Στην 11η διοργάνωσή του το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (13 - 22
Μαρτίου 2009) πραγματοποίησε το μεγάλο άλμα: ενέταξε στο επίσημο
πρόγραμμά του το "καταραμένο" είδος του δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ!

Για 10 ολόκληρα χρόνια (!) ο καλλιτεχνικός διευθυντής του αρνιόταν πείσμονα να το δεχτεί καθώς δεν θεωρούσε ντοκιμαντέρ τις ταινίες αυτής της κατηγορίας! Έστω και αν το πρώτο στην ιστορία του κινηματογράφου ντοκιμαντέρ, η <<Νανούκ>> του Ρόμπερτ Φλάερτι δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ! Το έγραφε μάλιστα και στους κανονισμούς. Στο άρθρο 3:

"Στ) Ταινίες ντοκιμαντέρ δραματοποιημένες, με τη συμμετοχή ερμηνευτών, δεν γίνονται δεκτές στο επίσημο πρόγραμμα του Φεστιβάλ".

Ταινίες αυτής της κατηγορίας αφού δεν μπορούσαν να αποκλειστούν ολοκληρωτικά από το φεστιβάλ, καθώς ήταν υποψήφιες για τα κρατικά βραβεία, στέλνονταν στην  κατηγορία "Πανόραμα", κατηγορία υποδεέστερης σημασίας, κάτι σαν "πληροφοριακό τμήμα".

Την τεκμηρίωση αυτής της αλλοπρόσαλλης αντίληψης παρουσίασε και επίσημα σε συνέντευξη στο περιοδικό Μοτέρ που εκδίδει το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου (τεύχος Μαρτίου- Απριλίου 2007) όπου, αποκαλύπτει και την άγνοια του αντικειμένου που θέλει να διευθύνει, ταυτίζοντας το "δημιουργικό" με το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ. Ιδού το σχετικό απόσπασμα:

Ερώτηση: Εντούτοις, παρά τη θριαμβευτική αυτή πορεία, φέτος συναντήσατε αντιδράσεις από μια ομάδα ανθρώπων του χώρου.

Απάντηση: Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα γκρινιάζουν και θα διαμαρτύρονται, μη κοιτάζοντας το καλό του ίδιου του Φεστιβάλ, αλλά τη δική τους προβολή, τη δική τους ωφέλεια. Πιστεύουν, π.χ., ότι το Φεστιβάλ θα έπρεπε να συμπεριλάβει στο πρόγραμμά του κι αυτό που ονομάζουμε "δημιουργικό ντοκιμαντέρ". Εγώ διαφωνώ ριζικά. Θεωρώ ότι είναι σημαντικό για το Φεστιβάλ ν' αποδείξει την αξία του καθαρού ντοκιμαντέρ, αυτού δηλαδή που δεν έχει στοιχεία μυθοπλασίας. Για μένα, το μπλέξιμο των δύο δημιουργεί μάλλον σύγχυση και μπέρδεμα. Μια ταινία θα είναι ή μυθοπλασία ή ντοκιμαντέρ* ή θα απεικονίζει την
πραγματικότητα όσο καλύτερα μπορεί, ή θα την αναπαριστά με ηθοποιούς
και σκηνοθετικά τεχνάσματα που απομακρύνουν από την ουσία του ντοκιμαντέρ. Αρνούμαι να δεχτώ τέτοιου είδους ταινίες στο Φεστιβάλ...

Ξαφνικά το 2008, απαλείφεται από τους κανονισμούςο όρος του αποκλεισμού του δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ και κανείς δεν αισθάνεται την υποχρέωση να εξηγήσει τους λόγους. Επί της ουσίας όμως δεν αλλάζει τίποτα γιατί δραματοποιημένα ντοκιμαντέρ αποκλείονται και πάλι από το επίσημο πρόγραμμα και "εξορίζονται" στο Πανόραμα. ?σχετα αν στη συνέχεια συμμετέχουν στα Κρατικά Βραβεία ποιότητας και διακρίνονται...

Κι έρχεται το 2009 όπου, πάλι χωρίς να νοιώθει κανείς την υποχρέωση να εξηγήσει κάτι, στο επίσημο πρόγραμμα εντάσσεται κατηγορία με τίτλο "Δραματοποιημένα Ντοκιμαντέρ"!

Σίγουρα ο κος Δ. Εϊπίδης έχει αρχές που τις υπερασπίζεται με σθένος!

Nikos Theodosiou
http://users.otenet.gr/~nitheo
http://theodosiou.wordpress.com
nikos.theodosiou@gmail.com
nitheo@otenet.gr