Μέρος του συγκροτήματος: τα κτίρια 5 και 10 κατεδαφίζονται. Από το 4 μένει... το «μισό» 
«Ταφόπλακα», με τυπική πλειοψηφία, βάζει σε ό,τι απόμεινε στην ευρύτερη περιοχή του Πάρκου Ελευθερίας, το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων του υπουργείου Πολιτισμού, γνωμοδοτώντας υπέρ του μη χαρακτηρισμού ως μνημείων, των κτιρίων του πρώην 401 Στρατιωτικού Νοσοκομείου μεταξύ των οδών Δεινοκράτους, Ιατρίδου και Σουηδίας. Με αυτόν τον τρόπο και με την προϋπόθεση ότι ο υπουργός θα μετατρέψει τη γνωμοδότηση σε απόφαση, ανοίγει ο δρόμος για την κατασκευή του ξενοδοχείου των 750 κλινών, που θέλει να χτίσει η Εκκλησία στο χώρο, που είναι ιδιοκτησία της, για να κάνει «μπίζνες» εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων ή για να μην ...κουράζονται οι «υψηλοί» ένοικοι που θα θέλουν να πάνε στο διπλανό Μέγαρο Μουσικής.

Η γνωμοδότηση κρίθηκε με την ψήφο της προέδρου του ΚΣΝΜ και γενικής γραμματέως του ΥΠΠΟ, Λίνας Μενδώνη, αφού σύμφωνα με τον Κανονισμό, αν υπάρξει ισοψηφία, η ψήφος του προέδρου του συμβουλίου είναι «ενισχυμένη», δηλαδή πιάνεται «διπλή». Μπορεί η ίδια να δήλωσε την απροθυμία της να χρησιμοποιεί αυτή τη δυνατότητα, το γεγονός όμως είναι ότι συντάχτηκε με τα μέλη που ψήφισαν κατά του χαρακτηρισμού. Ετσι η γνωμοδότηση του ΚΣΝΜ (7 υπέρ του χαρακτηρισμού, 7 κατά, συν την «ενισχυμένη» ψήφο) προβλέπει τη διατήρηση μόνο τριών από τα 14 κτίρια του συνόλου και τη «μισή» διατήρηση ενός ακόμη κτιρίου, επειδή θεωρήθηκε ότι φέρει μεταγενέστερες επεμβάσεις.

Ηταν η δεύτερη συνεδρίαση του Συμβουλίου για το ίδιο θέμα, αφού η προηγούμενη, πριν λίγους μήνες, δεν κατέληξε σε γνωμοδότηση, για να προηγηθεί αυτοψία. Η αρμόδια Εφορεία και Διεύθυνση του ΥΠΠΟ και στην πρώτη συνεδρίαση και στην προχτεσινή κατέληξαν στην ίδια πρόταση: Να χαρακτηριστούν ως ιστορικά διατηρητέα μνημεία τα περισσότερα από τα κτίρια και να μη χαρακτηριστούν τέσσερα από αυτά με «μέτωπο» στην οδό Δεινοκράτους, επειδή είναι νεότερα και σε πολύ κακή κατάσταση. Στην πρόταση προβλεπόταν, πως η κατεδάφιση των κτιρίων της Δεινοκράτους με ενδεχόμενη διαπλάτυνσή της «θα συντελούσε στην προβολή των υπολοίπων κτιρίων του συγκροτήματος».

Ούτε οι υπηρεσίες του ΥΠΠΟ εισακούστηκαν από το μισό ΚΣΝΜ, ούτε το πλήθος των φορέων που έχουν ανακινήσει εδώ και πολύ καιρό το θέμα. Μεταξύ αυτών, περιλαμβάνονται η «Συμπαράταξη για την Αθήνα», ο σύλλογος «Λυκαβηττός», το Ελληνικό Τμήμα του ICOMOS (Διεθνές Συμβούλιο Μνημείων και Τοποθεσιών), το Συντονιστικό για τη διάσωση των ελεύθερων χώρων της Αθήνας, η Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτιστικής Κληρονομιάς, ο Σύλλογος Αρχιτεκτόνων (ΣΑΔΑΣ), η Σχολή Αρχιτεκτόνων - Μηχανικών ΕΜΠ, ακόμη και ο Σχολάρχης του Εκκλησιαστικού Λυκείου που λειτουργεί στο χώρο!

Εκπρόσωποι ορισμένων από τους φορείς απέδειξαν στο Συμβούλιο πως ισχύουν όλοι οι τυπικοί λόγοι (εγχώριο και διεθνές Δίκαιο όπως η Σύμβαση της Γρανάδας), αλλά και οι ουσιαστικοί, για το χαρακτηρισμό και τη διάσωση των κτιρίων. Τα κτίρια αυτά είναι ό,τι απέμεινε από ένα μεγαλύτερο σύνολο που επί έναν και πλέον αιώνα φιλοξενούσε τους Ελληνες τραυματίες στρατιώτες όλων των πολέμων της σύγχρονης ιστορίας μας. Επιπλέον, όπως προκύπτει και από την έκθεση των υπηρεσιών του ΥΠΠΟ, αλλά και από τις επιστημονικές μελέτες των παραπάνω φορέων, τα περισσότερα από αυτά τα κτίρια αποτελούν σημαντικά αρχιτεκτονικά δείγματα διαφόρων περιόδων, μερικά από τα οποία σπανίζουν στον ελλαδικό χώρο.

Τα «επιχειρήματα» της Εκκλησίας, τα οποία δυστυχώς υιοθέτησαν και τα μισά μέλη του Συμβουλίου είναι από διάτρητα έως προκλητικά. Ενα από αυτά λέει, ότι αφού ο περισσότερος χώρος έχει πλέον καταληφθεί από το Μέγαρο Μουσικής και την αμερικάνικη πρεσβεία, τι νόημα έχει να διατηρηθεί και ό,τι απόμεινε(!); Μάλιστα, αυτή η θέση υπάρχει και σε πιο «προσεγμένη» εκδοχή που λέει ότι η ιστορική μνήμη έχει διασωθεί ήδη με τα παρόμοια κτίρια της πρώην ΕΑΤ-ΕΣΑ, που έχουν χαρακτηριστεί ως μνημεία.

Να σημειωθεί ότι ο Οργανισμός Αθήνας απαγορεύει τη δόμηση στο χώρο και προβλέπει μόνο πράσινο και χρήση για πολιτιστικές εκδηλώσεις. Αυτό, όμως, δεν εμπόδισε την έκδοση άδειας κατεδάφισης των κτιρίων το 1993, που ευτυχώς δεν προχώρησε. Ο Ε. Βενιζέλος μπορεί, αν θέλει, ακόμη και τώρα να σώσει ένα σπάνιο κομμάτι ιστορικής μνήμης και έναν δυσεύρετο ελεύθερο χώρο. Πάντως, οι φορείς δηλώνουν ότι δε θα μείνουν εδώ και είναι έτοιμοι να προσφύγουν σε κάθε αρμόδιο διεθνή οργανισμό.

----------------------------------------------------
(πηγή: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 1 Φλεβάρη 2003)