Χτύπησε το τηλέφωνο. ?φησα με προσοχή στο τραπεζάκι το «Φύλακας Ερειπίων» του Αλέξη Τραϊανού. Φίλος. Έλα, μου λέει? στο Δημοτικό Συμβούλιο γίνεται συζήτηση-ενημέρωση για το Αιολικό πάρκο, στο Αίπος.
      Σε λίγα λεπτά ευρισκόμουν εκεί. Θέλετε η αγοραφοβία μου από τη μια, από την άλλη η δυσλεξία που με ταλανίζει, όταν ακούω, ακούω, ακούω, να μιλάνε -περίπου διαρροϊκά - οι «επαΐοντες», δεν άντεξα για πολύ κι έφυγα. Το μεγαλύτερο, λοιπόν, αιολικό πάρκο της Ελλάδος – παρακαλώ – με 187 ανεμογεννήτριες, 380 MW προ των πυλών μας! Την αιολική ενέργεια με τα πολλά γνωστά κατά πως λένε θετικά της (άλλοι, βέβαια, υποστηρίζουν ότι η συμμετοχή των ανεμογεννητριών στην παραγωγή ενέργειας είναι ελάχιστη ή απλώς συμβολική), αντί σε πράσινο θα την εισπράξουμε σε μαύρο.
Σε μαύρο κι άραχνο, γιατί το Αίπος θα πάψει να υφίσταται.
Γιατί η επένδυση δεν υπερβαίνει απλά κάθε μέτρο, είναι καταστροφικά κολοσσιαία.
Γιατί από την ενδημική άγρια πανίδα (πέρδικες, λαγοί, αλεπούδες κ.α.) της περιοχής δε θα μείνει τίποτα.
Γιατί η αισθητική του χώρου θα πληγεί ανεπανόρθωτα (αμέτρητες νέες διανοίξεις δρόμων, ισοπέδωση κορυφογραμμών, ξεκοίλιασμα πρανών χιλιάδες τόνοι τσιμέντου και σίδερου).
Γιατί μελλοντικά καμιά «πλαστική» δεν θα την επαναφέρει.
Γιατί ο ορίζοντας θα μείνει να δείχνει ανυπεράσπιστος, το μάτι νεκρό.
Γιατί προτεραιότητα έχει το άμεσο περιβάλλον μας.
Γιατί θα περίμενε κανείς λίγη περηφάνια, ένα κάπως ιδιαίτερο σεβασμό. Θα περίμενε ν’ ακούσει ένα όχι σ’ αυτή τη βιομηχανική εγκατάσταση στη ΓΗ ΤΟΥ!
Γιατί κάποια πράγματα δεν πουλιούνται δεν ξεπουλιούνται, δεν έχουν τιμή. Είναι Ιερά.
«Γιατί στα σπίτια μας δε χρειάζεται να έχουμε τεράστια αιολικά πάρκα που σχεδιάζονται με μοναδικό σκοπό την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη παραγωγή ενέργειας και τη λογική «πρώτα επενδύω, μετά αποσβήνω και κατόπιν κερδοφορώ» από επενδυτές που κάνουν τις ήπιες μορφές ενέργειας προϊόντα μιας «πράσινης κερδοσκοπίας» κι ενός «πράσινου καπιταλισμού» και το τραγικότερο αυτή η ανεξάντλητη και τελείως ελεύθερη από περιορισμούς αιολική ενέργεια γίνεται πανάκριβη, μέσα από τη συγκεντρωτική λογική διαχείρισης και διανομής της».
Γιατί, γιατί, γιατί,
ελεύθερη σαν όνειρο φάνταζε ότι θα ‘μενε της ωραίας, της μεγάλης Ερημιάς σου η σπάνια θύρα…
Γιατί η Εγγύσα, το Ρημόκαστρο, οι Κυμιές κρύβουν  μυστικά…
Κι όμως, απ’ ότι φαίνεται, μια μόνο νύχτα καπιταλιστική, καπιταλιστική ναι! φτάνει για να γεννηθούν νέα τέρατα – εταιρείες γίγαντες, μαμούθ, που η μια τους μπότα μπορεί να βρίσκεται εδώ κι άλλη στο Αλιβέρι ή την Ασία.

      Αμφιβολία δεν υπήρχε στο Δ.Σ. Ομηρούπολης, θα γινότανε συζήτηση. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις έτσι γίνεται. Συμπολίτευση, αντιπολίτευση κατά το δοκούν βαφτίζουν την όποια εσώτερη απόφασή τους «συζήτηση», περισσότερο ως άλλοθι, για να προχωρήσουν πεπεισμένες κάθε φορά γι’ αυτό που οι ίδιες ονομάζουν ανάπτυξη και που σε καμία των περιπτώσεων δεν πρέπει να μπερδεύεται με την «ιδέα» της προόδου. Βέβαια, οι άνθρωποι που είχαν αναλάβει να εισηγηθούν την πρόταση-γίγας, κανίβαλο της εταιρείας, ήταν όπως έπρεπε. Επέδειξαν ύφος και ήθος. Μίλησαν κι έφυγαν. Ωραίο, όπως και να ‘χει, μ’ αρέσει. Έτσι κάνουν οι «δυνατοί». Εμείς κι εμείς μείναμε. Ο Δήμαρχος χαρούμενος. Ο εξ αριστερών του καθήμενος κράταγε κουδουνάκι. Να γίνει ή όχι συζήτηση. Ευτυχώς, υπήρχαν δυο τρεις φωνές που ήθελαν, που ήξεραν, που μπορούσαν να πουν όχι στην εισηγηθείσα πρόταση.
 Ένα όχι που πρέπει να μεγαλώσει με κάθε τρόπο και μέσο – και τέτοιοι τρόποι και μέσα θα βρεθούν, υπάρχουν, ορίζονται Συνταγματικά. Για να μη συμβεί, να μη συντελεστεί η βεβήλωση? για να κρατηθεί ένα μέτρο. Ή - ακόμα καλύτερα - ν’ αποτραπεί εντελώς το ρήμαγμα ενός τόπου, τοπίου που ‘χει να κάνει με την ίδια την Ιστορία του νησιού, που, σ’ αυτόν, όπως λέει ο Πικιώνης, που την γνωρίζει, παρεισφρέει μιαν ακαθόριστη αίσθηση αίματος.
                                                                                                             Βροντάδος - Χίου

Υ.Γ. Εύχομαι το ζήτημα που ενέσκηψε εξ αιτίας του αιολικού πάρκου-τέρατος, φονιά, ν’ αναδείξει αληθινά τούτη τη φορά το Αίπος. Τη σιγαλιά του, την ωραιότητα, τη βαθύτατη σιωπή του, των κορυδαλλών το κελάηδισμα, τους σπουδαίους αρχαιολογικούς του χώρους, την ξεχασμένη Θεά Πέλιννα, τη γαλήνη που μπορεί με τρόπο μοναδικό να προσφέρει και που ίσως αυτή έχει περισσότερο απ’ όλα ανάγκη ο σύγχρονος ?νθρωπος.
Εντέλει, αυτή καθαυτή τη σημασιολογική του διάσταση – για ένα ολόκληρο νησί – αυτή να αναδείξει. Μπορεί ;

9-6-2006