Welcome to eyploia.aigaio-net.gr!

     On Line Πλοία
Για να δείτε τα πλοία
On line στο Αιγαίο
πατήστε εδώ.

     Ανακοίνωση
 ΥΠΟΓΡΑΨΤΕ
Για να σωθεί η Σαντορίνη
και το Αιγαίο από
την τοξική βόμβα βυθού
Sea Diamond

 SIGN the PETITION
and help protect Santorini
and the Aegean Sea
from toxic dangers
 


     Κατηγορίες
?γρια Ζωή
Αεροδρόμια Λιμάνια
Αιολικά Πάρκα
Αλιεία
Ανανεώσιμες Π. Ε.
Απόβλητα
Απορ/τα-Ανακύκλωση
Απόψεις-Ιδέες
Βιοτοποι/βιοπ/λότητα
?γρια Ανάπτυξη
Βιώσιμη Ανάπτυξη
Δάση
Διάνοιξεις Δρόμων
Διατροφή
Διάφορα
Δίκτυο
Εκδηλώσεις-Ενημέρωση
Ενέργεια
Έρωτας και Αιγαίο
Θάλασσα-Ακτές
Κεραίες
Κλίμα
Κοινωνία Πολιτών
Κτηνοτροφία
Κυνήγι
Μ.Μ.Ε.
Νερό
Οικολογική Γεωργία
Παραδοσιακοί Οικισμοί
Περιβάλλον
Πολιτισμός
Ρύπανση
Συγκοινωνία
Τουρισμός
Φίλοι των ζώων
Φυσικοί Πόροι
Χωροταξία

     Νησιά


     Επιλογές
·Θέματα
·Αρχείο ?ρθρων

·1ο Τεύχος
·2ο Τεύχος
·3ο Τεύχος
·4ο Τεύχος
·5ο Τεύχος
·6ο Τεύχος
·7ο Τεύχος
·8ο Τεύχος
·9ο Τεύχος
·10ο Τεύχος
·11ο Τεύχος
·12ο Τεύχος
·13ο Τεύχος
·14ο Τεύχος
·15ο Τεύχος
·16ο Τεύχος
·17ο Τεύχος
·18ο Τεύχος
·19ο Τεύχος
·20ο Τεύχος
·21ο Τεύχος
·22ο Τεύχος

     Who's Online
Υπάρχουν επί του παρόντος 10 Επισκέπτης(ες) και 0 Μέλος(η) που είναι συνδεδεμένος(οι)

Είσαστε ανώνυμος χρήστης. Μπορείτε να εγγραφείτε πατώντας εδώ

     Search



     Έπαθλο

Το περιοδικό της Πελοποννήσου


 Έρωτας και Αιγαίο: Ο έρωτας στο Μεσαίωνα, της Monique Closson

ΝησιάΟι μικρογραφίες των μεσαιωνικών χειρογράφων μας προσφέρουν πολύτιμες μαρτυρίες για τη ζωή και το περιβάλλον των γυναικών της εποχής. Ενώ, όμως, στα . χειρόγραφα του έτους 1000 σπάνια βλέπουμε ένα γυναικείο πρόσωπο, από τον 13ο αιώνα η ευγενική και ραδινή μορφή, που συχνά ανήκε στην Παναγία, εμφανίζεται στολισμένη με όλες τις χάρες.

Για τον χριστιανικό κόσμο, το γεγονός της παρουσιάσεως της γυναίκας με τα λεπτά χαρακτηριστικά τη μητέρας του Ιησού σβήνει, ως ένα σημείο, το αμάρτημα της Εύας, γιατί, σ' αυτή τη στιγμή της Ιστορίας, οι θεολόγοι αμφιταλαντεύονται πάντα ανάμεσα στην προκλητική Εύα, τη γυναίκα του Αδάμ, και την Θεοτόκο. Η Εύα γίνεται πολύ πιο τρομερή και, από τον 4ο αιώνα, ο ?γιος Αυγουστίνος ταυτίζει το προπατορικό αμάρτημα με τη σαρκική πράξη, ενώ δεν είναι έτσι στην Παλαιά Διαθήκη, όπου το προπατορικό αμάρτημα είναι το αμάρτημα της γνώσεως. Η ταύτιση αυτή θα έχει μεγάλη επίδραση στη νοοτροπία των ανθρώπων, σχεδόν ως τις μέρες μας. Οι Απόστολοι τοποθετούν την παρθενία πάνω από τον συζυγικό δεσμό, παρ' όλο που αυτός αποτελεί το μικρότερο κακό, το οποίο αποδέχονται για τους αδύνατους... Θα έπρεπε να μπορούμε να τεκνοποιούμε χωρίς να έχουμε σαρκική επαφή και αυτό είναι μάλλον δύσκολο...
Το 1139, στη Σύνοδο του Λατερανού, οι επίσκοποι, παράλληλα με τη θέσπιση της ευλογίας του γάμου (ο οποίος μέχρι τότε ετελείτο με μια απλή πολιτική διατύπωση), ακυρώνουν τον γάμο των ιερέων, απόφαση που αποκαλύπτει ότι πολλοί κληρικοί ήταν ανίκανοι να ακoλoυθήσoυν το δόγμα της αγνότητας ή απλώς το απέρριπταν.

Οι γνώσεις μας για τη σεξουαλική ζωή των ζευγαριών, ειδικά μετά το έτος 1000, προέρχονται κατά μέγα μέρος από την ανάγνωση εκκλησιαστικών εγγράφων, όπως είναι συγγράμματα θεολογίας, τα εγχειρίδια των εξομολογητών ή τα τυπικά των μετανοιών, όπου καταχωρίζονται τα επιτίμια που επιβάλλονται για τον εξιλασμό διαφόρων αμαρτημάτων, οι εγκύκλιοι και οι συνοδικές παραινέσεις, οι οποίες αναφέρονταν συχνά στη σεξουαλικότητα, σ' αυτό το μυστήριο της ζωής που προκαλεί αναστάτωση και που είναι παρ' όλα αυτά απαραίτητο για τη διαιώνιση του είδους. Και οι θεολόγοι είναι υποχρεωμένοι να παραδεχθούν ότι η σεξουαλικότητα αποτελεί βασικό στοιχείο του γάμου. Αλλά, όπως λέει πολύ ωραία ο Ζαν-Λουί Φλαντρέν στο βιβλίο του «Το Σεξ και η Δύση»: «Ποτέ, στον Μεσαίωνα, ο έρωτας δεν υπήρξε νόμιμος σκοπός των συζυγικών περιπτύξεων». Η παροχή των δικαιωμάτων προς το έτερον ήμισυ και η επιθυμία για τεκνοπoίηση είναι τα δύο θεμιτά κίνητρα της σύζευξης.
Αυτό το βαθύτερο κίνητρο για σεξουαλική ένωση το ξαναβρίσκουμε ως και στις δίαιτες που προτείνονται στα ιατρικά συγγράμματα του 14ου και 15ου αιώνα. Σε ένα από αυτά, το «Τacuinum sanitatis», συνιστάται στον άνδρα να τρώει κάστανα που είναι πολύ θρεπτικά και «προκαλούν συνουσία», κουκουνάρια που προκαλούν «σεξουαλική διέγερση», πράσα που «οδηγούν σε συνουσία»... ενώ η μέντα, σύμφωνα με τα λεγόμενα του συγγραφέα «σβήνει την επιθυμία και φράσσει τα σπερματικά σωληνάρια». Αντίθετα, το μαρούλι και η κολοκύθα είναι άριστα για να καταστήσουν τις γυναίκες γόνιμες. ?σχετα με την πραγματική αποτελεσματικότητά της, ήταν πολύ εύκολο να ακολουθήσει κανείς μια δίαιτα, αφού όλα αυτά τα φυτά αποτελούσαν τη βάση της καθημερινής διατροφής, Αν πιστέψουμε τις εικονογραφήσεις αυτού του χειρογράφου, οι άνδρες προσπαθούσαν να αυξήσουν ταυτόχρονα τον ανδρισμό και την ικανότητά τους για γονιμοποίηση εξίσου με τις γυναίκες. Αμφέβαλλε κανείς ότι θα μπορούσαν κι αυτοί να είναι στείροι; Οι μικρογραφίες μας αποκαλύπτουν ότι οι σύζυγοι κοιμούνταν γυμνοί στο συζυγικό κρεβάτι, πολύ συχνά με μια σκούφια ύπνου, για να προστατεύονται από το κρύο και τα ρεύματα του αέρα, και γλιστρούσαν στο κρεβάτι ο ένας μετά τον άλλο. Αιδώς ή συγκράτηση; Σε ορισμένες πιο τολμηρές μικρογραφίες του 14ου και του 15ου αιώνα, παρατηρούμε ότι οι αιδήμονες αναγνώστες των μεταγενέστερων εποχών έχουν σβήσει ορισμένες σκηνές. Έτσι συνέβη με κείνη του φύλλου «coytus» (συνουσία) του «Tacuinum sanitatis». Το σβήσιμο, που είναι αποκαλυπτικό, δεν εμποδίζει να διακρίνουμε τις κινήσεις των ερωτευμένων: ο άνδρας χαϊδεύει απαλά το στήθος της συντρόφου του, προσφέροντάς της χάδια που είναι τα προκαταρκτικά της συνουσίας, τα οποία προκαλούν ηδονή. Αλλά η ηδονή καταδικάζεται αυστηρά από την Εκκλησία και τον 13ο αιώνα, ακόμη, ο ?γιος Θωμάς ο Ακινάτης εξαπολύει τα βέλη του για να την πολεμήσει.
Αλλά υπάρχει τέτοια πληθώρα αντιλήψεων για την ηδονή, για το αν επιτρέπεται ή όχι, που νομίζουμε ότι ονειρευόμαστε, σήμερα, όταν ανακαλύπτουμε το θέμα γύρω από το οποίο περιστρέφονταν οι συζητήσεις: διαθέτει η γυναίκα σπέρμα;

Για τον Γαληνό, Έλληνα γιατρό του 2ου μ.Χ. αιώνα, ο οποίος εμπνέεται από τον Ιπποκράτη (που έζησε πέντε αιώνες πριν), θηλυκό σπέρμα υπάρχει και είναι απαραίτητο για την αναπαραγωγή. Για τον Αριστοτέλη, που ήταν σύγχρονος του Ιπποκράτη, δεν υπάρχει θηλυκό σπέρμα. Μόνο το αίμα των εμμήνων είναι απαραίτητο για τον σχηματισμό του εμβρύου. Οι θεολόγοι, που αποκτούν συνεχώς καλύτερη ενημέρωση από τα ιατρικά συγγράμματα που κυκλοφορούν, τείνουν, από τον 12ο αιώνα, να πιστέψουν ότι υπάρχει θηλυκό σπέρμα, ισοδύναμο με το αρσενικό. Η ρητορική τους θα τους οδηγήσει σε εκπληκτικά συμπεράσματα. Αν η γυναίκα έχει όντως μέσα της αυτό το σπέρμα, για να «εκσπερματίσει», θα πρέπει να νιώσει ηδονή όπως και ο άνδρας.
Είναι συνεπώς απαραίτητο να φτάνει και η γυναίκα σε οργασμό, γιατί δεν μπορεί να γίνει σύλληψη χωρίς ηδονή. Αν ο Θεός έδωσε την ηδονή στη γυναίκα, είναι για να γεννηθεί το παιδί πιο ωραίο. Φθάνουν μέχρι το σημείο να συμβουλεύουν τον σύζυγο να παρατείνει την περίπτυξη ώσπου να φτάσει η γυναίκα σε οργασμό. Ο Βαρθολομαίος ο Αγγλικός, φραγκισκανός μοναχός και συγγραφέας ενός έργου, του «Βιβλίου των ιδιοτήτων των πραγμάτων», το οποίο γνώρισε τεράστια επιτυχία στην Ευρώπη, από τον 13ο ως τον 17ο αιώνα, γράφει: «Η μητέρα συλλαμβάνει μέσα σε" μεγάλη ηδονή και γεννάει με μεγάλο πόνο». Συνεπώς η γυναικεία ηδονή είναι εκείνη που χαρακτηρίζει τη σύλληψη.
Έχουνε φτάσει στα χέρια μας πολλά ιατρικά έργα που αναφέρονται στη γυναικολογία και γράφηκαν κατά τον Μεσαίωνα (πρέπει να το τονίσουμε αυτό, γιατί το θέμα αποτελούσε ταμπού από τον 16ο ως τον 18ο αιώνα). Είναι όλα επηρεασμένα από τον Ιπποκράτη, οπωσδήποτε αλλά κυρίως από το έργο του Σωρανού του Εφέσιου (98-130 μ.Χ.), οι ανακαλύψεις του οποίου έχουν μεταδοθεί από τη σχολή του Σαλέρνο, νοτίως της Νεαπόλεως, ειδικά από μια γυναίκα, γιατρό στη σχολή αυτή, που ονομαζόταν Τρότουλα, στο σύγγραμμα γυναικολογίας που έγραψε. Δεν πρέπει να υποτιμάμε τις επιστημονικές γνώσεις που μεταδόθηκαν από τους ?ραβες γιατρούς και ειδικά από τον Αβικένα (980-1037), ο οποίος απεκαλείτο πρίγκιπας των γιατρών, και το έργο του, "Κανόνας Ιατρικής», διδασκόταν στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια μέχρι τον 18ο αιώνα.

Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζουν οι γιατροί τη μήτρα αποσαφηνίζει τις αντιλήψεις τους για τη διαδικασία της γονιμοποιήσεως. Για τον Βαρθολομαίο τον Αγγλικό, «η μήτρα είναι στη γυναίκα ένα μέλος περίεργο που είναι σχηματισμένο σαν κύστη και σκοπός της είναι να δέχεται το σπέρμα για τη σύλληψη. Αυτή η «μήτρα με τα δύο δωματιάκια, το δεξί στο οποίο συλλαμβάνεται ο γιος και το αριστερό στο οποίο συλλαμβάνεται το θηλυκό» (το άρρεν έμβρυο δεν μπορεί παρά να τοποθετείται δεξιά, στην αξιοσέβαστη πλευρά!). Ο μοναχός μας συνεχίζει εξηγώντας ότι «το σπέρμα που εξέρχεται από την πλευρά και του πατέρα και της μητέρας, με την αναπαραγωγή, όταν απλώνεται στο σημείο που έχει ορίσει η Φύση και συγκεντρώνεται στα δωματιάκια της μητέρας σύμφωνα με τις ιδιότητες της Φύσεως» πλάθει το παιδί. «...Τα σπέρματα συνενώνονται με τη δύναμη της θερμότητας που προστίθεται από την πλευρά του πατέρα», αλλά η ανάμειξη των δύο σπερμάτων δεν μπορεί να γίνει παρά χάρη στο «σπέρμα της μητέρας που είναι διαυγές και ψυχρό» και στο οποίο έρχεται να αναμειχθεί το σπέρμα του πατέρα το οποίο είναι «παχύρρευστο και ζεστό». Το σπέρμα της μητέρας είναι εκείνο που «διαβρέχει» το σπέρμα του πατέρα, όπως ο σιδηρουργός «διαβρέχει» το καυτό σπαθί μέσα στο κρύο νερό. Δεν μπορούμε παρά να αντιμετωπίσουμε με θαυμασμό μια τέτοια εικόνα. Δεν υποτιμά τον ρόλο της γυναίκας στη σύλληψη και δεν βρισκόταν τόσο μακριά από την πραγματικότητα, μιας που είναι πια γνωστό ότι το ωάριο περιμένει ακίνητο «τη στρατιά των σπερματοζωαρίων...»
Αυτή την άποψη για τα δύο σπέρματα δεν τη δέχονται ομόφωνα όλοι οι θεολόγοι Ορισμένοι, αναφερόμενοι στον Αριστοτέλη και, κυρίως, στην Αγία Γραφή, δηλώνουν ότι η γυναίκα παίζει παθητικό ρόλο στη Δημιουργία.
Παρ' όλη την πίεση της Εκκλησίας στον τρόπο σκέψεως και την ανάγκη για εργατικά χέρια στην ύπαιθρο, η επιθυμία να μην αποκτά κανείς παιδιά υπήρχε. Eίναι  γνωστό από τα τυπικά των μετανοιών και τα δικαστικά πρακτικά. Οι αντισυλληπτικές μέθοδοι είναι γνωστές από την αρχαιότητα. Στη Φυσική Ιστορία του, ο Πλίνιος ο Νεώτερος βεβαιώνει ότι πρέπει να κόβεται ένα "φαλάγγι", ένα είδος τριχωτής αράχνης, με πολύ μεγάλο κεφάλι, στο εσωτερικό του οποίου βρίσκονται δύο μικρά σκουλήκια, που, τοποθετούμενα στη γυναίκα μέσα σε δέρμα ελαφιού, πριν βγει ο ήλιος, εμποδίζουν τη σύλληψη.
Τον 10ο αιώνα μ.Χ., ο Κέλσος Κορνήλιος Αύλος, στο έργο του Arte medica, συνιστά την παμπάλαιη χρήση του πεσσού, ο οποίος ήταν γνωστός στους Αιγύπτιους. Γράφει: "Αφού ετοιμαστούν τα αντισυλληπτικά υλικά, αλείφονται σ' ένα ξαντό από απαλό μαλλί» . Τον 11ο αιώνα, ο ?ραβας γιατρός Ουμπουμπχασύμ, στο ιατρικό σύγγραμμά
του Tacuinum sanitatis, αποδίδει στα βελανίδια τις εξής ιδιότητες: "Κονιορτοποιημένα και τοποθετημένα στους κολπικούς πεσσούς, καταστέλλουν την έμμηνο ροή, ενώ το ίδιο ισχύει κι όταν τρώγονται». Ο Σωρανός ο Εφέσιος, τον 2ο αιώνα μ.Χ., εγκωμιάζει ήδη την coitυs interruptυs (σ.τ.Μ. διακοπτόμενη συνουσία). Έτσι, εδώ και πολλούς αιώνες, οι γυναίκες δεν στερούνταν συνταγών, λιγότερο ή περισσότερο αποτελεσματικών είναι αλήθεια, τελικός σκοπός των οποίων ήταν η καταστολή της εμμήνου ροής, ενώ οι άνδρες γνώριζαν τη μέθοδο της μη πλήρους διεισδύσεως.
Όσον αφορά στον Μεσαίωνα, εισχωρούμε σ' αυτόν το γυναικείο και λίγο περιθωριακό κόσμο που υιοθετεί αρνητική στάση μπροστά στη μητρότητα χάρη στα εκκλησιαστικά και δικαστικά έγγραφα. Οι ιερείς, θεματοφύλακες των εξομολογήσεων των ενοριτισσών τους, μας πληροφορούν ότι οι κολπικοί πεσσοί πωλούνται ευρέως στα φαρμακεία, παρ' όλες τις κατηγορηματικές απαγορεύσεις της Εκκλησίας. Οι πεσσοί αυτοί είναι φτιαγμένοι με κοπανισμένα αμύγδαλα, ανακατεμένα με αλάτι, που η πικρή γεύση του ενίσχυε την αποτελεσματικότητά τους. Υπάρχουν έγκυρες ενδείξεις ότι η χρήση αυτών των "ταμπόν» ήταν αρκετά διαδεδομένη, αφού σε κάποια συνταγή του 1467, ανακαλύπτουμε την ακόλουθη φράση: "Ο φαρμακoπoιός αυτός θα δώσει τις σκόνες, τα σιρόπια, τα καταπότια και πολλούς πεσσούς».
Εκτός όμως απ' αυτές τις "αντισυλληπτικές» μεθόδους, φαίνεται καθαρά ότι οι γυναίκες, (εκείνη την εποχή, ήξεραν να παρασκευάζουν αφεψήματα από φυτά με φαρμακευτικές ιδιότητες, για να πετύχουν το ίδιο αποτέλεσμα.
Στο βιβλίο απλής ιατρικής του Πλαταίριου, τον 15ο αιώνα - που γνώρισε μεγάλη επιτυχία και πραγματεύεται τις ευεργετικές ιδιότητες των φυτών για τον ανθρώπινο οργανισμό και την καλή ή κακή χρήση των φαρμάκων -λέγεται ότι «το χαμομήλι είναι εξαιρετικό, για να προκαλεί επαναφορά των εμμήνων» ή των «λουλουδιών», όπως τα έλεγαν στον Μεσαίωνα (αφού τα δέντρα που δεν έχουν λουλούδια δεν έχουν και καρπούς και οι γυναίκες χωρίς λουλούδια δεν θα κάνουν παιδιά), Η επάνοδος των «λουλουδιών» μνημονεύεται συχνά από τους βοτανολόγους του Μεσαίωνα. Τα αφεψήματα από κίτρουλο, μάραθο και μαϊντανό συνιστώνται επίσης και για ομαλή άμβλωση, θα μπορούσαμε να πούμε. Αυτές οι απόπειρες για άμβλωση στην αρχή της εγκυμοσύνης, ήταν ίσως λιγότερο σπάνιες από ό,τι θα μπορούσαμε να φανταστούμε μέχρι τώρα, ειδικά στο ξημέρωμα του 13ου αιώνα, που ακούγεται ο λόγος των γιατρών και μειώνονται οι χριστιανικές απαγορεύσεις. Από την άλλη μεριά, ακόμη και αυτή την εποχή, οι θεολόγοι, όπως ο Πέτρος της Σαρτρ τον 13ο και ο Ζαν ο Ζερσόν τον 14ο αιώνα, διακηρύσσουν από τον άμβωνα ότι η προσπάθεια αντισυλλήψεως αποτελεί θανάσιμο αμάρτημα. Γι' αυτούς η μη αναπαραγωγική συζυγική επαφή, συμπεριλαμβανομένης και της διακοπτόμενης συνουσίας, της περιορισμένης διεισδύσεως και κάθε άλλης μεθόδου, αποτελεί παρά φύση αμάρτημα, αμάρτημα λαγνείας.
Για να εμποδίσει την αντισύλληψη, ή τουλάχιστον για να την περιορίσει, η Εκκλησία συνιστά στα ζευγάρια την τήρηση περιόδων εγκράτειας. Ανάμεσα στον 6ο και στον 11ο αιώνα, οι θεολόγοι πολλαπλασίασαν κατά βούληση τις απαγορεύσεις. Ο Μπούχαρντ της Βορμς, απαριθμεί στο Decretum του τις στιγμές που η συζυγική εγκράτεια είναι υποχρεωτική: «Ενώθηκες με τη γυναίκα σου την εποχή των εμμήνων της; Αν το έκανες αυτό, θα τιμωρηθείς με δέκα μέρες με ψωμί και νερό», «'Ηρθες σε επαφή με τη γυναίκα σου, αφού κινήθηκε το παιδί στη μήτρα; Ή λιγότερο από σαράντα μέρες μετά τον τοκετό; Αν το έκανες αυτό, θα τιμωρηθείς με είκοσι μέρες με ψωμί και νερό». «Aμάρτησες με τη γυναίκα σου τη Σαρακοστή; Αν το έκανες αυτό, θα τιμωρηθείς με σαράντα μέρες με ψωμί και νερό».
Και ο κατάλογος δεν σταματάει εκεί. Μετά τον τοκετό, ο σύζυγος δεν επιτρέπεται να ξαναρχίσει τις σαρκικές σχέσεις πριν περάσουν σαράντα μέρες για αγόρι και ογδόντα για κορίτσι, γιατί η μητέρα χρειάζεται πολύ περισσότερο καιρό για να εξαγνιστεί αν έφερε στον κόσμο κορίτσι. Δεν πρέπει επίσης να ζευγαρώνει τις ημέρες των νηστειών και των εορτών, ούτε την Κυριακή, πρέπει να μένει αγνός είκοσι μέρες πριν από τα Χριστούγεννα κλπ.
Αν υπολογίσουμε όλες αυτές τις απαγορεύσεις, παρατηρούμε ότι ένα ζευγάρι είχε το δικαίωμα να κάνει έρωτα μόνο τον μισό χρόνο. Το πρόβλημα αυτό υπήρχε σίγουρα, γιατί το επικαλείται ο Βοκκάκιος στο «Δεκαήμερό» του. Στη δέκατη νουβέλα της δεύτερης μέρας, μια σύζυγος παραπονιέται ότι ο άνδρας της την πλησιάζει μόνο τις καθημερινές μια φορά το μήνα και βάλε!
Αν παραβίαζαν αυτές τις απαγορεύσεις, μια φρικτή απειλή βάραινε πάνω από τα ζευγάρια: να φέρουν στον κόσμο ανώμαλα παιδιά, τα οποία - πίστευαν - ήταν θεϊκή τιμωρία. Μπορούμε εύκολα να φανταστούμε το αίσθημα ενοχής των γονιών, που ήταν δακτυλοδεικτούμενοι από όλο το χωριό.
Μιλήσαμε μόνο για αντισυλληπτικές μεθόδους, που είναι το πρώτο στάδιο αρνήσεως της εγκυμοσύνης. Όταν όμως η γυναίκα ήταν πάνω από δύο μηνών έγκυος και δεν ήθελε να κρατήσει το έμβρυο, τι έκανε;
Ο Μπούχαρντ της Βορμς, γι' άλλη μια φορά, μιλάει για τα επιτίμια που επέβαλλαν οι πνευματικοί στις γυναίκες που είχαν κάνει άμβλωση. Το ενδιαφέρον στο κείμενο αυτό είναι ότι κάνει διάκριση ανάμεσα στη φτωχιά και στην εύπορη γυναίκα. «Από την άλλη μεριά, είναι μεγάλη η διαφορά ανάμεσα στην φτωχή γυναίκα και το κάνει εξαιτίας της δυσκολίας να θρέψει το παιδί της και την πόρνη που το κάνει για να κρύψει το κρίμα της». Αναφέρεται εδώ στη νεαρή κοπέλα, στη σύζυγο ή στην εκδιδόμενη;
Αυτός ο επίσκοπος του 11ου αιώνα είναι γεμάτος επιείκεια για τους φτωχούς και θα πρέπει να σημειώσουμε ότι, από τον 11ο αιώνα, ιερείς και μοναχοί θα περιορίσουν τις δρακόντειες περιόδους εγκράτειας.
Τι έκαναν οι γυναίκες για να προκαλέσουν αποβολή; Υπήρχαν γυναίκες που τις βοηθούσαν να κάνουν την άμβλωση, το γεγονός αυτό αναφέρεται σε πλήθος επιστολών αφέσεως, οι οποίες ήταν επιστολές χάριτος που έδινε ο βασιλιάς στους κατάδικους. Έτσι, το 1398, μια Ζανέτ που είχε την ατυχία να μείνει έγκυος πήγε να επισκεφτεί «μια γυναίκα που έκανε αμβλώσεις, μια γυναίκα που ονομαζόταν Μαργκώ και είχε χοντρά μπράτσα (!) και τη ρώτησε αν θα μπορούσε να της δώσει κάποια συμβουλή και γι' αυτό, αυτή η Μαργκώ της έδωσε ορισμένα βότανα τα οποία έφαγε η περί ης ο λόγος Ζανέτ μόνο μία φορά και μέσα σε δύο περίπου μήνες μετά από αρρώστια ή από κάτι άλλο έβγαλε από το σώμα της ένα παιδί που δεν ήταν μεγαλύτερο από ένα μικρό μήλο και έμοιαζε να ζει». Ζωντανό ή νεκρό, το έπνιξε και διώχθηκε γι' αυτό. Δεν μας λένε τι είδους βότανα έπαιρναν για την άμβλωση. Έχουμε σχηματίσει κάποια ιδέα χάρη στον Βαρθολομαίο τον Αγγλικό, ο οποίος μας αποκαλύπτει ορισμένα μυστικά: «'Όταν οι έγκυες γυναίκες τρώνε ή πίνουν χυμό αρτεμισίας, οφιόξυλου ή αγριοσέλινου, κάνουν άμβλωση».
Στο στάδιο που βρίσκονται σήμερα οι έρευνές μας, δεν έχουμε βρει κείμενα τα οποία να αποκαλύπτουν πιο βίαιες μεθόδους. Σαν έσχατο μέσο, όταν η εγκυμοσύνη έφθανε στο τέλος της, απέμενε η βρεφοκτονία, που μοιάζει να είναι συχνή, αν πιστέψουμε κατά γράμμα τα πρακτικά δικών της εποχής, τα οποία αναφέρουν πνιγμούς νεογεννήτων.
Είναι πολύ δύσκολο να συλλάβει κανείς, παρ' όλο το πλήθος των εγγράφων που μελετήθηκαν, την πραγματική συμπεριφορά της γυναίκας του Μεσαίωνα. Δεν θα μάθουμε ποτέ σε ποιο ποσοστό ακολουθούσαν τα ζευγάρια τις απαγορεύσεις της Εκκλησίας ούτε σε ποιο ποσοστό επηρεάζονταν από τα ιατρικά συγγράμματα.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η ιατρική επιστήμη αφορούσε μόνο μια αριστοκρατική ελίτ και την ελίτ των πόλεων και ότι μια τεράστια πλειονότητα του πληθυσμού (η οποία υπολογίζεται στο 90% του συνολικού πληθυσμού), οι άνθρωποι της υπαίθρου, για τους οποίους τόσο λίγα αναφέρονται στα κείμενα, στερούνταν της επιρροής τέτοιων θεολογικών και επιστημονικών πραγματειών και ότι, με το να βρίσκονται πιο κοντά στη Φύση, ακολουθούσαν τις ορμές τους. Αλλά αυτό αποτελεί απλώς μια υπόθεση.
Αυτό που μπορούμε να παρατηρήσουμε είναι ότι οι επιστημονικές πραγματείες, και κυρίως αυτές των Αράβων, σημάδεψαν, με την ελευθερία πνεύματος που αντικατοπτρίζουν, κάθε άλλο παρά λίγους θεολόγους.
Τέλος, αντιλαμβανόμαστε ότι τα ερωτηματικά των θεολόγων, ειδικά πριν το έτος 1000, ταυτιζόταν με τις απορίες της σημερινής λαϊκής σοφίας: πώς μπορεί να γίνει παιδί χωρίς γυναίκα;

---------------------------------------
Πηγή: περ. ΙΣΤΟΡΙΑ, τευχ. 252


 



Σημείωση 20ο Τεύχος



 
     Συσχετιζόμενοι Σύνδεσμοι
· Περισσότερα για Νησιά
· Νέα administrator


Πιο δημοφιλής είδηση για Νησιά:
Για τη φώκια μονάχους - μονάχους, της Ναυσικάς Καραγιαννίδη


     Article Rating
Average Score: 0
Αριθμός Ψήφων: 0

Please take a second and vote for this article:

Excellent
Very Good
Good
Regular
Bad


     Επιλογές

 Εκτύπωση αρχικής σελίδας Εκτύπωση αρχικής σελίδας


"Ο έρωτας στο Μεσαίωνα, της Monique Closson" | Κωδικός Εισόδου / Δημιουργία Λογαριασμού | 0 Παρατηρήσεις
Οι παρατηρήσεις είναι ιδιοκτησία του αποστολέα. Δεν ευθυνόμαστε για το περιεχόμενο τους.

Δεν επιτρέπεται η αποστολή σχολίων για τους Ανώνυμους Χρήστες. Παρακαλώ γραφτείτε πρώτα στην υπηρεσία.




PHP-Nuke Copyright © 2004 by Francisco Burzi. This is free software, and you may redistribute it under the GPL. PHP-Nuke comes with absolutely no warranty, for details, see the license.
Παραγωγή Σελίδας: 0.03 Δευτερόλεπτα