Αφορμή γι' αυτό το απολογητικό υπόμνημα, ήταν δύο παράγραφοι στην κλήση που μου επιδόθηκε για να απολογηθώ, σε σχέση με την συμμετοχή μου στην διαμαρτυρία στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, όπου μεταφέραμε νεκρά ψάρια από τον ποταμό Αλιάκμονα. Διάβασα λοιπόν, μεταξύ των άλλων: « ... προστασία ασφάλειας κράτους και του πολιτεύματος» και « ... διατάραξη οικιακής ειρήνης - απρόκλητη έργω εξύβριση ... ». 

Με λίγα λόγια, η όποια δράση μου ως μέλος της Οικολογικής Ομάδας Βέροιας και ως πολίτης απλός αυτού του τόπου, ενέχει κίνδυνο για την ασφάλεια της πατρίδας μου και του πολιτεύματος, που παραδόξως, ονομάζεται Δημοκρατικό. 

Το γεγονός για το οποίο κατηγορούμαι είναι το εξής. Συγκεντρώσαμε και με άλλα μέλη περιβαλλοντικών οργανώσεων, νεκρά ψάρια από τον ποταμό Αλιάκμονα. Αυτά ψόφησαν, εξαιτίας της ρύπανσης της Τάφρου 66 όπου ρίχνουν ανεπεξέργαστα τα απόβλητά τους, οι βιομηχανίες κομπόστας, στους Νομούς Πέλλας και Ημαθίας. Αυτό συμβαίνει είκοσι και πλέον χρόνια, κάθε καλοκαίρι που είναι σε λειτουργία αυτά τα εργοστάσια. Παλαιότερα, η οικολογική ομάδα Βέροιας, μήνυσε όλα ανεξαιρέτως τα εργοστάσια που ρυπαίνουν. Το αποτέλεσμα ήταν να αθωωθούν όλοι. Πάλι ανεξαιρέτως. Κάναμε καταγγελίες στις υπηρεσίες, στα πανελλήνιας εμβέλειας ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά. Κάναμε παραστάσεις διαμαρτυρίας και στην Έδεσα και στην Ημαθία και στην Αθήνα. Τέτοιες ενέργειες, αριθμούνται σε κάποιες δεκάδες. Η κατάσταση βέβαια, δεν άλλαξε στο παραμικρό. Ασύδοτα, κάθε χρόνο, εγκληματίες ιδιώτες, με την ανοχή και συγκάλυψη πολιτικών και διοικητικών παραγόντων, συνέχιζαν να ρυπαίνουν. Η ρύπανση ήταν και είναι τόσο προκλητική, που δεν μένει υδρόβια ζωή στην Τάφρο 66 και σε μεγάλο μέρος του μεγαλύτερου ποταμού της χώρας μας, τον Αλιάκμονα. Κάθε χρόνο, το μόνο που γίνεται από μέρους της Διοίκησης, είναι συσκέψεις και θεατρικές λεκτικές αναφορές στο Νομαρχιακό Συμβούλιο. Μεταφέραμε λοιπόν νεκρά ψάρια στο γραφείο του Περιφερειάρχη. Αποδώσαμε το αποτέλεσμα της πολιτικής του σε σχέση με την ρύπανση και την προστασία του περιβάλλοντος. Είναι αλήθεια, ότι η βρώμα από τα νεκρά ψάρια, ήταν απερίγραπτη. Απερίγραπτες όμως είναι και οι καθημερινές συνθήκες διαβίωσης, χιλιάδων κατοίκων σε Πέλλα και Ημαθία, που ζουν σε περιοχές κοντά στην Τάφρο 66. Η βρώμα όλο το εικοσιτετράωρο, δεν τους επιτρέπει να ανοίξουν τα παράθυρα των σπιτιών τους. Διαμαρτύρονται και αυτοί. Ε και λοιπόν; Απασχόλησε ποτέ αυτούς που τώρα γίνονται οι διώκτες; 

Σε ένα Δημοκρατικό πολίτευμα, υπάρχουν κανόνες που οι πολίτες είναι υποχρεωμένοι να υπακούουν. Όποιος δεν υπακούει, υπάρχουν οι υπηρεσίες και τα όργανα της τάξης και επιβάλουν την τάξη. Επί είκοσι και πλέον χρόνια, ελάχιστοι ισχυροί οικονομικά πολίτες, επιβάλουν την αναρχία. Λες και πρόκειται για συμμορία με πλοκάμια παντού. Αναγκαστικά έρχονται βροχή οι ερωτήσεις. Υπουργείο Περιβάλλοντος δεν υπάρχει; Περιφερειάρχης δεν υπάρχει; Νομάρχης δεν υπάρχει; Αστυνομία δεν υπάρχει; Εισαγγελέας δεν υπάρχει; Καλά, δεν υπάρχει τίποτε; Και καλά μπορεί κανένας από τους παραπάνω-να μην υπάρχει. Πολίτες δεν υπάρχουν; Από το αποτέλεσμα, απαντά κανείς σε όλα. Δεν υπάρχει τίποτε. Μια Διοίκηση, σε όλες τις μορφές της, απολύτως ελεγχόμενη και διαβρωμένη, πολιτικά πρόσωπα και φορείς που κλείνουν συστηματικά τα μάτια και πολίτες φοβισμένοι να υφίστανται τον βιασμό της καθημερινότητάς τους. Παιδιά που μεγαλώνουν μέσα στη βρώμα, επικίνδυνη για τη υγεία τους και γονείς που δεν μπορούν να τα προστατέψουν. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα. Η κλοπή της αξιοπρέπειας του πολίτη, που εμπέδωσε την κατάσταση όπου θα πρέπει να έχει και μάτια και στόμα κλειστό: Και μην τολμήσει να κουνηθεί γιατί θα βρει τον μπελά του. Για επιβεβαίωση αυτού, επανέρχομαι στην κλήση που έλαβα, για να απολογηθώ. Το τελευταίο διάστημα κι εγώ, δεν προλαβαίνω να καταθέτω ως κατηγορούμενος. Κι όμως. Τόσα χρόνια, κανείς από αυτούς που ρυπαίνει, δεν υπέστη το παραμικρό. Κανείς δεν πλήρωσε μία δραχμή πρόστιμο. Κανείς της Διοίκησης δε διώχθηκε για παράβαση καθήκοντος. Διώκομαι όμως εγώ. Που το μόνο που έκανα, ήταν να διεκδικήσω την αξιοπρέπειά μου, ως πολίτης με δικαιώματα. Που διεκδικώ την τάξη και ευνομία. Που νομίζω, (ανόητα;) ότι έχω δικαίωμα να μην μου διαταράσσει κανείς κάθε καλοκαίρι την οικιακή μου γαλήνη και την υγεία μου και όποιος τολμήσει να το κάνει το Δημοκρατικό μας πολίτευμά, θα με προστατέψει. Που πιστός σε όσα μου έμαθαν δάσκαλοι και γραπτά στο σχολείο, είμαι ένας ενεργός πολίτης και όχι ο άπρακτος και άχρηστος. Που διεκδικώ το συνταγματικό μου δικαίωμα καθώς και την υποχρέωση της πολιτείας, προστασίας του περιβάλλοντος που ζω. Αυτά, υποτίθεται ότι μου τα εξασφαλίζει το πολίτευμά μας. Κάποιοι όμως, στο όνομα του οικονομικού και πολιτικού οφέλους, εξευτελίζουν το πολίτευμα αυτό, κάθε έννοια ευνομίας και ισοπολιτείας Οι ίδιοι, διαταράσσουν την οικογενειακή γαλήνη χιλιάδων πολιτών κάθε χρόνο, με εξασφαλισμένο το ακαταδίωκτο και την ατιμωρησία. Αυτοί οι άνθρωποι που κατακρεουργούν με αυτήν τη συμπεριφορά την πατρίδα μου, δεν θα είχαν κανέναν ενδοιασμό να την πουλήσουν με οποιονδήποτε άλλον τρόπο, αν το κέρδος τους ήταν εξασφαλισμένο. 

Δεν διατάραξα καμία οικογενειακή γαλήνη. Αυτοί διαταράσσουν την δική μου. Δεν είναι σπίτι του Περιφερειάρχη το γραφείο της Υπηρεσίας. Εκτός και εάν αυτός το θεωρεί έτσι. Δεν εξύβρισα κανέναν με πράξη. Αυτοί με υβρίζουν κάθε χρόνο ατιμώρητα. Δεν έκανα τίποτε απρόκλητα. Χρόνια τώρα κι εγώ μαζί με πολλούς άλλους συμπολίτες μου, διεκδικώ όσα δικαιούμαι. Δεν κινδυνεύει από εμένα η πατρίδα μου. Με πάθος προσπαθώ να τη διαφυλάξω από τους εχθρούς της, που δεν είναι έξω από τα σύνορα, αλλά μέσα. Δεν κάνω παρά μόνον όσα έχω καθήκον να κάνω. Τόσο απλά. 

Τουλάχιστον δεν ντρέπομαι για όσα κάνω σε αντίθεση με κάποιους επίορκους πολιτικούς και Διοικητικούς, που θα έπρεπε να ντρέπονται για όσα δεν κάνουν. Η επιμονή τους και οι διώξεις για να «βγάλουμε το σκασμό», πέρασε και δεν την είδαμε. Αυτοί να «βγάλουν τον σκασμό» του βάρβαρου εμπαιγμού . Η συνειδητή εγκληματική πρακτική όλων τους, είναι υποπολλλαπλάσιας αξίας από τον τόπο που μας μεγάλωσε. Κι εάν τέτοιες σκέψεις εκλαμβάνονται ως ανούσιες φιλοσοφίες του αέρα, είναι το χαρακτηριστικό των επίορκων απάτριδων ανθρώπων, που είναι οι νεκροθάφτες της πατρίδας μου, που κατάντησαν την διοικητική της δομή, σε γραφεία τελετών. Γνωρίζοντας το κόστος και τις συνέπειες της καθημερινής μου πρακτικής, υπόσχομαι συνεπή συνέχεια, μέχρι το επόμενο ραντεβού για απολογία. 

Νίκος Ασλάνογλου

Πηγή: εφημ. ΟΙΚΟ-ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ, Οκτώβριος 2008