Με τίτλο «Τα Εξάρχεια» και υπότιτλο «δεν υπάρχουν στην ιστορία, στον χάρτη, στη ζωή» ο θαλερός συγγραφέας Λεωνίδας Χρηστάκης, σχεδόν ογδοηκοντούτης σήμερα, εξέδωσε το νέο του βιβλίο (εκδόσεις Τυφλόμυγα). Οπως πάντα, ειρωνικός, δηκτικός, τρυφερός, αιρετικός, ανατρεπτικός, «φορτισμένος με συγκινησιακή πανούκλα», επιχειρεί να στήσει στη μνήμη του το συναξάρι των δικών του αγίων, των Αγίων των Εξαρχείων. Γράφει για τον πόθο και το πάθος τους για ελεύθερη δημιουργία, για άναρχη ελευθεριότητα και απολύτρωση από τα δεσμά των καταπιεστικών κοινωνικών θεσμών. Οι δικοί του άγιοι «αντιπροσωπεύουν ένα βαθύτερο γίγνεσθαι εφαρμογής ιδεών και ζωής-διαβίωσης, η οποία τους δημιουργεί την ανάγκη να τους τοποθετούν σε μια θέση ανέφικτου ή υπερβατικού όντος, το οποίο εμείς οι άλλοι δεν θα μπορούσαμε να προσεγγίσουμε...».

Ο συγγραφέας έχει την πεποίθηση ότι τα «κατορθώματα» των αγίων του έχουν θέση στη σημερινή νεολαία και ενδεχομένως θα έχουν στις επόμενες γενιές. (Π.χ., ποιος νέος δεν ακούει σήμερα τον Νικόλα Ασιμο ή τον Παύλο Σιδηρόπουλο, ποιος ανήσυχος με την αναρχική ιδεολογία δεν διαβάζει τα θαυμάσια βιβλία, που εξέδιδε από τη «Διεθνή Βιβλιοθήκη» ο Χρήστος Κωνσταντινίδης;)

Στο πρώτο μέρος μαθαίνει κάποιος πολλά διαφωτιστικά για τον χώρο των Εξαρχείων, ποιος και γιατί προσπαθεί να τα εξαχρειώσει, τον ρόλο των πολιτικών, της αστυνομίας και λοιπά. Κατατοπιστικός και ο πρόλογος που τον υπογράφει ο συγγραφέας Τέος Ρόμβος. Σημειώνει χαρακτηριστικά: «Ο Χρηστάκης, διατηρώντας την ακεραιότητά του, μεταβάλλεται σε ανελέητο σχολιαστή και χλευαστή της Εξουσίας και όλων των εύκαμπτων περί αυτήν. Ενας γνήσιος αριστοφανικός ήρωας που κυκλοφορεί καθημερινά στην Αγορά για να συγκρουστεί και να ακουστεί. Γίνεται λίγο-πολύ η φωνή της συνείδησής μας...». Και αλλού: «Ρηξικέλευθος, αιρετικός και επαναστάτης... ένας αντάρτης πόλεων με μοναδικά όπλα τη γραφίδα και τα έντυπά του... έχει προκαλέσει για χρόνια την μήνιν της καθεστηκυίας τάξης...».

Ωραίες σελίδες με ωραίους ανθρώπους που σήμερα ζουν στις αναμνήσεις των παλιότερων, αλλά και κεντρίζουν το ενδιαφέρον των νεότερων. Δεν ήσαν επαΐοντες του περιθωρίου, έζησαν όμως το περιθώριο διεκδικώντας να ακουστεί η παρεμβατική φωνή τους στο πολιτισμικό και πολιτικό συνεχές, της Αθήνας κυρίως. Ο τρόπος ζωής του, προκλητικός, διαφορετικός δεν ακολουθείται πλέον (έχει πολλά ζόρια η ιδιαιτερότητα...). Ο σνομπισμός και αισθητισμός τους ήταν ανιδιοτελής και όχι όπως σήμερα που έχει «εκ πέσει» σε ματαιόδοξους σπουδαιοφανείς και φλύαρους αλαζόνες.

Είναι γεγονός ότι το πνευματικό «περιθώριο» βάλλεται πανταχόθεν, και από την εξουσία της κυβέρνησης και από την εξουσία των κομμάτων και από την εξουσία του κάθε μικρού εγώ που τρέχει αλαφιασμένο ν' ανέλθει την κλίμακα της κοινωνικής αναγνώρισης. Υπάρχει μοναξιά στο περιθώριο, το βάρος της οποίας ενίοτε είναι αβάσταχτο.

Υπάρχει και ένα όμορφο κείμενο με τίτλο «Η ταφόπλακα της "γενιάς '70" αποπερατώθηκε (!) στη σκιά των μπιτ ποιητών», καθώς και μια ανθολόγηση ελληνικής beat ποίησης. Και άλλα: για το εκδοτικό κατεστημένο, για τη διακίνηση ναρκωτικών, για τις μονομανίες των καλλιτεχνών.

Καλοκαιρινό, δροσερό και ταυτόχρονα πυκνό και πικρό. Αναλλοίωτος, γνήσιος Χρηστάκης...

stamg@enet.gr
-----------------------------------------
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 19/07/2008