Το ατσάλινο «σπαράγγι», όπως αποκαλούν οι Γερμανοί τους σύγχρονους ανεμόμυλους, βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το φράγμα Εμντεν, στη λιμνοθάλασσα της Κ. Σαξονίας. Και παρότι εκ πρώτης όψεως η φιγούρα του ανεμόμυλου μοιάζει λίγο παράταιρη, το θαλασσινό του περιβάλλον τον μετατρέπει σε τμήμα ενός πρωτοποριακού σχεδιασμού. Πρόκειται για την πρώτη γερμανική αιολική γεννήτρια, η οποία προσεγγίζεται από πλωτή σχεδία, αλλά κατά τη γνώμη του Γ. Τρίτιν η εγκατάσταση της εταιρείας «Enercon» «είναι θεμέλιος λίθος για την ανάπτυξη της αιολικής ενέργειας σε θαλάσσιους χώρους».

Η γερμανική κυβέρνηση σοσιαλιστικής και πράσινης συνεργασίας έχει φιλόδοξα σχέδια. Μέχρι το 2010 στη Βόρεια Θάλασσα και τη Βαλτική προγραμματίζεται η παραγωγή ρεύματος 3.000 μεγαβάτ από αιολική ενέργεια -ποσότητα που αντιστοιχεί στην παραγωγή δύο μεγάλων πυρηνικών εργοστασίων. Συνολικώς το ποσοστό ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές -σύμφωνα με τα κυβερνητικά σχέδια- θα φτάσει το 2010, από το σημερινό 10%, στο 20%. Και το μεγαλύτερο μέρος της αύξησης αυτής θα προέρχεται από τις αιολικές εγκαταστάσεις σε θαλάσσιες περιοχές.

Σε σύγκριση με τα διεθνή δεδομένα, η Γερμανία είναι μάλλον «πίσω». Σε Δανία, Σουηδία και Βρετανία υπάρχουν από καιρό αιολικά πάρκα στη θάλασσα, συνήθως ορατά από την ακτή. Τα σχέδια των Γερμανών, όμως, είναι πιο μεγαλεπήβολα: ο κύριος όγκος των αιολικών πάρκων θα έχει απόσταση έως 40 χλμ. από την ακτή και θα στερεωθεί σε βάθος 30 μ. Από την Εθνική Υδρογραφική Εταιρεία έχει χορηγηθεί ήδη άδεια για 30 «θαλασσόμυλους», εκ των οποίων οι πρώτοι εκτιμάται πως θ' αρχίσουν να λειτουργούν το 2006 ή έναν χρόνο αργότερα.

Η βιασύνη των επενδυτών είναι κατανοητή. Οπως γράφει πρόσφατο άρθρο της «Ζιντόιτσε Τσάιτουνγκ», οι υγρότοποι αποτελούν ιδιαίτερο θέλγητρο, αφού εκεί οι άνεμοι έχουν μεγαλύτερη ισχύ και διάρκεια απ' ό,τι στις υπόλοιπες 15.000 περιοχές αιολικών εγκαταστάσεων στη στεριά. Εκτός αυτού, τα περισσότερα αιολικά πάρκα δεν είναι ορατά από τις ακτές, κι έτσι αναιρείται το επιχείρημα όσων ασκούν κριτική πως «οι εγκαταστάσεις αυτές χαλούν το τοπίο».

Βεβαίως, ανάλογα μεγάλες είναι και οι προκλήσεις, αφού οι σύγχρονοι ανεμόμυλοι θα πρέπει να έχουν ανθεκτικότητα σε θύελλες, πανύψηλα κύματα και στο αρμυρό νερό. Η συντήρηση των αιολικών πάρκων σε ανοιχτή θάλασσα είναι και αρκετά δαπανηρότερη, έτσι ώστε να σημειώνονται αντιδράσεις για την εγκατάστασή τους και από συλλόγους προστασίας περιβάλλοντος, ακόμη και από τους κόλπους του ίδιου του οικολογικού κινήματος. Εκφράζονται φόβοι ότι οι ανεμόμυλοι θα προκαλέσουν αναστάτωση στους βιότοπους υδρόβιων πουλιών και ψαριών, κάτι που έχει άμεση σχέση με την τοποθέτηση υποβρύχιων καλωδίων μήκους πολλών χλμ., με τα οποία τα αιολικά πάρκα θα συνδεθούν με το υπόλοιπο δίκτυο.

Σύμφωνα με τη γερμανική ημερησία, μέχρι το 2010 πιθανότατα θα χρειαστούν επενδύσεις ύψους 1,5 δισ. ευρώ, ενώ επιπλέον δαπάνες θα επιβαρύνουν μετατροπές του υπάρχοντος στεριανού δικτύου, αφού αυτό ήδη τώρα δεν είναι σε θέση κάποιες μέρες ν' ανταποκριθεί στις έντονες αυξομειώσεις της παραγωγής ρεύματος από τα αιολικά πάρκα. Οπως σημειώνει μελέτη της Γερμανικής Υπηρεσίας Ενέργειας, το δίκτυο υψηλής τάσης της χώρας πρέπει να επεκταθεί μέχρι το 2015 κατά 845 χλμ. Το κόστος των απαραίτητων επενδύσεων εκτιμάται στα δύο έως τρία δισ. ευρώ.

Ωστόσο, η επέκταση του δικτύου αιολικής ενέργειας δεν έχει μόνο φίλους και μέσα στον ίδιο τον κυβερνητικό συνασπισμό. Ενας από τους κυριότερους ενάντιους είναι ο σοσιαλδημοκράτης υπ. Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Κλέμενς, που προειδοποιεί για υπέρογκη αύξηση των δαπανών επέκτασης. Ο Γ. Τρίτιν, προσπαθώντας να κατευνάσει τα πνεύματα αλλά μη θέλοντας και ν' αφήσει ασχολίαστη τη δήλωση του συναδέλφου του, συμπλήρωσε πως «ο κ. Κλέμεντ, ίσως ακούσια, επιβεβαίωσε, ότι οι δαπάνες του δικτύου θα είναι χαμηλότερες όταν το ποσοστό ρεύματος από ανανεώσιμες πηγές φτάσει το 20%».

πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 01/02/2005