Σε τι αντιδρούν οι νέοι; Μα, στην αποκτήνωση της κοινωνίας. Πώς επήλθε αυτή η αποκτήνωση; Από την τηλεόραση, φυσικά. Από το φρικιαστικό μοντέλο της επιτυχίας και του ανήθικου πλουτισμού πολιτικών και άλλων, που βομβαρδίζουν καθημερινά την οθόνη του μυαλού (μας). Από τους πλείστους διανοούμενους, που, ιταμώς, στέκονται στο πλευρό της εξουσίας. Από τους γονείς, που αρνούνται να γίνουν ενήλικοι και εξευτελιστικά προσπαθούν να δείχνουν νέοι (και εξ αυτού προκύπτουν αμέτρητα τραγελαφικά επεισόδια). Από τους δασκάλους, που έχασαν το κεφαλαιογράμματο αρχικό τους ή το αντήλλαξαν για λίγα παραπάνω νομίσματα. Από τους πολιτικούς, που σέρνονται λείχοντας πίσω από κατόχους κεφαλαίου, από αποκρουστικούς ρασοφόρους που διασπαθίζουν το δημόσιο χρήμα.
 
Τι άλλο έχει συντελέσει στην αποκτήνωση της ελληνικής (δυτικής) κοινωνίας; Η αμηχανία της Αριστεράς, η συμπόρευσή της με θολές φιλελεύθερες θεωρίες (κι έτσι χάθηκαν: συλλογικότητα, παιδεία ως παιχνίδι και γνώση, λαϊκή τέχνη, ανάπτυξη της περιφέρειας, έρωτας για την κάθε μέρα...). Ο φόβος, ο φόβος. Ο τρόμος. Η διαδικασία της αποκτήνωσης είναι βία. Αυτή είναι η όντως βία και όχι αυτή των νέων.
 
Είναι αλήθεια ότι σύμπασα σχεδόν η ανθρωπότητα δελεάστηκε απ' αυτόν τον περίεργο δυτικό πολιτισμό, που από τη μια διεκήρυττε την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων διαχέοντας ταυτοχρόνως την ελπίδα στο όνειρο (στον πλουτισμό δηλαδή) και από την άλλη χρησιμοποιούσε σκληρή βία σε όσους αρνούνταν να ενσωματωθούν στη δική τους «Δημοκρατία».
 
Η σκληρή βία είναι το μόνο, πλέον, όπλο της δυτικής πολιτικής σκέψης, γιατί όλο και περισσότεροι πολίτες αντιλαμβάνονται το κενό, την υποκρισία, τον κυνισμό, την κρατική βία. Ολοένα και πιο πολλοί αρνούνται τη σαγήνη και τη γοητεία του δυτικού πολιτισμού. Αφού αυτός ο πολιτισμός έχασε τα καλύτερα όπλα του (ασφάλεια δήθεν των πολιτών, σαγήνη και γοητεία), χρησιμοποιεί το μόνο που του έχει απομείνει: την ωμή, απροκάλυπτη, σκληρή βία της καταστολής. Πάνε περίπατο οι περίφημες δυτικές αρχετυπικές αξίες (ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα). Τη θέση τους πήραν ανήθικες έννοιες, όπως ατομικισμός, χαφιεδισμός, δουλικότητα, ανίερος πλουτισμός, μίσος για τον διπλανό, ρατσισμός, σεξισμός κ.λπ.
 
Η ωμή βία είναι το μόνο που μπορεί να διασώσει την εξουσία. Δεν έχει πλέον τι άλλο να δείξει για να γοητεύσει τους υπηκόους· σμπαραλιάστηκαν οι διαφημιστές της, γελοιοποιήθηκαν οι υποστηρικτές της. Ο δυτικός πολιτισμός επικρατεί ακόμη, διότι ο κόσμος φοβάται να προτείνει άλλες μορφές διακυβέρνησης, μετά και το γκρέμισμα του κάποτε υπαρκτού «σοσιαλισμού». Οι νέοι όμως δεν ενδιαφέρονται για άλλες προτάσεις (είναι μικροί ακόμη...), αυτό που θέλουν είναι να πάψουν να βιάζονται καθημερινά από την υποκρισία των ενηλίκων και τη διάχυτη βία της καθημερινότητας.
 
Γι' αυτό ξεσηκώνονται. Εξεγείρονται εναντίον της ενηλίκου απάθειας, εναντίον της ψευδούς συνείδησης της κοινωνίας, εναντίον της ωμής βίας που μας περιτριγυρίζει, εναντίον του πολιτικού καθωσπρεπισμού. Και όσο επιμένουν να μας δείχνουν το γελοίο και υποκριτικό μας οικοδόμημα (πολιτικό, οικονομικό, ηθικό, αισθητικό, πολιτισμικό...) τόσο θα χρησιμοποιούμε βία για να τους «νουθετήσουμε», να τους εντάξουμε στη μαλθακότητα, να τους ενσωματώσουμε στο σαθρό κορμί της δημοκρατίας μας. Δυστυχώς, έχουμε πολλά άσχημα ακόμη να δούμε (και να πάθουμε), εάν δεν αλλάξουμε συμπεριφορά απέναντί τους. Αυτή η δημοκρατία οφείλει να αλλάξει· όχι να βελτιωθεί, να αλλάξει.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 13/12/2008