Ανύπαρκτα τα ψαροκέφαλα και τα σαλτσομένα ψωμιά με τα οποία καθαρίζουν απ' τ' αποφάγια οι λαντζιέρηδες τα πιάτα. Τίποτα, ούτε καν τα θλιβερά υπολείμματα της χυδαίας αστακομακαρονάδας.
Φέτος το χειμώνα, δεν κυκλοφορούν καθόλου στην παραλία. Ούτε λόγος. Επικρατεί χάος. Έργα υποδομής, νέες οικοδομές, αυτοκίνητα, μπουλντόζες, φαγητό καθόλου, ούτε ίχνος. Το ευχάριστο είναι ότι κτίζονται νέα φαγάδικα. Οι γάτηδες, όσοι έμαθαν το νέο δηλαδή, εύχονται να είναι ψαροφαγάδικα ή κινέζικα γιατί έχουν τα καλύτερα αποφάγια. Οι γάτηδες, ενικός ο γάτης, όπως τους ονομάζουν οι παλιοί Τζιώτες, έχουν περιοριστεί λόγω της κατάστασης, στο πίσω, στο άγνωστο Βουρκάρι. Στο δρομάκι κάτω απ' το σπίτι του Θύμιου και μπροστά στο πατρικό του Νικόλα, Στο ανηφοράκι προς το σπίτι του Παρασκευά. Μπροστά απ' τ' αποθηκάκι του σπιτιού των Ρέστηδων, σ' ένα μικρό τρίγωνο γης, μπορείς να μετρήσεις και δέκα γάτηδες, μαζεμένους ν' αναζητούν κανένα μεζέ. Κάποιος απ’ τους σπάνιους χειμωνιάτικους κάτοικους, φιλόζωος όπως φαίνεται, τους πετά σ' αυτό το σημείο ό,τι του περισσεύει. Παλιότερα στην κατηφόρα προς το πάρκινγκ σύχναζαν αρκετοί γάτηδες κι η κυρία Δημητρούλα κι η γιαγιά Λούκια του Μάρθα, όταν ζούσε, πάντα κάτι είχαν να τους φιλέψουν. Σχεδόν κανένα απ' τα γατίσια χαρίσματα δεν είναι χρήσιμο, στο ύπαιθρο, στον χειμωνιάτικο κι έρημο οικισμό. Οι γάτηδες καλομαθημένοι δεν κυνηγούν τίποτα. Ούτε το λαστιχένιο κορμί, ούτε το αέρινο κι αθόρυβο περπάτημα, ούτε κι η οξύτατη ακοή, τους χρησιμεύουν στην επιβίωση. Μόνο η γρήγορη κίνηση του αρπάγματος, ακόμη κι απ' το στόμα άλλου γάτη και το κατά μονάς ξεκοκάλισμα ή μπούκωμα. Γι’ αυτόν τον λόγο εξάλλου οι φυσιοδίφες κατατάσσουν τις γάτες, τόσο τις τετράποδες όσο και τις δίποδες στ' αρπακτικά. Ο ατομισμός τους υποχωρεί στην εξευτελιστική κι ομαδική αναζήτηση τροφής στους κάδους των απορριμμάτων, κοντά στο σχολείο , στη θέση που για χρόνια έστεκε μνημείο, η ξύλινη παγοθήκη των ψαράδων.
Η λαϊκή παρομοίωση κάποιων ανθρώπων με τις γάτες είναι πολύ παλιά. Διαδόθηκε όμως και βρήκε θέση στα καθημερινά λεγόμενα ή γραφούμενα τον καιρό της «εθνοσωτήριας» αρπαχτής. Δε θα μπορούσε εξάλλου να γίνει αλλιώς αφού εκείνη την εποχή η τάξη αυτή των ανθρώπων άρχισε να πληθαίνει και να παίζει σοβαρό ρόλο στην κοινωνική ζωή. Μάλιστα τότε εμφανίστηκε και ο ειδικός τύπος του όρου «γάτα με πέταλα». Η απάτη ως γνωστό δεν προκύπτει απ' την ευφυΐα του απατεώνα αλλά απ’ την ευπιστία του θύματος. Η «γάτα με πέταλα» αρνείται το αθόρυβο της γατίσιας κίνησης και κάνει ό,τι κάνει θορυβωδώς αφού τα θύματα δεν αντιδρούν καθ' όσον οι πεταλωμένοι πρόσκεινται στην εξουσία. Τότε χάθηκε ακόμη και για τον υπόκοσμο, η αθωότητα μιας συντηρητικής και καθυστερημένης κοινωνίας, που διατηρούσε όμως κάποια ίχνη «μάγκικης» αντάρτικης και λεβέντικης καταγωγής.
Τον καιρό λοιπόν της χουντικής γατιάς, διάφοροι, αρκετοί στον αριθμό, εκμεταλλευόμενοι το ηθικό παράδειγμα των σωτήρων και τη ναρκωμένη, από τα εθνικού περιεχομένου πολιτιστικά δρώμενα και εμβατήρια, κοινωνία, απελευθέρωσαν τον γατίσιο χαρακτήρα τους. Έκαναν ζημιές διάφορες, στο περιβάλλον και στις συνειδήσεις, άρπαξαν, λέρωσαν, μαγάρισαν. Όλα αυτά βεβαίως, επιτηδείως και εξυπνάδικα.
Οι πρώτες δίποδες γάτες που εμφανίστηκαν στο Βουρκάρι ήσαν αυτοί οι ίδιοι οι πρωταίτιοι της χούντας.
Πρωί-πρωί, ένας - ένας στη σειρά με τους χωροφύλακες στην ουρά της πορείας έκαναν το πέρασμα απ' το Λιβάδι προς την Αγία Ειρήνη και σε λίγο πάλι πίσω. Πρώτος-πρώτος ο τρελό-γυψαδόρος μετά ο τανκίστας, πίσω του ο τρίτος, ο εγκέφαλος των οικονομικών, ακολουθούσαν ένας- ένας όλοι οι υπόλοιποι. Απόντες ο σκύλος της ΕΣΑ και ο προποτζής. Ο ένας κρατούνταν αλλού, μυστικά, ο άλλος το ιχε σκάσει στις Αμερικές. Ένας - ένας ακριβώς όπως οι γάτες. Χαρά το θέαμα τους, πίσω απ' τη μισάνοιχτη πόρτα.
Η ομαλοποίηση έφερε σιγά-σιγά κι άλλες δίποδες γάτες στο Βουρκάρι. Επαγγελματίες της μάσας, της αραχτής, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, «καπετάνιους» με σκάφη, άτεχνα, ναυπηγήματα σαν σίδερα του σιδερώματος, πλαστικά πλεούμενα, παραφωνίες στο Αιγαίο, κακοταίριαστα στο χρώμα και στο φως, χτισμένα σε cantieri navali κι όχι σε καρνάγια ή ταρσανάδες, ιστιοπλόους με νοικιασμένα, νεόπλουτους σκαφάτους με το «tender to» να κρέμεται σαν κουδούνα στην πρύμνη. Πολλούς, πάρα πολλούς.
Όλοι όσοι πίστευαν ότι το πραξικόπημα ήταν μια γατιά, θεωρούσαν ότι αρχιερείς της γατοσύνης ήταν οι λεγόμενοι «πρωταίτιοι». Στην πραγματικότητα όμως αληθινές γάτες αποδείχθηκαν οι εκατόν εξήντα τόσοι υπουργοί και υφυπουργοί της χούντας που γλίτωσαν τη δίκη κι όλες της συνέπειες της προδοσίας τους με την ασύλληπτης υποκρισίας γατιά του εθνάρχη, το περίφημο «στιγμιαίο αδίκημα».
Αρκετοί από τους «στιγμιαίους» γεύτηκαν τα κατεψυγμένα του Αρίστου σαν φρέσκα, άλλοι πάλι κουβαλούσαν τα δικά τους φρέσκα για να ψηθούν στη ντόπια σχάρα. Είναι γνωστό εξάλλου ότι οι γάτες δεν ξεχωρίζουν φρέσκα απ' τα κατεψυγμένα. Τρώνε αδιακρίτως.
Είναι αλήθεια ότι για καμιά δεκαριά χρόνια το Βουρκάρι αμυνόταν. Ο καθένας με τον τρόπο του. Κυρίως με τη φυσική παρουσία του. Ο καπετάν-Μίμης, ασίκης άνθρωπος και ζορμπαλάς, στέγαζε τα δίχτυα του στο ισόγειο μιας νέας οικοδομής. Μερακλής ο ίδιος. Φίλευε μια μικρή παρέα με τηγανιές και φρέσκα ψάρια. Η μυρωδιά της τηγανιάς δεν εμπόδιζε τους διανοούμενους , το Θύμιο και τη Μιμίκα να συμμετέχουν στα τσιμπούσια. Ο αδελφός του, ο Κώτσος, με το βαρκάκι του, έπαιρνε παραγγελίες για το λιμάνι. Εφοδίαζε το Βουρκάρι με ψωμί, μπακαλικά, φιάλες γκαζιού κ.ο.κ.. Η κυρα- Φωτούλα προς το πάρκινγκ, κέρβερος στο πέρασμα, ο καπετάν- Αντώνης με την παθολογική αγάπη τους στους αναπτήρες bic. Ο Παρασκευάς, ψαράς και φιλόσοφος μαζί, κάθε κουβέντα ζυγισμένη. Ξυπόλητος πάντα. Τα παπούτσια του , κάθε μεγάλη Παρασκευή που σήκωνε τον επιτάφια, τον στένευαν αφόρητα. Είχε ένα χιούμορ οξύτατο, γλυκύτατος κι ανιδιοτελής. Ο Τάσος, δεινός μάγειρας, πρώην γυρολόγος, πρώην ναυτικός, εστιάτορας. Αμίλητος με τους πολλούς, μιλούσε μόνον με όσους εκτιμούσε. Πολυταξιδεμένος μ' απίστευτες ιστορίες που κρατούσε μυστικές. Σπάνιος άνθρωπος. Δουλευτής. Όλοι αυτοί κι άλλοι, βάσταξαν το Βουρκάρι αθώο. Όσο όμως πλήθαιναν οι γάτες με τα σκάφη, άρχισαν να εμφανίζονται και οι στεριανές. Μυρίστηκαν το μεζέ. Έψαχναν κάθε τρύπα που θα μπορούσε να γίνει μαγαζί. Ο χρόνος νίκησε την αντίσταση του Βουρκαριού, ένας - ένας φεύγοντας απ' τον κόσμο αυτό οι παλιοί, άφηναν το χώρο ελεύθερο.
Ένας-δύο ντόπιοι προσαρμόστηκαν, οι πιο νέοι. Γάτες με πέταλα. Η πρώτη φουρνιά των δίποδων που περιορίζονταν στην προσφορά μιας αμφίβολης ποιότητας εστίασης ανανεώθηκε με νέες γάτες πιο πεταλωμένες. Συντονισμένες με το πνεύμα της εποχής. Γάτες που ψαρεύουν στο Internet, σκηνοθετούν τη ζωή σαν παράσταση. Στήνουν θέατρα και συναυλίες. Παραμυθιάζουν εποχιακά. Προπαγανδίζουν και νέμονται την εισαγόμενη αειφόρο και δια βίου βλακεία. Ακριβώς όπως οι γάτηδες, όσοι κι αν χαθούν το χειμώνα, με την άνοιξη μια στρατιά είναι πανέτοιμη να ριχτεί στον «αγώνα» της παραλίας.
Μια διαφορετική παράσταση παίζεται στα δρομάκια πίσω απ' τη λαμπερή σκηνή της καλοκαιρινής παραλίας. Ο καιρός έχει γυρίσματα. Κάπως έτσι γίνεται πάντα και παντού. Μακριά απ' την επίδειξη, τα φώτα και τα στολίδια της ψευδαίσθησης, η αφτιασίδωτη πραγματικότητα. Ελάχιστοι απ' τους χειμωνιάτικους γάτηδες θα επιβιώσουν μέχρι την καινούργια «σεζόν» όταν δηλαδή θα ξαναρχίσουν τα φαγάδικα να 'χουν αποφάγια, κι άλλες , οι «γάτες» με τα δύο πόδια θα έχουν επιστρέψει.
Ραντεβού λοιπόν το Πάσχα, την άνοιξη, γάτηδες και «γάτες» ξανά στην παραλία, με καινούργια μαγαζιά και μεγάλη όρεξη.
(τμήμα   αυτού   του   κειμένου   έχει   δημοσιευθεί   στην    «Τετράττολη» Νοεμβρίου - Δεκεμβρίου 2005).
 πηγή: «Ο Ερμής του Ξωβουνίου»