Και νά που φάνηκε ο Ανδρέας Εμπειρίκος
στον Πόρο
τα δάχτυλά του κίτρινα καμένα απ’ τα τσιγάρα
τσιγάρα να καίνε σαν κεριά
γύρω γύρω στα τραπέζια
τσιγάρα πάνω στις καρέκλες
τσιγάρα παντού
κι άγρια κόκκινα ποδήλατα να περπατάνε.
Ωραίος σαν αετός ο Εμπειρίκος
τα μάτια του να καίνε.
― Πώς απ’ τον Πόρο, Αντρέα;
εσύ πάντα πήγαινες στην ?νδρο.
― Κι εσύ Μίλτο, έπρεπε να ήσουνα
στην Ύδρα, γιατί στον Πόρο;
Και τότε έσκασε εκείνο το ωραίο
το φοβερό το γέλιο του,
πετάχτηκαν τρομαγμένα τα σπουργίτια
ένα σύννεφο σπουργίτια
πέρα απ’ το θάνατό του.
 
(από τα Εκτοπλάσματα, Κέδρος 1986)
Ο Ανδρέας Εμπειρίκος στον Πόρο
(διαβάζει: Σαχτούρης Mίλτος, Νέα Συντέλεια 2, περιοδικό Νέα Συντέλεια 5-7, 2006)

...................................................................................

Τούτη η αιθρία με το σύννεφο που πλέχει στον αέρα
Είναι γαλάζιος πλους μιας κάτασπρης φρεγάδας

Ιστάμενος  ακουμπιστός στην κουπαστή κοιτάζω
Και βλέπω τα θηράματα των λογισμών μου

Δελφίνια που αναδύονται κ'  εισδύουν  μεσ'  στο κύμα
Πεδιάδες ακρογιάλια και βουνά

Και μια ξανθή νεάνιδα που στέκει στο πλευρό μου
Μεσ' στης οποίας τα γαλήνια μάτια βλέπω
Το μέλλον της ολόκληρο και το παρόν μου.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ, ΤΟ ΡΗΜΑ ΑΓΝΑΝΤΕΥΩ, ΕΝΔΟΧΩΡΑ