Γι’ αυτούς που… ήλθαν από αλλού!
«Σαν Συριανός είμαι υπέρ της παράδοσης που γίνεται εδώ. Η ΕΛΜΕ, αυτοί που ήλθαν από αλλού, να πάνε να τα κάνουν αλλού αυτά».
Δήλωση, αν αποδόθηκε σωστά στον τοπικό τύπο της Σύρου, του Διευθυντή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Νομού Κυκλάδων για το ζήτημα των παρελάσεων των μαθητών, που γίνονται την παραμονή των δύο εθνικών εορτών, για τη στεφάνωση των μνημείων.
Φαίνεται ότι το φοβικό σύνδρομο για το «άλλο», το «ξένο», συνεχίζει να κατατρώει τη Συριανή κοινωνία και να εκφράζεται, όποτε προκύψει κάποιο ζήτημα, ακόμα και από επίσημα χείλη, και, μάλιστα, στην τωρινή περίπτωση από αυτά ενός εκπαιδευτικού που είναι επικεφαλής της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στο νομό. Φαίνεται, λοιπόν, ότι κάθε τόσο εμφανίζονται «ξένοι εχθροί» που επιβουλεύονται τον τόπο μας. Είναι έτσι, όμως;
Πριν από μερικά χρόνια αυτοί που αντέδρασαν στην εγκατάσταση ανεμογεννητριών στην περιοχή του βουνού Σύριγγας, περιοχή χαρακτηρισμένη επίσημα ως Νatura 2000 και που αναγκάστηκαν να προσφύγουν στο Συμβούλιο της Επικράτειας (Σ.τ.Ε.) για να προστατευτεί, χαρακτηρίζονταν από την τοπική κοινωνία ως «ξένοι», ως «εχθροί» του τόπου που θέλουν το «κακό» του. Το Σ.τ.Ε., όμως, τους δικαίωσε και έκρινε παράνομη την εγκατάσταση των ανεμογεννητριών στο Σύριγγα. Πριν από λίγα χρόνια, σε επίσημη συγκέντρωση στην Πλατεία Μιαούλη για το πολεοδομικό της Ερμούπολης, εκπρόσωποι φορέων της πόλης και του νησιού έδειχναν το δρόμο της εξορίας σε όσους είχαν αντιταχθεί στις ενέργειες του Δήμου Ερμούπολης και των φορέων για τη λύση του πολεοδομικού προβλήματος της πόλης. Ήταν οι «ξένοι» που ήλθαν να κάνουν κουμάντο στους Συριανούς. Οι «εχθροί» και πάλι του τόπου. Οι εξελίξεις, όμως, φαίνεται να δικαιώνουν τους «εχθρούς» της πόλης και του τόπου, αφού, μέχρι σήμερα, η λύση Δήμου και φορέων δεν έχει εγκριθεί, ούτε και πρόκειται, απ’ ό,τι φαίνεται.
Πριν από δέκα χρόνια περίπου, οι εκπαιδευτικοί της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στη Σύρο, με απόφαση της γενικής τους συνέλευσης, βλέποντας στο μέλλον και προβλέποντας ότι το κτιριακό του Πανεπιστημίου δεν θα λυνόταν με τον τρόπο που ήθελαν Δήμος και φορείς , είχαν αντιταχθεί στο να δοθεί το ιστορικό 1ο Γυμνάσιο στο Πανεπιστήμιο και είχε αντιπροταθεί να δοθεί στο Πανεπιστήμιο το Στρατόπεδο. Ήταν και πάλι οι «εχθροί» της ανάπτυξης της εκπαίδευσης στο νησί, γι’ αυτό και δεν έγινε δεκτή η πρόταση αυτή. Να, όμως, που και πάλι αυτοί οι «εχθροί» δικαιώνονται, αφού σ’ αυτά τα δέκα χρόνια ούτε το κτιριακό πρόβλημα του Πανεπιστημίου για τις σημερινές του ανάγκες έχει λυθεί, ούτε, βέβαια, έχουν διασφαλιστεί και οι μελλοντικές του αυξημένες κατά πολύ κτιριακές ανάγκες. Αντιθέτως, οι κτιριακές συνθήκες στο σχολικό συγκρότημα του Ξηροκάμπου, όπου μεταφέρθηκε και το 1ο Γυμνάσιο, αν δεν είναι ελλιπείς, μόλις που επαρκούν για τις διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Σήμερα, που οι εκπαιδευτικοί της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στη Σύρο, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, μετά από σχεδόν ομόφωνη απόφαση της γενικής τους συνέλευσης, ζήτησαν η στεφάνωση των μνημείων, την παραμονή των εθνικών επετείων, να γίνεται με αντιπροσωπείες από κάθε σχολείο, και όχι με παρέλαση όλων των σχολείων (αφού παρέλαση γίνεται έτσι κι αλλιώς ανήμερα της εορτής), θεωρούνται από τοπικά ΜΜΕ και εκπροσώπους φορέων ότι πάνε κόντρα στην «παράδοση» της Σύρου. Με άλλα λόγια, δηλαδή, «εχθροί» της τοπικής «παράδοσης» των παρελάσεων. Αλλά, τι είναι παράδοση; Ποια είναι τα στοιχεία της; Καθορίζεται αυτή από τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας; Αλήθεια, λοιπόν, ποιας παράδοσης; Μα αυτής, λίγων δεκαετιών μάλιστα, ενός, ναζιστικής έμπνευσης, κατάλοιπου της δικτατορίας του Μεταξά που επιβιώνει (μέχρι πότε, άραγε;) στην υποτιθέμενη δημοκρατική, σύγχρονη και ευρωπαϊκή Ελλάδα του 21ου αιώνα, με ευθύνη όλων μας, αφού οι περισσότεροι νομίζουμε ότι έτσι τιμάμε τους προγόνους μας. Δεν πρέπει κάποτε να γίνει μια αρχή γι’ αυτό το ζήτημα; Θέλουμε να βλέπουμε τα παιδιά μας να παρελαύνουν σαν στρατιωτάκια για να ικανοποιήσουν την ματαιοδοξία μας και να νομίζουμε ότι έτσι τιμάμε τους πεσόντες προγόνους στους αγώνες της πατρίδας μας; Οι παρελάσεις, δηλαδή, αποδεικνύουν τον πατριωτισμό μας; Οι παρελάσεις, που γίνονται, πλέον, μόνο σε τριτοκοσμικές χώρες ή σε ολοκληρωτικά καθεστώτα και ειδικά για τις στεφανώσεις σε καμιά πόλη της Ελλάδας.
Τόλμησαν οι εκπαιδευτικοί να κάνουν την αρχή. Οι εκπαιδευτικοί που χαρακτηρίστηκαν από τον προϊστάμενό τους «…αυτοί που ήλθαν από αλλού…» και τους οποίους προτρέπει (διατάζει, άραγε ; ) «…να πάνε να τα κάνουν αλλού αυτά». Σύμφωνα, λοιπόν, με τα λεχθέντα του κ. προϊσταμένου, οι εκπαιδευτικοί, που διορίζονται από την πολιτεία στη Σύρο, εκτός από τα προσόντα που προβλέπει η νομοθεσία, πρέπει να έχουν και ένα άλλο προσόν: να έχουν γεννηθεί στη Σύρο (!) και, το κυριότερο, να μην αντιτάσσονται στις βουλές των τοπικών αρχόντων και φορέων που διαφεντεύουν τον τόπο! Πάρα πολύ ωραία, λοιπόν, η συμβουλή-προτροπή του προς τους νέους, αλλά και τους παλαιότερους εκπαιδευτικούς, για το ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος του εκπαιδευτικού: να είναι, με άλλα λόγια, υποταγμένος και να εκπαιδεύει τους μαθητές του στο να είναι και αυτοί υποταγμένοι πολίτες στην κοινωνία! Προβλέπεται, έτσι, το μέλλον του τόπου και της χώρας ιδιαίτερα λαμπρό και ευοίωνο, αφού οι εκάστοτε ασκούντες την εξουσία θα εξακολουθούν ανενόχλητοι να είναι γαλαντόμοι με τους εαυτούς τους, τους κουμπάρους τους και του διαφόρους Εφραίμ ! Οι Συριανοί και οι Συριανές θέλουν ένα τέτοιο μέλλον για τα παιδιά τους και την κοινωνία; Θέλω να πιστεύω πως όχι. Όπως το ίδιο πιστεύουν και οι εκπαιδευτικοί που αγωνιούν και αγωνίζονται, και το έχουν αποδείξει αυτό πολλές φορές στην πράξη, για να προχωρήσει-προχωρεί προς τα εμπρός αυτός ο τόπος, είτε είναι ντόπιοι, είτε είναι από αλλού.
Σύρος, 10 Οκτωβρίου 2008.
Γιώργος Σκιάφος,
ένας εκπαιδευτικός που … δεν ήλθε από αλλού!
Υ.Γ. Το κείμενο αυτό σκοπό έχει να βάλει ένα λιθαράκι στον προβληματισμό, που θέλω να πιστεύω ότι αναπτύσσεται ή θα αναπτυχθεί στους συμπολίτες μου, με αφορμή το ζήτημα που έθεσαν με θάρρος οι εκπαιδευτικοί της Σύρου και συνάδελφοί μου.
