Ζούµε σε µια εποχή γενικευµένης κερδοσκοπίας, ανεξέλεγκτου ανταγωνισµού και εµπορευµατοποίησης των πάντων. Σε µια εποχή όπου κυριαρχεί η ασυδοσία του ιδιωτικού κεφαλαίου, όπου τα «δηµόσια αγαθά» µετατρέπονται σε αντικείµενο άγριας εκµετάλλευσης από διαφόρων τύπων «επιχειρήσεις».
Ο δηµόσιος χώρος της πόλης, ο περιαστικός χώρος, οι δασικές εκτάσεις, οι ελεύθερες παραλίες, συρρικνώνονται ραγδαία, χάνουν την «αξία χρήσης» τους, αποκτούν «ανταλλακτική αξία» και παραχωρούνται σε ιδιώτες για πολύχρονη εκµετάλλευση. Το ίδιο συµβαίνει µε το οδικό δίκτυο, τις εγκαταστάσεις κοινωνικού εξοπλισµού, τις υποδοµές.
Ζούµε σε µια εποχή παγκόσµιας οικολογικής κρίσης: θερµοκρασιακή αύξηση, στρώµα του όζοντος σε αποσύνθεση, συρρίκνωση της βιοποικιλότητας, αποψίλωση των δασών, ρύπανση του εδάφους, του αέρα, των υδάτων. Συµπτώµατα µιας «ασθένειας» που εξαπλώνεται ραγδαία παντού. Μιας «ασθένειας» που σχετίζεται µε το κυρίαρχο σήµερα οικονοµικό και κοινωνικό σύστηµα, τον καπιταλισµό.
Οι φλυαρούντες περί «βιώσιµης» και «αειφόρου» ανάπτυξης αντιλαµβάνονται τη φύση ως «οικονοµικό περιβάλλον», αναλαµβάνοντας τη διαχείριση της «προστασίας της φύσης». Με το αζηµίωτο, συνήθως...

Η αναθεώρηση του άρθρου 24
Το 2001, επί πρωθυπουργίας Σηµίτη, η απόπειρα αναθεώρησης του άρθρου 24 του Συντάγµατος «περί προστασίας του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος» προσέκρουσε σε ένα απρόβλεπτο κίνηµα αντίστασης πολιτών, το οποίο κατάφερε να κινητοποιήσει ευρύτερες κοινωνικές δυνάµεις (περιβαλλοντικούς φορείς, επιστηµονικές οργανώσεις, κόµµατα, κ.ά.) και τελικά να αποτρέψει την «εκ βαθέων» τροποποίηση του άρθρου 24.
Ωστόσο, δύο χρόνια αργότερα, η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ προώθησε µε νοµοθετική ρύθµιση (Ν. 3208/2003) την επί τα χείρω τροποποίηση του Ν. 998/1979 και του Ν.Δ. 86/1969 (Δασικού Κώδικα) που ρυθµίζουν την προστασία της δηµόσιας περιουσίας ενώ, επί Νέας Δηµοκρατίας, µε την εγκύκλιο 1099/2004, του υφυπουργού Γεωργίας Ε. Μπασιάκου, άνοιξε ο δρόµος για τον αποχαρακτηρισµό µιας σειράς εκτάσεων που µέχρι τότε θεωρούνταν δάση και δασικές εκτάσεις.
Η Ν.Δ., παρ’ ότι αντιτάχθηκε εν µέρει στην προηγούµενη αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγµατος, προωθεί σήµερα την εκ νέου αναθεώρησή του, ώστε ο χωροταξικός σχεδιασµός να συνδεθεί µε τη χρήση των δασικών εκτάσεων. Δηλαδή, ώστε να δοθεί η δυνατότητα χρήσης των δασών για οικιστικούς σκοπούς.
Ουσιαστικά, µε τη συνταγµατική αναθεώρηση επιδιώκεται ο αποχαρακτηρισµός 45.000.000 περίπου στρεµµάτων δασικών εκτάσεων και η κατάργηση της προστασίας τους, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα να αλλάξουν χρήση και να τσιµεντοποιηθούν. Παράλληλα, καταργείται και το «τεκµήριο κυριότητας του δηµοσίου» στις δασικές αυτές εκτάσεις.
Έτσι, η αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγµατος, αποτελεί µια άδηλη αναδιανοµή της δηµόσιας γης προς όφελος κάποιων εµπρηστών, καταπατητών, κ.λπ., και επιβράβευση όσων σφετερίστηκαν ένα δηµόσιο αγαθό, που ανήκει σε όλους µας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι, παράλληλα, προωθείται από το υπουργείο Οικονοµικών ένα σχέδιο νόµου µε τίτλο «ιδιοκτησιακές ρυθµίσεις κατεχόµενων ακινήτων του δηµοσίου», µε το οποίο προβλέπεται να αποδοθούν άµεσα τίτλοι ιδιοκτησίας σε καταπατητές περίπου 3,5 εκατ. στρεµµάτων έναντι χαµηλού τιµήµατος.
Το ζήτηµα που τίθεται σήµερα είναι: θα ανεχθούµε τη συρρίκνωση των δασικών εκτάσεων εν ονόµατι της οικιστικής αξιοποίησής τους προς όφελος κάποιων µικρών και µεγάλων συµφερόντων, κάποιων πραγµατικών ιδιοκτητών ή καταπατητών; Θα συνεχίσουµε να παρακολουθούµε αδρανείς το σφετερισµό και την ιδιοποίηση ενός δηµόσιου αγαθού, της δηµόσιας γης από καταπατητές;

(πηγή: ΓΑΛΕΡΑ Νο 9)