ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟ
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΡΜΟΥΠΟΛΗΣ
ΕΡΜΟΥΠΟΛΗ : Πόλη υπό επιτήρηση ;
«Κ' υπάρχουν πάλι εκείνοι που
νομίζουν πως είναι αρετή
το να λένε: "Η αρετή είναι αναγκαία".
Αλλ' αυτό που πιστεύουν στο βάθος
τους είναι πως μόνο η αστυνομία
είναι αναγκαία».
Φρίντριχ Νίτσε
«Ετσι μίλησε ο Ζαρατούστρα»
(μετ. Αρη Δικταίου, εκδ. Δωδώνη, 1983)
Πριν από δέκα ημέρες, περίπου, δημοσιεύτηκε σε καθημερινή εφημερίδα της Σύρου ρεπορτάζ για την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Ερμούπολης να εγκαταστήσει κάμερες ασφαλείας με σκοπό την προστασία των δημοτικών κτιρίων και ιδιαίτερα των μαρμάρων του δημαρχιακού μεγάρου από τα γκράφιτι. Η απόφαση αυτή ψηφίστηκε ομόφωνα από όλους τους δημοτικούς συμβούλους που ήταν παρόντες στη συνεδρίαση του Συμβουλίου. Σημειωτέον ότι η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, κατόπιν σχετικού αιτήματος του Δήμου, ενέκρινε την εγκατάσταση των καμερών υπό προϋποθέσεις.
Ως πολίτες, αποφασίσαμε να δημοσιοποιήσουμε τα ερωτήματα που άρχισαν να μας δημιουργούνται διαβάζοντας αυτό το ρεπορτάζ. Είναι σίγουροι οι δημοτικοί σύμβουλοι ότι με τις κάμερες θα εξαλείψουν τα γκράφιτι, που πράγματι αποτελούν πρόβλημα, από τα δημοτικά κτίρια ; Αν τα γκράφιτι συνεχίζουν σε άλλα κτίρια, που δεν θα έχουν κάμερες, αναγκαστικά, για να είναι σύμφωνοι με αυτό που αποφάσισαν, δεν θα εγκαταστήσουν νέες ; Έτσι όμως το κέντρο και η πλατεία Μιαούλη της Ερμούπολης δεν θα κατακλυστεί από κάμερες, καθιστώντας την περιοχή την πλέον επιτηρούμενη, αφού είναι πολύ πιθανό αυτή η κατάσταση να τείνει να παγιωθεί ;
Μήπως είναι υποκριτικό να αντιμετωπίζουμε κατασταλτικά το φαινόμενο των γκράφιτι, τα οποία μπορούν να σβηστούν, ενώ άλλα προβλήματα-καρκινώματα για την πόλη (π.χ. κυκλοφοριακό, ρυπογόνες βιομηχανίες, αυθαίρετα κ.τ.λ.) ή δεν τα αγγίζουμε καθόλου ή τα αφήνουμε να διαιωνίζονται ; Αναρωτήθηκαν για τα αίτια αυτού του φαινομένου, που δεν είναι βέβαια τοπικό της Σύρου μόνο, και εάν μπορούν να βρεθούν εναλλακτικοί τρόποι αντιμετώπισης ; Αναρωτήθηκαν για ποιους λόγους, άραγε, σε κάποια κτίρια υπάρχουν γκράφιτι, ενώ σε άλλα δεν υπάρχουν ; Γιατί ο «σεβασμός» των δημοτικών κτιρίων, που εκφράζουν συμβολικά σε τοπικό επίπεδο την εξουσία, δεν είναι πάντα αυτονόητος και ούτε, βέβαια, χαρίζεται, αλλά κατακτείται. Είναι σίγουροι οι δημοτικοί μας άρχοντες, ως φορείς της τοπικής εξουσίας, ότι με τις αποφάσεις τους (π.χ. για το δήμαρχο επί χούντας, Σταύρο Βαφία) και τις πράξεις τους έχουν κατακτήσει το σεβασμό των νέων της πόλης μας ; Μήπως οι νέοι της πόλης και του νησιού δεν έχουν ένα δικό τους χώρο-στέκι για να εκφραστούν, να ανασάνουν, να δημιουργήσουν και αισθάνονται ασφυξία και γι’ αυτό αντιδρούν, έστω και ανορθόδοξα ; Μήπως θα πρέπει να εξεταστεί η δυνατότητα να παραχωρηθεί από το Δήμο στη νεολαία ένας χώρος, ο οποίος θα είναι αποκλειστικά δικός της και θα τον διαχειρίζονται οι ίδιοι οι νέοι ;
Εξαντλήθηκαν, άραγε, όλα τα μέσα (π.χ. ενημερωτικά φυλλάδια σε όλους τους δημότες, συζητήσεις-εκδηλώσεις κατ’ έτος με τις μαθητικές κοινότητες, τους φοιτητικούς συλλόγους και γενικότερα με τους φορείς της πόλης) ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης, πριν πάρουν οι δημοτικοί μας σύμβουλοι την απόφαση «επιτήρηση-καταστολή» ; Αλήθεια, το Δημοτικό Συμβούλιο, πριν να αποφασίσει, ζήτησε τη γνώμη του Τοπικού Συμβουλίου Νέων, που από φέτος θεσμοθετήθηκε, και, αν ζητήθηκε, ποια ήταν αυτή ; Η πειθώ δεν είναι προτιμότερη από την καταστολή ; Επιπλέον, ποιος θα ελέγχει αν θα τηρούνται ευλαβικά από τους χρήστες του συστήματος οι προϋποθέσεις που έθεσε η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα ; Και αυτό είναι πολύ σημαντικό, αφού είναι αρκετές οι περιπτώσεις παραβίασης των οδηγιών της Αρχής (ακόμα και από την Ελληνική Αστυνομία) και επιβολής σχετικών προστίμων. Αλήθεια, αν κάποιος νεαρός, από αμέλεια, απερισκεψία, άγνοια ή και παιδική/εφηβική αφέλεια, σχεδιάζει γκράφιτι και εντοπιστεί από την κάμερα, ποια θα είναι η συνέχεια γι’ αυτόν ; Θα παραπεμφθεί, ως «νεοβάνδαλος», στις αστυνομικές αρχές για το γνωστό σωφρονισμό (!) του (βλέπε πρόσφατες καταγγελίες για ξεγύμνωμα προσαχθέντων) ή στις δικαστικές αρχές για τον εγκλεισμό του στα σωφρονιστικά (;) καταστήματα-φυλακές ; Θα το δεχόντουσαν όλοι οι δημοτικοί σύμβουλοι αυτό, αν αυτός ο νεαρός ήταν το παιδί τους;
Ποιο είναι όμως και το μήνυμα που στέλνει στους πολίτες , με την απόφασή του αυτή, το δημοτικό μας συμβούλιο ; Είναι σαν να τους λέει : «Γεμίστε τους δρόμους, τα σοκάκια, τα μαγαζιά σας, τα γραφεία σας, τα σπίτια σας τα ίδια με κάμερες για να νοιώθετε ασφαλείς». Μερικοί, μάλιστα, ιδιώτες (με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξης), αλλά και επιχειρήσεις, είναι πρωτοπόροι και έχουν ήδη βάλει κάμερες στα καταστήματά τους ή στην είσοδο των γραφείων τους βιντεοσκοπώντας εργαζόμενους και πελάτες. Για να προφυλαχθούν, άραγε, από τους πελάτες τους ; Μήπως, αντίθετα, οι πελάτες θα πρέπει να προφυλαχθούν από αυτούς με το να πάψουν να είναι πλέον πελάτες τους ;
Ποιο είναι, λοιπόν, το όραμα των τοπικών μας αρχόντων και των επαγγελματικών τάξεων, (που τους στηρίζουν), για τους πολίτες της πόλης και γενικότερα του νησιού ; Μήπως αυτό των πειθήνιων, πειθαρχημένων και υπάκουων καταναλωτών ; Θυσία, δηλαδή, όλων μόνο στον Κερδώο Ερμή, συμβόλου της πόλης, και ελάχιστα στο Λόγιο Ερμή ;
Θέλουν όμως οι πολίτες να ζήσουν σε μια επιτηρούμενη από κάμερες πόλη ; Θέλουν να ζήσουν σε μια πόλη, με χαμηλή, μάλιστα, παραβατικότητα / εγκληματικότητα (σύμφωνα και με σχετικές, κατά καιρούς, δηλώσεις αστυνομικών παραγόντων στον τοπικό τύπο), βιντεοσκοπώντας ο ένας τον άλλο και θεωρώντας τον από ύποπτο έως εχθρό ; Ούτε ο Όργουελ δεν πρέπει να είχε φανταστεί τέτοια εφιαλτική κοινωνία.
Μπορεί τα όσα γράψαμε να φαντάζουν υπερβολικά, όμως δεν απέχουν σε κάποιες θλιβερές περιπτώσεις από την πραγματικότητα (βλέπε πρόσφατα δημοσιεύματα αθηναϊκών εφημερίδων για τις κάμερες στις βρετανικές πόλεις και συνέντευξη στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», στις 3/7/2008 σελ. 18, εκπροσώπου της οργάνωσης για τις ατομικές ελευθερίες, Statewatch, περί ολοκληρωτικών μέτρων). Πιστεύουμε ότι με την πειθώ, τη διαβούλευση, και όχι με κατασταλτικά μέτρα, μπορούν να λυθούν τα προβλήματα με τους νέους. Το δε ζήτημα της εγκατάστασης καμερών, γενικά, είναι ζήτημα προστασίας προσωπικών δεδομένων και ελευθερίας, για τα οποία δεν πρέπει να τίθενται διλήμματα και συμψηφισμοί. Δηλαδή, η ελευθερία μας ή θα είναι αδιαπραγμάτευτη ή δεν θα είναι Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Οι πολίτες επιλέγουν.
Ερμούπολη, 5-7-2008.
Αναστασία Λυγνού
Γιώργος Σκιάφος
Χάρης Ζεπάτος
Υ.Γ.: Θεωρούμε αυτονόητο, σύμφωνα και με τα παραπάνω, ότι η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου θα πρέπει να ανακληθεί και να αναζητηθούν εναλλακτικοί τρόποι αντιμετώπισης του φαινομένου των γκράφιτι.
