Η Τήνος
του Κώστα Τσόκλη (ζωγράφος)
Το νησί αλλάζει όπως αλλάζω και εγώ
«Βαριά η λέξη "αγαπάω". Απαιτεί σεβασμό στα αισθήματα και οικονομία στα λόγια, γιατί αλλιώς αυτοαχρηστεύεται και είναι κρίμα. Ναι, αγάπησα κάποτε κάποιους ανθρώπους, κάποιους τόπους, θαύμασα κάποια τοπία, κάποιες ανθρώπινες πράξεις, τη συνέπεια των μορφών. Συγκινήθηκα μπροστά σε κάποια έργα τέχνης, μα και μπροστά στην ανθρώπινη δυστυχία. Εκνευρίστηκα από την ανισότητα των μέσων δημιουργίας και διάδοσης. Πίστεψα μερικές φορές στον εαυτό μου και στους τριγύρω μου. Γαλήνεψαν ή αγρίεψαν την ψυχή μου κάποιοι τόποι και αυτό με ενέπνευσε. Είδα και έζησα σε πολλά μέρη του κόσμου που άξιζαν την αγάπη μου. Τώρα περνώ τα καλοκαίρια μου στην Τήνο, όπου βρίσκεται το δεύτερο σπίτι μου εδώ και 20 χρόνια.
Το νησί μού έχει δώσει χαρές και πολλές ιδέες για δημιουργία και, επειδή δεν είμαι αχάριστος, προσπαθώ να του το ανταποδώσω. Η Τήνος όμως αλλάζει σιγά σιγά, όπως αλλάζω και εγώ. Αυτή αποκτά μια άλλη νεότητα και εγώ γερνάω.
Οι άνθρωποι που πρωτογνώρισα εδώ ή δεν υπάρχουν πια ή έχουν υποστεί τη μοιραία επίδραση των καιρών. Κάποτε, θυμάμαι, ήταν ο καθένας μια ξεχωριστή περίπτωση. Μοιάζανε με τα παρατσούκλια τους. Είχαν τον δικό τους γοητευτικό τρόπο να μιλάνε. Τώρα όλοι μιλάνε και φέρονται σαν όλους. Ναι, τους αγάπησα εκείνους τους ανθρώπους, όπως αγάπησα και το νησί τους. Αυτό μπορώ να το πω χωρίς να ψεύδομαι ή να θέλω να γίνω αρεστός.
Οι τόποι όμως είναι άπιστοι. Προσφέρουν τα κάλλη τους αδιακρίτως σε όλους, έστω και αν δεν είναι όλοι ικανοί να τα εκτιμήσουν. Και αυτό με πικραίνει. Θα ήθελα, όσο και αν αυτό φαίνεται εγωιστικό, την αποκλειστικότητα που φυσικά δεν μπορώ να την έχω. Γι' αυτό αρκούμαι τώρα πια στη γοητεία που ασκούν επάνω μου ένα κτήμα του οποίου έχουμε αναλάβει τη φύλαξη και ένα υπαίθριο πρωτόγονο θέατρο που φτιάξαμε εκεί με τα χέρια μας και το υστέρημά μας. Προσφορά από μέρους μας στους κατοίκους του νησιού. Και φυσικά περιμένω να τελειώσει κάποτε το μικρό μουσείο που ο Δήμος Εξωμβούργου ετοιμάζει για να στεγάσει κάποια έργα μου, δίνοντάς μου ένα περιθώριο υστεροφημίας. Ετσι είμαι πια δεμένος με το νησί, φυσικά και πνευματικά, και το ευγνωμονώ που δείχνει να με θεωρεί δικό του άνθρωπο, όπως το θεωρώ και εγώ πατρίδα μου».
---------------------------
Το ΒΗΜΑ, 17/08/2008
