Πρόσφατα επισκέφτηκα το όμορφο χωριό των Μαυρατζαίων. Παρά το δυνατό πλήγμα της πυρκαγιάς του 2000 (36 σπίτια κάηκαν ολοσχερώς) και την σταδιακή εγκατάλειψη, το χωριό διατηρεί ακόμη μια ευχάριστη, μοναδική θα έλεγα ατμόσφαιρα.

Περιδιαβαίνοντας τα στενά δρομάκια η θέα του μεγαλειώδες όγκου του Καρβούνη προβάλει δραματικά μέσα από περίεργα κενά σχήματα που αφήνουν τα σπίτια μεταξύ τους και πάνω από τις σκεπές τους. Κάθε άλλο χωριό που είναι κτισμένο στο βουνό αυτό, είναι σαν να του γυρνά τη πλάτη και να κοιτάζει, άλλοτε χαμηλά στους κάμπους και στα παράλια και άλλοτε πέρα στο πέλαγος. Στους Μαυρατζαίους τα σπιτάκια λες και προσκυνούν το βουνό, φιλτράροντας τη ματιά μας μέσα από ντουβάρια και αυλές την παραδίδουν στις πλαγιές του βουνού.

Ο αγώνας του ανθρώπου με τη φύση, με το πανύψηλο σύντροφο που του πρόσφερε μια γωνιά να ριζώσει, φαίνεται στις πετρόχτιστες πεζούλες που κρατάνε ακόμη και σήμερα το χώμα και τις ελιές σταματώντας μόνο εκεί που τεράστιοι, πέτρινοι όγκοι ξεφυτρώνουν κάθετα από τα πλευρά του Καρβούνη.

Σκέφτεται κανείς πως τίποτα δεν θα ‘ταν εύκολο στη ζωή των ανθρώπων που έζησαν εδώ. Τίποτα δεν τους δόθηκε έτοιμο και πως κάθε σπιθαμή γης που συγκράτησαν, κάθε πέτρα που στήριξαν στις απότομες αυτές πλαγιές θα είχε το δικό της αγώνα. Έτσι με στεναχώρια και κυρίως απορία αναρωτιέμαι γιατί και πως αυτοί οι άνθρωποι παραδόθηκαν τόσο εύκολα και, λίγα μόλις μέτρα από την είσοδο στο χωριό τους, άφησαν τη πλαγιά να γίνει μια απαίσια χωματερή. Μια ανοιχτή πληγή που ξεχειλίζει με σκουπίδια, μπάζα και πεταμένα αντικείμενα και φτάνουν χαμηλά ως τη ρεματιά.

Δεν ξέρω αν λυπάμαι περισσότερο το Καρβούνη και τη πληγωμένη ρεματιά ή τους ανθρώπους που ζούνε πια χωρίς να βλέπουν, χωρίς να μιλάνε, χωρίς αισθάνονται, χωρίς να αντιδρούν..

Ιανουάριος 8, 2008
(Ενεργοί Πολίτες Σάμου: http://samos.wordpress.com/)