Αλήθειες και Ψέματα, του Θωμά Δρίκου
Ημερομηνία Friday, March 23 @ 00:16:10 UTC
Θέμα Νησιά


Στις  6/2/2007  ο υπουργός  ΠΕΧΩΔΕ   παρουσίασε το  κυβερνητικό  σχέδιο
νόμου για το  ειδικό εθνικό χωροταξικό σχέδιο τοποθέτησης εγκαταστάσεων
για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ).


Η πρώτη παρατήρηση που αυτομάτως προκύπτει είναι το πώς είναι δυνατόν
να θεσπίζεται ένα ειδικό εθνικό χωροταξικό σχέδιο τη στιγμή που
απουσιάζει το  γενικό χωροταξικό σχέδιο  της χώρας. Το λογικό θα ήταν να
προηγείται το εθνικό χωροταξικό σχέδιο και να έπονται τα ειδικά (επί μέρους)
ειδικά χωροταξικά σχέδια. Είναι παράλογο να θεμελιωθεί ο  χωροταξικός 
σχεδιασμός της χώρας με βάση την ρύθμιση για τα  αιολικά πάρκα.

Η παρατήρηση αυτή δεν έχει να κάνει με μια απλή μεθοδολογική παράλειψη.
Αντίθετα τονίζει από την αρχή την απαξίωση του εθνικού χωροταξικού
σχεδιασμού από την παρούσα κυβέρνηση.

Είναι φανερό ότι το υπόψη σχέδιο γίνεται σε εφαρμογή και κατ’ επιταγή
των αναγκών της διεθνούς βιομηχανίας παραγωγής τέτοιου είδους
εγκαταστάσεων  σε συνδυασμό με την  ήδη εκφραζόμενη εσωτερική συμμαχία και
επιχειρηματικότητα προς εκμετάλλευση της παρούσης διεθνούς συγκυρίας
(διεθνείς συνθήκες για μείωση  των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, κλιματικές
αλλαγές κτλ).

Οι  μεγάλες επιδοτήσεις, ήτοι η  ισχυρή ενίσχυση της συγκεκριμένης
επιχειρηματικής οικονομικής  δραστηριότητας από τη  δημόσια φορολογία
διαμορφώνουν πλούσιο ενδιαφέρον και πολλούς  ενδιαφερόμενους. Δεν θα ήταν
υπερβολή να ειπωθεί ότι διαμορφώνεται ένα πρωτοφανές πεδίο σύγκλισης και
αλληλοενίσχυσης ιδιωτικής επιχειρηματικότητας και πολιτικών επιδιώξεων.

Για πρώτη φορά παρατηρούμε επιχειρηματική δράση να επικαλείται κατά
τρόπο τόσο ισχυρό  τη δράση κινημάτων με σκοπό ακόμη και τη διάσωση του
ίδιου του πλανήτη.

Κάτω από ένα τέτοιο επιδιωκόμενο ηθικό πρόταγμα  είναι ευνόητο ότι η
επιχειρηματική δράση απαιτεί για τον εαυτό της, ει δυνατόν, απεριόριστη
ελευθερία και παύση κάθε κοινωνικού ελέγχου και κριτικής.

Όμως οι επιδοτούντες τη δράση αυτή, φορολογούμενοι πολίτες, και μόνον
εκ της ιδιότητος τους αυτής, είναι πρέπον να απαιτούν έλεγχο για την
χρησιμότητα, αποδοτικότητα των επενδύσεων αυτών και βεβαίως τα κοινωνικά
και περιβαλλοντικά κινήματα θα πρέπει να  ασκήσουν τον πρέποντα έλεγχο
στην εν λόγω, αναμφισβητήτως, επιχειρηματικό - οικονομική δραστηριότητα.
 
Σήμερα, η βασική συγκεντρωτική μορφή παραγωγής  ενέργειας από
ανανεώσιμες, καθαρές, πηγές είναι η αιολική ενέργεια. Μάλιστα στην Ελλάδα η
μορφή αυτή ενισχύεται μονομερώς, ενώ καθυστερεί αδικαιολόγητα η ανάπτυξη
της παραγωγής ενέργειας από την ηλιακή ακτινοβολία, η οποία μάλιστα
ευνοεί ιδιαίτερα την αυτοπαραγωγή.

Ο μύθος  περί της  ισχυρής  αιολικά Ελλάδας έχει καλλιεργηθεί εντέχνως 
για πολύ καιρό από το εντόπιο λόμπι της αιολικής ενέργειας στη χώρα. Θα
πρέπει όμως με επιστημονικό τρόπο, που δεν τον έχουμε δει ακόμη, να
αποδειχθεί αυτός ο μύθος. Πόθεν συνάγεται ότι η Ελλάδα, π.χ έχει
πλουσιότερο αιολικό δυναμικό από άλλες χώρες, π.χ την Αγγλία, ή την Ιταλία ή την
Βουλγαρία . Ουδείς μας έχει πείσει περί τούτου.

Ένας άλλος μύθος που έχει διαδοθεί είναι ότι το πλουσιότερο αιολικό
δυναμικό στη χώρα έχει η νησιωτική περιοχή της και ιδίως το Αιγαίο. Μύθος
όμως που ακόμη και το ίδιο το υπόψη σχέδιο εθνικού χωροταξικού
σχεδιασμού  δεν αποδέχεται.

Ας  δούμε όμως αυτούς τους μύθους αλλά και άλλους σε συνδυασμό με την
υπαρκτή προσδοκία μεγάλων επιχειρηματικών κερδών από την βιομηχανία αυτή
αλλά και με το παρόν προτεινόμενο κυβερνητικό σχέδιο για την χωροθέτηση 
των   εγκαταστάσεων παραγωγής ενέργειας από ΑΠΕ και ιδίως από τον
άνεμο.


Σύμφωνα με το στοιχεία της ΔΕΗ και του ΚΑΠΕ  η  παραγωγική ισχύς της 
ηπειρωτικής χώρας  στον τομέα της ενέργειας κατά το έτος 2000 ήταν
11.560 ΜW. Από αυτά, όσον αφορά το διασυνδεδεμένο δίκτυο,  4.900 ΜW
παράχθηκαν από τους λιγνίτες της Πτολεμαίδας και της Μεγαλόπολης, 3.100 ΜW
παράχθηκαν από την εκμετάλλευση των υδάτων των λιμνών και ποταμών, 3.152 MW από το πετρέλαιο , 600 MW από φυσικό αέριο  και 26 ΜW από αιολικά
πάρκα.

Ήτοι τα ποσοστά συμμετοχής  της κάθε μορφής ενέργειας στο
διασυνδεδεμένο δίκτυο της χώρας, έχουν ως εξής: 47% λιγνίτης,19% πετρέλαιο, 29,3 % υδροηλεκτρικά, 5,1 φυσικό αέριο, 0,2 άνεμος. Αν όμως σκεφτούμε ότι το μη
διασυνδεδεμένο δίκτυο των νησιών παράγει ηλεκτρική ενέργεια ( σύνολο
1.170 MW ) κυρίως από πετρέλαιο, τότε το ποσοστό του πετρελαίου στο
σύνολο της ηλεκτροπαραγωγής αυξάνεται όπως και μειώνονται σχετικά των άλλων
παραγόντων.  

Στο  σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί η  καταφανής  αναξιοπιστία των
δηλώσεων του αρμόδιου υπουργού  κ. Σουφλιά  κατά την παρουσίαση του υπόψη
σχέδιου  νόμου.

Τα στοιχεία της ΔΕΗ  και του  ΚΑΠΕ για το έτος 2000 αναγράφουν ότι η
ισχύς  παραγωγής  ηλεκτρικής ενέργειας  της χώρας από υδροηλεκτρικά έργα  
ανέρχεται ήδη σε  3.100 ΜW.   ?ρα  με ποια στοιχεία εμφανίζεται δηλώνων
ο κ. Σουφλιάς και θέτων ως στόχο για το 2010, την παραγωγή ενέργειας
από ΑΠΕ  στα 3.000 MW , αφού ήδη από ΑΠΕ η χώρα έχει παραγωγική ισχύ
3.840 MW.  Η  μόνη περίπτωση να μην λέει ψέματα ο κ. Σουφλιάς  είναι να
μην περιλαμβάνει τα υδροηλεκτρικά στις ΑΠΕ. Αλλά τότε πρέπει να διαλέξει
την εκδοχή του υπουργού που δεν ξέρει τι του γίνεται.

Η  Ελλάδα έχει αναλάβει την υποχρέωση να παράγει από ανανεώσιμες πηγές
ενέργειας μέχρι το έτος 2020 το 29/% της ηλεκτρικής ενέργειας που
καταναλώνει. Είναι αναμφισβήτητο ότι στις ανανεώσιμες πηγές ( καθαρές )
παραγωγής ενέργειας συμπεριλαμβάνεται και η ενέργεια που παράγεται από τα
υδροηλεκτρικά έργα, άλλωστε όποιος αναγνώσει και το σχετικό άρθρο του
υπόψη κυβερνητικού σχεδίου, εύκολα το διαπιστώνει. ?ρα η Ελλάδα, ήδη
σήμερα υπερκαλύπτει την υποχρέωση της για κάλυψη  όχι μόνο του σημερινού
ποσοστού, που είναι 20%, αλλά και αυτό που προβλέπεται και για μετά το
2020 και προφανώς λέει ψέματα ο κ. Σουφλιάς όταν δηλώνει ότι η χώρα
καλύπτει το 11%  των ενεργειακών αναγκών της από υδροηλεκτρικά (Μια ματιά
μόνο στα δημοσιευμένα στοιχεία της ίδιας της  ΔΕΗ  για το έτος 2000
δίνουν άμεσα την ακριβή εικόνα του πράγματος).
  
Εύκολα λοιπόν αντιλαμβάνεται κανείς το  τεράστιο ψέμα που πλασάρεται
τόσο καιρό από όλο το λόμπι της αιολικής ενέργειας στην Ελλάδα περί
καθυστέρησης της χώρας και μη συμμόρφωσης της στις διεθνείς της
υποχρεώσεις ως προς το ποσοστό της ηλεκτρικής ενέργειας που πρέπει να παράγει από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. 

Αλλά αν αντιληφθούμε το τεράστιο ψέμα δεν υπάρχει λόγος να μην 
δεχθούμε ότι η χώρα πρέπει να βελτιώσει, να αυξήσει την ενέργεια που μπορεί
να παραχθεί από την εκμετάλλευση του αιολικού της δυναμικού.

Μάλιστα.
Σε καμία όμως περίπτωση κάτω από την ήχο των τυμπάνων της δήθεν
καταστροφής που κτυπούν οι καλοί μας αιολικοί επιχειρηματίες, όλο το κεφάλαιο
που γυρίζει γύρω από αυτούς και οι σύμμαχοι τους.

Ας  μας εξηγήσει λοιπόν ο αρμόδιος  υπουργός και η κυβέρνηση του: Ποιος 
ο λόγος, ποια η βία  κατάθεσης του υπόψη σχεδίου νόμου πριν την θέσπιση
του γενικού εθνικού χωροταξικού σχεδίου; 

Ας  μας εξηγήσει ο αρμόδιος υπουργός και η κυβέρνηση του:  Αν τίθεται
εκ μέρους τους στόχος παραγωγής 6.380 MW από την λειτουργία βιομηχανικών
εγκαταστάσεων μετατροπής του ανέμου σε ηλεκτρική ενέργεια και αν
προστεθεί σε αυτά το μέγεθος των 3.000 MW που ήδη παράγεται από τα
υδροηλεκτρικά έργα, θα έχει η χώρα ποσοστό συμμετοχής των ΑΠΕ στην παραγωγή
ηλεκτρικής ενέργειας  σχεδόν γύρω στο 45% των αναγκών της, ναι ή όχι;  Και
ουδείς βεβαίως μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτό είναι κακό, αφ’ εαυτού.

Αν όμως είναι δυνατόν να αποδειχθεί ότι οι 3.200 ανεμογεννήτριες των
125 μέτρων ύψος η κάθε μία, προκαλούν μεγάλες περιβαλλοντικές βλάβες,
δεν θα έπρεπε το ζήτημα αυτό να εξεταστεί με προσοχή, χωρίς την αναγκαία
συνοδεία τυμπάνων και κραυγών περί μελλούσης καταστροφής του πλανήτη 
και μόνον εκ της θέσεως του ερωτήματος τούτου ; 

Βέβαια εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι ο αριθμός των 3.200 ανεμογεννητριών,
ήτοι των αναγκαιούντων για την παραγωγή 6.380 MW, προκύπτει υπό την
παραδοχή ισχύος 2ΜW για κάθε ανεμογεννήτρια. Όμως  η σημερινή
πραγματικότητα ανταποκρίνεται σε σύνηθες μέγεθος παραγωγής από ανεμογεννήτρια ύψους 110 μέτρων  σε 1MW. Ήτοι, ο αριθμός των ανεμογεννητριών που απαιτούνται για  παραγωγή  6.400 MW   ανέρχεται σε 6.400  μηχανήματα και όχι
3.200. 

?λλο  ζήτημα που προκύπτει από το κυβερνητικό σχέδιο είναι  ότι ο
καθορισμός των ζωνών ΠΑΠ  και ΠΑΚ  δεν προκύπτει βάσει ποιών στοιχείων
γίνεται, ώστε να είναι δυνατός ο στοιχειώδης  έλεγχος για την ορθότητα του.
Βέβαια στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί το εξής οξύμωρο σχήμα που
προκύπτει από τις προτεινόμενες  ρυθμίσεις .

Στις  περιοχές ΠΑΠ, ήτοι αυτές με το πλουσιότερο αιολικό δυναμικό,
τίθεται  διπλάσια πυκνότητα χωροθετήσεως ανεμογεννητριών  (ανά 1.000
στρέμματα  κάθε ΟΤΑ 1,05 ανεμογεννήτριες  ισχύος 2 MW)   από αυτήν της
κατοικημένης  νησιώτικης  χώρας ( 0,53 ανεμογεννήτριες   ισχύος  2 MW ανά 
1.000 στρέμματα )  που ορίζεται ως περιοχή ΠΑΚ, ήτοι περιοχή  με
μικρότερο αιολικό δυναμικό από αυτές της κατηγορίας ΠΑΠ.   Όμως ενώ στις
περιοχές ΠΑΠ  τίθεται οροφή, ανά γεωγραφικό διαμέρισμα,  στις περιοχές ΠΑΚ 
δεν τίθεται  τέτοια  οροφή. Με  αποτέλεσμα να είναι δυνατόν να
εγκατασταθεί ισχύς συγκεντρωμένη πολύ μεγαλύτερη  από αυτή των περιοχών ΠΑΠ,  σε κάποια  νησιωτική περιοχή, παρ ότι θεωρείται περιοχή μικρότερης
συγκέντρωσης ανεμογεννητριών.

Με ένα παράδειγμα ίσως γίνει πιο κατανοητό τι θα σημαίνει το υπόψη
κυβερνητικό σχέδιο για ένα νησί των Κυκλάδων.

Η  Σέριφος, αποτελεί  έναν ΟΤΑ  και έχει επιφάνεια 74.000 στρέμματα. 
?ρα είναι δυνατόν να εγκατασταθούν  37 ανεμογεννήτριες ισχύος 2 MW και
ύψους 170 μέτρων η κάθε μία. Αν όμως ληφθεί υπόψη ότι σήμερα η συνήθης
ισχύς κάθε ανεμογεννήτριας δεν υπερβαίνει το 1 MW, τότε προκύπτει  ότι
είναι δυνατή η εγκατάσταση 74 ανεμογεννητριών  σήμερα, ύψους  110
μέτρων η κάθε μία. 
Αν  περαιτέρω  ληφθεί υπόψη ότι  το νότιο μέρος του νησιού αποτελεί
περιοχή  ενταγμένη στους βιότοπους ευρωπαϊκής σημασίας ( Natura 2000 ) 
εκτάσεως 45.300 στρεμμάτων ,  ήτοι   περιοχή αποκλεισμού για τοποθέτηση -
εγκατάσταση ανεμογεννητριών, τότε προκύπτει ότι είναι δυνατό να
εγκατασταθούν στο βόρειο μέρος του νησιού 74 ανεμογεννήτριες  ισχύος 1MW  η
κάθε μία ή  37  ανεμογεννήτριες  ισχύος 2 MW η κάθε  μία.   Βλέπουμε
δηλαδή, εκτός των άλλων αθλίων ρυθμίσεων του ως άνω δήθεν χωροταξικού
σχεδίου, ότι  εισάγεται σε περιπτώσεις που εντός των ορίων ενός  ΟΤΑ
υφίσταται περιοχή αποκλεισμού  εγκαταστάσεως ανεμογεννητριών, η δυνατότητα
τοποθετήσεως τους στο υπόλοιπο του ΟΤΑ, χωρίς να αφαιρείται η έκταση της
εξαιρουμένης περιοχής. Με λίγα λόγια  εισάγεται με το υπόψη κυβερνητικό
σχέδιο , άλλη έκδοση του θεσμού της  μεταφοράς συντελεστή  δόμησης,
αφού κατά τον τρόπο αυτό η πυκνότητα της χωροθέτησης  διπλασιάζεται.

Για  τους κανόνες προστασίας του  τοπίου  που δήθεν τίθενται με το
υπόψη σχέδιο νόμου,  θα πρέπει να παρατηρηθεί ότι πρόκειται για  αστεία
σχεδόν υπόθεση. Ήτοι  για να θεωρηθεί ως προσβαλλόμενο ένα τοπίο  που
περιέχει στοιχεία που έχουν θεωρηθεί προστατευτέα, θα πρέπει στην
κυριολεξία να περικυκλωθεί από ανεμογεννήτριες.

Όμως  η εγκατάσταση 74 ή 37 ανεμογεννητριών  στο νησί της  Σερίφου,
π.χ. θα σημαίνει πλήρη καταστροφή του νησιωτικού τοπίου. Πλήρη απαξίωση
του νησιού ως  τουριστικού προορισμού. Ελεεινή  υποβάθμιση της φυσικής -
πολιτιστικής αξίας της  Σερίφου. 

Ας  πάμε όμως σε ένα άλλο κεφάλαιο της όλης ιστορίας.

Η   Σέριφος π. χ , έχει  ανάγκη ηλεκτρικής ενέργειας σε ισχύ 2 ΜW.  ?ρα 
η εγκατάσταση σε αυτήν ισχύος 74 MW   αφορά  σε μεταφορά της
παραγόμενης σε αυτήν ενέργειας σε άλλο  τόπο.  Για να γίνει όμως αυτό είναι
απαραίτητη  η διασύνδεση του νησιού στο εθνικό δίκτυο - σύστημα ενεργείας.

Με  τις αποφάσεις 2939 και 2940 /2000  της  Ολομέλειας του ΣτΕ έχει
κριθεί ότι  η διασύνδεση των νησιών  των Κυκλάδων με το εθνικό δίκτυο -
σύστημα ενέργειας  είναι παράνομη καθ ότι αντιστρατεύεται την έννοια
της βιώσιμης ανάπτυξης και της φέρουσας ικανότητας των νησιών.

Όμως  η κυβέρνηση  έχει άποψη για τη νομιμότητα, η οποία δεν συμφωνεί
με την δεσμευτική γι’ αυτήν απόφαση του ΣτΕ.  Eδώ  ταιριάζει  το γνωστό
«αν δεν συμφωνεί η νομιμότητα με την κυβέρνηση, τόσο το χειρότερο για τη
νομιμότητα» .
Αυτό έχει αποδειχθεί στην πράξη, όταν παρά την ως άνω δικαστική απόφαση 
συγκροτήθηκε επιτροπή  για την εξέταση  της διασύνδεσης των νησιών των
Κυκλάδων  από το Υπ. Αν. Αυτή η επιτροπή με το μη νόμιμο αντικείμενο
εξέτασης για κρατικό όργανο, πρότεινε λύσεις  διασύνδεσης των Κυκλάδων με
το  εθνικό δίκτυο - σύστημα ενέργειας, με αφετηρία το Λαύριο.  Το κόστος
των λύσεων  ( υποβρύχιο καλώδιο κυρίως ) κυμαίνεται μεταξύ  700.000.000 
και 800.000.000  ευρώ σε τιμές του 2005 ( Πόρισμα επιτροπής 5/2005 ). 

?ρα για να καταστραφεί πλήρως η Σέριφος με την εγκατάσταση των θηριωδών
ανεμογεννητριών θα πρέπει να αντληθούν από τη δημόσια φορολογία 
τεράστια κεφάλαια. Ποιος  λοιπόν, με ποιά δημοκρατική νομιμοποίηση αποφασίζει
για τη διάθεση τέτοιων τεράστιων ποσών;

Προφανώς  η κυβέρνηση. Μόνο που αποφασίζει με τρόπο παράνομο, εναντίον
των αποφάσεων του ΣτΕ και βεβαίως με τρόπο μονομερή υπέρ των
επιχειρηματικών σχεδίων της  αιολικής βιομηχανίας, εγχώριας και αλλοδαπής, με
τρόπο καταστροφικό για τα νησιά των Κυκλάδων.

Και τα ερωτήματα  πληθαίνουν:

Κατά  την κατάρτιση του υπόψη σχεδίου νόμου για την εθνική χωροταξική
σχεδίαση τοποθέτησης των ανεμογεννητριών  δεν είναι  υποχρεωτικό για την
κυβέρνηση να έχει λάβει προηγουμένως υπόψη  τελεσίδικες αποφάσεις των
Δικαστηρίων  που αφορούν στο ζήτημα;

Δεν  θα έπρεπε κατά συνέπεια των αποφάσεων του ΣτΕ  για τα ευπαθή
οικοσυστήματα των  νησιών των Κυκλάδων  να απαγορεύεται η εγκατάσταση
ανεμογεννητριών σε αυτά  σε αριθμό μεγαλύτερο από αυτόν που απαιτεί η ίδια η
ζήτηση των νησιών αυτών ;  Π.χ  για τη  Σέριφο θα ήταν νόμιμη και
αρκετή μία ( 1) ανεμογεννήτρια  ισχύος 2 MW.

Με  βάση ποια  λογική  μικρά νησιά με συγκεκριμένη φέρουσα ικανότητα,
ήδη ευάλωτα από την άγρια τουριστική τους ανάπτυξη, θα πρέπει να
επιβαρυνθούν έτι περαιτέρω και με καθαρά βιομηχανικές εγκαταστάσεις ; 

Mε  βάση ποια  λογική  είναι δυνατόν να  θεωρηθεί συμβατή η  τουριστική
ανάπτυξη με την ανάπτυξη  της εγκατάστασης βιομηχανικών εγκαταστάσεων
παραγωγής ανεμογεννητριών; 

Τέλος, ας δούμε και τα ακόλουθα σημεία του υπόψη σχεδίου νόμου : 

Aναμφίβολα το μόνο θετικό στοιχείο του, είναι ο αποκλεισμός των
περιοχών ΦΥΣΗ 2000  από την εγκατάσταση των υπόψη θηριωδών εγκαταστάσεων. Όμως και αυτό του το σημείο πλήττεται καίρια, από την μη ένταξη και των
περιοχών  ΖΕΠ ( Σημαντικών Περιοχών για τα πουλιά  της Ελλάδας )  στις
περιοχές αποκλεισμού τοποθέτησης ανεμογεννητριών.  Αν ο δικαιολογητικός
λόγος του αποκλεισμού των περιοχών ΦΥΣΗ  2000  είναι  η μη διατάραξη της
βιοποικιλότητας τους , τότε δεν είναι αντιληπτό γιατί δεν
συμπεριλαμβάνονται και οι ΣΠΠΕ   ( ΖΕΠ) στην κατηγορία αυτή. 

Τέλος για τις  ακατοίκητες νησίδες του  Αιγαίου  όπως και για τις
θαλάσσιες περιοχές  προβλέπεται πραγματική σφαγή.
Ουδείς  περιορισμός προβλέπεται  εκτός της αποστάσεως της μιας φτερωτής
από την άλλη.
Αν το άτυχο νησάκι  δεν έχει ενταχθεί στις περιοχές ΦΥΣΗ 2000 τότε θα
είναι δυνατό  να εγκατασταθούν χωρίς κανένα περιορισμό ανεμογεννήτριες
επί αυτού.
Στη  Γυάρο, π.χ θα μπορούν να τοποθετηθούν  ανεμογεννήτριες χωρίς
κανένα απολύτως περιορισμό. Όσες  χωράει το νησί. Σύμφωνα με το υπόψη
φαιδρό, αν δεν ήταν απίστευτα καταστροφικό, προτεινόμενο χωροταξικό σχέδιο 
ουδείς περιορισμός ή κανόνας από αυτούς που ισχύουν για την υπόλοιπη
ηπειρωτική ή νησιωτική χώρα  θα ισχύει για το μικρό αυτό νησί. Αραγε
ποιος είναι ο δικαιολογητικός λόγος που αποκλείει τις  ακατοίκητες νησίδες
από τους κανόνες περί πυκνότητας που προβλέπονται στην υπόλοιπη Ελλάδα; Το  ελάχιστο που θα έπρεπε να προβλεφθεί γι’ αυτές είναι η ίδια
πυκνότητα του 0,53 ανά 1.000 στρέμματα που προβλέπεται για τα υπόλοιπα νησιά.
 Αλλά άραγε  είναι τόσο άσχετοι οι συντάκτες του υπόψη χωροταξικού που
δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι  το θαλάσσιο τοπίο του Αιγαίου  με
τις ακατοίκητες νησίδες του και τα κατοικημένα μικρά νησιά του αποτελεί
ένα ενιαίο τοπίο και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται;
Βεβαίως όμως και δεν είναι άσχετοι. Βεβαίως και γνωρίζουν ότι  με βάση
το υπόψη χωροταξικό η καταστροφή του κυκλαδίτικου τοπίου είναι
αναπόφευκτη. Βεβαίως και γνωρίζουν ότι  τα ευπαθή νησιώτικα οικοσυστήματα δεν
μπορούν να αντέξουν τέτοια βιομηχανικά συγκροτήματα. Βεβαίως και
γνωρίζουν ότι  ο τουρισμός των νησιών αυτών είναι ασύμβατος με  τέτοιες 
επιχειρηματικές δράσεις. 
Και  όμως  επιχειρηματολογούν υπέρ του προτεινόμενου σχεδιασμού και
προτίθενται να δαπανήσουν τεράστια ποσά από τη δημόσια φορολογία για να
μπορέσουν να τον υλοποιήσουν ( διασύνδεση κτλ ).

Πιστεύω πλέον πως ο λόγος  ανήκει στους ίδιους τους νησιώτες και σε
όσους αγαπούν τα νησιά  ως τόπους, ως φύση, ως πολιτισμό. 

 



12ο Τεύχος



Το άρθρο αυτό προέρχεται από eyploia.aigaio-net.gr
old.eyploia.gr

Το URL της ιστορίας αυτής είναι ο εξής
old.eyploia.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=660