Η ΜΟΝΗ, στ' αλήθεια, ευτυχής, πρωτιά που έχουμε σε σχέση με τους δυτικούς φίλoυς μας, είναι το μικρό ποσοστό κρουσμάτων AIDS. Πρωτιά η οποία οφείλεται κυρίως σε κοινωνικοοικονομικούς λόγους, με άλλα λόγια, στον «ελληνικό τρόπο ζωής». Για πρώτη φορά, η αδυναμία μας να παρακολουθήσουμε τα φιλελεύθερα ή νεωτερίζοντας πολιτιστικά ή κοινωνικά κινήματα των δυτικών φίλων μας, μας βγαίνει σε καλό. Κάτι είναι κι αυτό.
Το πλεονέκτημα όμως αυτό δεν πρόκειται να διαρκέσει για πάντα, μια που η πρόσφατη ιστορία μας διδάσκει ότι, στα κοινωνικά ζητήματα, επόμεθα των άλλων χωρών κατά μερικά χρόνια. Δεν θα ήταν παράξενο, λοιπόν, να βρεθoύμε στην κατάσταση της Γαλλίας, π.χ., μετά από μια πενταετία. 'Έτσι, τα καλά νέα δεν πρέπει να μας κάνουν να εφησυχάζουμε.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
ΣΕ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ κλίμακα από τον καιρό που το AIDS θεωρήθηκε παγκοσμίως Νο 1 ασθένεια, ιδρύθηκαν διάφοροι οργανισμοί με κρατική αρωγή.
Σκοπός τους ήταν η αντιμετώπισή του με το μόνο τρόπο που ξέραμε τότε - και που εξακολουθεί να είναι μοναδικός και σήμερα-, την πρόληψη. Προϋπόθεση δε της πρόληψης ήταν - και είναι- η ενημέρωση, μια και το AIDS είναι κάτι εντελώς καινούργιο.
Ξεκίνησαν λοιπόν με ομιλίες, με φυλλάδια, με σποτ στην τηλεόραση, με δημοσιεύσεις επιστημονικές ή εκλαϊκευμένες. Προσπάθειες φιλότιμες στη αρχή, που πνίγηκαν όμως γρήγορα στη γραφειοκρατία και την αμετροεπή μισαλλοδοξία των ηγουμένων των οργανισμών αυτών.
Έτσι γρήγορα έγινε φανερή η πικρή πραγματικότητα: Το κράτος απασχολημένο με το να συντηρεί τα δυσκίνητο κορμί του, δεν μπορούσε να διαθέσει «πολύτιμη» ενέργεια για ένα τέτοιο θέμα. Η λογική του ήταν, είναι και θα είναι: «Αφού δεν είναι ακόμα πρόβλημα, γιατί ν' ασχολούμαστε; ?σ' το να γίνει πρώτα πρόβλημα…». Επομένως, το βάρος έπεσε στις πλάτες της τοπικής πρωτοβουλίας.
ΣΤΗ ΜΥΚΟΝΟ
ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΜΑΣ κάθε χρόνο δεχόμαστε εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες. Είναι λοιπόν λογικό να υποθέσουμε, ότι έχουμε αυξημένες πιθανότητες να συναναστραφούμε πιθανούς φορείς της ασθένειας. Μόλις, λοιπόν έγιναν οι πρώτες ανακοινώσεις για το AIDS, δημιουργήθηκε κάποιος πανικός ανάμεσα στους συντοπίτες μας. Πανικός, ο οποίος, επειδή εκείνη την εποχή το AIDS εθεωρείτο ασθένεια κυρίως των ομοφυλοφίλων, κινδύνευε να μεταπέσει σε φαινόμενα κοινωνικού ρατσισμού, όπως: «αυτός μιλάει κάπως παράξενα, πέταξέ τον από το μαγαζί».
Τότε ο Δήμος Μυκονίων, αφού αδίκως περίμενε της συνδρομή της πολιτείας, πήρε απόφαση και, με τη βοήθεια των εδώ γιατρών και πολιτών, διοργάνωσε μια ενημερωτική καμπάνια. Τυπώθηκε και διανεμήθηκε ένα πολύ κατατοπιστικό φυλλάδιο κι έγιναν διαλέξεις για όλες τα ηλικίες από τους γιατρούς. Το αποτέλεσμα μπορούμε να πούμε ότι ήταν ικανοποιητικό. Ο Μυκονιάτης δεν εφησυχάζει πια για το AIDS, αλλά ούτε θεωρεί ότι είναι το «Κακό» που πλανάται στην ατμόσφαιρα.
Μερικές όμως αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά θεώρησαν καλή ευκαιρία να αυξήσουν τις πωλήσεις τους χρησιμοποιώντας αλόγιστα το νησί μας. Έτσι αφού μας είχαν ήδη αναγορεύσει σε νησί των οργίων και των ομοφυλοφίλων, τώρα ήρθαν σκαιότεροι χαρακτηρισμοί, όπως «Μύκονος, η μητρόπολις του AIDS» ή ανατριχιαστικοί αριθμοί κρουσμάτων (θα 'πρεπε το μισό νησί να νοσηλεύεται).
Αυτοί οι «κύριοι» -οι οποίοι πρέπει να ντρέπονται για την πέννα που κρατούν- δεν εφείσθησαν μελάνης, προκειμένου να χαλκεύσουν συκοφαντικά ανοσιουργήματα, αρκεί να μεγαλώσουν τα κέρδη τους. Και αγνόησαν βεβαίως όλες τις διαμαρτυρίες που του έγιναν. Αγνόησαν επίσης και το μεγάλο κακό που έκαναν σε μια από τις κυριότερες πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας μας, τον τουρισμό. Αγνόησαν τέλος, ότι το ποσοστό κρουσμάτων στο νησί μας είναι μηδαμινό, καθώς και ότι ο κ. Μαν (υπεύθυνος ενημέρωσης για το AIDS της Π.Ο.Υ.), όταν επισκέφθηκε το νησί μας, συνεχάρη το Δήμαρχο για την καλή ενημερωτική δουλειά που είχε γίνει.
Ας ελπίσουμε πως όλα αυτά τέλειωσαν.
ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ
ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ όμως ξανάρχεται και το πρόβλημα εξακολουθεί να υπάρχει παγκοσμίως. Λίγο όμως λόγω των σκανδάλων, λίγο λόγω της πολιτικής κρίσης, πέρασε στις μέσα σελίδες, στα ψιλά των εφημερίδων. Θεωρούμε λοιπόν καθήκον μας να το επαναφέρουμε, για να μην αφήσουμε την προσοχή μας να χαλαρώσει.
Παρ' όλες τις ειδήσεις που διαβάζουμε, κατά καιρούς, στις εφημερίδες, περί ευρέσεως ή μη του εμβολίου, περί μεταλλάξεων εδώ και τρία χρόνια. ή περί άλλων τρομοκρατικών και μη, ένα πρέπει να ξέρουμε: Για μας, τους μη συμμετέχοντες στις επιστημονικές έρευνες, τίποτα δεν έχει αλλάξει εδώ και τρία χρόνια.
Οι τρόποι μετάδοσης παραμένουν πάντα οι ίδιοι: Αίμα και σπέρμα. Οι τρόποι προφύλαξης επίσης είναι οι ίδιοι (εύκολοι, απλοί και καθημερινοί).
Ας ξεσκονίσουμε λοιπόν πάλι τις γνώσεις, ας το ξανασυζητήσουμε στην παρέα και το καφενείο, και ας μη ντραπούμε να ρωτήσουμε τους γιατρούς για οποιαδήποτε απορία ή αμφιβολία έχουμε. Να είμαστε πάντα σε εγρήγορση και να προφυλασσόμαστε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα χαρακτηρίζουμε φορέα όποιον δεν μας γεμίζει το μάτι.
Το καλοκαίρι έρχεται και δεν πρέπει να δικαιώσουμε τις σκανδαλοθηρικές στήλες και τους αργυρώνητους ρυπαρούς κονδυλοφόρους. ?λλωστε η ζωή είναι όμορφη και μπορούμε να τη χαρούμε με το μικρότερο δυνατό κόστος.
Μ.Μ.
*Από τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» του Διονυσίου Σολωμού.
Πηγή: εφημ. Η ΜΥΚΟΝΙΑΤΙΚΗ, Απρίλιος 1989
Σημείωση 20ο Τεύχος
