Ως πότε οι οχληρές προς το περιβάλλον επιχειρηματικές δραστηριότητες θα αναπτύσσονται στα νησιά μας ασύδοτα και ως πότε οι κάτοικοι θα μένουν μόνοι τους στην υπεράσπιση του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής, δίχως τη συμπαράσταση αρχών και αρχόντων; Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο διαρκής αγώνας των κατοίκων των οικισμών ?νω Μάνα, Βάρης, και Ατελιού, για να αποτρέψουν τη ντε φάκτο δημιουργία στα Μαντρόνια μιας βιοτεχνικής ζώνης, τη στιγμή που η Σύρος διαθέτει ήδη τέτοια, μη κορεσμένη και μάλιστα ορθά χωροθετημένη κοντά στο λιμάνι (Λαζαρέτα).
Καμιά απολύτως ανάγκη δεν υπάρχει να χωροθετηθεί και τρίτη – έχει ήδη χωροθετηθεί και μία δεύτερη στην περιοχή του Πάγου - βιοτεχνική ζώνη σε ένα νησί 80 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Ιδιαίτερα μάλιστα σε μια περιοχή με οικιστική ανάπτυξη και μακριά από το λιμάνι, γεγονός που θα έχει ως αποτέλεσμα τη διαρκή κίνηση βαρέων οχημάτων σε στενούς επαρχιακούς δρόμους. Αν κάποιοι έστησαν ή δοκίμασαν να στήσουν εκεί βιομηχανικές δραστηριότητες, ήταν γιατί αυτό τους βόλευε. Εκεί υπήρξαν διαθέσιμα οικόπεδα και κυρίως, εκεί είχαν την ελπίδα ότι θα ρυπαίνουν ανενόχλητοι, λειτουργώντας κατά παράβαση των στοιχειωδών περιβαλλοντικών κανόνων και της νομοθεσίας.
Βρήκαν όμως απέναντι τους κατοίκους που συσπειρώθηκαν, κινητοποιήθηκαν, συγκέντρωσαν υπογραφές, απευθύνθηκαν στις αρχές - που ως συνήθως παρίσταναν τους πόντιους πιλάτους - και στο Συμβούλιο της Επικρατείας, που τους δικαίωσε πανηγυρικά στην περίπτωση της μονάδας της Πετρογκάζ. Κάτι που εκθέτει τους δημοτικούς και νομαρχιακούς άρχοντες, των οποίων η λογική είναι της ελάσσονος σύγκρουσης με τα συμφέροντα. Αυτοβούλως δεν δρουν ποτέ. Ζητούν μονίμως «έγγραφη καταγγελία» σαν να μην έχουν μάτια οι ίδιοι, σαν να μην είναι η Σύρος μια σταλιά τόπος, σαν να μη διέρχονται καθημερινά από τις επίμαχες περιοχές με τα οχήματά τους. Και όταν η καταγγελία φτάσει, και μάλιστα όχι από έναν αλλά από εκατό πολίτες, τότε δειλά δειλά ξεκινούν τις συνεδριάσεις και τις συσκέψεις, κλείνοντας το μάτι στους επιχειρηματίες: «Δεν φταίμε εμείς, λάβαμε όμως μια καταγγελία και κάτι πρέπει να κάνουμε».
Έτσι έγινε παλιότερα με την απόπειρα εγκατάστασης μονάδας υγραερίου, η οποία ματαιώθηκε χάρη στην απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας και που το σκεπτικό της αποτελεί και «μπούσουλα» για την εγκατάσταση οχλουσών μονάδων στην περιοχή, έτσι έγινε και πρόσφατα με τη νέα προσφυγή των κατοίκων, προκειμένου να πάψει να λειτουργεί ασύδοτα, χωρίς κανένα σεβασμό στο περιβάλλον και τη νομοθεσία, η επιχείρηση οικοδομικών υλικών και λοιπών δραστηριοτήτων Σαργολόγου. Στην προκείμενη περίπτωση, μετά από έγγραφη προσφυγή των κατοίκων, οχταμελές Κλιμάκιο Ελέγχου Ποιότητας Περιβάλλοντος της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης προέβη στις 9 Δεκεμβρίου σε επιτόπιο έλεγχο και πόρισμα, το οποίο απαριθμούσε δέκα έξι (16!) παραβάσεις της περιβαλλοντικής νομοθεσίας, οι περισσότερες ιδιαίτερα σοβαρές, όπως για παράδειγμα μεγάλες (άνω των 20 τόνων) δεξαμενές πίσσας και πετρελαίου χωρίς άδεια, λεκάνη προστασίας από τις διαρροές και πυροπροστασία, «διάθεση» (κοινώς χύσιμο) ορυκτελαίων και πίσσας στο έδαφος, πέταμα σκραπ και στερεών απορριμμάτων σε όλη την έκταση του οικοπέδου, μεγάλο αριθμό εγκαταλελειμμένων οχημάτων και μηχανημάτων, εξόρυξη όγκων με σφυρί χωρίς άδεια, κτίσματα χωρίς άδεια, μεγάλης έκτασης διαμόρφωση του φυσικού εδάφους (δηλαδή εκσκαφές και επιχωματώσεις) επίσης χωρίς άδεια, μέχρι και καταπάτηση και επίχωση ρέματος (!) και καταστροφή μονοπατιού. Για όλα αυτά τα τερατώδη και οφθαλμοφανή (οι μόνιμοι κάτοικοι τα αντίκριζαν καθημερινά) έπρεπε να προηγηθούν έγγραφες καταγγελίες προκειμένου να διενεργηθεί έλεγχος, ο οποίος βέβαια αποδείχτηκε καταπέλτης για τη λειτουργία της επιχείρησης. Τώρα αυτή έχει διορία τριών μηνών να υποβάλει φακέλους για τις νόμιμες άδειες ενώ υποχρεούται να διακόψει άμεσα τις αυθαίρετες εργασίες και να αποκαταστήσει εντός εξαμήνου το φυσικό περιβάλλον. Με προτεραιότητα βέβαια στο συμμάζεμα του χώρου και την αποκατάσταση του ρέματος. Παράλληλα το Κλιμάκιο Ελέγχου εισηγείται στο Νομάρχη την επιβολή προστίμου στην επιχείρηση ύψους 50,000 €, πρόταση που ο Νομάρχης δεν μπορεί παρά να υιοθετήσει.
Το θέμα είναι, θα χρειαστεί και για τις άλλες οχλούσες μονάδες στην περιοχή, που έχουν επίσης, κατ’ επανάληψη, καταγγείλει οι κάτοικοι (όπως της μονάδας εναπόθεσης παλαιών σιδηρικών «SKRAP» Αλιφραγκή, της μονάδας αμμοβολής κ.λπ.) και πάλι η κινητοποίηση των κατοίκων προκειμένου να κάνουν οι υπηρεσίες το καθήκον τους; Ή θα αποφασίσουμε όλοι, πολίτες και εκλεγμένοι άρχοντες, ότι η προστασία του περιβάλλοντος και η αναβάθμιση της ποιότητας ζωής είναι μια αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα για τον 21ο αιώνα;
Κάτοικοι των οικισμών Βάρης, Ατελιού, ?νω Μάννα και περιβαλλοντικές οργανώσεις Σύρου ΕΥΠΛΟΙΑ και ΓΑΙΑ
4ο Τεύχος
