Welcome to eyploia.aigaio-net.gr!

     On Line Πλοία
Για να δείτε τα πλοία
On line στο Αιγαίο
πατήστε εδώ.

     Ανακοίνωση
 ΥΠΟΓΡΑΨΤΕ
Για να σωθεί η Σαντορίνη
και το Αιγαίο από
την τοξική βόμβα βυθού
Sea Diamond

 SIGN the PETITION
and help protect Santorini
and the Aegean Sea
from toxic dangers
 


     Κατηγορίες
?γρια Ζωή
Αεροδρόμια Λιμάνια
Αιολικά Πάρκα
Αλιεία
Ανανεώσιμες Π. Ε.
Απόβλητα
Απορ/τα-Ανακύκλωση
Απόψεις-Ιδέες
Βιοτοποι/βιοπ/λότητα
?γρια Ανάπτυξη
Βιώσιμη Ανάπτυξη
Δάση
Διάνοιξεις Δρόμων
Διατροφή
Διάφορα
Δίκτυο
Εκδηλώσεις-Ενημέρωση
Ενέργεια
Έρωτας και Αιγαίο
Θάλασσα-Ακτές
Κεραίες
Κλίμα
Κοινωνία Πολιτών
Κτηνοτροφία
Κυνήγι
Μ.Μ.Ε.
Νερό
Οικολογική Γεωργία
Παραδοσιακοί Οικισμοί
Περιβάλλον
Πολιτισμός
Ρύπανση
Συγκοινωνία
Τουρισμός
Φίλοι των ζώων
Φυσικοί Πόροι
Χωροταξία

     Νησιά


     Επιλογές
·Θέματα
·Αρχείο ?ρθρων

·1ο Τεύχος
·2ο Τεύχος
·3ο Τεύχος
·4ο Τεύχος
·5ο Τεύχος
·6ο Τεύχος
·7ο Τεύχος
·8ο Τεύχος
·9ο Τεύχος
·10ο Τεύχος
·11ο Τεύχος
·12ο Τεύχος
·13ο Τεύχος
·14ο Τεύχος
·15ο Τεύχος
·16ο Τεύχος
·17ο Τεύχος
·18ο Τεύχος
·19ο Τεύχος
·20ο Τεύχος
·21ο Τεύχος
·22ο Τεύχος

     Who's Online
Υπάρχουν επί του παρόντος 10 Επισκέπτης(ες) και 0 Μέλος(η) που είναι συνδεδεμένος(οι)

Είσαστε ανώνυμος χρήστης. Μπορείτε να εγγραφείτε πατώντας εδώ

     Search



     Έπαθλο

Το περιοδικό της Πελοποννήσου


 Μ.Μ.Ε.: Ο πολιτισμός της τηλεόρασης

Νησιά"Η εποχή μας είναι η πρώτη που ζητάει την ομογενοποίηση όλων των ανθρώπων ως προϋπόθεση ύπαρξης"
Ο πολιτισμός της τηλεόρασης
Επιμέλεια Θανάσης Γιαλκέτσης

Στις 3 Οκτωβρίου 2003, πέθανε στα 72 του χρόνια ο αμερικανός κοινωνιολόγος Νιλ Πόστμαν.
Στη γλώσσα μας κυκλοφορούν τα βιβλία του «Διασκέδαση μέχρι θανάτου» (Δρομέας), «Τεχνοπώλιο» και «Η πυξίδα του μέλλοντος» (Καστανιώτης).

Η συνέντευξη που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο ιταλικό περιοδικό «Reset» τον Αύγουστο του 2001.

- Καθηγητή Πόστμαν, στο βιβλίο σας «Διασκέδαση μέχρι θανάτου» οι θέσεις σας είναι η πιο κλασική διατύπωση των επιπτώσεων που προκαλεί η τηλεόραση στο δημόσιο λόγο και στην πολιτική αντιπαράθεση. Τις διατυπώσατε πριν από δεκαπέντε περίπου χρόνια. Στα χρόνια που ακολούθησαν φαινόταν ότι θα μειωνόταν ο ρόλος της τηλεόρασης σε όφελος νέων τεχνολογιών. Απ' ό,τι φαίνεται όμως η τηλεόραση διατηρεί έναν κυρίαρχο ρόλο στην επικοινωνία σε ολόκληρο τον κόσμο.

«Νομίζω ότι η κατάσταση έγινε ακόμη πιο δύσκολη απ' ό,τι ήταν το 1986. Τουλάχιστον στην Αμερική, το να κάνει κανείς τηλεόραση σημαίνει ουσιαστικά να πουλάει το κοινό των θεατών στους διαφημιστές. Περί αυτού πρόκειται. Επομένως ο καλύτερος τρόπος για να πετύχει αυτό το αποτέλεσμα είναι απλώς το να μετατρέπει την τηλεόραση σε συνεχή και αδιάκοπη πηγή διασκέδασης. Το 1986, όταν έγραψα αυτά τα πράγματα, αυτό ήταν ήδη ολότελα φανερό. Αλλά σήμερα, στο 2001, είναι ακόμη περισσότερο πρόδηλο».

- Δεν νομίζετε ότι η τηλεόραση με την κλασική της έννοια πρόκειται να υποχωρήσει σε σημασία σε σχέση με τις άλλες μορφές ηλεκτρονικής επικοινωνίας;

«Τουλάχιστον στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία που να επιβεβαιώνουν ότι η παρακολούθηση της τηλεόρασης μειώνεται εξαιτίας της επικράτησης της τεχνολογίας των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Αυτό που άλλαξε προφανώς είναι το άνοιγμα της τηλεόρασης σε πολλά κανάλια, στη συνδρομητική τηλεόραση και σε άλλες μορφές. Ο τρόπος που βλέπουμε τηλεόραση παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό ο ίδιος, αν και δεν περιορίζεται σε τρία τέσσερα δίκτυα. Οι άνθρωποι έχουν στη διάθεσή τους δεκάδες κανάλια. Μπορεί αλλού τα πράγματα να είναι διαφορετικά, αλλά στις Ηνωμένες Πολιτείες οι άνθρωποι συνεχίζουν να βλέπουν τηλεόραση περίπου στα ίδια ποσοστά που έβλεπαν και πριν από τη διάδοση των ηλεκτρονικών υπολογιστών».

- Δεν αναπτύσσεται μια διαφορετική ζήτηση;

«Το κοινό στρέφεται στην τηλεόραση για όλες σχεδόν τις ανάγκες του. Αυτή είναι η κύρια έννοια που προσπάθησα να εξηγήσω στο βιβλίο μου του 1986. Θέλω να πω ότι στα άλλα μέσα, στις εφημερίδες, στον κινηματογράφο ή στα cd καταφεύγουμε για πολύ συγκεκριμένους σκοπούς. Βάζουμε ένα cd για να ακούσουμε μουσική, πηγαίνουμε στο θέατρο για να δούμε μια κωμωδία. Αλλά στην τηλεόραση στρεφόμαστε για όλα.

Η τηλεόραση έχει γίνει αυτό που εγώ ορίζω ως το κέντρο διοίκησης της κουλτούρας. Οι άνθρωποι στρέφονται στην τηλεόραση για τη θρησκεία, την πληροφόρηση, τον αθλητισμό, την πολιτική. Η τηλεόραση προμηθεύει τα πάντα και το πρόβλημα γεννιέται από το γεγονός ότι, από τη στιγμή που η τηλεόραση αναφέρεται ουσιαστικά στη διασκέδαση, την ψυχαγωγία, όλες αυτές οι μορφές -η θρησκεία, η πολιτική κ.λπ.- καταλήγουν να γίνονται ψυχαγωγία. Αυτό είναι το πρόβλημα. Η κριτική μου στρέφεται ενάντια στο γεγονός ότι η πληροφόρηση, η θρησκεία, η μουσική και άλλοι σοβαροί τομείς του πολιτισμού γίνονται ψυχαγωγία και μετατρέπονται σε πηγές διασκέδασης. Τα δελτία ειδήσεων, για παράδειγμα, σχεδιάζονται και οργανώνονται με τον ίδιο τρόπο που θα προετοιμαζόταν ένα ψυχαγωγικό πρόγραμμα με ποικιλία θεαμάτων. Αναζητούν τους πιο ελκυστικούς δημοσιογράφους και αυτοί αφιερώνουν στον κομμωτή τους τουλάχιστον τον ίδιο χρόνο με εκείνο που αφιερώνουν στην εργασία τους.

Τα δελτία ειδήσεων έχουν μουσική επένδυση και προβάλλουν τις οπτικά πιο εντυπωσιακές εικόνες, ανεξάρτητα από το αν έχουν ειδησεογραφική σημασία κ.ο.κ.».

- Στο βιβλίο σας υπάρχει ένα πολύ ωραίο κεφάλαιο για την τυπογραφική εποχή, με αναφορές κυρίως στην αμερικανική ιστορία. Οι θεμελιωτές των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν εξαιρετικοί αναγνώστες. Αυτό το κεφάλαιο θα μπορούσε να υποβληθεί σε κριτική επειδή εξιδανικεύει τα πράγματα.

« Δεν είστε ο πρώτος που μου λέει ότι το πορτρέτο με το οποίο σκιαγράφησα την εποχή του έντυπου λόγου είναι μάλλον ιδεαλιστικό. Ο,τι και να πει κανείς, είναι φανερό ότι υπήρχαν πάρα πολλά πράγματα που δεν πήγαιναν καλά στην εποχή που ο τύπος καθόριζε τον τρόπο σκέψης. Αλλά οι κοινωνικές και φιλοσοφικές ιδέες, που σήμερα θεωρούμε δεδομένες, υπήρξαν το προϊόν ενός κόσμου προσανατολισμένου με βάση τον τύπο. Ακόμη και τα πρόσωπα που επινόησαν τις νέες τεχνολογίες -από το ραδιόφωνο ώς την τηλεόραση και από τα αεροπλάνα ώς τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές- όλα αυτά τα πρόσωπα εκπαιδεύτηκαν σχεδόν αποκλειστικά από την πένα, το χαρτί και τα βιβλία. Ο ίδιος ο Μπιλ Γκέιτς έχει δεχθεί μιαν εκπαίδευση που βασίζεται κατά μεγάλο μέρος στον γραπτό λόγο.

Ο γραπτός λόγος συνέβαλε στην ανάπτυξη ενός νέου τρόπου σκέψης, που κατέστησε δυνατή την κατανόηση του σύγχρονου κόσμου. Χωρίς τον τύπο δεν νομίζω ότι θα μπορούσαμε να έχουμε όχι μόνο την τεχνολογία που διαθέτουμε, αλλά ούτε και τις πολιτικές και κοινωνικές ιδέες που συνεχίζουν να μας εμπνέουν. Στον 18ο αιώνα, για παράδειγμα, υπήρχε η δουλεία και υπήρχαν τυραννικές κυβερνήσεις. Οι άνθρωποι υποχρέωναν τα παιδιά να εργάζονται στα εργοστάσια από την αυγή ώς τη δύση. Αλλά στην εποχή του τύπου, όλες αυτές οι λαθεμένες ιδέες εξαλείφθηκαν και οι άνθρωποι άρχισαν να σκέφτονται με διαφορετικό τρόπο χάρη στη νοημοσύνη του έντυπου λόγου (...)».

ΕΠΟΧΗ - 23/11/2003

..........................................................................................................................................
 

21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967 40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Ελλάς Ελλήνων τηλεθεατών
Του Στέλιου Ελληνιάδη

Οταν με κάλεσε ο γραμματέας της Νομικής Σχολής να παρουσιαστώ στο γραφείο του, ήξερα ότι δεν θα ήταν για καλό. Να πας να κόψεις τα μαλλιά σου όπως τα κόβουνε οι έλληνες αξιωματικοί!
Αλλιώς, αν τα αφήσεις σ' αυτό το χάλι, οι σχέσεις σου με τη γραμματεία της σχολής τελειώνουν σήμερα, μου είπε με ύφος συνταγματάρχη. Εκτοτε, και μέχρι την πτώση της δικτατορίας, έπαιρνα το βιβλιάριό μου, ανανέωνα το φοιτητικό μου πάσο και ό,τι άλλο χρειαζόμουν από τη γραμματεία, δι' αντιπροσώπου, με εξουσιοδοτήσεις. Και πάλι καλά, γιατί δεν είχα την τύχη των «μακρυμάλληδων μπίτνικ», που τους κουρεύανε δημοσίως στις «επιχειρήσεις εξυγίανσης» του Λαδά στην Πλάκα και στην Ομόνοια. Αυτή ήταν και η γραμμή του υπουργού Παιδείας Παπακωνσταντίνου, που έστελνε εγκυκλίους στα σχολεία για να κουρεύονται οι μαθητές με την ψιλή και οι μαθήτριες να δένουν τα μαλλιά τους με κορδέλα λευκή, μαύρη ή γαλάζια. Αλλά κι ο Λάμπρου, ο περίφημος βασανιστής της ασφάλειας, διευθυντής στο Κέντρο Αλλοδαπών, όπου υπαγόμασταν ως ομογενείς, με απείλησε μαινόμενος ότι θα με στείλει «πίσω στους Τούρκους» γιατί είχα μακριά μαλλιά και γιατί έκανα κακές παρέες στο πανεπιστήμιο.

Σήμερα, στα Εξάρχεια, με μακριά μαλλιά και μαύρα ρούχα κινδυνεύεις από μια αναίτια σύλληψη, από μια δημόσια έρευνα στην τσάντα και στις τσέπες σου από τις πάνοπλες αστυνομικές δυνάμεις που έχουν σε κλοιό την περιοχή, όχι για να συλλάβουν τα περιφερόμενα κλεφτρόνια και τους πασίγνωστους εμπόρους ναρκωτικών αλλά για να ελέγχουν και να παρενοχλούν τον νεαρόκοσμο που ζει ή εργάζεται στο κέντρο της πόλης. Οι συλλήψεις και το ξύλο στην προβολή του «Γούντστοκ» στο «Παλλάς», το 1970, δεν διαφέρουν πολύ σε νοοτροπία από τις συλλήψεις και τους προπηλακισμούς αυτών που προχτές φύτευαν πικροδάφνες στο καταπατημένο κομμάτι του Πεδίου του Αρεως.

Λογοκρισία τότε, πλέιλιστ σήμερα

Ομως, η χουντική νοοτροπία δεν επιζεί μόνο μέσα από την αυθαιρεσία και τη βία, αλλά και μέσα από την αισθητική της. Αισθητική που περνάει στον δημόσιο χώρο και λόγο, κυρίως μέσα από την τηλεόραση, που επιβάλλει σε βαθμό υπερθετικό κάθε ασχήμια και κακογουστιά. Οι ρηχές εθνικιστικές κορόνες και η διαρκής κακοποίηση της γλώσσας παραπέμπουν κατευθείαν στους δεκάρικους που εκστόμιζε ο Παπαδόπουλος σε μειξοκαθαρευουσιάνικα, αλλά και οι αμφιέσεις, τα σκηνικά, οι μουσικές και τα χορευτικά στα κανάλια παραπέμπουν στην αισθητική της επταετίας.

Χριστούγεννα του 1972, κυκλοφόρησαν από τη «Λύρα» δύο δίσκοι που είχαν τόσο μεγάλη ζήτηση που αναγκαστήκαμε να αφήσουμε τα γραφεία μας και να κατέβουμε στο ισόγειο του νεοκλασικού της οδού Κριεζώτου, για να βάζουμε τους ζεστούς ακόμα από το εργοστάσιο δίσκους μέσα στα εξώφυλλά τους. Ηταν ο «Μεγάλος Ερωτικός» του Μάνου Χατζιδάκι και «Το βρώμικο ψωμί» του Διονύση Σαββόπουλου. Την ίδια χρονιά είχαν κυκλοφορήσει η «Μικρά Ασία» (Α. Καλδάρα - Πυθαγόρα) και η «Ιθαγένεια» (Γ. Μαρκόπουλου - Κ. Μύρη) από τις ανταγωνιστικές μας εταιρείες Μίνως και Κολούμπια. Ενώ ο Ακης Πάνου έγραφε στο υπόγειο της οδού Περδικάρη «Στο σταθμό του Μονάχου», «Η ζωή μου όλη» και «Το θολωμένο μου μυαλό». Το ελληνικό τραγούδι έδινε αριστουργήματα, παρ' όλο που ορισμένες δισκογραφικές επένδυαν στη μεταγλώττιση ισπανικών και γαλλικών σουξέ που περνούσαν εύκολα από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο και τα απολάμβαναν στα κοσμικά μαγαζιά ο Ασλανίδης και οι άλλοι εκλεκτοί της χούντας.

Ολα αυτά τα αριστουργήματα μέχρι να ηχογραφηθούν και να φτάσουν στο κοινό περνούσαν μέσα από τουλάχιστον τέσσερα φίλτρα: τον αυτοπεριορισμό του κάθε καλλιτέχνη, που με επίγνωση της πραγματικότητας αναζητούσε εκφραστικούς τρόπους που δεν θα σκόνταφταν στη λογοκρισία. Τις παραινέσεις της εταιρείας που προσπαθούσε να ελαχιστοποιεί τις τριβές με τη χουντική γραφειοκρατία. Την επιτροπή λογοκρισίας του υπουργείου Προεδρίας που χωρίς την έγκρισή της το εργοστάσιο δεν τύπωνε κανένα τραγούδι σε δίσκο. Και τέλος, ως κερασάκι στην τούρτα, την ειδική επιτροπή του κρατικού μονοπωλίου ραδιοφωνίας-τηλεόρασης, που απαγόρευε τη μετάδοση των περισσότερων από τα τραγούδια που είχαν ήδη πάρει αριθμό κυκλοφορίας από το υπουργείο όχι βάσει πολιτικών κριτηρίων αλλά βάσει του ύφους τους!

Στη μεταπολίτευση αποδυναμώθηκαν τα λογοκριτικά φίλτρα και μεσολάβησε μια περίοδος ασυνήθιστης ελευθερίας στην έκφραση, αλλά την τελευταία δεκαπενταετία επικράτησαν έμμεσες μορφές λογοκρισίας, πολύ πιο άκαμπτες και αποτελεσματικές. Οι ελέγχοντες τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα και, κατά προέκταση, τη δισκογραφική δραστηριότητα, επιβάλανε την «πλέιλιστ» και τη μετάδοση τραγουδιών μόνο κατόπιν πληρωμής ή μόνο δικής τους παραγωγής (παράνομες αλλά καθιερωμένες πρακτικές), αποκλείοντας την απρόσκοπτη μετάδοση όλου του υπόλοιπου ρεπερτορίου. Μορφές σύγχρονης λογοκρισίας, που -κρίνοντας από τις συνέπειες- σίγουρα θα τις ζήλευε και η χούντα που οι δικές της απαγορεύσεις την εξέθεταν διεθνώς. Το νέο καθεστώς «διαχείρισης» της καλλιτεχνικής έκφρασης από τα σύγχρονα ΜΜΕ δεν προκαλεί σοβαρές αντιδράσεις και αποδοκιμασίες, αφού προστατεύεται από μια μεγάλη στρατιά δημοσιογράφων και παρουσιαστών, διαπλέκεται με τον πολιτικό κόσμο και καλύπτεται από γνωστούς σταρ, που, ικανοποιημένοι από την ευνοϊκή μεταχείρισή τους χάνουν τη μιλιά τους (κάτι αντίστοιχο με τις παρενέργειες των κρατικών επιχορηγήσεων).

Το δημοτικό τραγούδι, που δυσφημίστηκε με τους καλαματιανούς των χουντικών υπουργών στις εθνικές επετείους, αποκαταστάθηκε χάρη στην αγάπη των νέων παιδιών που συμμετέχουν κατά χιλιάδες στους χορευτικούς ομίλους και ξαναζωντανεύουν τα σαντούρια, τα βιολιά και τα κλαρίνα στα μουσικά σχολεία και τα πανηγύρια. Αλλά δεν γλίτωσε και από τα πρωινάδικα, των οποίων οι ημίγυμνες παρουσιάστριες μέσα σε κιτσάτες σαλονοκουζινοπίστες μπλέκονται με τις τσεμπεροφορούσες και τους βρακοφόρους χορευτές, που επιστρατεύονται πάντα στις εθνικές επετείους, για να δώσουν χρώμα στη γιορτή και χαρά στους τηλεθεατές.

Τελικά, αυτό που δεν πέτυχε η αισθητική της χούντας στην εποχή της, την πλήρη αποδόμηση της αισθητικής μας που φέρει σμιλεμένα στοιχεία από διαφορετικούς πολιτισμούς αιώνων, από την αρχαία Ελλάδα, το Βυζάντιο, τους Οθωμανούς, τους Βαλκανομεσόγειους, τον Διαφωτισμό και τον σύγχρονο κόσμο, επιτυγχάνεται επί δημοκρατίας, με άχρωμους νεοσυντηρητικούς και μεταλλαχθέντες προοδευτικούς, μέσα από την τηλεόραση και τα λάιφ-στάιλ περιοδικά που προβάλλουν σαν αξία την κουρελαρία που τα ίδια αναπαράγουν. Εντυπα με αφιερώματα σε νέα πρότυπα, μπράβους και μοντέλες, και δέλεαρ για ανώριμους νέους το γυμνό σώμα, τα σκάνδαλα των «επωνύμων», το μαλακό-προς-σκληρό πορνό και τη γκλαμουριά των νεόπλουτων, ξεπέρασαν σε χυδαιότητα τη χούντα και την εκφυλιστική κουλτούρα της. Η εξαγορά των τελευταίων ιχνών αυτοσεβασμού του πολίτη και η δημόσια διαπόμπευσή του δεν έχουν όμοιό τους ούτε στη χουντική τηλεόραση ούτε στον τύπο επί επταετίας.

Οι «Μαραθωνομάχοι» και οι «Λακεδαίμονες του Λεωνίδα» που προκάλεσαν τις ασχήμιες στον ποδοσφαιρικό αγώνα Ελλάδας-Τουρκίας στο γήπεδο Καραϊσκάκη, διδαχθέντες την ιστορία και τον πολιτισμό απ' την τηλεόραση και απ' τα σχολικά βιβλία ιστορίας που καλλιεργούν στείρο εθνικισμό, με τις αμφιέσεις και τις γελοιότητές τους αναπαριστούσαν τις γιορτές της δικτατορίας με τις χλαμύδες και τις πλαστικές περικεφαλαίες στο Καλλιμάρμαρο. Οι χρυσαυγίτες, που πίστεψαν σε ένα νέο Χάνι της Γραβιάς, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αναβιώσουν το κιτς της χούντας. Δυστυχώς, με την τεσσάρα, χάσαμε και το μετα-αποκριάτικο χάπενινγκ να δούμε ακόμα και υπουργούς, βουλευτές, ευρωβουλευτές και νομάρχες, να πανηγυρίζουν στο Σύνταγμα και το Λευκό Πύργο, ντυμένοι Μεγαλέξανδροι (έστω και χωρίς τον Βουκεφάλα)!

Γιαλαντζί προγονολάτρες, οι νοσταλγοί της επταετίας συγχέουν, όπως ο Παπαδόπουλος και ο Ιωαννίδης, τον Δία από τον Ολυμπο με τον Ιησού από την Παλαιστίνη και τον Περικλή τον Ελληνα με τον Μέγα Κωνσταντίνο τον Ρωμαίο! Με το ίδιο σκεπτικό, πολλά χρόνια μετά τη χούντα, στο νέο «οικόσημο» του Δήμου της Αθήνας, άνετα τοποθέτησαν τη θεά των «ειδωλολατρών» Αθηνά στο κέντρο του σταυρού όπου οι «ειδωλολάτρες» κρέμασαν τον Χριστό. Μεγαλοφυής συνδυασμός! Τουλάχιστον, οι πολυθεϊστές, που γιορτάζουν στα ερείπια των αρχαίων ναών με αναμμένες δάδες και ορφικές απαγγελίες, είναι ιδεολογικά πιο ορίτζιναλ, έχοντας διαχωρίσει τη χριστιανική από την αρχαία ελληνική θρησκεία ως ασύμβατες.

Τα ΜΜΕ, αντί με τη δύναμη και τη διεισδυτικότητά τους να αποτελέσουν παράγοντες εκσυγχρονισμού της κοινωνικής, πολιτιστικής και πολιτικής ζωής του τόπου, ενισχύουν τις τάσεις αναχρονισμού. Οι πολυφωνικές εφημερίδες τύπου «Ε» και «Κ.Ε.» σπανίζουν, τα εναλλακτικά ραδιόφωνα δεν έχουν άδειες και η κρατική τηλεόραση κρατάει, μεν, αλλά με τραύματα. Η προβολή της Ελλάδας με αγγλικά τραγούδια μέσω Γιουροβίζιον, η αποθέωση του τσίγκινου λαϊκοπόπ ήχου, ο εκμαυλισμός της ελληνικής γλώσσας στα σίριαλ και στις λάιφσταϊλ εκπομπές, ο ρατσισμός, η αποσιώπηση και η περιθωριοποίηση των σημαντικών προσώπων και έργων του πολιτισμού, αλλά και η καθημερινή παρουσία ομοϊδεατών της χούντας στα τηλεπαράθυρα, αποτελούν φαινόμενα που μυρίζουν παρακμή και φασισμό. Και, με δεδομένο ότι σε καμία άλλη δυτική χώρα, πλήν των ΗΠΑ, που διαθέτουν τηλε-ευαγγελιστές-επιχειρηματίες, δεν εμφανίζονται στις τηλεοράσεις ιερείς οι οποίοι καβγαδίζουν με κοσμικούς και εκτίθενται για ψύλλου πήδημα, φαίνεται ότι ζούμε ακόμα με κατάλοιπα όχι μόνο απ' τη χούντα αλλά κι απ' τον μεσαίωνα. Αλλά κι αυτό δεν είναι περίεργο, αν σκεφτεί κανείς ότι μόλις τώρα καταργήθηκε η υποχρεωτική εξομολόγηση των μαθητών στα σχολεία που την υποστήκαμε βάναυσα στα χρόνια της χούντας.

Οι κακές κληρονομιές που μας άφησε η δικτατορία είναι πολλές και αθεράπευτες. Πρώτα πρώτα, μας άφησε την Κύπρο διχοτομημένη. Και τον υπερπληθυσμό της πρωτεύουσας, που συνεχίζεται. Από ένα εκατομμύριο το 1950, δύο εκατομμύρια το 1970, σχεδόν πέντε σήμερα. Και η υπόλοιπη χώρα να ψυχορραγεί.

Θυμάμαι, το 1956, μπαίνοντας στο λιμάνι του Πειραιά, στο πρώτο μας ταξίδι από την Κωνσταντινούπολη, ανεβασμένοι στα κάγκελα του πλοίου με την αδελφούλα μου, δεν χορταίναμε να βλέπουμε τις ελληνικές σημαίες που κυμάτιζαν παντού. Και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την ώρα που έδειχνε το μεγάλο ρολόι στο κτίριο-σήμα κατατεθέν του Πειραιά που κατεδάφισε ο χουντικός δήμαρχος Σκυλίτσης το 1968. Την ίδια χρονιά, σαν να πανηγύριζε τον θάνατο του Πικιώνη, ο Παττακός ανακοίνωνε ότι αυξάνεται έως 40% το επιτρεπόμενο ύψος των οικοδομών στην Αθήνα και δήλωνε καμαρωτός ότι «θα μας χειροκροτούν αι επόμεναι γενεαί».

Συναυτουργός μιας αισθητικής, κοινωνικής, ιστορικής και περιβαλλοντικής καταστροφής που υποθάλπουν μέχρι σήμερα όλες οι κυβερνήσεις, χουντικές και δημοκρατικές αδιακρίτως, αφού τα κομπρεσέρ συνεχίζουν να ρίχνουν τις τελευταίες μονοκατοικίες και να κατεδαφίζουν τα λίγα νεοκλασικά που σώθηκαν χάρη στον Τρίτση, αφήνοντας από την πλούσια αρχιτεκτονική κληρονομιά της πόλης μόνο μερικές ανακατασκευασμένες προσόψεις, που κρύβουν πίσω τους τις άχαρες πολυκατοικίες που ορθώνουν οι τράπεζες και οι νεόπλουτοι.

Ευτυχώς, όμως, και οι φοιτητικές κινητοποιήσεις συνεχίζονται, και οι καταλήψεις επαναλαμβάνονται. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου και η κατάληψη της Νομικής, από μία άποψη, είναι κι αυτές κληρονομιά της χούντας. Με την καλή έννοια!

7 - 15/04/2007



Σημείωση 15ο Τεύχος



 
     Συσχετιζόμενοι Σύνδεσμοι
· Περισσότερα για Νησιά
· Νέα administrator


Πιο δημοφιλής είδηση για Νησιά:
Για τη φώκια μονάχους - μονάχους, της Ναυσικάς Καραγιαννίδη


     Article Rating
Average Score: 5
Αριθμός Ψήφων: 1


Please take a second and vote for this article:

Excellent
Very Good
Good
Regular
Bad


     Επιλογές

 Εκτύπωση αρχικής σελίδας Εκτύπωση αρχικής σελίδας


"Ο πολιτισμός της τηλεόρασης" | Κωδικός Εισόδου / Δημιουργία Λογαριασμού | 0 Παρατηρήσεις
Οι παρατηρήσεις είναι ιδιοκτησία του αποστολέα. Δεν ευθυνόμαστε για το περιεχόμενο τους.

Δεν επιτρέπεται η αποστολή σχολίων για τους Ανώνυμους Χρήστες. Παρακαλώ γραφτείτε πρώτα στην υπηρεσία.




PHP-Nuke Copyright © 2004 by Francisco Burzi. This is free software, and you may redistribute it under the GPL. PHP-Nuke comes with absolutely no warranty, for details, see the license.
Παραγωγή Σελίδας: 0.03 Δευτερόλεπτα