Mε τον Γιώργο Πίττα, βρεθήκαμε και γνωριστήκαμε την Πρωτομαγιά στη Σαντορίνη. Συνωμοτήσαμε - σαν τους ληστές- σ' ένα μπαλκόνι στο Μεροβίγλι, για να κλέψουμε την μυρωδιά και την εικόνα της πρωινής πάχνης που σκέπαζε την καλντέρα. Σύραμε τις σαγιονάρες μας, από κει ως τα Φηρά άλλοτε κουβεντιάζοντας κι άλλοτε σιωπώντας, μπροστά στο θαύμα του φωτός και της σκιάς, στα κτήρια, στα καμπαναριά, στους αχειροποίητους τοίχους, στο μεγαλείο αυτής της γωνιάς του αρχιπελάγους. Κοινωνήσαμε το άχραντο μυστήριο της αιώνιας θάλασσας που σμίγει με τον ουρανό. Ακριβώς εκεί που το θνητό σώμα θρηνεί και χαίρεται μαζί, για τον άνθρωπο που γαντζώνεται στο φυσικό τοπίο προκειμένου να δώσει διάρκεια. Την ποθητή διάρκεια στον πεπερασμένο χρόνο.

Σ’ αυτό το ταξίδι ο Γιώργος, κουβαλούσε τα δοκίμια του βιβλίου με τις τελικές διορθώσεις. Το μοιράστηκε μαζί μας, με περηφάνια και ανακούφιση. Ένιωσα – κι αργότερα το ‘βγαλε κι η κουβέντα- πως αυτό το «σώμα», το όφειλε στον εαυτό του. Ήταν ένα βαρύ σακίδιο, που το κουβαλούσε χρόνια στα ταξίδια του, στο μυαλό του. Το βάφτισε «Σημάδια του Αιγαίου» και κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες, απ’ τις εκδόσεις Ποταμός. Είναι ένα ογκώδες δίγλωσσο φωτογραφικό λεύκωμα με εξαιρετικά κείμενα, για την ιστορία των νησιών και των ανθρώπων τους – κυρίως των ανθρώπων τους, χωρισμένο σε κεφάλαια όπως: Λιμάνια, Καΐκια, Ψαρέματα, Βλάστηση, Πέτρες, Κατοικίες, Μονοπάτια, Αγγειοπλαστική, Περιστεριώνες, Δρώμενα, ?νθρωποι, Ήχοι, Καφενεία, Γαστρονομία, Μουσική.

Σ’ αυτήν την ωραία έκδοση μπορεί κανείς να χορτάσει τη ματιά εκείνου που ερευνά,αφουγκράζεται και καταγράφει, φωτογραφίζει κρήνες λευκές μαρμάρινες/μύλους ανέμων/τρούλους ρόδινους μικρούς/και ψηλούς διάτρητους περιστεριώνες. Αποτυπώνει με εικόνες και λέξεις ότι άγγιξαν τα χέρια και ο νους των ανθρώπων. Σπίτια, καφενεία, εκκλησιές, χορούς, αρχαιότητες. Στέκεται, στο γραδάρισμα της σούμας στη Χίο, στροβιλίζεται στον τροχό που φτιάχνει φλάρους στη Σίφνο, μπαίνει σε Φολεγανδρίτικο γάμο, ακολουθεί τα αρχιτεκτονικά δείγματα της Κρητικής Αναγέννησης, αχνοπερπατά στα πέτρινα σκαλοπάτια της ?νδρου, θαυμάζει την Όλυμπο της Καρπάθου από ψηλά. Κυριολεκτικά αχνοπερπατά ανάμεσα στ' αμπέλια και τις ελιές, τις αφάνες και τα θυμάρια, τα χαμόγελα και τα ούζα, τα δίχτυα και τα κουφάρια των καϊκιών, τα μοναστήρια, με τόση αγάπη αλλα και με βαθιά συνείδηση της ακρίβειας αυτών των τόπων.

Σαν τους παλιούς περιηγητές, που τους ενδιέφεραν και η αρχιτεκτονική και η λογοτεχνία, η θρησκεία και η βοτανική, τα τραγούδια και το φαγητό – ό,τι δηλαδή είναι έργο των ανθρώπων που χωνεύονται στο τοπίο, χωρίς να δρουν ανταγωνιστικά προς αυτό αλλά ούτε και μαρμαρωμένοι σε μια εποχή, σε μια συνήθεια. Ταξιδεύει για να μάθει: «Να βλέπεις, να παρατηρείς, να κρατάς σημειώσεις. Μην ταξιδεύεις σαν μπακάλης ή σαν περιοδεύων εμποράκος», είχε πει ο πατέρας Φλωμπέρ στον γυιο του Γουσταύο, το 1840.

Ένα από τα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου, είναι τα Σκίτσα. Κατοικίες, βεράντες, περιστεριώνες, καπνοδόχοι, σημειώσεις του ίδιου, από τα ταξίδια αυτά. Στη Σαντορίνη, τον είδα αυτόν τον περιηγητή. Ακόμα κι αν είχε περάσει πολλές φορές από τις ίδιες διαδρομές, συνεχώς, σ’ ένα δεμένο, χοντρό μπλοκάκι, σχεδίαζε και σημείωνε-σχεδιαζε και σημείωνε.

Δευτέρα, 4 Ιούνιος 2007
---------------------------------------
http://zoolouisa.blogspot.com/