Σήμερα η αιολική ενέργεια είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη μορφή ενέργειας στον κόσμο.
Παγκοσμίως, η εγκατεστημένη βάση της, έφθασε τα τέλη του 2004 στα 47,000 MW, έναντι 10,000 το 1998.
Το σύνολο της παραγωγής αιολικής ενέργειας στον κόσμο φτάνει τα 50,000 MW, που είναι το ισοδύναμο με 50 σχεδόν πυρηνικούς σταθμούς.
Η εκμετάλλευση όμως της ανεξάντλητης αυτής και ακίνδυνης -όπως φαίνεται- μορφής ενέργειας αντιμετωπίζει ορισμένα προβλήματα.
Οι εγκαταστάσεις είναι θορυβώδεις, οι τουρμπίνες τους προκαλούν προβλήματα στη λήψη των τηλεοπτικών δεκτών και τα αιολικά πάρκα θεωρούνται από τους περισσότερους τερατουργήματα, που παραμορφώνουν το τοπίο κι είναι άχρηστοι σε περιπτώσεις νηνεμίας.
Ηλεκτροδοτώντας δύο πόλεις σαν το Σικάγο
Ο Μπράιαν Ρόμπερτς (Bryan Roberts), όμως, μηχανικός στο πολυτεχνείο του Σίδνεϊ, στην Αυστραλία, έχει τη λύση: αντί να τοποθετούμε τις ανεμογεννήτριες στο έδαφος, θα πρέπει να τις στείλουμε στη ζώνη των συνεχών, πολύ ισχυρών ρευμάτων, που πνέουν γύρω από τον πλανήτη σε ύψος μεταξύ 4,500 και 13,500 μέτρων και που συχνά χρησιμοποιούνται από τα αεροσκάφη για εξοικονόμηση ενέργειας.
Μαζί με άλλους τρεις μηχανικούς δημιούργησαν στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια ένα πρωτότυπο, που το ονόμασαν «Σκάι Ουιντπάπουερ», που βασίστηκε στο λεγόμενο μηχανισμό της «ιπτάμενης ηλεκτρικής γεννήτριας» (FEG)
Η ιδέα του Ρόμπερτς είναι να θέσει σε τροχιά, σαν πελώριους χαρταετούς, τεράστιες ανεμογεννήτριες, που θα παρασέρνονται από τα ρεύματα στο κατάλληλο υψόμετρο.
Οι άνεμοι, που μπορεί να ξεπεράσουν και τα 300 χιλιόμετρα την ώρα, θα περιστρέφουν τις «ιπτάμενες ηλεκτρικές γεννήτριες» παράγοντας ηλεκτρικό ρεύμα, που θα μεταφέρεται στη γη μέσω υπερ-ανθεκτικών καλωδίων, συνδεδεμένων με το ηλεκτρικό δίκτυο.
«Με 600 τέτοιους μηχανισμούς, ο καθένας εκ των οποίων μπορεί να παράγει μέχρι και 20 MW, μπορούμε να τροφοδοτήσουμε με ενέργεια δύο πόλεις σαν το Σικάγο»
Η «Σκάι Ουιντπάουερ» προγραμματίζει να έχει κατασκευάσει, μέσα στα επόμενα δύο χρόνια, ένα άλλο πρωτότυπο, ισχύος 200 kW και να το εξαπολύσει στους ουρανούς κάποιας ερημικής αμερικανικής περιοχής, μετά από άδεια της «ομοσπονδιακής υπηρεσίας αεροπλοΐας».
«Όλα είναι έτοιμα», διαβεβαιώνει ο Μπράιαν Ρόμπερτς.
Έχουμε ήδη προσδιορίσει το μέγεθος, το βάρος και το κόστος του συστήματος.
Το μόνο που μας μένει τώρα, είναι να βρούμε 4 εκατομμύρια δολάρια για να το κατασκευάσουμε.
(*) Ο Michael Behar είναι συντάκτης σε πολλά επιστημονικά και οικολογικά περιοδικά των ΗΠΑ
πηγή: PPOL.GR 15.9.2005
5ο Τεύχος
