Η Ανδρος
του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου (σκηνοθέτης)

Γεροντικό κοινόβιο με φίλους

 «Την Ανδρο την αγάπησα σιγά σιγά, δεν της παραδόθηκα από την αρχή. Εγινε ο τόπος μου χωρίς να το καταλάβω. Γιατί υπάρχουν και τέτοιες αγάπες. Συνδέεσαι, συνηθίζεις και ξαφνικά καταλαβαίνεις πως έχουν γίνει κομμάτι της ζωής σου. Και όταν λέω Ανδρος, εννοώ την περιοχή του Κορθίου, το ένα τρίτο πάνω-κάτω του νησιού, που αν θέλεις να το περπατήσεις στις διαφορετικές εποχές και στις διαφορετικές ώρες της ημέρας δεν σου φτάνει μια ζωή. Και δεν είναι μόνο το τοπίο. Είναι και οι άνθρωποι και τα μαγαζιά τους, που έχουν γίνει δικοί σου με τα χρόνια, ο Βασίλης, η Μαργαρίτα και η Χρύσα με τις μαγειρικές τους, ο Δημήτρης με το καΐκι του που σου εξασφαλίζει ψάρι ακόμη και μέσα στην τουριστική περίοδο, κάποιοι πιστοί παραθεριστές που συναντιόμαστε στα ίδια στέκια. Στο Κόρθι φέρνει τους φίλους του και ο Μίλτος, ο γιος μας, που και αυτός σιγά σιγά διαμορφώνει τις συνήθειές του.

Μου αρέσει η Ανδρος γιατί εκεί είναι ευτυχισμένη η Κοραλία. Που ξέρει να απολαμβάνει το ελάχιστο και με παρασύρει να μαζεύουμε κάππαρη, σπαράγγια και οβριές, κοχλιδάκια και πεταλίδες, κυκλάμινα και ανεμώνες. Να περπατάμε στα Διποτάματα και στους αγροτικούς αρχαιολογικούς χώρους ή μέσα σε εγκαταλειμμένους οικισμούς, που τους άφησαν για να μεταναστεύσουν στην Αμερική: κτίσματα που από την αρχαιότητα ως τη δεκαετία του '50 έχουν την ίδια αρχιτεκτονική, μια ζωντανή συνέχεια με φανερό τον μόχθο. Ανάμεσα σε ξερολιθιές που δεν τις έχω δει αλλού πουθενά: οι αγρότες για οικονομία κόπου φτιάχναν τις μάντρες μ' έναν τρόπο που μόνο η φαντασία σπουδαίου ζωγράφου ή αρχιτέκτονα θα μπορούσε να επινοήσει.

Εχουμε τις μικρές ιδιωτικές παραλίες μας, ανάλογα πού φυσάει ο άνεμος (και από αέρηδες το νησί, άλλο τίποτα). Με την Κοραλία μαζεύουμε αχινούς και τους καθαρίζουμε καθισμένοι στον βράχο, κάτω από τον ήλιο. (Πάει και αυτή η χαρά, ανήκει στα απαγορευμένα, και με πόνο ψυχής πρέπει να την αποχωριστώ.)

Απολαμβάνουμε χωρίς άγχος το δικαίωμα της σιωπής, βλέποντας το ηλιοβασίλεμα, τις αλλαγές των ρευμάτων, τα σχήματα και τα χρώματα πάνω στο νερό.

Στην Ανδρο λιγοστεύουν οι κακές σκέψεις και μέσα στην ομορφιά μπορείς πιο ήρεμα να σκέφτεσαι τα λάθη σου. Πηγαίνω και μόνος μου στο νησί, προτού ξεκινήσω πρόβες, και μέσα στην απόλυτη ησυχία προετοιμάζομαι για το ανέβασμα κάθε καινούργιου έργου.

Και η Ανδρος θα φιλοξενήσει το γεροντικό κοινόβιο που θέλουμε να φτιάξουμε με τους φίλους μας, την ουτοπία της μέσης ηλικίας για συλλογικούς τρόπους ζωής, συνέχεια νεανικών ονείρων που τα έφαγε η μαρμάγκα...».

-------------------------

Το ΒΗΜΑ, 17/08/2008