Δύο εργοστάσια στην Κω, του Νίκου Μπελαβίλα
Ημερομηνία Wednesday, May 23 @ 23:57:16 UTC
Θέμα Κως


Στην Κω, στη βόρεια ακτή της πόλης, κτίστηκε το 1929 ένα οινοποιείο. Ακολούθησε, δύο χρόνια αργότερα, ένα εργοστάσιο σαπουνιού.

Έτσι δημιουργήθηκε μία μικρή βιομηχανική ζώνη. Όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, ο τουρισμός άφησε μέχρι τώρα απείραχτη εκείνη την περιοχή λόγω της υποβάθμισης της. Το οινοποιείο, υπήρξε παράρτημα της "Compania Agricola Industriale Rodi", της "ΚΑΪΡ" και από το 1949 ανήκε στον οινοποιητικό συνεταιρισμό του νησιού. Διέκοψε τη λειτουργία του το 2000. Το κτίριο, σώζεται ακέραιο με τα μηχανήματα του. Έχει αυτό το τοπικό αρχιτεκτονικό ιδίωμα που εφάρμοσαν οι Ιταλοί στα Δωδεκάνησα κατά τον Μεσοπόλεμο, ένα μείγμα φασιστικής, οριεντάλ και μοντέρνας αρχιτεκτονικής. Το γειτονικό σαπωνοποιείο, αρχικά "Saponificio Vittoria Industria", έγινε στη συνέχεια το εργοστάσιο συσκευασίας τομάτας "Φάρος". Από το 1955 ώς το 1995 που έκλεισε, ονομαζόταν "Αγροτική Βιομηχανία Κω". Εδώ τα κτίρια δεν έχουν "ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον", με την αγοραία αντίληψη της γραφειοκρατικής αρχαιολογίας. Τριών γενεών ερείπια, κατεστραμμένα από τη φυσική φθορά, τους βανδαλισμούς και τη φθορά, με λεηλατημένο το μηχανολογικό υλικό, όπως τόσα και τόσα μικρά εργοστάσια της υπαίθρου. Ιδιοκτήτης πλέον είναι η Αγροτική Τράπεζα. Ο χώρος συνδυάζει όλα τα χαρακτηριστικά, που θα ζήλευε ένας καλός επενδυτής. Μέτωπο στη θάλασσα με θέα τις μικρασιάτικες ακτές, ωραία αμμουδιά, χαμηλή δόμηση. Η τράπεζα θέλει να είναι ένας καλός επενδυτής και νοιάζεται για την "αξιοποίηση" των οικοπέδων.

Μέχρι εδώ το έργο έχει παιχτεί πολλές φορές, με τη γνωστή κατάληξη. Στην Κω όμως κάποιοι χάλασαν το εργολαβικό πάρτυ που ετοιμαζόταν. Χίλιοι διακόσιοι κάτοικοι του νησιού, έναν χρόνο τώρα, συγκέντρωσαν τις υπογραφές και τις δυνάμεις τους, για να σταματήσουν αυτού του τύπου την "αξιοποίηση". Έχοντας ζήσει την καταστροφή του φυσικού τοπίου και την υπερδόμηση των ακτών τους, γνωρίζουν από πρώτο χέρι τα οφέλη της "τουριστικής" ανάπτυξης. Οργάνωσαν εκδηλώσεις, προβολές, συναντήσεις και ετοίμασαν έναν καλό ηλεκτρονικό και έντυπο φάκελο τεκμηρίωσης. Ανέλαβαν να υπερασπιστούν τα ασήμαντα για άλλους εργοστάσια, την ακτή και τη χαμένη αξιοπρέπεια της κοινωνίας τους. Θεωρούν ότι τα δύο συγκροτήματα, είναι τα σημάδια της τοπικής τους ιστορίας, τα απομεινάρια του ανθρώπινου μόχθου, του τεχνικού πολιτισμού άλλων εποχών, τότε που η κοινωνία τους ζούσε από τη γη και τη θάλασσα. Γνωρίζουν ότι αυτές οι εποχές δεν θα ξαναϋπάρξουν, διεκδικούν όμως για τη μνήμη τους μία θέση. Κατά τη γνώμη τους, η κληρονομιά του πολιτισμού τους δεν σταματάει στις αρχαίες κολώνες του Ασκληπιείου, τις τόσο εύπεπτες και ευανάγνωστες για τις επιχειρήσεις του μαζικού τουρισμού. Τα δάπεδα και οι τοίχοι του οινοποιείου και του εργοστάσιου της τομάτας έχουν τα χνάρια των γονιών και των παππούδων τους. Κατά τη γνώμη τους, οι ελάχιστες αδόμητες παραλίες στο νησί τους δεν μπορούν να σπαταληθούν. Δηλώνουν ότι η αμμουδιά των παιδικών τους χρόνων, και ο θαλασσινός ορίζοντας είναι επίσης κομμάτια της ζωής τους, και αντίθετα στο ρεύμα, διακηρύσσουν πως δεν είναι προς πώληση. Το μήνυμα, έρχεται από την καρδιά των ποδοπατημένων νησιών του μαζικού τουρισμού. Χωρίς ίσως να το επιδιώκουν και οι ίδιοι, οι χίλιοι διακόσιοι πολίτες της Κω, μας έχουν ανοίξει ένα παράθυρο, σε ένα άλλο Αιγαίο, πολύ πιο όμορφο. 

ΑΥΓΗ: 20/02/2002



13ο Τεύχος



Το άρθρο αυτό προέρχεται από eyploia.aigaio-net.gr
old.eyploia.gr

Το URL της ιστορίας αυτής είναι ο εξής
old.eyploia.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=875