Περίπου τέσσερα χρόνια πριν την "Γλυκιά Συμμορία" γύρω στο 1979, ο Νίκος Νικολαίδης, που έφυγε πρόωρα τον οερασμένο Σεπτέμβρη, παρουσίαζε στο πανί την ταινία του "Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα".
Τέσσερα ανθρώπινα κουρέλια, τέσσερις ψυχές χτυπημένες από τους δαίμονές τους, συναντιούνται και πάλι σε ένα πολυτελές σπίτι μετά από χρόνια, δεν έχει σημασία μεγάλη τίνος και σε ποια περιοχή. Ο Νικολαίδης ποτέ δεν έδινε σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες, αφού η προσέγγιση και ο σκοπός του είναι να ξεγυμνώσει μέσα από δραματικές ομολογίες, τις ψυχές των πρωταγωνιστών του.
Αυτός που τους έχει καλέσει και φαίνεται ο κάτοικος του σπιτιού, είναι ένας αποτυχημένος μουσικός, ντράμερ, που ζει με τα φαντάσματα της δεκαετίας του 50, της νιότης του και των μουσικών θρύλων της εκτός Ελλάδος μουσικής σκηνής. Ο δεύτερος που έρχεται, ένας καλοντυμένος αποτυχημένος πρώην τρόφιμος φυλακής, με ύφος φιλοσόφου, που ποτέ δεν πέτυχε κάτι στη ζωή του, αλλά πλούσιος στο να μονολογεί και να αυτοσαρκάζεται. Έχει επίγνωση της πραγματικότητας και ουσιαστικά έφθασε στην πολυτελή κατοικία για να εξιλεωθεί στον προσωπικό του Αρμαγεδώνα.
Ο κοντός κατόπιν, οικογενειάρχης, αλλά πολύ που τον νοιάζει, έτσι κι αλλιώς είναι στα πρόθυρα της διάλυσης, φθάνει με την τέταρτη της παρέας, μία γυναίκα που διανύει τα τελευταία βήματα της φρέσκιας νιότης της, μια γυναίκα που έχει δουλέψει σσε όλες τις δουλειές και τα έχει κάνει σχεδόν όλα. Αποτελεί την διακαή ερωτική φαντασίωση του κοντού από πάντα. Φθάνει λοιπόν και αυτή αινιγματική, πρόθυμη... μοιραία.

Ένα σπίτι, τέσσερις άνθρωποι, συνεχής βροχή, και ημίφως. Σχεδόν κάθε κουβέντα και γουλιά κόκκινο κρασί που περιφέρεται από στόμα σε στόμα, μουσική από τότε και... το πάρτι ξεκινά. Και όσο το αλκοόλ κυλάει στο αίμα των ηρώων τόσο ξεγυμνώνουν την ψυχή τους, τόσο μοιάζουν και πιο αποφασισμένοι να δείξουν ότι τα τέσσερα κουρέλια είναι εκεί και βρέθηκαν για να τραγουδήσουν για τελευταία φορά πριν την μεγάλη οριστική φυγή.

Η ταινία απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή γιατί έχει πολλούς συμβολισμούς στους διάλογους και στις σκηνές, χαρακτηριστικά του Νικολαίδη. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας, το χαμένο όνειρο της νιότης, ο τάφος στον κήπο που αρνούνται να κλείσουν, πτώμα τυλιγμένο σε σελοφάν, οι φόνοι όλα μοιάζουν να κινούνται μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου, παρόντος και παρελθόντος. Και ακριβώς αυτό τελικά ίσως να είναι και το δράμα των ηρώων. Η έλλειψη χρονικού αυτοπροσδιορισμού, κατ' επέκταση μιας ολόκληρης μεταπολεμικής γενιάς, που έζησε ένα όνειρο που δεν πραγματοποίησε , αλλά και που η ίδια δεν πολιτικοποιήθηκε ποτέ.

Την ταινία μπορείτε να την παρακολουθήσετε online σε καλή ποιότητα ήχου και εικόνας πατώντας εδώ: http://greek-movies.eu/cgi-bin/video.cgi?id=0087

------------------------------------------------
Stavraetos.blogspot.com/
Κυριακή, Δεκέμβριος 16, 2007