Οι ευθύνες είναι στον καθρέπτη
Ημερομηνία Sunday, August 05 @ 20:44:21 UTC
Θέμα ?λλη Ελλάδα


«Οι ευθύνες είναι στον καθρέφτη»
Της Λάνας Σπυροπούλου
spyropul@enet.gr

Κρεβάτι τους, οι κλάρες των ελάτων. Μοναδικό φως, αυτό της πανσελήνου. Τα μουγκρητά των ελαφιών που ζευγαρώνουν, νανούρισμά τους. Τα ξωτικά του βουνού κουνούν στο πέρασμά τους τσάι, έλατο και κέδρο για να αρωματίσουν τον ελαφρύ τους ύπνο. Ένας από τους πρωτεργάτες του συλλόγου για τη δασοπροστασία της Αττικής μιλάει για το τότε και το τώρα της Πάρνηθας

Τότε μια χούφτα άνθρωποι αφιέρωναν τα Σαββατοκύριακά τους στην προστασία του βουνού.
Πάρνηθα 1987. Μια χούφτα άνθρωποι ξεκινούν, 21 χρόνια πριν, τη φύλαξη του οξυγόνου των παιδιών μας. Ενας από αυτούς, ο 61 ετών σήμερα Αθανάσιος Σοφράς, ιδρυτικό μέλος του συλλόγου Εθελοντών Δασοπροστασίας Αττικής (ΕΔΑΣΑ), μιλά στην «Ε» για το τότε και το σήμερα.

Μας κοιτάει στα μάτια και μας λέει ότι εάν θέλουμε να αναζητήσουμε ευθύνες για την καταστροφή του βουνού, να κοιτάξουμε στον καθρέφτη. Ολοι εμείς που τόσα χρόνια δεν ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα του ΕΔΑΣΑ να βοηθήσουμε στην πυροφύλαξη του δάσους. Οι κουβέντες του, ηχηρό χαστούκι στην απάθειά μας: «Εάν οι Αθηναίοι είχαν έρθει, θα είχαμε κόσμο να φυλάξει εκείνη την Τετάρτη. Θα είχαμε εντοπίσει τη φωτιά εγκαίρως και θα την είχαμε σβήσει...».

- Πώς ξεκίνησε ο ΕΔΑΣΑ;
«Η δημιουργία του ΕΔΑΣΑ το 1987, πριν από 21 χρόνια, ήταν ιδέα και πρωτοβουλία ενός μέλους κάποιου συλλόγου. Και σας τα λέω έτσι γιατί ο ίδιος δεν επιθυμεί τη δημοσιοποίηση του ονόματός του. Αμέσως αγκάλιασαν την πρωτοβουλία τέσσερις σύλλογοι. Υστερα από δύο χρόνια οι σύλλογοι που συμμετείχαν έγιναν 16. Το 1989, λοιπόν, γίναμε αυτοτελής σύλλογος».

- Αρα ένας κούκος μπορεί να φέρει την άνοιξη.
«Η δημιουργία του ΕΔΑΣΑ είναι τρανή απόδειξη. Αυτοί που λένε "τι μπορώ να κάνω εγώ, μόνος μου θα σώσω τον πλανήτη;" είναι μακριά νυχτωμένοι. Η φιλοσοφία μας εξαρχής ήταν και είναι να λειτουργήσουμε σαν "συντονιστική επιτροπή" των Αθηναίων, να έρθουν να φυλάξουν το δάσος τους».

- Και ήρθαν;
«Στην αρχή υπήρξε πολύ μεγάλη ανταπόκριση. Οταν ξεκίναγε ο ΕΔΑΣΑ τις πυροφυλάξεις στις αρχές Ιουνίου, όλα τα ΜΜΕ ήταν εκεί και έτσι ερχόταν πάρα πολύς κόσμος. Υπήρχε λοιπόν δημοσιότητα και χρηματοδοτήσεις. Φυλάγαμε επτά ημέρες την εβδομάδα από τις 9 το βράδυ έως τις 6 το πρωί, σε δύο πυροφυλάκια. Τότε ήταν σε έξαρση το οικολογικό κίνημα. Μετά... ξέφτισε και έτσι σταμάτησαν να μας παίζουν και τα ΜΜΕ. Φυσικά σταμάτησε να έρχεται και ο κόσμος».

- Πόσοι χρειάζονται κάθε βράδυ;
«Πυροφύλαξη με ένα ή δύο άτομα δεν γίνεται. Ακόμη και αν μείνουμε ξύπνιοι όλο το βράδυ με καφέδες, το πρωί θα σκοτωθούμε κατεβαίνοντας για το σπίτι μας... Χρειάζονται 6-8 άτομα. Ετσι συρρικνωθήκαμε. Φυλάγαμε ένα πυροφυλάκιο κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Και καμιά Τετάρτη εάν υπήρχε κόσμος».

- Και πώς τα καταφέρνατε;
«Ημασταν "τυχεροί". Ολες οι μεγάλες πυρκαγιές της Πάρνηθας έμπαιναν Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ. Ετσι εντοπίζαμε τις πρώτες εστίες αμέσως. Βέβαια στην τελευταία πυρκαγιά, που μπήκε Τετάρτη, δεν είχαμε κόσμο και δεν ήμασταν επάνω. Πλήρης απάθεια των Αθηναίων τα τελευταία χρόνια».

- Η απάθεια των Αθηναίων λοιπόν... Αρα δεν έχουν άδικο όσοι λένε ότι πρέπει να δείχνουμε και τους εαυτούς μας στο ερώτημα ποιος φταίει για την καταστροφή...
«Δυστυχώς. Δεν ήμασταν επάνω για να δείχνουμε και την πορεία της φωτιάς και να οδηγήσουμε τα οχήματα. Γιατί δεν είχαμε κόσμο. Μας έχουν αντιμετωπίσει και με ειρωνεία. "Αφού είσαστε εσείς, γιατί να 'ρθουμε να φυλάξουμε εμείς". Και γελούσαν... Αυτό μας πείραζε γιατί ξέραμε ότι αν δεν έρχονταν αυτοί δεν φυλάγαμε. Ηταν απλό. Τώρα το κατάλαβαν. Ηταν οδυνηρό. Παρ' όλ' αυτά στα 21 χρόνια έχουμε κάνει 976 πυροφυλάξεις, 2.161 εθελοντές έχουν ανέβει και 106 πυρκαγιές έχουν εντοπιστεί από τα πυροφυλάκιά μας».

- Πώς ήταν οι πρώτες νύχτες που κοιμηθήκατε στο βουνό για να το φυλάξετε;
«Καταρχήν να σας πω ότι δεν υπήρχαν πυροφυλάκια τότε. Κοιμόμασταν πάνω σε έναν βράχο όπου το Δασαρχείο μάς είχε στρώσει κλάρες... Εκεί βάλαμε τα στρώματα και τους υπνόσακους. Την επόμενη χρονιά αποκτήσαμε μια "εξέδρα" και μετά το πυροφυλάκιο με επιχορήγηση από χρηματοδότες. Κατόπιν αποκτήθηκε και το δεύτερο φυλάκιο. Ακούγαμε τα ελάφια που ζευγαρώνανε. Τα νυχτοπούλια. Μυρίζαμε το έλατο. Το τσάι και τα βότανα του βουνού. Οταν ήταν πανσέληνος, η ομορφιά ήταν απερίγραπτη. Αγρια ομορφιά. Να κοιμάσαι πάνω σε έναν βράχο και να λούζεσαι το φως του φεγγαριού. Οταν φύσαγε 8-9 Μποφόρ, κρατάγαμε τις κλάρες να μην απογειωθούμε μαζί μ' αυτές».

- Τη μέρα της μεγάλης πυρκαγιάς πώς αντιδράσατε;
«Την πρώτη μέρα δεν μας επέτρεψαν να μπούμε στη φωτιά. Ομως τελικά εμείς πήγαμε μόνοι μας από απόκρημνα σημεία. Περπατήσαμε και αναρριχηθήκαμε 4 ώρες. Μπαίνουμε στην Πάρνηθα ανά πάσα στιγμή και απ' όπου θέλουμε και δεν μπορεί να μας σταματήσει κανείς. Γιατί απλούστατα η Πάρνηθα είναι το σπίτι μας».

-Πού βρίσκετε πόρους για τον εξοπλισμό;
«Η Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας και το Δασαρχείο μάς δίνουν τον εξοπλισμό πυροφύλαξης και κατάσβεσης. Ομως τη βενζίνη για τα πάνω-κάτω στην Πάρνηθα ποτέ δεν μας τα έδωσε κανένας. Είναι όλα από την τσέπη μας. Σε πολλούς από μας τα χρήματα δεν φτάνουν και μας κόβουν το ρεύμα στο σπίτι ή στο τηλέφωνο».

(πηγή : ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 16/07/2007)





Το άρθρο αυτό προέρχεται από eyploia.aigaio-net.gr
old.eyploia.gr

Το URL της ιστορίας αυτής είναι ο εξής
old.eyploia.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1055