Οι ανάγκες για ύδρευση και άρδευση στις νησιωτικές περιοχές καλύπτονταν αποκλειστικά από υπόγειες πηγές. Σήμερα, όμως, η διαρκώς αυξανόμενη ζήτηση και κατανάλωση νερού, ιδιαίτερα κατά τους μήνες αυξημένης τουριστικής κίνησης οδήγησε στην υπερεκμετάλλευση των πηγών αυτών, καθιστώντας πλέον το νερό έναν πόρο σε ανεπάρκεια.

Παράλληλα, η αλλαγή των κλιματικών συνθηκών που παρατηρείται παγκοσμίως, δεν αφήνει ανεπηρέαστη την περιοχή της νησιωτικής Ελλάδας. Δεν συνοδεύεται, όμως, και από ανάλογη προσαρμογή των απαιτήσεων για υδάτινους πόρους, αντίθετα, κατά τα τελευταία πέντε έτη σε πολλά νησιά η ζήτηση για νερό σχεδόν τριπλασιάστηκε.

Σε αρκετά νησιά που παρατηρείται έλλειψη υδάτινων πόρων γίνονται συνεχείς και παράνομες γεωτρήσεις οι οποίες υπολογίζονται από εκατοντάδες έως χιλιάδες: στην Μύκονο ήδη πριν χρόνια μιλούσαν για 4500 γεωτρήσεις, τα ίδια στην Σαντορίνη για να καλυφθούν οι ανάγκες των πισινών τους. Στη Νάξο οι γεωτρήσεις  έχουν φτάσει στα 1000 μέτρα και βρίσκουν μόνον υφάλμυρο νερό. Πουθενά η χρήση πηγών αποστράγγισης των υπόγειων υδροφόρων πηγών δεν είναι σε θέση να καλύψουν τις ανάγκες τους.

Στα 11 ΑΝΥΔΡΑ ΝΗΣΙΑ των Κυκλάδων γίνεται μεταφορά νερού η οποία αγγίζει τα 229.876m3.
Αντίστοιχα στα 9 ΑΝΥΔΡΑ ΝΗΣΙΑ της Δωδεκανήσου μεταφέρονται 611.263m3.

Το Υπουργείο Αιγαίου κατασκεύασε εις βάρος του περιβάλλοντος φαραωνικά φράγματα και λιμνοδεξαμενές  και αρκετές έχουν ήδη καταστραφεί από αδιαφορία και κακή χρήση, έχει επίσης δρομολογήσει έργα για την εκμετάλλευση υφάλμυρων νερών με την εγκατάσταση εργοστασίων αφαλάτωσης.
Η αφαλάτωση όμως δεν είναι πανάκεια. Για να μετατραπεί το θαλασσινό νερό σε γλυκό χρειάζεται ενέργεια. Είναι γνωστό ότι για την παραγωγή ενέργειας απαιτούνται καύσεις και  η παραγωγή ενέργειας κοστίζει.

Η αφαλάτωση λοιπόν δεν είναι αθώα. Για την δημιουργία ενός κυβικού γλυκού νερού απαιτείται άντληση τριών περίπου κυβικών θαλασσινού ή υφάλμυρου νερού. Το υπολειπόμενο από την επεξεργασία νερό απορρίπτεται πάλι στη θάλασσα με τη μορφή του αλμόλοιπου. Αυτό θα είναι αυξημένης αλατότητας και επιβαρυμένο με σημαντικές ποσότητες χλωρίνης και χημικών. Ίσως δεν είναι ευρέως γνωστό πως το αντλούμενο νερό προχλωριώνεται για την προστασία των μεμβρανών που χρησιμοποιούνται ως φίλτρα. Χρησιμοποιούνται επίσης και ποσότητες χημικών ως αντικαθαλωτικά. Τα αποπλύματα των μεμβρανών των συστημάτων αφαλάτωσης θα απορρίπτονται και αυτά στη θάλασσα μαζί με το αλμόλοιπο.
Που θα απορρίπτεται αυτό το αλμόλοιπο; Η ισορροπία των εκεί οικοσυστημάτων προφανώς δεν μας απασχολεί. Και όταν αυτό γίνεται επαναλαμβανόμενα σε βάθος χρόνου μπορεί κανείς να προσδιορίσει τις μακροπρόθεσμες συνέπειες μια τέτοιας πρακτικής;