Το γεγονός αυτό διαπιστώνεται εν παρόδω από πολλούς, ελάχιστοι όμως αντιτάχθηκαν ευθύς εξ αρχής στην πρόσφατη, έστω, σχετική διαδικασία, η οποία ξεκίνησε με εμπιστευτικό υπόμνημα δύο υπουργών προς τον πρωθυπουργό, τον Οκτώβριο του 2005.
Μια διαδικασία που αφ' εαυτής οδηγεί άφευκτα στον ευτελισμό και στην υποβάθμιση του Συντάγματός μας. Με την ευκαιρία της πρώτης φάσης του αγώνα για την αποφυγή της αναθεώρησης των άρθρων 24 και 117 του Συντάγματος για το περιβάλλον και τα δάση, αλλά και για την αποφυγή ίδρυσης Συνταγματικού Δικαστηρίου κομματικά εξαρτημένων «δικαστών» που ισοδυναμεί με την ολέθρια επιδίωξη ανατροπής του συστήματός μας για διάχυτο έλεγχο της συνταγματικότητας των νόμων, βαθιά ριζωμένου στη δικαιικά μας ήθη, θα ήθελα να αναφερθώ σε πέντε ελλαδικές «ευρεσιτεχνίες», που κι αυτές αποτελούν κραυγαλέες εξαιρέσεις για ευνομούμενα κράτη.

Ευρεσιτεχνία πρώτη.
Η διάκριση μεταξύ δασών και δασικών εκτάσεων, η οποία δεν έχει καμία πραγματική ή νομική βάση. Ο ελληνικός χώρος έχει την ιδιομορφία να μην καλύπτεται, στο μεγαλύτερο μέρος του, από υψηλόκορμα δάση. Φρύγανα, σχίνα, πουρνάρια, βένιο αποτελούν στοιχεία της ελληνικής δασικής ιδιοσυστασίας. Η νομική διάκριση μεταξύ τους έχει αποδειχθεί ισχνή μέχρις ανυπαρξίας και δεν έχει επιχειρηθεί, παρά ευσχήμως, για να «μπει χέρι» σε δασικές εκτάσεις.

Ευρεσιτεχνία δεύτερη.
Η με επιμονή συνέχιση συστέγασης του περιβάλλοντος με τα δημόσια έργα, με μόνο στόχο τη δημιουργία«άλλοθι» (ξεκουρελιασμένου πια) για τα δεύτερα. Τα ίδια τα δημόσια έργα σε κάθε προηγμένη χώρα αποτελούν παράρτημα, ανάλογα με το είδος τους, των καθ' ύλην αρμόδιων υπουργείων. Η διαιώνιση υπουργείου Δημοσίων Έργων αποτελεί μορφή διοικητικής καθυστέρησης σε μετακατοχικές μορφές δομών. Και στις 27, πλέον, χώρες της Ευρ. Ένωσης ο τομέας του Περιβάλλοντος καλύπτεται από χωριστό υπουργείο, συχνά «υπερυπουργείο». Αποτελούμε τη μοναδική εξαίρεση, κι αυτό για λόγους καθαρά πελατειακούς και παρωχημένους.

Ευρεσιτεχνία τρίτη.
Η εκτός σχεδίου δόμηση, με ελάχιστο, μάλιστα, απαιτούμενο όριο τα 4 στρέμματα, σε συνδυασμό με την αποφυγή χωροταξικού σχεδιασμού, που να ερείδεται σε σαφείς εθνικούς στόχους και προοπτικές και όχι σε (ας μου επιτραπεί η έκφραση) φτωχομπινέδικους υπολογισμούς.

Ευρεσιτεχνία τέταρτη.
Η κατά κύματα αλληλοδιάδοχες νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων κατασκευών που στο μεταξύ το κράτος ανέχεται την ανέγερσή τους. Πρόσφατη, λίγων ημερών, είναι η με απόφαση του ΥΠΕΧΩΔΕ άδεια επιδότησης επισκευής αυθαιρέτων στη Χαλκιδική!

Ευρεσιτεχνία πέμπτη.
Η με πολλές προφάσεις (ή και καθόλου, ούτε καν με προφάσεις) συστηματική παρέλκυση σύνταξης δασολογίου και κτηματολογίου, σε εποχή που με τα διάφορα εν είδει Γκουγκλ συστήματα έχει φωτογραφηθεί όλη η Γη, από ύψος μόλις μερικών δεκάδων μέτρων. Ένα αξιόπιστο δασολόγιο θα μπορούσε να είχε συνταχθεί σε διάστημα, πια, λιγότερο του ενός έτους. Το γιατί δεν συντάσσεται ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι πια γεγονός γνωστό στους πάντες.

Με τις πέντε αυτές ευρεσιτεχνίες αποτελούμε το χείριστο παράδειγμα-περίπτωση στην Ευρώπη. Δεν εξασφαλίζουμε τις βάσεις για την εθνική αλλά και την (μετά την έκθεση Στερν) οικονομική επιβίωσή μας. Και οι διοικούντες συνεχίζουν απτόητοι και συχνά ανυποψίαστοι μια παράδοση σπατάλης του χώρου και της γης προς όφελος μιας κοντόφθαλμης κερδοσκοπίας δίχως αύριο και επαύριο. Και μια τελευταία παρατήρηση: δάση, φυσικό περιβάλλον και ιστορικό περιβάλλον, ειδικά στην Ελλάδα, θα έπρεπε να αποτελούντο αντικείμενο ενός και μόνου υπουργείου καλά στελεχωμένου και καλά αποκεντρωμένου.

* Δικηγόρος και πολιτικός επιστήμονας, ειδικευμένος σε θέματα περιβάλλοντος, αντιπρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας για την Προστασία του Περιβάλλοντος και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς

πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 01/02/2007