Αναμφισβήτητη θεωρείται από πολλούς ερευνητές η ανατολική καταγωγή της θεάς. Ήδη στον Ηρόδοτο (Ιστορίες Ι, 105) αναφέρεται ο ναός της Αφροδίτης Ουρανίας στην Ασκαλώνα της Συρίας ως το αρχαιότερο ιερό της. Στη συνέχεια και μέσω της Φοινίκης εξαπλώνεται η λατρεία της στην Κύπρο και στα Κύθηρα. Τα ομηρικά προσηγορικά της θεάς Κύπρις και Κυθέρεια έχουν τοπικό χαρακτήρα, αποκαλείται επίσης Παφία, απ' το σημαντικότερο ιερό της στην Κύπρο.

Οι Αχαιοί πρέπει να γνώρισαν για πρώτη φορά τη λατρεία της Αφροδίτης στην Κύπρο. Κατά τον Παυσανία τη λατρεία της θεάς έφερε στην Αττική ο Αιγέας. Στοιχεία που ενισχύουν την ξενική καταγωγή της Αφροδίτης μας δίνει o Όμηρος τοποθετώντας την κατοικία της στην Κύπρο, παρουσιάζοντάς την ως προστάτιδα του ηγεμόνα της Τροίας Πάριδος και του γιου της Αινεία. Όμως άλλες θεωρίες πιστεύουν ότι η θεά έχει θεσσαλική καταγωγή. Εφόσον όμως οι ιδιότητές της αναγνωρίζονται στη "Μεγάλη Θεά" της προϊστορίας, είναι περισσότερο πιθανό να δεχθούμε ότι είναι προϊόν συγκερασμού ελληνικών και ανατολικών στοιχεiων.

Σχετικά με τη γέννησή της διχάζονται τόσο η παράδοση όσο και οι φιλολογικές πηγές. Η μία ιστορία θα πρέπει να μεταδόθηκε απ' τον 6ο ομηρικό ύμνο και αποτελεί τη συνέχεια της ιστορίας για τον Ουρανό, τη Γαία και τον Κρόνο. Ο Ησίοδος (Θεογονία, 188-206) αφηγείται ότι η Αφροδίτη γεννήθηκε απ' τους αφρούς των κυμάτων (επίθετο Αφρογένεια), που σχηματίστηκαν απ' το αθάνατο δέρμα των γεννητικών μορίων του Ουρανού (επίθετα Ουρανία, Πασιφάη), όταν o γιος του Κρόνος τα πέταξε στη θάλασσα μετά τον ευνουχισμό του. Κατά τον ομηρικό ύμνο οι Ώρες την υποδέχονται στην Κύπρο, όπου τη ντύνουν. Στη συνέχεια ο Έρωτας και ο Ίμερος τη συνοδεύουν στους θεούς του Ολύμπου.

Η σκηνή της γέννησης της Αφροδίτης από τη θάλασσα εν μέσω Αγοράς θεών παριστανόταν στο χρυσό ανάγλυφο της βάσης του θρόνου του Δία στην Ολυμπία, που μας περιγράφει o Παυσανίας. Απ' τις πρώτες παραστάσεις της γέννησης της Αφροδίτης από τη θάλασσα είναι αυτή που σώθηκε πάνω στον λεγόμενο θρόνο Ludovisi, στο Εθνικό Μουσείο της Ρώμης. Πολυάριθμες επίσης παραστάσεις έχουμε σε μελανόμορφα και ερυθρόμορφα αγγεία ήδη από τον 5ο π.Χ. αιώνα. Εδώ συνήθως η θεά ανασύρεται από τον Έρωτα, στεφανώνεται ή ντύνεται από τη Χάρη ή την Πειθώ και συνήθως κοντά της βρίσκονται o ?ρης, οι Χάριτες ή οι Μοίρες.

Σύμφωνα με άλλη παράδοση, η Αφροδίτη γεννήθηκε από ένα κοχύλι και μ' αυτό μεταφέρθηκε στα Κύθηρα. Παραστάσεις της απαντούν σε αγγεία του 4ου π.Χ. αιώνα, σε πήλινα ειδώλια της ύστερης κλασικής και ελληνιστικής εποχής, καθώς και σε τοιχογραφίες της Πομπηίας, μωσαϊκά, σαρκοφάγους.

Στα Ομηρικά έπη παρουσιάζεται ως κόρη του Δία και της Τιτανίδας Διώννης, με την οποία συχνά ταυτίζεται η Αφροδίτη. Στον Πλάτωμα η Αφροδίτη Πάνδημος είναι κόρη του Δία και της Διώννης, αντιδιαστέλλεται δε ηθικά απ' την Αφροδίτη Ουρανία. Μολονότι δεν υπάρχει αναφορά της Αφροδίτης στις πινακίδες της γραμμικής Β, η θεά ταυτίζεται γενικότερα με τη "Μεγάλη Θεά" των προϊστορικών πολιτισμών της Μεσογειακής λεκάνης, είναι η θεία σύντροφος του βασιλιά, η θεά του Ουρανού και παράλληλα εταίρα είναι θεά της βλάστησης και της γονιμότητας.

Η πρωταρχική διάκριση γίνεται μεταξύ Αφροδίτης Ουρανίας και Πανδήμου. Πάνω σ' αυτή τη διάκριση έγινε προσπάθεια αργότερα να στηρίξουν την αντίθεση μεταξύ "ουράνιου και επίγειου έρωτα". Η Ουρανία θεωρείται προστάτιδα της οικογένειας, του γάμου, η δε Πάνδημος του ελεύθερου έρωτα, των ιεροδούλων. Η πορνεία στους ναούς κατά την Αφροδισιακή λατρεία είναι στοιχείο που υιοθετήθηκε από τη λατρεία της Ιστάρ και Αστάρτης. Ιερόδουλοι απαντούν στα ιερά της Αφροδίτης στην Κύπρο, την Κόρινθο, 'Ερυκα και στους Επιζεφυρίους Λοκρούς. Το προσηγορικό Πάνδημος, αρχικά με πολιτική έννοια, εκφράζει την παρουσία της θεάς σ' όλα τα κοινωνικά στρώματα χαρακτηριστικό είναι ότι ιερό της βρίσκεται κοντά στην Αγορά της Αθήνας, χώρο συγκέντρωσης του "δήμου". Το δε Ουρανία είναι δηλωτικό της καταγωγής της.

Αφροδίτη εν κήποις λατρεύεται στην Αθήνα, στη βόρεια πλευρά της Ακρόπολης κατ' αναλογία το κυπριακό τοπικό της Ιεροκηπίς ή Ιεροκηπία αναφέρεται στους ιερούς κήπους της. Χαρακτηρίζεται επίσης ως Αφροδίτη Παννυχίς, γιατί νύχτα πήγαιναν οι δύο Αρρηφόροι απ' την Ακρόπολη στο ιερό της οι γιορτές της γίνονταν κυρίως την άνοιξη και ήταν νυχτερινές.

Επειδή η Αφροδίτη εμφανίζεται από τη θάλασσα, αποκαλείται και Αναδυομένη έτσι την τιμούσαν και ως προστάτιδα των ναυτικών ως Εύπλοια, Ποντία, Πελαγία.

Με ιδιότητες πολεμικές τιμάται στο πλευρό του ?ρη, αδελφού, εραστή ή συζύγου, η Αφροδίτη "Αρεία" εικονίζεται ακόμη ένοπλη κατ' αναλογία προς την Ιστάρ (Ακροκόρινθος, Κύθηρα, Σπάρτη).

Η Αφροδίτη ?νθεια ήταν σύμβολο της άνθησης και του μαρασμού, της ζωής και του θανάτου, και βρισκόταν σε συνάρτηση με τη λατρεία του ?δωνη.

Σε ό,τι αφορά τις σχέσεις της Αφροδίτης με τον Κάτω Κόσμο, η θεά έχει πρόδρομο την Ινάννα. 0 Πλούταρχος μας παραδίδει το επίθετο Επιτυμβία με αυτή της την ιδιότητα παρουσιάζεται στον μύθο να αλείφει το σώμα του Έκτορος με ροδέλαιο. Με την εικονική πλευρά του θανάτου είναι συνδεδεμένη η Αφροδίτη Μορφώ στη Σπάρτη.

"Μητέρα" ονομάζεται από τις Θηβαίες η Αφροδίτη και ως μητρική θεότητα παρουσιάζεται κατά τον μύθο στις κόρες του Πανδάρεω. Μ' αυτή της την ιδιότητα πλησιάζει περισσότερο στη "Μεγάλη θεά" της Ανατολής.

Η Αφροδίτη, όπως και οι λοιπές μείζονες θεότητες, μπορούσε εξίσου να βοηθήσει και να εκδικηθεί. Έτσι βοήθησε τον Ιππομένη να κατακτήσει την Αταλάντη, τον εκδικήθηκε όμως όταν ξέχασε να την ευχαριστήσει. Στον μύθο των Αργοναυτών εκδικείται τις Λήμνιες, επειδή δεν τη λάτρευαν.

Το σημαντικότερο σύμβολο της Αφροδίτης θεωρείται ο "κεστός" (στηθόδεσμος), στον οποίο υπάρχει όλη της η ερωτική δύναμη (φιλότης, ίμερος). Κατά τον Όμηρο τον χαρίζει στην Ήρα, όταν αυτή θέλει να γοητεύσει τον Δία. Ανάλογη ενέργεια μ' αυτήν του "κεστού" εκπορεύεται και από το ερωτικό στεφάνι, που στην εικονογραφία φέρει η Αφροδίτη και o Έρωτας. Αντικείμενα ομορφιάς, όπως ευωδιαστά ενδύματα, τα οποία φορούσε όταν παρουσιάστηκε στον Πάρι για να κριθεί και πλούσια κοσμήματα είναι χαρακτηριστικά της παρουσίας της. Ως θεά της ομορφιάς κρατάει καθρέφτη, αλλά εικονίζεται και σε κάτοπτρα. Ως σύμβολο της "ερωτικής ειμαρμένης" συνδέθηκε με τους αστραγάλους, η τυχερότερη ρίψη στα ζάρια, άλλωστε, έφερε τ' όνομά της.

Ιερά της φυτά είναι κυρίως τα ρόδα και οι μυρτιές, καθώς και η ανεμώνη, η μυρίκη, το ρόδι, η παπαρούνα (μήκων) και το μήλο. Ιερά της πτηνά είναι το περιστέρι, ο κύκνος, η χήνα. Το λιοντάρι είναι σύμβολο των ανατολικών προδρόμων της. Όταν αποφάσισε να πλησιάσει τον Αγχίση η θεά μαθαίνουμε ότι πήρε μαζί της άγρια θηρία (λιοντάρια, λύκους, αρκούδες, πάνθηρες) γεμάτα με ερωτική λαχτάρα. Χαρακτηριστικά της όμως στην Ελλάδα είναι κυρίως μικρά ζώα που έχουν σχέση με τον έρωτα, όπως ο λαγός, η χελώνη (στην οποία πατά η Αφροδίτη Ουρανία), κριός, τράγος. Το δελφίνι και οι Τρίτωνες είναι δηλωτικά της θαλάσσιας καταγωγής της.

Ως θεά της ομορφιάς συνοδεύεται και από τις Χάριτες και τις Ώρες που της φορούν διάφορα στολίδια. 0 Έρωτας την προσδιορίζει ως θεά της αγάπης, μερικές φορές συνοδεύεται και από τον Αντέρωτα, Πόθο, Ίμερο, Πάνα (χαρακτηριστικός της Αφροδίτης Πανδήμου). Την Αφροδίτη συνοδεύουν κατά κύριο λόγο ο ?ρης ως εραστής ή σύζυγος, ο Ήφαιστος ως νόμιμος σύζυγος, ο Ερμής, σπανιότερα δε o Δίας, ο Ποσειδώνας και ο ?δης.

Στα προϊστορικά χρόνια απαντούν ειδώλια της θεάς της γονιμότητας, κυρίως γυμνής, να πιέζει τα στήθη ή να κρατά περιστέρι. Δεν έχουμε όμως καμιά ένδειξη για την ταυτότητά της ή για τη σχέση της με την Αφροδίτη του κατοπινού Δωδεκαθέου. 0ι πρώτες παραστάσεις Αφροδίτης, σύμφωνα με τις μαρτυρίες που έχουμε, είχαν μορφή ξοάνου. Από τον 5ο π.Χ. αιώνα και εξής εικονίζεται συχνά η Αφροδίτη στηριζόμενη σε ξοανόμορφο είδωλό της. Σε ανάλογη μορφή απαντάται και σε ερυθρόμορφα αγγεία της Ύστερης κλασσικής εποχής.

Βέβαιες παραστάσεις της έχουμε για πρώτη φορά στα αρχαϊκά αγγεία, όπου η ταυτότητά της βεβαιώνεται από επιγραφή. Σε θραύσμα από αμφορέα της Νάξου ήδη στον 7ο αιώνα καθώς και στο αγγείο Franςois την βρίσκουμε στο πλάι του 'Αρη. Στα μέσα του 6ου π.Χ. αιώνα τοποθετείται η κόρη της Λυών που φοράει ιωνικό χιτώνα, πόλο στο κεφάλι και κρατάει περιστέρι μπροστά στο στήθος. Η μορφή αυτή ερμηνεύεται από αρκετούς μελετητές ως Αφροδίτη. Στην κοροπλαστική η μορφή αυτή είναι αρκετά διαδεδομένη και είναι αμφίβολο αν οι γυναικείες αυτές μορφές πρέπει να ερμηνευθούν ως λατρευόμενες θεές. Στα κυπριακά ειδώλια του 7ου και του 6ου αιώνα η Αφροδίτη χαρακτηρίζεται από τα πολλά κοσμήματα που φοράει.

Ήδη από τον 7ο π.Χ. αιώνα η Αφροδίτη είναι το προσφιλές θέμα λαβών κατόπτρων. Χαρακτηριστικό της είναι ο πόλος στο κεφάλι, κρατάει στεφάνι, μήλο ή περιστέρι και συνοδεύεται από Σφίγγες και Έρωτες. Σε Αγορά θεών και δίπλα στον ?ρη εικονίζεται στη ζωφόρο του θησαυρού των Σιφνίων (525 π.Χ.) στους Δελφούς. Κατά την κλασσική εποχή γνωρίζει η εικονογραφία της Αφροδίτης ιδιαίτερη εξάπλωση σε όλες τις μορφές τέχνης (πλαστική, αγγειογραφία, μικροτεχνία). Στις αρχές του 5ου π.Χ. αιώνα ικανοί ζωγράφοι εικονίζουν πάνω σε αττικά αγγεία την "κρίση του Πάριδος" όπου η Αφροδίτη συνοδεύεται από φτερωτό Έρωτα ή να στολίζει την Ελένη ή σε σκηνές τουαλέτας. Εικονίζεται επίσης σε Αγορές θεών, σε θέματα του Τρωικού και του Αργοναυτικού κύκλου.

Από το 8ο μισό του 5ου π.Χ. αιώνα η αττική ερυθρόμορφη αγγειογραφία εικονίζει την Αφροδίτη κυρίως ως θεά του έρωτα. Έτσι πολλαπλασιάζονται τα σύμβολά της, αλλά ο Έρωτας δεν τη συνοδεύει παντού. Πολυάριθμες είναι οι παραστάσεις της σε αγγεία του κύκλου του ζωγράφου Μειδία με πλούσια ενδύματα και κοσμήματα και ύφος περιπαθές. Από το τέλος του 5ου και καθ' όλη τη διάρκεια του 4ου π.Χ. αιώνα, η Αφροδίτη είναι ένα από τα προσφιλέστερα θέματα των καλυμμάτων των πτυκτών κατόπτρων. Εικονίζεται συχνά με κύκνο, χήνα, ή κριό (Αφροδίτη Πάνδημος), άλλοτε με Πάνα και Έρωτα, είτε με Ερμή ή ?δωνη παρουσία του Έρωτα. Στη Μεγάλη Πλαστική εικονίζεται η θεά ήδη από τα μισά του 5ου π.Χ. αιώνα με χιτώνα και ιμάτιο σε όλη της την ολύμπια μεγαλοπρέπεια. Μας παραδίδεται από τις πηγές ότι ο Καλλίας αφιέρωσε στην Ακρόπολη άγαλμα Αφροδίτης, το οποίο έφτιαξε ο Κάλαμις. Μ' αυτή ταυτίζεται η λεγόμενη "Ασπασία-Σωσάνδρα", της οποίας το κύριο αντίγραφο βρίσκεται στο Εθνικό Μουσείο της Νεαπόλεως.

Στον Παρθενώνα εικονίζεται ανάμεσα στους άλλους θεούς στα δύο αετώματα καθώς και στην ανατολική ζωφόρο. Σε άμεση εξάρτηση από τον Παρθενώνα σε περιορισμένο αριθμό αντιγράφων παρουσιάζεται η Αφροδίτη Doria-Pamphili, με την οποία περνάμε στις μνημειακές, μεγαλύτερες του φυσικού απεικονίσεις της θεάς. Θεωρείται έργο του Αγορακρίτου ή του εργαστηρίου του. Το μοτίβο της Αφροδίτης Ουρανίας απροκρυσταλλώνεται στη γλυπτική μόνο στον 5ο π.Χ. αιώνα. Παραδίδεται φειδιακό χρυσελεφάντινο άγαλμά της στην Ήλιδα, μαρμάρινο δε στη Μελίτη. Ο τύπος εικονίζεται στο αντίγραφο του Βερολίνου, η Αφροδίτη φοράει χιτώνα και ιμάτιο, πατάει με το αριστερό της πόδι σε χελώνα (σύμβολο της Αφροδίτης Ουρανίας) και είναι ακουμπισμένη με το αριστερό χέρι σε ειδώλιο, που σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να είναι κορμός δέντρου ή κιονίσκος. Πρόκειται για τύπο που απεικονίζεται συνεχώς με διάφορες παραλλαγές μέχρι τα ύστερα ελληνιστικά χρόνια. ?λλος φειδιακός τύπος αντιπροσωπεύεται στην Αφροδίτη εν κήποις, πιθανώς έργο του Αλκαμένη, η οποία στηρίζεται επίσης με το αριστερό χέρι σε κορμό δέντρου, το δε αριστερό πόδι της φέρεται σταυρωτά μπρος από το δεξί, ελεύθερη επανάληψη της ίδιας εποχής θεωρείται η Αφροδίτη του Δαφνίου, στο Εθνικό Μουσείο της Αθήνας. Έργο του Καλλίμαχου, άλλου μαθητή του Φειδία, θεωρείται η Αφροδίτη Frejus-Naples: φοράει άζωστο χιτώνα, που με χάρη αφήνει γυμνό τον δεξιό μαστό, το ιμάτιο καλύπτει μόνο την πλάτη, συγκρατείται δε στον αριστερό βραχίονα και υψώνεται με τα δάχτυλα του δεξιού χεριού με κίνηση επιτηδευμένη. Είναι ο προσφιλέστερος τύπος κλασικής Αφροδίτης, που εικονίστηκε αδιάκοπα και με κάποιες παραλλαγές μέχρι την ύστερη αρχαιότητα.

Αφροδίτη οπλισμένη βρίσκουμε για πρώτη φορά στα ύστερα κλασικά χρόνια, στο άγαλμα της Επιδαύρου, στο Εθνικό Μουσείο της Αθήνας, είναι ντυμένη με χιτώνα και ιμάτιο, φέρει δε διαγώνια τον τελαμώνα. Στην τέχνη του Πραξιτέλη η Αφροδίτη γίνεται το κύριο θέμα. Έτσι, στη νεότητά του τοποθετείται η Αφροδίτη της Arles στο Μουσείο του Λούβρου. Εικονίζεται ημίγυμνη να φοράει μόνο το ιμάτιο, δεμένο γύρω στους γοφούς της. Με την Αφροδίτη Κνιδία ανοίγει o Πραξιτέλης στον 4ο π.Χ. αιώνα μια νέα εποχή στην εικονογραφία της Αφροδίτης. Πρόκειται πιθανόν για εικονογράφηση του ιερού λουτρού της Αφροδίτης (γιορτή της Αφροδίτης Πανδήμου και Πειθούς κατά την οποία τα λατρευτικά είδωλα βαφτίζονταν στη θάλασσα), που δικαιολογείται από την παρουσία του αμφορέα και του υφάσματος, που εικονίζονται κυρίως στο αντίγραφο του Καπιτωλίου στη Ρώμη. Σε πολλά αντίγραφα και παραλλαγές έχουμε την Αφροδίτη αιδουμένη, που παρουσιάζεται γυμνή, με το δεξί χέρι να κρύβει το στήθος και με το αριστερό το αιδοίο. Είναι από τα ιδιαίτερα προσφιλή θέματα στην ελληνιστική τέχνη, αντιγράφεται δε συχνά στα ρωμαϊκά χρόνια. Έργο του Σκόπα είναι η Αφροδίτη Πάνδημος στην Ήλιδα, που εικονίζεται γυμνή σε κριό. Με τον Πόθο εικονίζεται επίσης η θεά από τον Σκόπα στη Σαμοθράκη. Από το τέλος του 3ου π.Χ. αιώνα προσφιλής είναι ο τύπος της Αφροδίτης που λύνει (ή δένει) το σανδάλι της, εντάσσεται σε στον κύκλο του ιερού λουτρού. Στον ίδιο θεματικό κύκλο εντάσσονται η Αφροδίτη Αναδυομένη, που εικονίζεται να στίβει τα μαλλιά της με τα δύο χέρια υψωμένα, η Αφροδίτη Ψελιουμένη, που φοράει τα κοσμήματά της καθώς και η Αφροδίτη με τον καθρέφτη. Ήδη από το τελευταίο τέταρτο του 5ου π.Χ. αιώνα παρουσιάζεται ακόμη στην αγγειογραφία η Οκλάζουσα Αφροδίτη σε σχέση με το θέμα του λουτρού. Το θέμα απέδωσε τον 3ο π.Χ. αιώνα στην πλαστική ο Δοιδάλσας, το έργο του μεταφέρθηκε στη Ρώμη, όπου αντιγράφηκε συχνά για να κοσμήσει θέρμες και κήπους. Κυριότερα αντίγραφά του βρίσκονται στο Εθνικό Μουσείο της Ρώμης και στο Λούβρο. Μια παραλλαγή του βρίσκουμε στο μικρό αγαλματίδιο της Ρόδου, όπου παρουσιάζεται η Αφροδίτη Αναδυομένη σε καθιστή στάση. Δημιούργημα ροδιακό του 1ου π.Χ. αιώνα θεωρείται η Αφροδίτη Καλλίπυγος του Εθνικού Μουσείου της Νεαπόλεως. Στον 1 ο π.Χ. αιώνα επίσης τοποθετείται το σύνολο του Εθνικού Μουσείου της Αθήνας, όπου η θεά απειλεί τον Πάνα με το σανδάλι της βοηθούμενη από τον Έρωτα.

Στη ρωμαϊκή εποχή η Αφροδίτη εκρωμαϊζεται σε Venus, η οποία έχει επίσης ιδιότητες της ετρουσκικής Τuran. Η Venus παίζει πρωταρχικό πολιτικό ρόλο στη Ρώμη ήδη απ' τον 3ο π.Χ. αιώνα. Αρχικά τιμάται στη Ρώμη ως Venus Obsequens. Ο Σύλλας αποδίδει τιμές στη Venus Felix, που εικονίζεται ως αιδουμένη (Pudica) κρατώντας με το χέρι της τις δύο άκρες του ιματίου μπροστά στο αιδοίο. Η Venus Victrix, που αφιερώθηκε στο θέατρο του Πομπηίου το 55 π.Χ., ταυτίζεται με την Αφροδίτη οπλισμένη όπως δείχνουν τα αντίγραφα του Λούβρου και της Φλωρεντίας. Προσφιλέστατο όμως είναι το θέμα της Venus Genetrix, όπως αυτή εικονίστηκε από τον γλύπτη Αρκεσίλαο στην Αγορά του Καίσαρα, πρόκειται για αντίγραφο του έργου του Καλλίμαχου. Η Venus Fisica εικονίζεται κυρίως με τον Πρίαμο, θεωρείται δε προστάτιδα των κήπων και της γονιμότητας. Η Venus Marina εικονίζεται σε κοχύλι, με δελφίνι ή θαλάσσια τέρατα, και λατρευόταν κυρίως στα λιμάνια και τις ακτές της Καμπανίας. Στις ρωμαϊκές σαρκοφάγους η θεά απαντά πολύ συχνά σε μυθολογικές παραστάσεις. Η ρωμαϊκή Venus εξελίσσεται εικονογραφικά κατά τα πρότυπα της Αφροδίτης.
Στα μετέπειτα χρόνια συχνά εικονίζεται η Αφροδίτη, κυρίως στην τέχνη της Αναγέννησης, αλλά και μέχρι τη σύγχρονη εποχή.

----------------

(*) Η Βασιλική Μαχαίρα είναι αρχαιολόγος, ερευνήτρια της Ακαδημίας Αθηνών
(πηγή: Εγκυκλοπαίδεια ΠΑΠΥΡΟΣ ΛΑΡΟΥΣ ΜΠΡΙΤΑΝΝΙΚΑ)