Η Κρήτη

του Γιάννη Σμαραγδή (σκηνοθέτης)

Γεύση από στυφά αγριοάχλαδα

 «Γεννήθηκα στο Ηράκλειο της Κρήτης αλλά τα παιδικά μου χρόνια, ως την πρώτη δημοτικού, τα πέρασα σε ένα ορεινό χωριό, τον Ψηλορείτη, από όπου καταγόταν ο πατέρας μου. Εμεινα εκεί ως την πρώτη δημοτικού και ρόλο σε αυτό έπαιξε το ότι ο πατέρας μου βρισκόταν στην εξορία. Οταν βγήκε από τη φυλακή επιστρέψαμε στο Ηράκλειο. Τελειώνοντας τη δεύτερη τάξη του δημοτικού δεν ένιωθα ακόμη προσαρμοσμένος στην πόλη. Μου είχαν λείψει οι φίλοι μου και νοσταλγούσα βαθιά την ελευθερία που έχει κανείς όταν βρίσκεται στα μισά του βουνού, όπου δρούσα μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας μου σαν αγριοκάτσικο.

Με το που έκλεισε το σχολείο για το καλοκαίρι, χωρίς να το πω στην οικογένειά μου, μπήκα στο λεωφορείο και πήγα στο χωριό, όπου βρήκα τον παππού και τη γιαγιά μου που είχαν ένα εγκαταλειμμένο εργοστάσιο, επίσης ταλαιπωρημένο από τον Εμφύλιο.

Κατάφερα να πείσω τον παππού μου ότι βρισκόμουν εκεί με την άδεια του πατέρα μου και άρχισα να κάνω ό,τι έκανα και πριν. Να πηγαίνω σε μια γειτονική στέρνα - ένα είδος λίμνης - για μπάνιο με τους φίλους μου. Να πετροβολάμε τα σύκα για να πέσουν κάτω και να τα φάμε. Να φτιάχνουμε συμμορίες και να σπάζουμε τα κεφάλια μας - ακόμη έχω τα σημάδια. Να ξαπλώνουμε κάτω από τους μεγάλους ίσκιους και να κοιμόμαστε - πολύ συχνά γυμνοί. Να βλέπουμε το ηλιοβασίλεμα γιατί ήταν πολύ όμορφο - καθ' ότι το τοπίο γκρίζο, νόμιζες ότι ο ουρανός κατέβαζε χρυσάφι.

Ακόμη έχω στο στόμα μου τις γεύσεις από τα καμπανάρια των σταφυλιών, τα στυφά αγριοάχλαδα, τα τσάγαλα από τα αμύγδαλα. Ημασταν ένα κομμάτι της φύσης και ήταν η περίοδος της απόλυτης ελευθερίας μου, η οποία βεβαίως δεν κράτησε πολύ, διότι κάποια στιγμή ο παππούς μου υποψιάστηκε τι είχε γίνει και βρήκε έναν τρόπο για να ειδοποιήσει τον πατέρα μου και κακήν κακώς με κατέβασαν στο Ηράκλειο όπου ξαναμπήκα σε έναν ρυθμό που δεν μου ταίριαζε. Αν και τώρα που το θυμάμαι, το ίδιο καλοκαίρι των οκτώ χρόνων μου εκεί στο Ηράκλειο είδα για πρώτη φορά υπαίθριο κινηματογράφο και κατάλαβα ότι ανήκα στον κόσμο του σινεμά.

Εκείνο το παράξενο καλοκαίρι των οκτώ χρόνων μου με έκανε ό,τι είμαι και ο Ψηλορείτης παραμένει η τοποθεσία των πιο αξέχαστων διακοπών μου».

--------------------------

Το ΒΗΜΑ, 17/08/2008