Υπάρχουν ακόμη κρυμμένες γωνίες στη χώρα μας αληθινά κοσμήματα που τα ανακαλύπτεις τυχαία. Στην προκειμένη περίπτωση μια πρόσκληση από αγαπημένους φίλους μάς έβαλε στα ίχνη ενός μικρού παραδείσου. Οι ντόπιοι το ονομάζουν Εγγλεζονήσι. Είναι ακατοίκητο αυτό το ρετάλι γης που το χαϊδεύει η θάλασσα, απέναντι από την παραλία της Δροσιάς στη Χαλκίδα. Ενας κρυμμένος όρμος μας υποδέχεται και ανηφορίζουμε ανάμεσα στα πεύκα ώς την κορυφή του νησιού. Εκεί, ένα λιλιπούτειο ξωκλήσι αποτελεί μοναδικό καταφύγιο για τον επισκέπτη, μοναδική προστασία από τον καυτό ήλιο του μεσημεριού. Σκεφτήκαμε ότι είναι το τέλειο σκηνικό για ερωτευμένους που αποφάσισαν να ανταλλάξουν όρκους αιώνιας αγάπης. Αντικρίσαμε εικόνες άλλων εποχών, όταν κάπως έτσι έμοιαζαν οι περισσότερες ελληνικές εξοχές και τα νησιά μας. Επιβλητικό μέσα στην απλότητά του το τοπίο μάς ξεγελάει και αγναντεύοντας το πέλαγος προτού αποχαιρετίσουμε το νησί, μάς προλαμβάνει μια παλιά γαμήλια μελωδία, που την ερμηνεύουν κλαρίνα και κρουστά...

Είναι η κουστωδία της πανέμορφη νύφης... Ξαναπερνάμε απέναντι στη στερεά όπου επικρατεί το χάος και για χιλιόμετρα απλώνεται το βασίλειο της παρανομίας. Το ένα δίπλα στο άλλο τα σπίτια είναι παραταγμένα σε άναρχη διάταξη, εκεί, που κάποτε επικρατούσαν μονάχα οι νόμοι της φύσης. Μόνον οι εγκαταλειμμένες πέτρινες βιομηχανίες με τα ψηλά φουγάρα παρέμειναν ως σιωπηροί μάρτυρες μιας χαμένης αξιοπρέπειας αλλά και της απληστίας του σύγχρονου ανθρώπου.

Είναι γνώριμες εικόνες, που τις συναντάμε συχνά στην ελληνική επαρχία. Προχωράμε και μπαίνουμε πιο βαθιά στην Εύβοια, η κάποτε καταπράσινη διαδρομή από την Αμάρυνθο ώς το Αλιβέρι θυμίζει τώρα σεληνιακό τοπίο. Κάηκαν πέρυσι εκατοντάδες στρέμματα, όλα με ανεμπόδιστη θέα στη θάλασσα. Τρίβουν τα χέρια τους οικοπεδοφάγοι και εργολάβοι, που θα πλουτίσουν με τα αποκαΐδια...

Θα τη βρουν αυτοί την άκρη για να μεταμορφώσουν σε κακόγουστες μεζονέτες τις κάποτε υπερήφανες ελιές που καθρεφτίζονταν στον Ευβοϊκό και σε προκάτ πισίνες τους πυκνούς θάμνους.

Και από την Εύβοια πίσω στην Αττική, περνάμε απέναντι από την Ερέτρια, στον μαρτυρικό Ωρωπό που κάηκε πάλι φέτος. Ενα «φιλέτο» διακοσίων πενήντα στρεμμάτων παρθένων δασών παραδόθηκε την προηγούμενη εβδομάδα στις φλόγες, κάνοντας στάχτη τα ελάχιστα κομμάτια γης που είχαν σωθεί από την περσινή πυρκαγιά.

Κάθε χρόνο καίγεται ο Ωρωπός μαζί με τη μισή Ελλάδα. Επαναλαμβάνεται έτσι χρόνο μετά τον χρόνο ένα δράμα που ανελλιπώς εξελίσσεται όταν σηκώνεται η αυλαία του καλοκαιριού.

Εύλογο γι' αυτό τον λόγο το ερώτημα: Ποιος φταίει; Μια συμμορία της ντροπής είναι η απάντησή μας στη συγκεκριμένη απορία, που αποτελείται από κερδοσκόπους, πολεοδομία, τοπικές αρχές και αρμόδια υπουργεία, μια ακόμη μαφία που δρα ανενόχλητη στη χώρα μας και ανταλλάσσει δάση με εκλογικά κουκιά, καταστρέφει παραδείσους και αμείβεται με χρήμα και εξουσία. Ετσι, είναι κοινό μυστικό ότι πριν ή μετά θα κτιστούν τα αποκαΐδια, θα πάρουν ηλεκτρικό τα παράνομα, θα νομιμοποιηθούν τα αυθαίρετα, θα καταστραφεί η κληρονομιά μας.

Στην εποχή των σκανδάλων και της «μιζολογίας» ένα ακόμη κύκλωμα απλώνει τα πλοκάμια του, διαπραγματεύεται οικόπεδα και άδειες οικοδομής, οπλίζει το χέρι των εμπρηστών, αφαιρεί οξυγόνο στις επόμενες γενιές. Είναι γι' αυτό καθαρά θέμα επιβίωσης να το ξεσκεπάσουμε...

-----------------------------------------
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 22/07/2008