Περίεργο δεν είναι, που νομίζουμε ότι η ανθρωπιά είναι κάτι το εξευγενισμένο; 

Τι είδους ανθρωπιά είναι εκείνη που στο πέρασμά  της είναι διάχυτος ο πόνος & ο θάνατος; 

Τι είδους ανθρωπιά είναι εκείνη που καμιά ηθική δικαιολογία δεν μπορεί να σταθεί στις ενέργειές της; 

Η κυρίαρχη ανθρωποκεντρική μας υπεροψία θα επιφέρει με μαθηματική ακρίβεια την μοναξιά του είδους μας, το οποίο δεν θα έχει σε τίποτα να επιβληθεί. Η μοναξιά του είδους μας θα επιφέρει τον μαρασμό και αφανισμό μας. Ενέργειες σαν και αυτή του κάτωθι οπτικού υλικού μαρτυρούν την ανικανότητα του ανθρώπου να συλλάβει ή έστω να αποκωδικοποιήσει στο ελάχιστο το νόημα της ζωής, καθώς και την εγωιστική απόστασή του από οποιαδήποτε έννοια οικοκεντρικής συνείδησης. 

Μπροστά στους μυριάδες μάταιους θανάτους που τόσο πρόχειρα & ανέντιμα προσφέρει ο άνθρωπος, καταγράφεται ως θλιβερή διαπίστωση η ανθρώπινη απαξίωση απέναντι στην ζωή & ως οδυνηρή απόδειξη η επιλογή μιας διαχρονικής απίστευτης σκληρότητας που δηλητηριάζει την ανθρώπινη φύση μας. 

Μέσα στην ανθρωπιά μας κρύβεται η απανθρωπιά μας. 

ΧΩΡΑ ΤΗΝΟΥ: 28/08/2008

Γρηγοράκης Γεώργιος 

Υ.Σ: καμία φωτογραφία & κανένας λόγος δεν μπορεί να περιγράψει τον ανείπωτο πόνο που δέχεται ένα τόσο μικρό πλάσμα λίγο πριν ξεψυχήσει από συνειδητές ανθρώπινες πράξεις. 

Πηγή: τηνιακή Ενδοχώρα, Οκτώβριος 2008