ΓΙΑΝΝΗ ΣΧΙΖΑ: «ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΝ ΙΠΤΑΜΕΝΟΣ»*

Εκδόσεις ΕΥΩΝΥΜΟΣ, Αθήνα ,Νοέμβριος 2008

Μέσα από ένα υβριδικό αφήγημα , αυτοβιογραφικού αλλά και δοκιμιακού χαρακτήρα,  ο συγγραφέας σχολιάζει  τη μεγάλη αεροπορική επανάσταση του αιώνα που πέρασε ,  χωρίς να παραλείπει τη «χορήγηση» ενός ορισμένου , οικολογικού και υπαρξιακού στοχασμού. Ως ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας απειλούμενος ....με συνταξιοδότηση(!), ο Σχίζας   εκθέτει   στοιχεία για την εξέλιξη των συστημάτων ελέγχου καθώς επίσης και κάποιες ιστορικές στιγμές μιας μικρομέγαλης πορείας : Από την πτήση των αδελφών Wright του 1904, το Περλ Χάρμπορ του 1941, τη κομπιουτεροποίηση των εναέριων και επίγειων συστημάτων εξυπηρέτησης των πτήσεων, τα προβλήματα της αναδυόμενης εποχής του διαστήματος.

Στο αφήγημά του έχει θέση η εκστατική περιγραφή της απογείωσης, η σκιαγράφηση επικίνδυνων συμβάντων (traffic), η υπόμνηση συνδικαλιστικών αγώνων .

« Η κοινή γνώμη έτρεφε την ουτοπία της απόλυτης ασφάλειας. Φαντασίωνε άτρωτα κυκλοφοριακά συστήματα, επίγεια ή εναέρια, ή έστω «συμβιβαζόταν» με την ιδέα ότι τα ατυχήματα  συμβαίνουν «αλλού»  και αφορούν «άλλους»...Αυτή ακριβώς η πεποίθηση  υπέθαλπε μια σκληρή απαίτηση προς όλους τους επαγγελματίες της κυκλοφορίας . Και εν τέλει μετέδιδε σε αυτούς τους τελευταίους  ένα φοβικό σύνδρομο, που διαπότιζε ιδιαίτερα   τους ανθρώπους  στη πρώτη γραμμή του εναέριου ελέγχου.

Πολλοί  από μας  έζησαν «λαχτάρες» από διάφορα συμβάντα στη ζωή τους. Έζησαν  φόβους μικρούς ή φόβους μεγάλους .Όμως όλοι όσοι  άσκησαν  το επάγγελμα του ελεγκτή εναέριας κυκλοφορίας,  έζησαν κι έναν  επί πλέον φόβο, με μοναδική χροιά, διαπεραστικό και παραλυτικό,  που μπορούσε να δυναστεύει τον ύπνο αλλά και την εγρήγορση  μηνών  και ετών..

?λλοτε βλέποντας συνολικά προβλήματα και άλλοτε «ζουμάροντας» σε προσωπικές καταστάσεις,  ο συγγραφέας  δηλώνει γοητευμένος αλλά και όχι και ανεπιφύλακτα υποστηρικτής της ανθρώπινης κινητικότητας :

«Οι  περιβαλλοντικές επιπτώσεις της εναέριας όπως και κάθε άλλης κυκλοφορίας είναι σοβαρές. Στρατηγική επιδίωξη όλων των πολιτικών θα έπρεπε να είναι ο περιορισμός της κινητικότητας, η  διεκπεραίωση των λειτουργιών της  ζωής με τις λιγότερες δυνατές κυκλοφοριακές ενέργειες – στον αέρα, στη στεριά, στη θάλασσα. Η λιγότερη κυκλοφορία θα έπρεπε να γίνει ήπια κυκλοφορία και η ήπια κυκλοφορία να επανασυνδεθεί με την απόλαυση του κυκλοφορούντος. .»

Το βιβλίο προλογίζουν οι Β.Π. Καραγιάννης και Ε.Παπαδημητρίου