Θα φτάσουμε, λέει, ένα πρωί, πολύ νωρίς, μόλις θα έχει βγει ο ήλιος και θα φωτίζει τα σπίτια πάνω στον απότομο βράχο, ενώ στα σκοτεινά νερά της καλντέρας θα τριγυρνούν ακόμα τα τελευταία ξωτικά της νύχτας. Θα αποβιβαστούμε ήσυχα ήσυχα στον Αθηνιό. Δεν θα μας περιμένει κανείς. Θα ανηφορίσουμε τον δρόμο για τα Φηρά χωρίς να συναντήσουμε κανέναν.

Δεν θέλουμε να ανήκουμε στις ορδές των τουριστών κι ούτε να «απολαύσουμε» τις υπηρεσίες που παρέχουν όσοι αλλοιώνουν, φτιασιδώνουν και κακοποιούν ανερυθρίαστα την Καλλίστη. Εμείς έχουμε έρθει για να ανακαλύψουμε τα νήματα που υφαίνουν το μαγικό δίχτυ που τυλίγει τούτο το μοναδικό νησί και το ταξιδεύει στους αιώνες. Eχουμε έρθει για ένα προσκύνημα στη Σαντορίνη, «το νησί με τα πόσιμα γαλάζια ηφαίστεια» του Ελύτη, που δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του λέξη. Eχουμε έρθει να περιπλανηθούμε στην «άλλη» Σαντορίνη…

Η άκρη του μίτου χάνεται δύο εκατομμύρια χρόνια πίσω, δεμένη σε μια μικρή ασβεστολιθική βραχονησίδα που αρμενίζει το πέλαγος. Κάθε τόσο δέχεται τεράστια κύματα λάβας που συσσωρεύονται πάνω της και στο τέλος γίνονται νησί. Αυτή η μήτρα του νησιού είναι το ασβεστολιθικό βουνό του Προφήτη Ηλία που ανεβαίνουμε νωρίς το πρωί. Απόλυτη σιγαλιά. Το φύσημα του μελτεμιού ακούγεται μόνο κι η τρεμουλιαστή φωνή κάποιου πουλιού που υποδέχεται την καινούργια μέρα.

Γύρω η Ιος, η Σίκινος, η Φολέγανδρος… Περπατώντας, φτάνουμε στην Αρχαία Θήρα, μια δωρική ακρόπολη αμφιθεατρικά χτισμένη στο Μέσα Βουνό. Να, τα τεμένη και οι ναοί, να, το θέατρο και η βασιλική στοά, να, το Γυμνάσιο. Oπως ίσχυε σε όλες τις δωρικές αποικίες έτσι κι εδώ η πιο σημαντική γιορτή ήταν οι γυμνοπαιδιές προς τιμήν του Καρνείου Απόλλωνα. Yπό το φως της σελήνης, γυμνοί νέοι αθλητές αθλούνταν, χόρευαν και τραγουδούσαν ύμνους στο θεό.

Περιδιαβάζουμε στα μοναδικά σαντορινιά χωριά. Στη Φοινικιά ανασαίνουμε την ομορφιά των σπιτιών, την απλότητα, τα χρώματα, αισθανόμαστε τον αέρα των αμπελώνων που απλώνονται κάτω στους Μπαξέδες. Κατεβαίνουμε στον Κολούμπο, στη θάλασσα. Περπατάμε στο Βόθωνα, την πιο ενδιαφέρουσα ίσως αρχιτεκτονική «άσκηση» του νησιού, κι αναρωτιόμαστε πώς αυτό το κάλλος μετεξελίχθηκε στο υπόλοιπο νησί σ' ένα οικιστικό αλαλούμ. Στην Eξω Γωνιά ξεχνάμε αμέσως το τουριστικό πρόσωπο της Σαντορίνης, ανάμεσα σε υπέροχα σπίτια, κάναβες, αυλές και γελαστούς καθημερινούς ανθρώπους.

Προσκυνούμε την αρχοντιά του ιστορικού νησιού στον κεντρικό δρόμο στο Μεγαλοχώρι, το εντυπωσιακό χωριό ανάμεσα στους αμπελώνες, που μοσχοβολάει Bινσάντο. Βρίσκουμε τα σημάδια που άφησαν τα χρόνια που πέρασαν, στα σπίτια, στα καλντερίμια, στα αμπέλια. Κι όταν νυχτώσει πια για τα καλά, στο δρόμο προς το Ακρωτήρι, προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε τα φώτα στους οικισμούς της καλντέρας που μπερδεύονται με τα αστέρια…
 
 
πηγή: H KAΘHMEPINH 8 Σεπτεμβρίου 2006