Παρ' ότι η στήλη δεν ειδικεύεται σε πορτρέτα, εξαιρέσεις πάντα γίνονται για εξαιρετικούς ανθρώπους. Το επόμενο Σάββατο 12 του μηνός, η Κως θα τιμήσει στο χωριό της Κεφάλου
τον Μανόλη Φουρτούνη, παιδί της Δωδεκανήσου αλλά πολίτη όλης της οικουμένης. Ποιητής, αγωνιστής, αντιστασιακός, δημοσιογράφος, άνθρωπος των γραμμάτων αλλά που η γοητεία της
δράσης ποτέ δεν τον άφησε αδιάφορο. Διπλής υφής η ψυχή ανθρώπων σαν τον Μανόλη, διπλής όψης και η συναρπαστική τους μοίρα. Εξόριστος μαζί και οικογενειάρχης, πατέρας, σύζυγος
αλλά και αγωνιστής, διανοούμενος που γεύεται την αλήθεια των ιδεών αλλά που με την ίδια όρεξη βουτάει στις γεύσεις της ζωής και ορέγεται τη γαστρονομία της πραγματικότητας.
Ανθρωποι σαν τον Μανόλη τις αντιστασιακές τους δάφνες, τις αγωνιστικές περγαμηνές, τη συγγραφική δημιουργία, την επαγγελματική δεινότητα όχι μόνο δεν τις εξαργύρωσαν αλλά
σαν από φυσική δειλία δίστασαν ακόμη και να τις αξιοποιήσουν κοινωνικά, οικονομικά, έστω και για την προσωπική τους αίγλη και την ψυχική τους ικανοποίηση. Οι δάφνες λοιπόν
έμειναν στη σκιά, εκεί που τους πρέπει για να κρατιούνται δροσερές. Και οι περγαμηνές κρυπτογραφημένες, για να μη χάσουν τη γοητεία τους ξεροσταλιάζοντας στον ήλιο της δημοσιότητας...
Τόσο γενναίοι στέκονται απέναντι στη ζωή, τις χαρές και τις υποχρεώσεις της, που δειλιάζουν μπροστά στα νόμιμα ανταλλάγματα. Οχι μόνο τη συναλλαγή, ούτε καν την εύλογη
για όλους εμάς ανταμοιβή δεν καταδέχονται. Τέτοια μυαλά και τέτοιες ψυχές, εξαιτίας του μεγέθους τους, δεν πληρώνονται με καμία τιμή και τίμημα. Ισα-ίσα φτιάχτηκαν
και προορίστηκαν για να πληρώσουν τη ζωή και να συμπληρώσουν τα ελλείμματα ημών των υπολοίπων.
Δεν θα τον ενοχλήσω κι άλλο μιλώντας ευθέως για τον ίδιον. Θα μιλήσω εμμέσως, μέσω μιας ιστορίας που έμαθα από τον πατέρα μου.
Στην Καλαμάτα επί κατοχής, οι Γερμανοί μάζεψαν δέκα πολίτες, έτοιμοι να τους εκτελέσουν για αντίποινα. Ανάμεσα στους στημένους εμπρός στο απόσπασμα
ήταν ένας γιατρός, ήρωας της περιοχής, όχι για την αντιστασιακή του δράση αλλά για τις ικανότητες και τις υπηρεσίες του. Ξεσηκώθηκε λοιπόν όλη η Καλαμάτα και τα γύρω χωριά
και ο Γερμανός διοικητής αναγκάστηκε να κάνει κάτι αντικανονικό: πλησίασε τον γιατρό και του είπε να φύγει από τον τοίχο προκειμένου να τον αντικαταστήσει με κάποιον άλλο όμηρο.
Ο γιατρός αρνήθηκε λέγοντας ότι δεν δέχεται να εκτελεστεί άλλος στη θέση του. Η λαϊκή πίεση ήταν τόσο ισχυρή που ο διοικητής εξαναγκάστηκε σε κάτι αδιανόητο: πρότεινε στον γιατρό
να φύγει και να εκτελεστούν μόνο οι εννιά που απόμειναν. Ξανά ο γιατρός αρνήθηκε λέγοντας ότι δεν καταδέχεται να γλιτώσει αυτός και να την πληρώσουν εννέα συμπολίτες του.
 Ή όλοι ή κανένας, ήταν τα τελευταία λόγια του... Ο γιατρός της Καλαμάτας δεν ήταν αριστερός, ούτε καν αντιστασιακός. Ο Μανόλης είναι κάτι παραπάνω από αριστερός.
 Και τι με αυτό; Τέτοιοι άνθρωποι μας δείχνουν ότι στην τελική είναι τα κότσια και η γενιά και όχι οι πολιτικές ιδέες...
ΟΜανόλης είναι θείος μου. Ολοι ξέρουμε ότι «τους φίλους σου τους διαλέγεις, τους συγγενείς σου όχι.» Ακόμη και αν ο Μανόλης δεν ήταν συγγενής μου, θα ήμουν τυχερός
 αν με διάλεγε για φίλο του...
«Σημασία έχει να αγαπάς» έλεγε ο παθιασμένος Ισπανός. Αλλά και εμείς δεν πάμε πίσω. Αγάπη χώρια από την ανταπόδοση, δόσιμο χώρια την ανταμοιβή, ζωή σαν σπάνιο έδεσμα,
 που μια φορά χαίρεσαι να το τρως και δυο φορές να φιλεύεις και τους άλλους, είναι πράγματα που όποτε πάμε να τα ξεχάσουμε βγάζει η ζωή Μανόληδες και μας τα θυμίζουν.
jparaske@enet.gr
πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 05/08/2006

Αρχαιότητες Κω
*«Πολλά είναι τα παράπονα τόσο από τους επισκέπτες του νησιού μας όσο και από τους συντοπίτες μας για την κατάσταση που επικρατεί στους αρχαιολογικούς χώρους.
Υπάρχουν δυστυχώς αρχαιολογικοί χώροι που αποτελούν δυσφήμηση για το νησί μας, τόσο από απόψεως αισθητικής όσο και από υγιεινής, και που τραυματίζουν την εικόνα της πολιτισμικής μας παρουσίας προς τα έξω. Δεν είναι υπερβολή να πω ότι η αδιαφορία, η έλλειψη ευαισθησίας των αρμοδίων δείχνουν όχι μόνον ότι δεν θέλουν ή δεν μπορούν ίσως να αναδείξουν τα σπάνια εκθέματα που φιλοξενούν οι κτιριακοί χώροι, αλλά ακόμα και να τα συντηρήσουν. Αυτό όμως που προκαλεί είναι το γεγονός ότι τα μπετά που έριξαν κάποιοι συντοπίτες μας, που ξεκίνησαν πριν από πολλά χρόνια να χτίσουν σε χώρους όπου η Αρχαιολογία εντόπισε ευρήματα ιστορικής σημασίας, παραμένουν "φυτρωμένα" ακόμα και τώρα, μετά από τριάντα χρόνια, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν εστίες μολύνσεως. Αν η ΚΒ' Εφορεία Αρχαιοτήτων Δωδεκανήσου δυσκολεύεται να πάρει μια απόφαση "για τα φυτρωμένα μπετά» σε χώρους όπου η εικόνα δεν τιμά τουριστικά την περιοχή μας, μήπως πρέπει να ανησυχήσει και να ξυπνήσει το πρόβλημα αυτό το υπουργείο Πολιτισμού, αν βέβαια τους ενδιαφέρει και τους συγκινεί η αισθητική και ο πολιτισμός του τόπου μας».
Μιχάλης Καντζόγλου, Κως
πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 15/05/2006

Κωακές καταγραφές
*Στον συγγραφέα Θ. Γεωργαλλή απευθύνεται ο κ. Ηλίας Πασάκος, Κως:
«Αγαπητέ φίλε Θανάση, το βιβλίο σου "Κωακές Επιφυλλίδες και Καταγραφές" δεν μου πρόσφερε μονάχα την απόλαυση της ανάγνωσης. Φίλε μου, κυριολεκτικά με συνεπήρε. Αγγιξε κατάβαθα την ψυχή μου, έφερε αυτό που λέμε τρέμουλο στις αισθήσεις. Να είσαι καλά. Δεν ήτανε για σένα ένα τόλμημα, μήτε θαρρώ και για μας. Για όσους από μας σε γνώρισαν στα δύσκολα και μαύρα χρόνια της Κατοχής, τους συμμαθητές του "Κρυφού Σχολείου" μας ήτανε δικαίωση. Προπορευόσουν. Ποιος μπορεί να λησμονήσει ότι ήσουνα ο καλύτερος μαθητής, η αποκάλυψη του γραπτού λόγου, ένας από -γιατί όχι;- τους σωτήρες της ελληνικής γλώσσας; Ποιος δεν θυμάται τις επιδόσεις σου στις εκθέσεις; Ανατριχίλα νιώθω με τούτες τις θύμησες και, σαν γνήσιο παιδί της Κω, ένα τοπικό κι εθνικό σάλεμα. Εξακόσια χρόνια σκλαβιάς του νησιού μας, κι όμως... Οι γονείς μας, οι αξιόλογοι κι αξέχαστοι δάσκαλοί μας, το ελληνικό αίμα, μας κράτησαν ακέριους. Ολα τα μνημονεύεις, όλα τα φωτίζεις και τα καταγράφεις, να έχεις την ευχή του Θεού. Σκιρτάω με τις αναμνήσεις που κατακλύζουν το μυαλό μου. Νεροποντή οι εικόνες, οι σκέψεις, οι μνήμες μου. Πλησιάζω κι εγώ αντάμα σου... Τι λέω; Ταυτίζομαι με εκείνη την εποχή, γίνομαι ένα, ξεκινάω κι εκεί σταματώ. Τι μου φέρνεις στο νου μου; Τον δάσκαλό μας τον Δημήτρη, κείνη τη λατρευτή ψυχή, που μου έκανε ένα μήνα φροντιστήριο στην Εκτη Δημοτικού να με βοηθήσει να περάσω στο Γυμνάσιο, να φανερώνεται όραμα εμπρός μου, να παίρνει σάρκα και οστά. Κείνον που έτρεξε, χαρά γεμάτος, να μου φέρει στο σπίτι το απολυτήριο, σάμπως να ήτανε δική του επιτυχία. Κι αργότερα, σαν πήρα άδεια από τη Χωροφυλακή, έτρεξα εγώ με τη σειρά μου να τον συναντήσω σε ένα ξενοδοχείο στην Ομόνοια. Ηταν άρρωστος, ίσα που κρατιόταν, μα σηκώθηκε ευθύς να με αγκαλιάσει να με φιλήσει. Δύο μήνες μετά πέθανε... Φίλε μου Θανάση, καμαρώνω για σένα. Το βιβλίο σου είναι ένα καλωσόρισμα ψυχής και νου, μια φωνή ευγνωμοσύνης των γονιών και των δασκάλων μας. Τα δικά μου συγχαρητήρια μπορεί να είναι απλά, ταπεινά, μπρος στους επαίνους και τα βραβεία από επώνυμους, τοπικούς παράγοντες, γνωστούς καθηγητές, μα είναι ειλικρινή. Οποιος ξεχνάει το παρελθόν του, δεν έχει μέλλον. Να είσαι καλά που μας το φωτίζεις».
πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/01/2006