίγησαν. Έχασαν την αίγλη τους. Έχασαν την επαφή τους με τον ανθρώπινο παλμό, το βηματισμό των ανθρώπων, το διασκελισμό της σύγχρονης ζωής. Σήμερα οι άνθρωποι δεν περπατάμε. Κυλάμε πάνω σε ρόδες σαν ανάπηροι», σημειώνει σε επιστολή της που δημοσιεύτηκε για το ζήτημα αυτό στο «Εμπρός» η κ. Ουρανία Κιουβρέκη η οποία τονίζει: «Ωστόσο αυτό δεν μας εμποδίζει να εκτιμάμε τα έργα των γονιών μας σαν κι αυτό τον "ντοσιμέ" στα "Φτερίδια" της ?γρας, που συνέδεε το χωριό με τα "Κοντίσια". Εσχάτως, μάλιστα, τέτοια έργα εκτιμήθηκαν ακόμα περισσότερο. Υπάρχουν προγράμματα διαμόρφωσης μονοπατιών, αποκατάστασης παλαιών, περιπατητικών διαδρομών. Πολλές περιοχές έχουν ενταχθεί». Το καλντερίμι αυτό όμως είχε μια ατυχία, η άνω απόληξη του δρόμου καταλήγει στο τυροκομείο του κ. Σαχτουρη. Τι εστί Σαχτούρης εκτός από τυροκόμος; Τυγχάνει Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Καλλονής. Τα καλά και συμφέροντα. Τον ξήλωσαν τον ντοσιμέ. Μέχρι να έρθουν οι βροχές η πληγή έχασκε. Η κατά τα' άλλα όμως ευλογία της βροχής αποτέλειωσε το ανοσιούργημα. Γιατί, πραγματικά, τέτοιες ενέργειες συνιστούν ανοσιούργημα.
Τα καφενεία της Μυτιλήνης
Βίοι παράλληλοι. Μυτιλήνη ένα κτίριο, δυο καφενεία. Του Κιουμπέκα και το Πανελλήνιο. Η ζωντανή ιστορία της πόλης. Η ξεπεσμένη αριστοκρατία, οι ανερχόμενοι αστοί, οι μικροαστοί, οι εργάτες... όλοι πέρασαν από εκεί. Η ζωή παίζει όμως παράξενα παιχνίδια. Το διωκόμενο ΚΚΕ μετά τον Εμφύλιο δεν μπόρεσε να τα δεχθεί ως κληρονομιά όπως ήθελε ο ιδιοκτήτης του κτιρίου το οποίο με τον καρό κατέληξε στην άλλη άκρη. Στην Τράπεζα, στην Αγρότική. Δεν φτάνει λοιπόν που οι τραπεζίτες πίνουν το αίμα των αγροτών και των άλλων εργαζόμενων θέλησαν να καρπωθούν και το «αίμα» της φυσιογνωμίας της πόλης. Γιατί; Δεν σκεφτήκατε γιατί επιλέγουν παράδοσιακά κτίρια; Μα για να χρυσώσουν το χάπι. Τους  το έχουν πει κι οι διαφημιστές τους. Να αποχτήσουν  πρεστίζ. Κρατούσαν κλειστα λοιπόν τα καφενεία, το  Κρυστάλ, του Κιουμπέκα και το Πανελλήνιο. Εκβιάζοντας. Τους πράσινους ; πριν και τώρα τους γαλάζιους. Και το πέτυχαν. Αποχαρακτηρίζεται λέει το Κρυστάλ. Να σώσουμε τουλάχιστον το Πανελλήνιο. Και πάνω στη σκύλευση του χαρακτήρα της πόλης από τον Παυλίδη κάνουν πολιτικό παιχνίδι τα Σηφουνάκια. Θαρρείς και δεν ήταν τόσα χρόνια στην κυβέρνηση, θαρρείς και το κράτος δεν ελέγχει την Αγροτική. Έκαναν κουμάντο οι τραπεζίτες τόσα χρόνια τους κυβερνώντες. Ας το παραδεχτούν κι ας αφήσουν τα κροκοδείλια δάκρυα. Τα καφενεία μπορούσαν να φύγουν από τον έλεγχο της Αγροτικής. Μια διαταγή στον Διοικητή της ΑΤΕ ήταν αρκετή από τον πολιτικό του προϊστάμενο. Δεν έγινε ούτε από τους πρώην ούτε από τους νυν. Το κακό είναι ότι υπομένουμε μοιρολατρικά την κατάσταση. Ακούς αυτές τις μέρες από ανθρώπους που έχουν δώσει δείγματα γραφής στην υπεράσπιση των δημόσιων χώρων, της κληρονομιάς της πόλης να λένε; «ε... τουλάχιστον να σωθεί το Πανελλήνιο». Έλεος. Ο βιασμός δεν έχει παραθετικά. Η πόλη βιάζεται από τις τράπεζες και τους εργολάβους και το αστικό πολιτικό προσωπικό. Δεν είμαστε ρομαντικοί. Δεν υπερασπίζουμε γενικά και αόριστα την παράδοση. Τους δημόσιους χώρους διεκδικούμε. Το δημόσιο υπερασπίζουμε από την επέλαση του ιδιωτικού. Την δημοκρατία του ελεύθερου ορίζοντα από τη δικτατορία του τείχους των ιδιωτικών συμφερόντων. Οι ψευτοπλακοστρώσεις και οι αναπλάσεις προσόψεων μόνο σε ένα ρηχό αισθητικό επίπεδο προσφέρουν. Η ουσία είναι αλλού. Στην υπεράσπιση και επέκταση του δημόσιου χώρου, στην υπεράσπιση της μνήμης. Τα τεφτέρια μας είναι ανοιχτά. Αυτοί που χρωστούν πρέπει να πληρώσουν. Ο λογαριασμός δεν έκλεισε. Μόλις τώρα ανογει!
Α.Σ.