Νησιά της ομορφιάς αλλά και της αγριάδας. Εδώ καταμεσής στο πέλαγος, ζουν άνθρωποι με ξέχωρη ιστορία που τη σμίλεψε το αίμα, το κύμα και η αλμύρα.
Μια πανάρχαια θαλασσινή κοινωνία με μεγάλη ιστορία και πολιτισμό. Στο Αιγαίο της ομορφιάς και του φωτός, στο μεγάλο Αρχιπέλαγος του Ελληνικού Πολιτισμού.
Σε κάθε νησάκι, βραχονησίδα και άγριο βράχο, ποικίλουν σπάνιες μορφές ζωής. Στην γαλάζια αγκάλη του Αιγαίου έχουν ακόμη τα λημέρια τους οι Φώκιες, οι Θαλασσοχελώνες, οι Αιγαιόγλαροι, οι Μαυροπετρίτηδες και στους κυανόχρωμους βυθούς τα σπάνια Κοράλλια και Σφουγγάρια.

Ο Φώτης Κόντογλου στα `Ταξίδια` του `ζωγραφίζει` με τα καλύτερα χρώματα τα νησιά του Αρχιπελάγους: `Οι περισσότερες από τούτες τις λουζάμενες πάπιες του πελάγου είναι βράχια θαλασσοδαρμένα και χώματα χέρσα και ξερά, π` απάνω τους φυτρώνουνε οι κάπαρες κ` οι αρμυρήθρες, και παραμέσα τ` αγκάθια, οι σκίνοι κι οι ασφάκες!! Η θάλασσα, θεριό ανήμερο και φοβερό, ολοένα φυσομανά και πέφτει απάνω τους απ` ούλες τις μεριές, μα πιο πολύ απ` το βοριά κι απ` τη νοτιά, σώνει και καλά να τα καταπιεί.

Ωστόσο, κείνα στέκονται ριζωμένα βαθιά στ` άπατα των απάτων, μέσα στα μελανά βάθη της άβυσσος και ξεπετούνε κατά τον ουρανό τις πέτρινες κεφαλές τους αγριεμένα ενάντια στην αμάχη του πελάγου, σαν Ακρίτες γινατεμένοι που διαφεντεύουνε πεισματικά τούτα τα ξεμακρυσμένα καστέλλα του στεριανού βασίλειου`.
Τα νησιά του Αιγαίου χαρακτηρίζονται από μεγάλη χλωριδική βιοποικιλότητα και αναλογικά με την έκτασή τους έχουν πολλά είδη φυτών. Φθάνει να σκεφθεί κανείς ότι στα νησιά των Κυκλάδων με έκταση μικρότερη από 3.000 τ. χλμ. έχουν βρεθεί περισσότερα από 1.400 είδη φυτών -19 από τα οποία είναι ενδημικά- ενώ στο σύνολο των νησιών του Αιγαίου υπάρχουν τουλάχιστον 80 από τα ενδημικά είδη της Ελλαδικής χλωρίδας.

Στο Αιγαίο υπάρχουν "αρχαϊκά" είδη φυτών, όπως η Κενταύρια (Centaurea lactucifolia) και η Καμπανούλα (Campanula sartorii). Υπάρχουν επίσης "νεοενδημικά " είδη που δημιουργήθηκαν με τη πολύχρονη απομόνωση των μακρινών προγόνων τους στα νησιά, όπως π.χ. οι Κίτρινες Βιολέτες (Erysimum). Υπάρχουν είδη μεσογειακά, ευρωπαϊκά αλλά και είδη αφρικανικά, και ασιατικά που, απ` όλη την Ευρώπη, εμφανίζονται μόνο στο Αιγαίο.

Στο μεγαλύτερο ποσοστό τους τα νησιά του Αιγαίου είναι μικρά και δεν έχουν ζώνες με μεγάλες υψομετρικές διαφορές. Έτσι η βλάστηση που σχηματίζεται σε αυτά είναι συνήθως τα Φρύγανα και Μακία (χαμηλή βλάστηση) και περιορισμένα δάση από Τραχεία Πεύκη. Πιο συγκεκριμένα, η νησιώτικη βλάστηση που επηρεάζεται από τη βιογεωγραφική πραγματικότητα των νησιών αλλά και το κλίμα, χαρακτηρίζεται από πολλά ποώδη φυτά και μικρούς θάμνους, ενώ τα είδη με μεγάλη ανάπτυξη, δένδρα και μεγάλοι θάμνοι, είναι πιο σπάνια. Σε γενικές γραμμές, η χλωρίδα του Αιγαίου κυριαρχείται από είδη που αντέχουν στις ξερικές συνθήκες του Μεσογειακού καλοκαιριού και στην έλλειψη νερού.
Από τα χαρακτηριστικότερα δένδρα της Μεσογείου είναι η Ελιά, η οποία είναι είτε σε άγρια κατάσταση είτε ως καλλιεργούμενο δένδρο και συνδέεται στενά με το Αιγαίο και την ιστορία του πολιτισμού του. Θεωρείται δε το αρχαιότερο και το σπουδαιότερο καλλιεργούμενο φυτό της περιοχής.

Όσον αφορά ειδικότερα στις Κυκλάδες, στη Σίκινο φυτρώνουν στα βουνά και στους λόφους του νησιού σπάνια είδη φυτών όπως τα: Symphytum cycladense, Brassica cretica, Seseli crithmifolium, Campanula laciniata, Campanula heterophyla, Senecio bicolor, Rhamnus alaternus. Η Νάξος χαρακτηρίζεται από αμμόλοφους με σπάνιες συστάδες Κέδρων, η Θήρα ή Σαντορίνη καλύπτεται από χαμηλά Φρύγανα. Σε πολλά από τα νησιά του Δωδεκανησιακού συμπλέγματος εξάλλου υπάρχουν ενδημικά και σπάνια είδη φυτών όπως στη Μεγίστη, τη Σαρία, την Κάρπαθο, την Κω και τη Ρόδο.

Ειδικότερα, στη Σαρία φύονται τα ενδημικά είδη Campanula carpatha, Erysimum candicum ssp. carpathum, Teucrium heliotropifolium, Euphorbia melapetala, Phlomis pichleri, Dianthus frulticosus ssp. carpathus. Στην Κάρπαθο υπάρχουν ακόμη τα ενδημικά είδη Silene insularis, Erysimum candicum ssp. carpathum, Arabis longistyla, Ricotia isatoides, Hypericum cuisinii, Limonium carpathum, Limonium frederici, Origanum vetteri, Campanula carpatha, Nigela carpatha κ.α. Η Κως έχει ονομαστεί "Κήπος του Αιγαίου" εξαιτίας της πυκνής βλάστησης που της εξασφαλίζουν τα άφθονα νερά του νησιού. Στο νησί αυτό, όπου βρίσκεται ο Πλάτανος του Ιπποκράτη, ένα μοναδικό Μνημείο της Φύσης, συναντά κανείς ακόμη δάση από αυτοφυή Κυπαρίσσια και Πεύκα. Στη Ρόδο, κοντά στο χωριό Έμπονα, στις πλαγιές του Αττάβυρου, υπάρχει επίσης δάσος από αυτοφυή Κυπαρίσσια του είδους Cupressus sempervirens var. orizontalis που έχει μάλιστα ανακηρυχθεί Μνημείο της Φύσης. Στον Αττάβυρο υπάρχουν όμως και πολλά ενδημικά και σπάνια είδη φυτών όπως το Erysimum rhodium, Paeonia rhodia, Cyclamen repandum rhodense, Campanula sporadum, Campanula hagielia, Anthemis rhodensis, Fritillaria rhodia κ.α. Στη Ρόδο φύεται ακόμη η Χαρουπιά που τη συναντά κανείς σε φτωχά εδάφη και η Τραχεία Πεύκη που είναι εξαιρετικά ανθεκτική στη ξηρασία, το κρύο και τους ανέμους. Στις θερμότερες και ξηρότερες περιοχές του Αιγαίου βρίσκονται ακόμη η Κουμαριά, ο Σχίνος και άλλοι ξηρόφιλοι θάμνοι.

Σημαντική είναι επίσης η πανίδα του Αιγαίου. Στη Ρόδο είναι γνωστό το φαινόμενο της αποδημίας των Πεταλούδων του είδους Callimorpha quadripunctaria.  Σε μια μικρή κοιλάδα στη δυτική πλευρά του νησιού την καλοκαιρινή περίοδο συγκεντρώνεται ένας πολύς μεγάλος αριθμός από πεταλούδες.  Οι πεταλούδες καταλαμβάνουν τους κορμούς και τα φύλλα από τις Ζηδιές (Liquidambar orientalis).  Αφού ζευγαρώσουν κατά το τέλος Αυγούστου ή τις αρχές Σεπτεμβρίου αφήνουν την κοιλάδα και κατευθύνονται προς το εσωτερικό του νησιού, σ` ένα σημείο κοντά στο χωριό Ελεούσα, όπου γεννούν τα αυγά τους.  Κατά τη μετακίνηση αυτή καλύπτουν μία απόσταση 10 περίπου χιλιομέτρων.  Την επόμενη χρονιά στις αρχές Ιουνίου ξαναγυρίζουν μαζικά στην ίδια κοιλάδα.  Μεγάλη συγκέντρωση πεταλούδων του είδους Callimorpha quadripunctaria, έχουμε και στην περιοχή Πεταλούδες της Πάρου.  Η μεγάλη ομαδική συγκέντρωση των πεταλούδων στη Ρόδο αλλά και στην Πάρο οφείλεται στο μικροκλίμα που υπάρχει σ` αυτές τις περιοχές.

Στο νησί της Ρόδου ζει ακόμη το ψάρι Γκιζάνι (Ladigesocypris ghigii).  Το περιέγραψε για πρώτη φορά ο Ιταλός ζωολόγος Cian Ferrari το 1927.  Είναι ενδημικό της Ρόδου και κινδυνεύει να εξαφανισθεί. Ζει στα μικρά ποταμάκια του νησιού Γαδουράς, Λούτανης, Αργυρό και στις λίμνες Νάνων και Απολακκιάς. Ο φυσικός βιότοπός του είναι οι εκβολές των ποταμών.  Τρέφεται κυρίως με πλαγκτόν, έντομα και φυτικά υπολείμματα. Αναπαράγεται τους ανοιξιάτικους μήνες. Μερικοί πληθυσμοί του έχουν εξαφανισθεί από τα τεχνικά έργα που γίνονται κυρίως για αρδεύσεις, αποξηράνσεις και υδροδοτήσεις.

Στην Κάρπαθο, τη Σαρία, την Κάσο, ζει το αμφίβιο Salamandra luscani ή Mertensiella luscani. Ονομάζεται Σαλαμάνδρα της Καρπάθου ή Κουρκούταβλος ή Σκουκούταβλος. Ανήκει στα Ουροδελή και είναι το μοναδικό είδος αυτής της κατηγορίας που ζει στο Αιγαίο. Αυτή η Σαλαμάνδρα έχει πολύ περιορισμένη εξάπλωση στον ελλαδικό χώρο. Το υποείδος Salamandra luscani helverseni συναντάται στα νησιά Κάσος, Σαρία, Κάρπαθος και είναι ενδημικό ενώ το υποείδος Salamandra luscani luscani ζει στο Καστελόριζο.  Η κυριότερη απειλή για το είδος αυτό είναι η καταστροφή των βιοτόπων και η συλλογή ατόμων του.

Αρκετά διαδεδομένα στον Ελληνικό χώρο λόγω του θερμού κλίματος είναι και τα ερπετά. Η Ελλάδα, αν συγκριθεί με άλλες χώρες της Ευρώπης, περιλαμβάνει μεγάλο αριθμό ειδών, υποειδών αλλά και ατόμων. Επιπλέον απομονώσεις ατόμων ερπετών στα πολυάριθμα νησιά του Αιγαίου ευνόησαν τη δημιουργία νέων μορφών, ώστε σήμερα στα νησιά αυτά να υπάρχουν χαρακτηριστικά υποείδη. Αξίζει να σημειωθεί ότι πολλά από τα είδη ερπετών που υπάρχουν στα Δωδεκάνησα και στα άλλα νησιά κατά μήκος της Μικρασιατικής Ακτής, δεν υπάρχουν στην Ηπειρωτική Ελλάδα.
Σε ορισμένα από τα Δωδεκάνησα συναντάται η Τουρκική Σαύρα (Lacerta oertzeni) ενώ άλλα είδη που τα συναντάμε μόνο στο ανατολικό Αιγαίο είναι η Χρυσόσαυρα (Mabuya aurata), ο Μαύρος Ζαμενής (Coluber jugularis), ο Ζαμενής της Ρόδου ή Λεβαντόφιδο (Coluber nummifer), το Θαμνόφιδο (Eirenis modestus), Δωδεκανησιακή Αμφίσβαινα (Blanus strauchi), η Οθωμανική Οχιά (Vipera xanthina) και ο Οφίσωψ (Ophisops elegans).

Το Κροκοδειλάκι (Agama stellio), βρίσκεται στα νησιά Δήλος, Νάξος, Πάρος, Αντίπαρος, Μύκονος, Κως, Κάλυμνος, Ρόδος, Ικαρία, Σάμος και Λέσβος. Ο τρόπος αποικίσεως των νησιών του Αιγαίου από το Κροκοδειλάκι, το οποίο προέρχεται από την Ασία, δεν είναι γνωστός. Η Οθωμανική Οχιά είναι είδος γνωστό στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου (Πάτμος, Λέρος, Λειψοί, Κάλυμνος, Κως, Σύμη, Χάλκη, Λέσβος, Χίος, Οινούσσες, Σάμος) αλλά και σε ορισμένες περιοχές του Έβρου. Η Δωδεκανησιακή Αμφίσβαινα (Blanus strauchi), ανήκε στην οικογένεια Amphisbaenidae και είναι γνωστή μόνο στη Κω και τη Ρόδο. Η Οχιά της Μήλου (Macrovipera scheveizeri) είναι ένα σπάνιο ενδημικό είδος και συναντάται μόνο στις Δυτικές Κυκλάδες (Μήλος, Κίμωλος, Πολύαιγος και Σίφνος). Ενδημικό είδος είναι επίσης και η Σαύρα της Μήλου (Podarcis milensis) που συναντάται στη Μήλο, την Αντίμηλο, την Κίμωλο, την Πολύαιγο, τον ?γιο Ευστάθιο, τον ?γιο Ανδρέα (κοντά στην Κίμωλο) και το Ακράθι (κοντά στη Μήλο). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης το Φίδι της Γυάρου (Columber gyarosensis), ένα σχετικά άγνωστο είδος που θεωρείτε ενδημικό του νησιού.

Στα περισσότερα νησιά του Αιγαίου είναι σημαντική η παρουσία της Αιγαιόσαυρας (Podarcis erhardii) και του Κυρτοδάκτυλου (Mediodactylus kotschyi) ενώ από αυτά τα δύο είδη υπάρχει στα νησιά του Αιγαίου κι ένας μεγάλος αριθμός υποειδών. Το γεγονός αυτό αποτελεί κλασικό παράδειγμα απομόνωσης και βοηθάει στο σχηματισμό νέων μορφών. Σε αρκετές επίσης περιοχές αφήνει τα αυγά της η Θαλασσοχελώνα Caretta caretta. Λόγω της μικρής κατανομής τους όλα αυτά τα είδη και τα υποείδη στο Αιγαίο (σε μικρά νησιά και νησίδες), αντιμετωπίζουν μεγάλο κίνδυνο εξαφάνισης από την καταστροφή των οικοσυστημάτων και από τις αλλαγές στη χρήση γης.

Η ορνιθοπανίδα στα νησιά του Αιγαίου είναι πολύ σημαντική. Στα μικρά νησιά και στα ερημονήσια του Αιγαίου σταματούν για να ξεκουραστούν τα πουλιά κατά τη διάρκεια της αποδημίας τους από την Αφρική στη Βόρεια Ευρώπη ή και αντίθετα. Οι υγρότοποι πολλών νησιών του Νότιου Αιγαίου είναι πολύ σημαντικοί για τα αποδημητικά πουλιά. Μερικοί από αυτούς είναι η Λίμνη Ψαλίδι και το Έλος Αλυκή στην Κω, οι μικροί Υγρότοποι της Τήνου, ο Υγρότοπος της Σερίφου, η Λιμνοθάλασσα της Αλυκής στη Νάξο, η Λίμνη και οι Αλυκές της Μήλου, οι Υγρότοποι της Πάρου και της Αντιπάρου, οι Υγρότοποι της Πάτμου. Στο Αρχιπέλαγος του Αιγαίου σχηματίζονται επίσης δεκάδες μικροί εποχιακοί υγρότοποι σε έρημες νησίδες και βραχονησίδες. Όλοι αυτοί οι υγρότοποι, μεγάλοι και μικροί, βοηθούν να επιβιώσουν τα εκατομμύρια πουλιά που διασχίζουν το Αιγαίο κατά τη διάρκεια των μεταναστευτικών ταξιδιών τους (άνοιξη και φθινόπωρο). Ο πλούτος της Ελλαδικής ορνιθοπανίδας οφείλεται στην ευνοϊκή γεωγραφική θέση της Ελλάδας, που βρίσκεται στο ΝΑ. άκρο της Ευρώπης και ακόμη κοντά στην Ασία και τη Βόρεια Αφρική. Μερικά είδη που φωλιάζουν στην Ελλάδα (και ειδικά στο Αιγαίο) δε φωλιάζουν πουθενά αλλού στον ευρωπαϊκό χώρο και έχουν πολύ περιορισμένη κατανομή. ?λλα Ασιατικά είδη που εμφανίζονται πιο σπάνια στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου είναι το Φοινικοπερίστερο (Streptopelia senegalensis), το Τρυγονοπερίστερο (Streptopelia orientalis) και ο Κήρυλος (Ceryle rudis).
Τα κατεξοχήν όμως πουλιά του Αιγαίου είναι τα Θαλασσοπούλια όπως ο Αρτέμης (Calonectris diomedea), ο Μύχος (Puffinus puffinus) και ο Πετρίλος (Hydrobates pelagicus). Περνούν τη ζωή τους στην ανοιχτή θάλασσα παρέα με τα κύματα και στη στεριά έρχονται μόνο κατά τη διάρκεια αναπαραγωγής για να γεννήσουν τα αυγά τους μέσα σε τρύπες στο έδαφος, σε ασφαλείς νησίδες. Στο Αιγαίο φωλιάζουν επίσης δύο είδη γλάρων, ο Ασημόγλαρος και ο Αιγαιόγλαρος.

Ο Ασημόγλαρος έχει καταλάβει όλα τα νησιά και τις βραχονησίδες του Αιγαίου, σε αντίθεση με τον σπάνιο και μικρότερο Αιγαιόγλαρο που ζει σε μικρές νησίδες. Ο Αιγαιόγλαρος (Larus audouinii) είναι ένα παγκόσμια απειλούμενο είδος. Το σύνολο του παγκόσμιου πληθυσμού του βρίσκεται στη λεκάνη της Μεσογείου. Στο δυτικό τμήμα της Μεσογείου βρίσκεται το μεγαλύτερο κομμάτι του παγκόσμιου πληθυσμού ενώ στα ανατολικά και ειδικά στο Αιγαίο υπάρχουν μικροί διάσπαρτοι πληθυσμοί. Σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας, ο Ελληνικός πληθυσμός (ο πληθυσμός του Αιγαίου) φθάνει τα 500-600 ζευγάρια και αποτελεί το μεγαλύτερο πληθυσμό του είδους στην Ανατολική Μεσόγειο. Τα κυριότερα σημεία αναπαραγωγής του στο Αιγαίο είναι τα νησιά των Βορείων Σποράδων, τα νησιά της Δωδεκανήσου, οι νοτιοανατολικές Κυκλάδες, τα Κύθηρα. Ο Αιγαιόγλαρος είναι το σημαντικότερο Θαλασσοπούλι της Ελλάδας και της Ευρώπης και έχει ανάγκη άμεσης προστασίας.

Στο Αιγαίο ζει όμως και το πιο σημαντικό σε παγκόσμιο επίπεδο πουλί που φιλοξενεί η Ελλάδα. Πρόκειται για το Μαυροπετρίτη ή Βαρβάκι (όπως το αποκαλούν οι κάτοικοι των νησιών του Αιγαίου). Στα ελληνικά νησιά βρίσκεται τουλάχιστον ο μισός παγκόσμιος πληθυσμός αυτού του είδους που φθάνει τα 2.500-3.000 ζευγάρια. Φωλιάζει σε ακατοίκητες βραχονησίδες ή σε απόκρημνα βράχια. Τη φωλιά του τη φτιάχνει μέσα στις κοιλότητες των βράχων. Είναι πουλί κοινωνικό και φωλιάζει σε αποικίες. Γεννάει 2 - 3 αυγά από τον Αύγουστο μέχρι τον Οκτώβριο. Ταΐζει τους νεοσσούς του με αποδημητικά πουλιά μιας και έχει ήδη αρχίσει η μετανάστευση των πουλιών προς την Αφρική. Κάθε χρόνο αυτή την εποχή συλλαμβάνονται από τους Μαυροπετρίτηδες πολλά πουλιά, ως επί το πλείστον Στρουθιόμορφα, που καταφθάνουν στο Αιγαίο κουρασμένα από το μεταναστευτικό ταξίδι. Ο Μαυροπετρίτης, μόλις τελειώσει την αναπαραγωγική του περίοδο, αφήνει το Αιγαίο και ξεκινάει ένα μεγάλο ταξίδι αποδημίας για να φθάσει στα χειμωνιάτικα λημέρια του στη Μαδαγασκάρη και στα νησιά Ριουνιόνε (Riunione). Συχνά μερικά από αυτά (τα πιο νεαρά) δεν αποδημούν αλλά μένουν και το χειμώνα στο Αιγαίο.

Ένα άλλο Θαλασσοπούλι, σύμβολο του Αιγαίου, είναι ο Θαλασσοκόρακας που ζει στις βραχώδεις ακτές των νησιών μας. Φτιάχνει τη φωλιά του στο έδαφος με φύκια, πάνω στις σχισμές των βράχων. Γεννάει τον Απρίλιο - Ιούνιο 3 αυγά που τα κλωσούν και οι δύο γονείς για 25 περίπου ημέρες. Στα νησιά του Αιγαίου υπάρχουν επίσης ιδιαίτερα καλοί πληθυσμοί από Σπιζαετούς, Πετρίτηδες και Κιρκινέζια. Στους υγρότοπους της Κω φωλιάζει η Καστανόπαπια (Tadorna ferruginea), που είναι μια από τις πιο σπάνιες πάπιες της Ελλάδας κι ακόμη βρίσκουν καταφύγιο και ξεχειμωνιάζουν τα Φοινικόπτερα (Phoenicopterus tuber).

Στο χώρο του Αιγαίου υπάρχουν επίσης και πολύ σημαντικά Θηλαστικά. Στη Ρόδο ζει το Πλατώνι (Dama dama). Σήμερα λιγότερα από 50 ζώα του είδους αυτού ζουν στα δάση της Ρόδου και για το λόγο αυτό το είδος έχει περιληφθεί στην κατηγορία "τρωτά" του Κόκκινου Βιβλίου των Απειλούμενων Σπονδυλοζώων της Ελλάδας. Στην Ερημόμηλο (Αντίμηλος) συναντάται το Αγριοκάτσικο Capra aegagrus pictus.

Ο μεγάλος αριθμός των σπηλαίων που υπάρχει στα νησιά του Αιγαίου φιλοξενεί επίσης πλήθος από Νυχτερίδες (Μικροχειρόπτερα). Η αλήθεια όμως είναι ότι η πανίδα αυτών των ιπτάμενων θηλαστικών δεν έχει ακόμη μελετηθεί αρκετά.

Το πιο σημαντικό όμως θηλαστικό του Αιγαίου είναι η Φώκια (Monachus monachus). Βρίσκεται στις Βόρειες Σποράδες, στα Δωδεκάνησα, στις Κυκλάδες, στα νησιά του Βορείου και Βορειοανατολικού Αιγαίου. Ο πληθυσμός της φτάνει τα 700-1.000 άτομα σε όλη τη Μεσόγειο, με τη μεγαλύτερη όμως συγκέντρωση στις ακτές των νησιών του Αιγαίου. Στο Αιγαίο ζουν επίσης και άλλα θαλάσσια θηλαστικά, όπως το Δελφίνι (Delphinus delphis), το Ρινοδέλφινο (Tursiops truncatus), το Μαυροδέλφινο (Phocaena phocaena), η Ευφροσύνη (Strenella caerulcalba), το Σταχτοδέλφινο (Grampus griseus). Μεμονωμένες παρατηρήσεις έχουν γίνει στο Αιγαίο της Ραμφοφάλαινας (Ziphius cavirostris), της Φαλαινόπτερας (Balaenoptera acutorostrata), του Φυσητήρα (Physeter catadon), της Όρκας (Orcinus orcas) κ.α.

Οι δείκτες της πορείας του μεγάλου Αρχιπελάγους μας είναι τα ζώα του. Η Φώκια, η Χελώνα, ο Αιγαιόγλαρος, ο Μαυροπετρίτης. Όλοι μας θα πρέπει να καταλάβουμε ότι το φυσικό περιβάλλον των νησιών μας, μαζί με τη χλωρίδα και την πανίδα του, αποτελούν φυσική κληρονομιά που πρέπει να διαφυλαχθεί και να μεταβιβασθεί και στις επόμενες γενιές.

---------------------------------------------------------------- 
http://www.greenapple.gr/articlesdesc.php?id=219.