Πριν από δύο χρόνια αποφασίσαμε να έρθουμε να ζήσουμε στη Σύρα για να
δώσουμε στη ζωή μας την ποιότητα που θεωρούσαμε ότι έλειπε από τη ζωή
μας στην Αθήνα. Η οικογένειά μου απαρτιζόταν από εμένα, την κόρη μου και
τα δύο σκυλιά μας. Τα επιχειρήματα ήταν απλά, αλλά ουσιώδη: ανθρώπινοι
ρυθμοί ζωής και κατά επέκταση αρμονικότερη συνύπαρξη με τον υπόλοιπο
κόσμο, διαρκής επαφή με την φύση, σαφώς υγιέστερος τρόπος να μεγαλώσει
ένα παιδί και καλύτερα γηρατειά για τα δύο ζωντανά μας που είχαν περάσει
τη ζωή τους κλεισμένα σε ένα διαμέρισμα και η μόνη επαφή τους με τη φύση
ήταν η βόλτα για τις φυσικές τους ανάγκες στους πεζόδρομους της
αθηναϊκής συνοικίας μας. Ενσωματωθήκαμε εύκολα στη μικρή κοινωνία της
γειτονιάς μας όπου οι γείτονές μας αποδείχτηκαν ό,τι καλύτερο μπορούσαμε
να φανταστούμε: Ευγενείς μ' εμένα και το παιδί μου, διακριτικοί,
γενναιόδωροι και ανεκτικοί με τα ζωντανά μας. Όσοι δεν είχαν βέβαια,
γιατί η αναλογία ήταν εφτά σκυλιά στις δέκα οικογένειες, εκτός από τις
πολυάριθμες γάτες που κυκλοφορούσαν ελεύθερες και ωραίες.
   O ένας μας σκύλος μπόρεσε μόνο δύο μήνες να απολαύσει αυτή τη ζωή.
Τον πρόλαβε ο θάνατος λόγω προχωρημένης ηλικίας. O δεύτερος αν και μόνο
λίγο νεώτερος ήρθε και χάρηκε ό,τι δεν είχε ζήσει όλη του τη ζωή. Βόλτες
χωρίς λουρί και τον φόβο των αυτοκινήτων, εκδρομές, επαφές με άλλα
ζωντανά. Ξανάνιωσε, συμπεριφερόταν σαν κουτάβι παρά το γεγονός ότι ήταν
13 χρόνων. Αυτήν τη κατάσταση ήρθε να ανατρέψει η «δολοφονία» του το
Σάββατο 18 Μαρτίου. O Ζάρκο μας δηλητηριάστηκε με φόλα και πέθανε με
φριχτούς πόνους και σπασμούς μπροστά στα έκπληκτα μάτια του παιδιού μου,
παρά τις απεγνωσμένες μου προσπάθειες να τον σώσω με διάφορα μέσα. Από
μια γρήγορη εκτίμηση της κατάστασης συμπέρανα (χωρίς να είμαι απολύτως
σίγουρη) ότι η φόλα δεν ήταν ειδικά γι' αυτόν, αλλά για τα πολυάριθμα
γατάκια που κυκλοφορούσαν στα στεναδάκια μας, τα περισσότερα
εγκυμονούντα λόγω εποχής και που την φροντίδα τους μοιραζόμασταν σχεδόν
όλοι οι γείτονες. Υπολογίζω ότι λείπουν γύρω στα 12 γατιά. Για τρεις
ημέρες βρίσκαμε πτώματα παντού. Φυσικά και δεν μπορώ να εντοπίσω τον
«ένοχο», αφού ούτε είχα αλλά ούτε έχω την πρόθεση να στήσω καρτέρι με
στυλιάρι για να τον ανακαλύψω (αν και ομολογώ ότι μου πέρασε απ' το
μυαλό), όπως επίσης δεν μπορώ να εξαπολύω κατηγορίες εναντίον κανενός.
Αυτό όμως δεν με εμποδίζει να σκέφτομαι ότι κάποιοι περίοικοι είναι
υπεύθυνοι για την εξόντωση των ζωντανών.
   Το μόνο που μπορώ να κάνω και το χρωστάω άλλωστε στη μνήμη του
αγαπημένου μου σκύλου είναι να καταγγείλω το γεγονός στη συνείδηση όλων
μας. Κατηγορώ και αναρωτιέμαι λοιπόν πού είναι πολιτισμός και η
κουλτούρα των κατοίκων (ντόπιων και εποίκων) της «αρχόντισσας του
Αιγαίου» που εν έτει 2006 θανατώνουν τα ζώα με αυτόν τον τρόπο; Με ποιο
δικαίωμα κάποιοι ξεφορτώνονται ό,τι τους «ενοχλεί» καλώς ή κακώς έτσι;
Πώς γίνεται να γινόμαστε έξαλλοι αν κάποιος μας γρατσουνίσει το άψυχο
αυτοκίνητό μας και δεν ξεσηκωνόμαστε, όταν κάποιοι σκοτώνουν τα ζώα με
τέτοια βαναυσότητα; Πώς θέλουμε τα παιδιά μας να γίνουν «καλοί άνθρωποι»
βιώνοντας τέτοια γεγονότα ή μήπως πιστεύει κανείς ότι παιδί γαλουχημένο
με κακία και αδιαφορία για τα ζώα θα είναι ευαίσθητο και συμπονετικό με
τους ανθρώπους; Μ' άλλα λόγια δημιουργούμε δυνάμει «φονιάδες» που θα
μάθουν να απαλλάσσονται από τα «ενοχλητικά πλάσματα» με οποιοδήποτε
τρόπο. Δεν έχει περάσει από το μυαλό των «ενόχων» ότι ψοφίμια
εκτεθειμένα για μέρες στα δρομάκια μας αποτελούν εστία μικροβίων και
ασθενειών για αυτούς, για εμάς» για τα παιδιά όλων μας ακόμα και των
ζωντανών που κυκλοφορούν προστατευμένα υποτίθεται με λουρί;
   Ξέρω εκ των προτέρων ότι τα ερωτήματά μου θα μείνουν αναπάντητα και
οι καταγγελίες μου θα αντιμετωπιστούν στη καλύτερη των περιπτώσεων με
ένα νεύμα συγκατάβασης του τύπου «τι ψάχνεις τώραΙ υπάρχουν και
χειρότερα» ή με το κλισέ «εδώ άνθρωποι αφανίζονται άδικα, με τα ζώα θα
ασχολούμαστε;».
   Εγώ όμως επιμένω να πιστεύω ότι η καλοσύνη είναι το μέτρο του
πολιτισμού μας και ότι η αρχοντιά και ο κοσμοπολιτισμός μας δεν
ορίζονται χτίζοντας πισίνες καταμεσής του Αιγαίου, αλλά δείχνοντας
μεγαλοσύνη και ανοχή σε όλα τα δημιουργήματα της φύσης είτε πρόκειται
για ανθρώπους με διαφορετική καταγωγή και χρώμα είτε για πλάσματα που
περπατούν στα τέσσερα.

ΒΙΛΜΑ ΤΣΙΡΚΑ
Ταξινόμος Ιστορικού Αρχείου,
κάτοικος Καμινίων Ερμούπολης