Το αιολικό πάρκο, στην άκρη του εθνικού πάρκου του «Λέικ Ντίστρικτ» θα είναι, εφόσον προχωρήσει, το μεγαλύτερο αιολικό πάρκο στην Ευρώπη και θα παράγει -σύμφωνα με τους σχεδιαστές του- ηλεκτρική ενέργεια για 47,000 νοικοκυριά.
Χωρίς παρόμοια σχέδια, δεν είναι δυνατό να επιτευχθεί ο κυβερνητικός στόχος για μείωση κατά 20% των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα μέχρι το 2010.
Οι ανεμογεννήτριες είναι σήμερα ο φθηνότερος τρόπος παραγωγής ενέργειας μετά τα ορυκτά καύσιμα κι όμως συμβάλουν μόνο κατά 0.32% στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.
Με δεδομένο τον επείγοντα χαρακτήρα της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής, θα ήταν έγκλημα να μην φτιάξουμε περισσότερα αιολικά πάρκα.
Πριν λίγες μέρες ξεκίνησε η έρευνα που θα αποφασίσει για το αν θα πρέπει να προχωρήσει το σχέδιο για το αιολικό πάρκο του Ουίνας.
Θα πρέπει να ολοκληρωθεί γρήγορα, ώστε να μπορούμε να σχεδιάσουμε τη μελλοντική μας ενεργειακή πολιτική.
Πέρσι, η αρχή για τον έλεγχο των διαφημιστικών μηνυμάτων έκρινε πως η εκστρατεία ενάντια στο αιολικό πάρκο υπερέβαλε, ως προς το μέγεθος και τον αριθμό των ανεμογεννητριών, αλλά και ως προς την επίδραση που θα έχει το πάρκο στον τουρισμό και τις τιμές των ακινήτων.
Μεταξύ όσων υποστήριξαν τις υπερβολές αυτές βρίσκεται η οργάνωση «φύλακες της εξοχής» (country guardians) και ο πρώην περιβαλλοντιστής Ντέιβιντ Μπέλαμι (David Bellamy).
Ανάμεσα στους ιδρυτές των «φυλάκων» βρίσκεται ο Σερ Μπέρναρντ Ίνγκαμ (Bernard Ingham), πρώην διευθυντής του γραφείου τύπου της Μάργκαρετ Θάτσερ (Margaret Thatcher) και σύμβουλος της βιομηχανίας πυρηνικής ενέργειας.
Ο Μπέλαμι είναι ο πιο προβεβλημένος αρνητής της κλιματικής αλλαγής στο χώρα (το ξανάκανε την πριν λίγες ημέρες όταν έστειλε ένα γράμμα στο «Νιου Σάιεντιστ», όπου υποστήριζε πως η «παγκόσμια υπηρεσία επιθεώρησης παγετώνων» ισχυριζόταν πως το 89% των παγετώνων του κόσμου αυξάνει. Σύμφωνα όμως με την τελευταία της έκθεση του 2003, οι εκτιμήσεις ήταν πως το 82-88% των παγετώνων λειώνει).
 
Θα πρέπει όμως να μάθουμε να μην κρίνουμε τα επιχειρήματα από το ποιοι τα υποστηρίζουν.
Και, σε σχέση με την αιολική ενέργεια και τον τρόπο που προωθείται, υπάρχουν αρκετά πράγματα που με δυσαρεστούν.
Τα αιολικά πάρκα, όσο αναγκαία κι αν είναι, είναι ένα κλασικό παράδειγμα αυτού που οι περιβαλλοντιστές θεωρούν παράκαμψη του περιβαλλοντικού προβλήματος.
Αντί να αντιμετωπίζεται στην πηγή της η πραγματική του αιτία (η μαζική ζήτηση για ενέργεια), αναζητούνται λιγότερο επιβλαβείς τρόποι για να ικανοποιείται η ζήτηση αυτή.
Ή -μάλλον- ένα μικρό της τμήμα.
Το αιολικό πάρκο του Ουίνας, παράγοντας ενέργεια που αλλιώς θα παραγόταν από ορυκτά καύσιμα, θα μειώσει τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα κατά 178,000 τόνους το χρόνο.
Αυτό μοιάζει εντυπωσιακό, μέχρι να μάθετε πως μία μόνο καθημερινή πτήση με τζάμπο από το Λονδίνο στο Μαϊάμι και αντίστροφα εκπέμπει το χρόνο 520,000 τόνους διοξειδίου του άνθρακα.
Μία μόνο διατλαντική αεροπορική σύνδεση μας στοιχίζει όσο τρία γιγάντια αιολικά πάρκα.
Οι εναλλακτικές πηγές ενέργειας μας επιτρέπουν να φανταστούμε έναν τρόπο να βγούμε από το περιβαλλοντικό αδιέξοδο.
Πιστεύουμε όμως πως χάρη στις τεχνολογίες αυτές θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε να επεκτείνουμε τη ζήτησή μας για ενέργεια, χωρίς να καταστρέψουμε τη δυνατότητα του πλανήτη να συντηρεί τη ζωή.
Αυτό, για λίγο, μπορεί να αποδειχτεί σωστό.
Μέχρι να χρειαστεί να καλύψουμε όλη την έκταση της χώρας με αιολικά πάρκα.

Πάρτε για παράδειγμα τους ισχυρισμούς περί κυψελίδων υδρογόνου.
Οι υποστηρικτές τους ισχυρίζονται πως όλα τα αυτοκίνητα της χώρας θα μπορούν να κινούνται με υδρογόνο, που θα παράγεται χάρη στο ηλεκτρικό από τα αιολικά πάρκα.
Δεν είμαι σίγουρος πως έχουν πλήρως κατανοήσει τι ακριβώς λένε.
Δεν μπόρεσα να βρω τους αριθμούς για το Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά στις ΗΠΑ εκτιμάται πως κάτι τέτοιο θα σήμαινε το διπλασιασμό της ισχύος του εθνικού δικτύου ηλεκτρικού ρεύματος.

Κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως στο Ηνωμένο Βασίλειο θα πρέπει να αυξήσουμε κατά 600 φορές την παραγωγή αιολικής ενέργειας, μόνο για να συνεχίσουν να γυρνάν οι ρόδες των αυτοκινήτων μας.
Αν προσπαθήσουμε με τον ίδιο τρόπο να αντικαταστήσουμε τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα από άλλες πηγές εκτός των αυτοκινήτων, θα βρεθούμε γρήγορα σε αδιέξοδο.
Η κυβέρνηση υπολογίζει πως οι επιβάτες της αεροπλοΐας θα φτάσουν, τα επόμενα 25 χρόνια, στα 476 εκατομμύρια (από τα 180 που είναι σήμερα).
Αυτό από μόνο του σημαίνει πρόσθετη επιβάρυνση της ατμόσφαιρας με αέρια του θερμοκηπίου, ίση με όση θα γλιτώναμε με 1,094 αιολικά πάρκα σαν το Ουίνας.
Με άλλα λόγια: δεν υπάρχει βιώσιμος τρόπος για να μπορέσουμε να ικανοποιήσουμε τις μελλοντικές απαιτήσεις μας για ενέργεια.

Μόνη δυνατή στρατηγική είναι η δραματική μείωση στη συνολική κατανάλωση ενέργειας.
Αυτό το σημείο το επαναλαμβάνουν διαρκώς τόσο η «γκρινπίς», όσο κι οι «φίλοι της γης», που υποστηρίζουν τα αιολικά πάρκα, αλλά κανείς δε φαίνεται να τους ακούει.
Αυτό που είναι αποδεκτό από την αγορά -άρα κι από την κυβέρνηση- είναι μόνο η αύξηση των επιχειρηματικών δυνατοτήτων υπέρ του κεφαλαίου, που εδώ παίρνει τη μορφή νέων τρόπων παραγωγής ενέργειας.
Αυτό που δεν είναι αποδεκτό, είναι η μείωση των επιχειρηματικών δυνατοτήτων, που θα έπαιρνε τη μορφή μαζικών περικοπών στην παραγωγή -και την κατανάλωση- ενέργειας.
Μπορεί να μην φταίνε οι ίδιες, το μόνο όμως που ακούει η κυβέρνηση από την επιχειρηματολογία των οικολογικών οργανώσεων είναι «περισσότερα αιολικά πάρκα» αντί για «λιγότερες αεροπορικές πτήσεις».
Θα ήθελα να δω τις περιβαλλοντικές μη κυβερνητικές οργανώσεις να μας μιλάνε για τα όρια στην ανάπτυξη εναλλακτικών μορφών ενέργειας.
Σε ποιο σημείο θα εκτιμήσουν πως έχουν δημιουργηθεί υπερβολικά πολλά αιολικά πάρκα και θα ζητήσουν από την κυβέρνηση να σταματήσει την επέκτασή τους;
Σε ποιο σημείο θα κρίνουν πως χρειάζεται η αλλαγή προς τις αποκεντρωμένες μικρογεννήτριες, που κατά τα άλλα υποστηρίζουν;

Θα αισθανόμουν επίσης καλύτερα αν οι περιβαλλοντιστές σταματούσαν να παριστάνουν πως τα αιολικά πάρκα είναι όμορφα.
Είναι ελάχιστα λιγότερο άσχημα και λιγότερο καταστροφικά από τις υπόλοιπες εναλλακτικές λύσεις.
Είναι στα σίγουρα λιγότερο άσχημα από την κλιματική αλλαγή, που απειλεί να καταστρέψει κάθε οικοσύστημα για τα οποία τόσο νοιάζονται οι ακτιβιστές εναντίον των αιολικών πάρκων.
Ίσως να χρειάζεται να τα φτιάξουμε, οφείλουμε όμως να παραδεχτούμε πως είναι ένα αναγκαίο κακό.
Αλλά αυτά δεν είναι τα μόνα σημεία στην πολιτική των περιβαλλοντικών οργανώσεων που με κάνουν έξαλλο.
Στην κοινή τους ανακοίνωση υπέρ του αιολικού πάρκου του Ουίνας, η «γκρινπίς» και οι «φίλοι της γης» διαμαρτύρονται διότι «οι αντίπαλοι του πάρκου, που θα τοποθετηθεί δίπλα στον αυτοκινητόδρομο Μ6, διαμαρτύρονται πως οι ανεμογεννήτριες θα τους χαλάσουν τη θέα, την ίδια ώρα που δεν αναγνωρίζουν πως η ίδια η παρουσία του αυτοκινητόδρομου υποβάθμισε το τοπίο».
Αναφέρει μάλιστα την ακτιβίστρια των «φίλων της γης» Τζιλ Πέρι (Jill Perry) να λέει: «μου κάνει κατάπληξη το αίτημα των κατοίκων, να ανακηρυχτεί η περιοχή σε εθνικό πάρκο. Ποιο εθνικό πάρκο διασχίζεται από έναν αυτοκινητόδρομο;»
Έτσι πρόχειρα, για αρχή, τα εθνικά πάρκα του «Νιου Φόρεστ» και του «Σάουθ Ντάουνς».
Που η δημιουργία τους, παρεμπιπτόντως, υποστηρίχτηκε από τους «φίλους της γης»:
Αλλού, οι ίδιες ομάδες αντιτίθενται στο άδειασμα γύρω από τους αυτοκινητόδρομους.
Αλλού, μας λένε πως τοπία και τα οικοσυστήματα χρειάζονται μία «ολιστική προσέγγιση»: πως δε σταματάνε -πάει να πει- σε κάποια αυθαίρετη γραμμή του χάρτη (π.χ. στα όρια ενός εθνικού πάρκου).
Κατανοώ πως οι οικολόγοι βρίσκονται σε δύσκολη θέση, όταν αναγκάζονται να επιχειρηματολογήσουν υπέρ -και όχι κατά- της ανάπτυξης.
Αυτό που δεν κατανοώ όμως είναι πώς γίνεται, μόλις αλλάξουν θέση, να αρχίζουν να μιλάνε σαν εκπρόσωποι αλυσίδας σούπερ-μάρκετ.
Υποστηρίζω την κατασκευή του αιολικού πάρκου Ουίνας.
Πιστεύω όμως πως οι υποστηρικτές του θα πρέπει να γίνουμε λίγο πιο ευαίσθητοι στα επιχειρήματα των αντιπάλων του.
Γιατί;
Μα διότι, σε κάθε άλλη περίπτωση, θα βρισκόμασταν στο ίδια στρατόπεδο.

Ο George Monbiot είναι επιφυλλιδογράφος
πηγή: PPOL.GR 15.5.2005