Το Πάνω Κουφονήσι

του Γιώργου Δεπόλλα (φωτογράφος)

Βγάζει νοκ άουτ το photoshop

 «Ανακάλυψα αυτό το μικρό νησάκι των Κυκλάδων εντελώς τυχαία το 1976, όταν, επιστρέφοντας με φίλους από την Αμοργό, πέρασα από μπροστά του με το γνωστό καραβάκι, τον "Σκοπελίτη", και εντυπωσιάστηκα τόσο από την ομορφιά του που αποφάσισα να μείνω εκεί για μερικές ημέρες και να το εξερευνήσω. Εκείνο που με κέρδισε από την πρώτη στιγμή είναι η πεντακάθαρη θάλασσα, σε συνδυασμό με τους απίθανους χρωματισμούς της, που δεν τους συναντάς εύκολα σε άλλα νησιά - και έχω επισκεφθεί τα περισσότερα λόγω δουλειάς. Εχει το χρώμα του οινοπνεύματος και σε άλλα πάλι σημεία γίνεται τυρκουάζ - αποχρώσεις που προμοτάρονται και από τη λευκή άμμο που υπάρχει σχεδόν παντού. Ενιωσα ότι ανακάλυψα εκεί μια άλλη Ελλάδα και από τα 32 χρόνια που έχουν περάσει από την πρώτη μας γνωριμία τουλάχιστον τα 26 καλοκαίρια τα έχω αφιερώσει σ' αυτό το νησάκι, το οποίο είναι τόσο μικρό ώστε οι αποστάσεις καλύπτονται άνετα με τα πόδια. Πριν από λίγο καιρό, μάλιστα, ήμουν αρκετά τυχερός, ώστε να αγοράσω ένα κτήμα και να χτίσω σε αυτό ένα σπίτι, το καταφύγιό μου. Ως Μικρασιάτης, ήμουν καταδικασμένος να μην έχω έναν δικό μου τόπο για να πηγαίνω διακοπές και τώρα το Κουφονήσι είναι η δεύτερη πατρίδα μου. Φυσικά τα τελευταία χρόνια που το έχει ανακαλύψει πολύ περισσότερος κόσμος η κατάσταση δεν είναι τόσο αγγελικά πλασμένη: οι παραθεριστές στριμώχνονται ο ένας πάνω στον άλλο, οι τιμές των δωματίων και των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων έχουν ξεφύγει και τα καινούργια σπίτια που χτίζονται δεν είναι ιδιαιτέρως προσεγμένα. Μπορεί να διατηρούν το χρωματικό "άλλοθι" του άσπρου - μπλε, τι να το κάνεις όμως όταν είναι τόσο εξόφθαλμα κακοφτιαγμένα; Με τα χρόνια βέβαια κατάλαβα ότι ιδανικοί τόποι δεν υπάρχουν. Αγαπημένοι προορισμοί είναι αυτοί που για κάποιους λόγους βρίσκονται πιο κοντά στην καρδιά, αλλά και στη μνήμη μας. Παίζει καταλυτικό ρόλο το πώς γνωρίζουμε έναν τόπο και τι αναμνήσεις μάς συνδέουν μαζί του. Εγώ ακόμη και τον Αύγουστο, κατά τον οποίο ο τουρισμός φουντώνει, βρίσκω τρόπους για περισσότερο ποιοτικές διακοπές: πηγαίνω στη θάλασσα στις 9 ή στις 10 το πρωί, όταν όλοι κοιμούνται, ή τις απογευματινές ώρες, όταν όλοι έχουν φύγει. Και ως φωτογράφος δεν νομίζω ότι θα βαρεθώ ποτέ να φωτογραφίζω τα άπειρα μπλε του θαλασσινού αυτού τοπίου, που βγάζουν νοκ άουτ ακόμη και το πιο εξελιγμένο photoshop».

-------------------------------

Το ΒΗΜΑ, 17/08/2008