Ήταν τέλη Σεπτεμβρίου του 1983. Έμεναν 2 μήνες για να απολυθώ από το ένδοξο Πολεμικό Ναυτικό και είχα ένα μήνα άδεια που δεν είχα πάρει ακόμη, λόγω της «ιδιαίτερης» μεταχείρισης που απολάμβανα σ’ όλη τη θητεία μου.
Η προοπτική του απολυτηρίου μου είχε φτιάξει τη διάθεση.
Εντελώς τυχαία μια μέρα, έμαθα ότι ανήμερα της γιορτής του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, στις 4 Οκτωβρίου, επρόκειτο να γίνει λειτουργία για τα ζώα (!) στην τελευταία εκκλησία που είναι αγγλικανική και βρίσκεται στο τέλος της Φιλελλήνων πριν την Αμαλίας. Ομολογώ ότι μου έκανε τέτοια εντύπωση που στην αρχή δυσκολεύτηκα να το πιστέψω.
Παρ’ όλα αυτά αποφάσισα να πάμε με το σκύλο που είχα τότε να δούμε τι γίνεται από περιέργεια. 4 Οκτωβρίου το βράδυ φτάνω στο τέλος της Φιλελλήνων, όπου δυσκολεύτηκα να παρκάρω γιατί, περιέργως, και οι δύο πλευρές του δρόμου ήταν γεμάτες από παρκαρισμένα αυτοκίνητα.
Στην είσοδο της εκκλησίας δε, υπήρχαν πολλοί άνθρωποι, κάποιοι από τους οποίους απ’ ότι είδα, είχαν μαζί τους σκύλους.
Μπαίνοντας στο μικρό περίβολο της εκκλησίας μάζεψα και κράτησα το λουρί του σκύλου μου πολύ σφιχτά, γιατί υπήρχαν και άνθρωποι που είχαν στην αγκαλιά τους γάτες, στις οποίες ο κύριος είχε μια ιδιαίτερη «αδυναμία» και του άρεσε πολύ να τις κάνει να ανεβαίνουν στα δέντρα κι αυτός να κάθεται από κάτω και να κλαίει επειδή δεν έπαιζαν μαζί του...
Με λίγη δυσκολία καταφέραμε να μπούμε στην εκκλησία, που ήταν ήδη σχεδόν γεμάτη κυρίως από ξένους.
Το πάτωμα της εκκλησίας ήταν καλυμμένο με ψάθα.
Όλοι οι άνθρωποι που ήταν μέσα είχαν μαζί τους ένα ζώο! Υπήρχαν πολλοί σκύλοι, περισσότερες γάτες, αρκετά καναρίνια και περιστέρια.
Τα πουλιά ήταν σε κλουβιά.
Υπήρχαν και μερικοί παπαγάλοι στους ώμους των αφεντικών τους.
Όταν άρχισε η λειτουργία, που ήταν στα εγγλέζικα, τα φώτα χαμήλωσαν. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τι γινόταν κι ανατρίχιασα.
Ο σκύλος μου δεν έδειχνε κανένα ενδιαφέρον για τη γάτα που είχε στην αγκαλιά της η κυρία που στεκόταν ακριβώς δίπλα μας, ούτε για τους άλλους σκύλους.
Χαλάρωσα το λουρί του και δεν κουνήθηκε! Οι γάτες αδιαφορούσαν για τα πουλιά.
Όλα τα ζώα σου έδιναν την εντύπωση ότι ήταν υπνωτισμένα.
Η γλυκιά φωνή του παπά με τη συνοδεία του εκκλησιαστικού οργάνου και η όλη ατμόσφαιρα και συνθήκη που επικρατούσε μέσα στην εκκλησία, μ’ έκαναν να δακρύσω.
Όλη την ώρα που κράτησε η λειτουργία δεν ακούστηκε κιχ!
Ούτε από άνθρωπο ούτε, κυρίως, από ζώο.
Βγαίνοντας δε από την εκκλησία όταν τέλειωσε η λειτουργία, είδα ένα ημιφορτηγό παρκαρισμένο στην είσοδο. Στην καρότσα του στεκόταν όρθια μία αρκούδα!
Αυτή ήταν η μοναδική φορά που αισθάνθηκα κατάνυξη μέσα σ’ εκκλησία.
Και γι’ αυτό δεν θα τη ξεχάσω ποτέ..........!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-------------------------------
posted by: Swell
18ο Τεύχος
