Η Εκκλησία παραδέχεται μόνο τον γάμο και αποκλειστικά στα ετερόφυλα ζευγάρια. Δεν είναι μόνο η χριστιανική Εκκλησία. Η πρακτική όλων των λαών, σε όλους τους αιώνες της μνήμης μας εφαρμόζει το σχήμα του γάμου, ανεξάρτητα από τη θρησκεία, για τη σχέση και τη συμβίωση ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Το σχήμα ήταν ήδη καθιερωμένο και ισχυρό, καθαγιασμένο από την ευλογία σχεδόν όλων των θρησκειών, πριν να γίνει ακόμα πιο ισχυρή σύμβαση (με τη νομική και την ευρύτερη έννοια της λέξης), η οποία λύεται μόνο υπό τους όρους που αναφέρει ο νόμος. Είναι από τις πιο σημαντικές συμβάσεις του νομικού μας πολιτισμού, παγκοσμίως καθιερωμένη.

Η σύμβαση συμπιέζει στον γάμο την ερωτική σχέση και διάθεση, τη ρύθμιση των ζητημάτων που είναι δυνατόν να αναφυούν στη σχέση του έγγαμου ζεύγους και κυρίως ρυθμίζει τη σχέση του ζεύγους με τα «νέα γεγονότα» που παράγονται από τον γάμο, τα παιδιά ή τα περιουσιακά στοιχεία και την τύχη τους. Μιλάμε για «συζυγικά καθήκοντα» και εννοούμε πρωτίστως την τακτική και αποκλειστική ερωτική συνεύρεση του ενός μέλους με το άλλο, ακριβώς επειδή ο γάμος θεωρεί την ερωτική διάθεση ως καθήκον, που προκύπτει από τη σύμβαση του γάμου.

Είναι φανερό ότι ο νόμος και η πρακτική για τον γάμο παραβλέπουν τα συναισθήματα και τα ένστικτα του ζεύγους επειδή θέλουν κατά προτεραιότητα ή αποκλειστικά να στηρίξουν τον θεσμό της οικογένειας που σε «όλους τους αιώνες της μνήμης μας» ήταν η θεμελιώδης κυτταρική μορφή κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης, αλλά επίσης εκπαίδευσης και διαπαιδαγώγησης των νέων μελών. Ως τα μέσα του περασμένου αιώνα, οι κοινωνίες ήταν αγροτικές και ποιμενικές, ελάχιστες είχαν κάπως απομακρυνθεί από το αγροτικό τους παρελθόν. Eνδεχομένως, το σχήμα του γάμου γεννήθηκε από αυτές τις κοινωνίες και ταίριαζε περισσότερο στον χαρακτήρα τους. Oμως, στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα, συντελέσθηκε η μεγάλη επανάσταση. Oι αγροτικές κοινωνίες διαβρώθηκαν και μαζί με αυτές και οι θεσμοί τους.

Διαβρώθηκε και ο γάμος. Oι άνθρωποι άρχισαν να μην τον ανέχονται, ως αναγκαστική συμβίωση για ολόκληρη τη ζωή τους. Πολύ περισσότεροι αρνούνταν να περιορίσουν την ερωτική τους διάθεση και να τη συμπιέσουν στο άκαμπτο και αυστηρό σχήμα του έγγαμου ζεύγους ή να την ασκήσουν ως «καθήκον», που πηγάζει από τον καθαγιασμένο γάμο. Kαθώς προχωράμε στον δρόμο των σύγχρονων κοσμογονικών αγαθών, ο γάμος συνεχώς και περισσότερο μεταβάλλεται σε πλαίσιο και φυτώριο συμβατικών σχέσεων χωρίς συναίσθημα ή πορνικών σχέσεων αμοιβαίου συμφέροντος.

H συζήτηση που άνοιξε με την πρόθεση του υπουργού Δικαιοσύνης, του κ. Σωτήρη Xατζηγάκη, να καθιερώσει το «σύμφωνο συμβίωσης», αφορά τη ρύθμιση πρακτικών ζητημάτων χιλιάδων ζευγαριών (ετεροφύλων και ομοφυλοφίλων) που συμβιώνουν «παρανόμως» εκτός γάμου. Διεγείρει όμως και την αναζήτηση μιας «νέας ερωτικής ηθικής», που να στηρίζεται στην ελευθερία, στην αλήθεια και τη γνησιότητα των συναισθημάτων και των ενστίκτων. Μιας ηθικής που πραγματικά, και όχι υποκριτικά, να απορρίπτει την πορνεία και τις πορνικές σχέσεις.

Αναγνωρίζουμε ότι η Εκκλησία δύσκολα απομακρύνεται από τις θέσεις της και τα δόγματά της. Δεν μπορεί, όμως, να παραγνωρίζει τις κοινωνικές πραγματικότητες και τα προβλήματα και να μην αναζητάει τον ρόλο της στο συγκεκριμένο και πραγματικό κοινωνικό περιβάλλον. Και προπαντός δεν μπορεί να υβρίζει εκείνους που ζουν με τον δικό τους τρόπο…
 
-----------------------------------------
(πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 27-03-08)