Τι είναι αυτό που ενώ έχει, παρακαλώ, τρεις καρδιές ζει το πολύ δυο χρόνια; Το φιλικό σε όλους μας χταπόδι. Οσο και αν δεν πηγαίνει το μυαλό μας, όταν το βλέπουμε στεγνό να κρέμεται απλωμένο και να λιάζεται στο σκοινί ενός τσιπουράδικου, το πανάρχαιο χταποδάκι είναι ένα από τα πιο έξυπνα θαλασσινά που υπάρχουν στον πλανήτη.

Με ελληνικότατο όνομα, από τα οκτώ του πόδια, το χταπόδι αποτελεί μια άκρως μεσογειακή θαλασσινή νοστιμιά που όμοιά της είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει. Πολύ στενά δεμένο με τις ζεστές καλοκαιρινές μέρες κάτω από ίσκιους με μεζέδες, η επιστήμη λέει ότι το χταπόδι ανήκει στην κατηγορία των βενθικών κεφαλόποδων, αυτών δηλαδή που ζουν στο βυθό της θάλασσας και τα συναντούμε από σχεδόν μηδενικό βάθος στις ακτές μέχρι ακόμα και σε βάθη χιλίων μέτρων. Το μήκος τους κυμαίνεται από πέντε εκατοστά μέχρι και 5,5 μέτρα, αν εξαιρέσει κανείς κάτι απίστευτης φαντασίας χταπόδια τύπου «8.500 λεύγες υπό τη θάλασσα» και κάτι φοβερές ιστορίες για χταπόδια που λένε οι φαντασμένοι ψαροντουφεκάδες.

Οπως γράφει και η Λένα Τερκεσίδου στο «Πολύτιμες αρχαίες αφροδισιακές συνταγές» (εκδόσεις «Καστανιώτη»), τα χταπόδια ήταν τα κατ' εξοχήν αφροδισιακά θαλασσινά. Ο Διοκλής, ο περίφημος αυτός γιατρός από την Κάρυστο, γιος του Αρχίδαμου, που έζησε τον 4ο π.Χ. αιώνα, στα «Υγιεινά» του έγραφε ότι τα μαλάκια προκαλούν ηδονή και σεξουαλική διάθεση και κυρίως τα χταπόδια. Στους στίχους, γράφει η Τερκεσίδου, που παραθέτει ο Αθήναιος από την Παμφίλη του Αλεξι, είναι σαφής η πεποίθηση για τις αφροδισιακές ιδιότητες ψαριών και θαλασσινών καθώς και τους χταποδιού:

Τον ερωτευμένο, Κτήσωνα, τι τον συμφέρει περισσότερο
να φάει, από όλα αυτά που μόλις τώρα έφερα; Κήρυκες, κτένες, βολβούς, το μεγάλο χταπόδι, τα χοντρά ψάρια;

Ο κυνικός φιλόσοφος Διογένης δεν ήταν γνωστός μόνο για την εντός πιθαριού μακαριότητά του. Ξέρουμε πώς περίπου έζησε αλλά όχι ότι πέθανε γιατί έφαγε ένα ολόκληρο χταπόδι. Μόνο που είχε ξεχάσει να το μαγειρέψει και το έφαγε ωμό...

Το πάθημα του ποιητή Φιλόξενου από τα Κήθυρα θα μείνει στην ιστορία. Ηταν υπερβολικός καταναλωτής ψαρικών. Μια φορά αγόρασε από τις Συρακούσες ένα χταπόδι περίπου ενός μέτρου και το καταβρόχθισε σχεδόν όλο. Οταν κάλεσε το γιατρό, λόγω της συγκλονιστικής δυσπεψίας που είχε, εκείνος του είπε να τακτοποιήσει τις δουλειές του γιατί μάλλον θα πέθαινε. Και ο ποιητής ζήτησε να φάει το υπόλοιπο χταπόδι.

Ας μην ξεχνούμε επίσης ότι το χταπόδι είναι ένας πολύ καλός και έξυπνος μαχητής, και κυρίως ξέρει να κρύβεται με πολλούς και διάφορους τρόπους, είτε πετώντας μελάνι για να μπερδέψει τον εχθρό είτε καμουφλάροντας το πολυπλόκαμο σώμα, κάνοντάς το να μοιάζει με το κομμάτι του βράχου που έχει αγκαλιάσει. Με τον ίδιο τρόπο, τη σφιχτή αγκαλιά και για πολλή ώρα, το χταπόδι συνουσιάζεται, όπως μας πληροφορεί ο Αριστοτέλης στο «Περί μακροβιότητος».

-----------------------------------------
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 08/04/2006