Πρώτη φορά ξεσηκώνεται σύμπασα η Ελλάς, πρώτη φορά η συμμετοχή είναι απρόβλεπτη και τόσο υψηλή. Απορούν οι υμνητές του καθεστώτος και αρχίζουν το γνωστό τροπάρι για «αυτόκλητους τιμωρούς», «γνωστούς αγνώστους» κ.λπ.
 
Αρνούνται να δουν (δεν τους βολεύει) το βαθύ υπόστρωμα μιας εξέγερσης εναντίον του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, που μεριμνά μόνο για τους τραπεζίτες και τους ένστολους και περιφρονεί τα λαϊκά στρώματα και τους μαθητές-φοιτητές.
 
Η ακυβέρνητη χώρα είναι το πρόβλημα; Και δεν είναι καθόλου ακυβέρνητη. Εχει αυτή τη στυγερή κυβέρνηση και τους ακόμη πιο στυγερούς υμνητές της νομιμοφροσύνης και της υποταγής. Γίναμε, λένε, ως χώρα ρεζίλι διεθνώς. Τι λέτε, καλοί μας. Τόσα χρόνια δεν γινόμαστε καθημερινώς ρεζίλι στα μάτια των παιδιών μας, στα μάτια της κοινωνικής και οικονομικής ισότητας, στη δικαιοσύνη, στις προσωπικές ελευθερίες, στην αξιοπρέπεια;
 
Η εξέγερση των νέων φταίει για όλο αυτό το «δημοκρατικό» μπάχαλο; Ρεζίλι γινόμαστε από την καθημερινή μας αδράνεια, από την υλόφρονη και χυδαία σολιψιστική μας στάση, από τον επίσης χυδαίο καταναλωτισμό, από την τηλεορασοπληξία μας, από το στιλβωμένο τίποτε του θεάματος.
 
Δυσανασχετούν για τη βία των νέων, γιατί ουσιαστικά γνωρίζουν ότι αυτή η βία είναι η βία της κοινωνίας, το μίσος γι' αυτήν την εξουσία, γι' αυτά τα media, γι' αυτή τη Δικαιοσύνη.
 
Η χώρα τυλίχτηκε στις φλόγες κι αυτοί επιμένουν. Δεν είναι εξέγερση λένε. Τότε τι είναι εξέγερση; Επειδή απουσιάζουν τα κόμματα της Αριστεράς; Επειδή οι εξεγερμένοι είναι νεαροί; Και γιατί να μην είναι οι νεαροί μπροστάρηδες της εξέγερσης αφού οι υπόλοιποι καθεύδομεν;
 
Επειδή οι νέοι είναι αχειραγώγητοι, ανεξέλεγκτοι, ακομμάτιστοι, επειδή δεν έχουν πίσω τους πολιτικό φορέα; Μα η εξέγερση από μόνη της είναι πολιτική πράξη. Σ' αυτήν δοκιμάζονται οι ελεύθεροι και οι τολμηροί και ας μην οδηγηθούν πουθενά.
 
Οσοι τα βάζουν με τους νέους, σίγουρα έχουν κάποιο σοβαρό υπαρξιακό πρόβλημα, ή ουδέποτε υπήρξαν νέοι, πέρασαν δηλαδή στο «ντούκου» τη ζωή τους για μια θεσούλα στην κοινωνική ιεραρχία. Ας την χαίρονται, αλλά ας μη βγάζουν τη χολή τους για όσους αντιστέκονται στο αποκρουστικό και σιχαμερό προσωπείο της κυβέρνησης και στους υποστηρικτές της. Ετσι κι αλλιώς γνωρίζουν άπαντες την ελκυστικότητα του καπιταλισμού. Ε, να, υπάρχουν μερικοί ατίθασοι που αδιαφορούν στις μελωδίες των Σειρήνων του καπιταλισμού. Και τους χαλάνε τη σούπα βεβαίως και τη βολή τους.
 
Παρ' όλα αυτά έχουν το θράσος να βγαίνουν στα media και να λένε: «Εμείς οι δημοκράτες», «εμείς οι φιλελεύθεροι», «εμείς οι Αριστεροί». Και δεν ερυθριούν. Δεν αισχύνονται. Παπαγαλίζουν το γνωστό «είμαστε κατά της βίας» και καθαρίζουν. Και η πάντα παρούσα και πανίσχυρη κρατική βία μένει στο απυρόβλητο. Ολοι αυτοί εύκολα ξεχνούν ότι είναι οι γονείς αυτών των παιδιών και ουδέποτε επιδίδονται σε αυτοκριτική. Δεν γεννήσαμε εμείς ανυπάκουα παιδιά, τα παιδιά έχουν τρομαγμένους και βολεμένους γονείς (sic). Γονείς γεμάτους θεωρίες και υποκλίσεις, γονείς που προσπαθούν να γαντζωθούν από οποιαδήποτε μορφή εξουσίας.
 
Είναι, όμως, γεγονός ότι όσοι ελέγχουν το πολίτευμα (media κ.λπ.) είναι εκτός κοινωνικής πραγματικότητας. Φουσκωμένοι με φιλελεύθερες αστικές αντιλήψεις, αγνοούν τι σημαίνει ανέχεια, πείνα, χρέη, καθημερινό άγχος κ.λπ.
 
Και, επιτέλους, υπάρχουν και ωραίες, δημιουργικές καταστροφές (Αλ. Ζορμπάς). Επιπροσθέτως: Κάθε εξέγερση διασώζει τον όντως άνθρωπο, εναντίον της γενικής μαλθακότητας, εναντίον του φόβου μπροστά στην ελευθερία (Ντοστογιέφσκι, Φρομ κ.λπ.).

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 11/12/2008